Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Μια από τις πρώτες κριτικές που έκανα για το Filmboy ήταν αυτή του Mission Impossible 4.
Ένα χρόνο και κάτι μήνες μετά, έρχομαι να σας παρουσιάσω το Jack Reacher, μια ταινία που θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω ως το σοβαρό αδελφάκι του προαναφερθέντος franchise.
Οι ομοιότητες πολλές και το κλίμα σχεδόν παρόμοιο.
Όσο για τον Tom Cruise, αυτό είναι μια μεγάλη συζήτηση.
Το Jack Reacher ξεκινά με μια όμορφη εναρκτήρια σκηνή, όπου ένας ελεύθερος σκοπευτής κάθεται στο περβάζι ενός παρκινγκ και από εκεί σημαδεύει τα θύματα του.
Σκοτώνει εν ψυχρώ πέντε ανθρώπους και έπειτα συλλαμβάνεται εύκολα από την αστυνομία.
Μετά από λίγες μέρες, ο δολοφόνος βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση στο νοσοκομείο και αρνείται να απαντήσει στις ερωτήσεις των αστυνομικών.
Ο εισαγγελέας Rodin (Richard Jenkins, Killing Them Softly) απαιτεί το κεφάλι του δράστη ενώ η κόρη του, Helen (Rosamund Pike, Wrath of the Titans) και δικηγόρος που υπερασπίζεται τον κατηγορούμενο, αναζήτα εξηγήσεις για το περίεργο περιστατικό.
Ωστόσο, το μόνο που επιθυμεί ο ίδιος ο δράστης είναι να βρουν έναν άντρα ονόματι Jack Reacher (Tom Cruise, Rock of Ages).
Πριν καν η αστυνομία μπει στην διαδικασία να ψάξει αυτόν τον μυστήριο άντρα, εκείνος εμφανίζεται στο νοσοκομείο.
Σε αυτό το σημείο γίνεται σαφές πως ο Reacher δεν είναι ένας τυχαίος άνθρωπος, αλλά ένας πρώην μισθοφόρος με πολλά χρόνια εμπειρίας να βαραίνουν την πλάτη του.
Ενώ αρχικά αρνείται να συμμετάσχει στην όλη υπόθεση υποστηρίζοντας πως δεν έχει καμία σχέση με τα γεγονότα, στην συνέχεια δέχεται να βοηθήσει την Helen, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του ντετέκτιβ.
Τα πράγματα μέχρι εδώ φαίνονται αρκετά απλά.
Ένας μανιακός σκοτώνει τυχαία πέντε άτομα και μετά αρνείται να αναλάβει την ευθύνη των πράξεων του.
Όμως όσο περισσότερο σκάβει ο Reacher την υπόθεση, τόσα περισσότερα στοιχεία αναδύονται στην επιφάνεια.
Μια μεγάλη πλεκτάνη βρίσκεται στα σκαριά και ο νόμος αδυνατεί να παρέμβει.
Τελικά, μόνο εκείνος μπορεί να κάνει την διαφορά και να φανερώσει τί ακριβώς συμβαίνει.
Στα χαρτιά, η υπόθεση φαίνεται να έχει αρκετό ενδιαφέρον.
Πράγματι, στην αρχή δεν μπορείς να αντιληφθείς ακριβώς τί έχει συμβεί και πως εξελίσσεται η ιστορία.
Το μυστήριο που προκύπτει έχει βάθος και η πλοκή παίρνει περίεργες στροφές.
Όμως αυτό συμβαίνει μόνο επιφανειακά.
Γιατί το σενάριο του Christopher McQuarrie έχει προοπτικές αλλά αποδομείται στην συνέχεια της ταινίας.
Πιο συγκεκριμένα, τα κλισέ είναι αυτά που κάνουν την ζημιά.
Όπου δυσκολεύουν τα πράγματα, ο σεναριογράφος ψάχνει διάφορες «ευκολίες» και τρικ για να γεμίσει τα σεναριακά κενά.
Έτσι καταλήγουμε στο να ακούμε φράσεις που έχουμε ξανακούσει και να βλέπουμε χαρακτήρες που έχουμε ξαναδεί στην μεγάλη οθόνη.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο πρωταγωνιστής Jack Reacher που είναι και πολύ σκληρός για να πεθάνει αλλά και πολύ μάγκας για να μιλήσει.
Βαρύς και ασήκωτος λοιπόν, με ύφος αλλά και σεξαπίλ, μας θυμίζει ένα συνονθύλευμα όλων των στοιχείων που έχουμε γνωρίσει από τους πρωταγωνιστές ταινιών δράσης.
Την ίδια στιγμή, ένα ακόμα παράδειγμα κλασσικής αντιγραφής είναι και ο χαρακτήρας της Helen, που από την μια θέλει να το παίξει χειραφετημένη γυναίκα και επαγγελματίας και από την άλλη με το παραμικρό τρέχει να ζητήσει την βοήθεια του πρωταγωνιστή.
Και αν υπάρχει κάτι χειρότερο από τους χαρακτήρες, αυτό είναι οι διάλογοι.
Γιατί προφανώς ο συγγραφέας και σκηνοθέτης της ταινίας ήθελε ξεκάθαρα να κάνει μια ταινία δράσης.
Δεν ασχολήθηκε ούτε στο ελάχιστο με το παρωχημένο των διαλόγων του και το βάθος που θα μπορούσαν να φέρουν στο έργο.
Από μια ταινία δράσης προφανώς και δεν απαιτώ να ακούσω φιλοσοφικές συζητήσεις, ωστόσο περιμένω ένα ορισμένο επίπεδο σε αυτό το θέμα, και όχι ατάκες από τα 90's.
Σε επίπεδο σκηνοθεσίας, τα συναισθήματα είναι και εκεί ανάμεικτα.
Οι σκηνές δράσης έχουν αρκετό ενδιαφέρον και κυλάνε με σωστό τρόπο, όποτε όμως έχουμε σκηνές με σοβαρές συζητήσεις και εξελίξεις στην πλοκή, ο Christopher McQuarrie αποτυγχάνει.
Έτσι, από την μια θα βρείτε μια από τις πιο αξιόλογες σκηνές καταδίωξης με αυτοκίνητα των τελευταίων χρόνων, αλλά θα βρείτε και κάποια τελείως anticlimactic κομμάτια.
Ακόμα, οι σκηνές μάχης σώμα με σώμα είναι και αυτές αρκετά πειστικές και έξυπνες.
Οι ερμηνείες είναι αναμενόμενες.
Δεν κυμαίνονται σε χαμηλά επίπεδα, αλλά ούτε σε βάζουν στο κλίμα.
Ο Tom Cruise είναι ο γνωστός αδιάφορος ηθοποιός που έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια.
Σε καμία περίπτωση δεν θυμίζει τον συμπαθητικό νεαρό που γνωρίσαμε στις πρώτες του ταινίες, και ούτε τον ποιοτικό ηθοποιό που συναντήσαμε σε ταινίες όπως «Συνέντευξη με έναν βρικόλακα» και «Μάτια ερμητικά κλειστά».
Απλά γνωρίζει πως το όνομα του πουλάει, και το εκμεταλλεύεται.
Η Rosamund Pike είναι αρκετά συμπαθητική στον κλισέ της ρόλο, ενώ όπως πάντα ο Richard Jenkins είναι απολαυστικός.
Σε γενικές γραμμές το Jack Reacher δεν είναι μια κακή ταινία.
Έχει αρκετή δράση και πετυχαίνει τον σκοπό του.
Χωρίς τις υπερβολές των Mission Impossible προσπαθεί να μας πλασάρει έναν πιο down to earth χαρακτήρα.
Υπερτερεί των Taken 2 και MI4 αλλά δεν μπορεί να συγκριθεί με ταινίες όπως το περσινό The Raid.
Με αλλά λόγια, είναι απλά άλλη μια δίωρη ταινία δράσης.
Η βία του είναι αρκετά Χολιγουντιανή, καλογυαλισμένη και επιτηδευμένη.
Αν ρίσκαρε και δεν μας προσέφερε αναμασημένη τροφή, τότε ίσως να μιλούσαμε για μια καλή ταινία δράσης.
Στις αίθουσες από 31 Ιανουαρίου.
Jack Reacher trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
