Γράφει ο Νίκος Δρίβας.
Τον Josh Radnor σίγουρα όσοι ασχολείστε (έστω και λίγο) με τηλεοπτικές σειρές, τον αναγνωρίζετε από το πετυχημένο (εμπορικά σίγουρα, καλλιτεχνικά είναι λίγο ξεχειλωμένο τις τελευταίες σεζόν) How I Met Your Mother στον ρόλο του Ted Mosby.
Εδώ στο Liberal Arts σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί μαζί για δεύτερη φορά (μετά το συμπαθητικό, αλλά σχετικά απαρατήρητο στην χώρα μας, Happythankyoumoreplease (ναι, έτσι ακριβώς γράφεται μην σας παραξενεύει ο τίτλος), σε μια ταινία που την λές feelgood και παρουσιάζει ένα σχετικό ενδιαφέρον.
Οπαδός των ρομαντικών κομεντί δεν μπορώ να πώ ότι είμαι, ωστόσο οι καλοφτιαγμένες και με ωραίους διαλόγους ταινίες είναι ικανές να με κερδίσουν (τα Before Sunrise και Before Sunset και το Love Actually είναι από τις αγαπημένες μου)...
Ας επανέλθουμε όμως στο Liberal Arts και ας πούμε μερικά πραγματάκια για τo (όχι και τόσο περίπλοκo) story της ταινίας.
Ο 35χρονος Jesse (Radnor) επιστρέφει στο κολέγιο Kenyon, ένα μικρό σχολείο στη μεθόριο του Οχάιο, για να επισκεφτεί ένα παλιό του καθηγητή.
Εκεί θα γνωρίσει τη 19χρονη Zibby (Elizabeth Olsen, Red Lights), μια ιδεαλίστρια δευτεροετή, και οι δύο τους θα μοιραστούν το πάθος του διαβάσματος και αλληλογραφούν όταν ο Jesse επιστρέφει στη δουλειά του στη Νέα Υόρκη.
Κι ενώ η Zibby αισθάνεται πάθος για τη σχέση τους, ο Jesse κάνει δεύτερες σκέψεις για τη διαφορά ηλικίας ανάμεσα τους.
O Josh Radnor είναι φανερό ότι έφτιαξε μια ταινία με μεράκι και όχι απλά για να πεί ότι έκανε κάτι.
Τείνει μάλιστα πιο πολύ προς τον ανεξάρτητο κινηματογράφο, παρόλο που το στυλ του είναι αρκετά ανάλαφρο, και παρά τα όποια (ευτυχώς όχι πολλά) προβληματάκια του, καταφέρνει να δημιουργήσει μια εύπεπτη και συμπαθητική ταινία.
Θα ήθελα να σταθώ λίγο περισσότερο στην φιλότιμη προσπάθεια του Radnor.
Έχει οργανώσει αρκετά καλά σκηνοθετικά την ταινία του, το cast και την πλοκή.
Έχει κάποια κενά σεναριακά και μερικά κλισέ, αλλά εντάξει, εδώ άλλοι σκηνοθέτες πολύ πιο έμπειροι πέφτουν σε αυτή την λούμπα, μην τον αδικούμε τελειώς.
Απλά του στερούν το κάτι παραπάνω, που ίσως θα απογείωνε την ταινία.
Η ταινία πάντως είναι σχετικά καλά δομημένη, ειδικά για σύχρονη κομεντί που επικρατούν πιο πολύ σαχλά αστεία και σιροπιαστά κλισέ.
Οι διάλογοι είναι συμπαθητικοί, καλογραμμένοι και σίγουρα κεντρίζουν το ενδιαφέρον στο μεγαλύτερο διάστημα της ταινίας, ενώ μερικές φιλοσοφικές συζητήσεις έχουν την πλάκα τους (όπως το σημείο με το βιβλίο Twilight), άλλες όμως είναι κάπως υπερβολικές.
Η επιλογή του cast, όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω είναι αρκετά εύστοχη.
Η Εlisabeth Olsen (των Peace Love and Misunderstanding, Martha Marcy May Marlene, Silent House ...και αυτή είναι ολόκληρη η φιλμόγραφία της ως τώρα) είναι πολύ καλή στον ρόλο της - σίγουρα καμιά σχέση με τις δίδυμες αδελφές της (Mary Kate και Ashley) - δείχνοντας το ταλέντο της και ότι υπάρχει καλλιτεχνική φλέβα στην οικογένεια.
Στις σκηνές μάλιστα που εμφανίζεται με τον Radnor δείχνει να υπάρχει χημεία και υπάρχει ένα ενδιαφέρον.
Η ερμηνευτική σταθερά της ταινίας είναι ο πάντα αξιοπρεπέστατος Richard Jenkins (Jack Reacher), ο οποίος μπορεί να μην εμφανίζεται όσο οι προαναφερθέντες, ωστόσο κάνει κάτι παραπάνω αισθητή την παρουσία του.
Σε κάνει να τον παρακολουθείς με ανοιχτό το στόμα και ας μην είναι από τις καλύτερες ερμηνείες του.
Πραγματικά δεν θυμάμαι να έχει παίξει κάπου άσχημα στην καριέρα του.
Οι δεύτερεύοντες ρόλοι είναι απλά υποφερτοί - Allison Janney (A Thousands Words), Elizabeth Reaser (Breaking Dawn: Part 2), John Magaro (My Soul To Take) - ενώ λίγο άστοχη μοιάζει η επιλογή του Zac Efron (The Paperboy), ο οποίος σε μια υπερβολικά over the top ερμηνεία, δεν μπορεί να πείσει τον θεατή, δεν δείχνει να έχει μπεί στο πετσί του ρόλου του και γίνεται αρκετά κουραστικός όσο περνούν τα λεπτά εμφανισης του.
Και ο ρόλος του άλλωστε, δεν είναι κανένας ιδιαίτερα σημαντικός, θα μπορούσε να αποφευχθεί.
Παρά τα θετικά της στοιχεία όμως, υπάρχουν και κάποια στοιχεία που δεν την βοηθούν να γίνει ακόμα καλύτερη ή από τις καλύτερες στο είδος της ενδεχομένως.
To γεγονός ότι από ένα σημείο και μετά χάνει τον ρυθμό της, αλλά και τα κλισέ αρχίσουν την εμφάνιση τους, αρχίσουν και αδικούν το συνολικό αποτέλεσμα.
Αναμφίβολα, από μια ταινία που ξεκινάει με ενδιαφέρον παρά την απλοϊκή κεντρική ιδέα, όσο προχωράει η ώρα περιμένεις το κάτι παραπάνω και κυρίως κάτι που θα την απογειώσει στα μάτια του θεατή.
Δυστυχώς, μετά τα μισά μένει από καύσιμα, γίνεται αρκετά επίπεδη και συν τοις άλλοις ο ρυθμός παραμένει στάσιμος, μην μπορώντας να δώσει κάτι λίγοτερο προβλέψιμο από το φινάλε του (από ένα σημείο και μετά αρχίζεις και ψυλλιάζεσαι τι γίνεται).
Έτσι σου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση, ότι ναι μεν παρακολούθησες μια αρκετά ενδιαφέρουσα ταινία, αλλά εκεί που λες με μια κάποια αγωνία "για να δούμε και τι θα γίνει στην συνέχεια", σου αφήνει την απογοήτευση ότι είδες μια από τα ίδια.
Ας ελπίσουμε ο Josh Radnor (επιτέλους αρχίζει και ξεκολλάει από ρόλους του βαρετού How I Met Your Mother και κάνει κάτι δημιουργικό) θα μάθει από τα λάθη του και θα τα διορθώσει, ώστε να μπορέσει να μας δώσει κάποια στιγμή μια ολοκληρωμένη ταινία.
Μικρός είναι άλλωστε έχει όλο το μέλλον μπροστά του.
Και σίγουρα τέτοιες προσπάθειες που προσπαθούν να κάνουν την διαφορά είναι ευπρόσδεκτες (τόσο στον μέσο, όσο και στον ψαγμένο θεατή), παρά τις όποιες ατέλειες τους.
Το Liberal Arts έκανε πρεμιέρα στο Sundance του 2012, ενώ προβλήθηκε στις αμερικάνικες αίθουσες στις 14 Σεπτεμβρίου 2012.
Liberal Arts trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
