Ένας από τους πιο αγαπητούς σούπερ ήρωες, και εκ της εμπροσθοφυλακής της DC, επιστρέφει κινηματογραφικά με εντυπωσιακά πολλές αλλαγές. Μετά την (προσωπικά) μέτρια εμφάνιση του Ben Affleck στο ρόλο του Batman, και τις αμφίβολες ταινίες στις οποίες συμμετείχε, το σύμπαν της DC απαιτούσε μια ανανέωση. Και αυτή έρχεται σε ένα πρώτο επίπεδο, αν και στην ουσία η ταινία δεν καταφέρνει να ξεφύγει από σκοπέλους που βάζει η ίδια με αυτή της την προσέγγιση.
Και αυτή η προσέγγιση δια χειρός Matt Reeves δημιουργεί ένα φιλμ που δεν αποτελεί την κλασική υπερηρωική ταινία που διακρίνεται από δράση και εφέ, δεν θυμίζει ούτε τις σοφιστικέ και πιο πολιτικοποιημένες περιπέτειες του Christopher Nolan, αλλά βαδίζει σε noir δρόμους, φτιάχνοντας μια κατά βάση αστυνομική ταινία μυστηρίου, με τον πρωταγωνιστή σε ρόλο ντετέκτιβ να αναζητά τον υπεύθυνο για μια σειρά δολοφονιών. Ο Reeves λοιπόν παίρνει τα αρχέτυπα στοιχεία των noir ταινιών, και με μπόλικες επιρροές από το Seven του Fincher, χτίζει ένα βραδυφλεγές σενάριο το οποίο διακατέχεται από μια πεσιμιστική ματιά, σε μια σκοτεινή, βροχερή και ολοκληρωτικά διεφθαρμένη πόλη, με την εξιλέωση και την κάθαρση των ηρώων να μοιάζει αδύνατη.
Τα παραπάνω δημιουργούν μια ευπρόσδεκτη εκδοχή, με εντυπωσιακή καλλιτεχνική επιμέλεια που χαρίζει ορισμένα ευφάνταστα πλάνα, μουσική που τσιτώνει τον θεατή, και επιθυμητά βαριά ατμόσφαιρα, χωρίς όμως να διαφεύγει τις παγίδες. Και σημαντικότερη μοιάζει η αδυναμία του σεναρίου να διατηρήσει τη στιβαρότητά του σε όλη την τρίωρη διάρκεια της ταινίας, και λόγω των μετρημένων αλλά και παρατραβηγμένων συχνά σκηνών δράσης, αλλά κυρίως λόγω της μέτριας σκιαγράφησης των βοηθητικών χαρακτήρων. Και εδώ έρχεται το κομμάτι του casting και των ερμηνειών που παίρνει αρκετή συζήτηση.
Ο Robert Pattinson λοιπόν στο ρόλο του Batman δημιουργεί έναν νεαρό, οργισμένο και εκδικητικό ήρωα, με έντονα καταθλιπτικά στοιχεία, όπου σαν άλλος Kurt Cobain (με το τραγούδι των Nirvana, Something in the Way να ακούγεται εις διπλούν) αναζητά διαφυγή, αλλά όχι απαραίτητα λύτρωση. Ο Pattinson γράφει ιδιαίτερα καλά ως Batman, έχει τη φωνή και στιβαρή παρουσία, αλλά ως Bruce Wayne, έστω στις λίγες σκηνές που έχει, δείχνει να υστερεί ερμηνευτικά.
Για το συμπληρωματικό καστ, σημαντικότερη ένσταση υπάρχει στο ρόλο της Zoe Kravitz, με τη νεαρή ηθοποιό να μη λειτουργεί ως femme fatale - Catwoman, και το ειδύλλιο ανάμεσα στον Batman να μην γίνεται τελικά πειστικό. Για τους υπόλοιπους χαρακτήρες, οι συνεργάτες που εξυψώθηκαν από τον Nolan, ο μπάτλερ Alfred (Andy Serkis) και ο αστυνόμος Gordon (Jeffrey Wright), περνάνε (σχεδόν) αδιάφοροι, ενώ στην αντίπερα όχθη των «κακών», Colin Farrell (κυριολεκτικά αγνώριστος) και John Turturro καταφέρνουν, κυρίως λόγω ερμηνευτικών ικανοτήτων τους, να αφήσουν το στίγμα τους, σε αντίθεση με τον κάπως υπερβολικό Paul Dano στο ρόλο του Riddler.
Συνολικά μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα προσέγγιση που δημιουργεί μια αστυνομική κατά βάση ταινία, η οποία κερδίζει σε οπτικοακουστικό επίπεδο, αλλά εμμένοντας περισσότερα στην εικόνα και στην ατμόσφαιρα αυτού του (υπερ)φιλόδοξου project, στέκεται άνισα απέναντι στους χαρακτήρες και την ιστορία της.
Γιώργος Νυκταράκης
1.jpg)
