F Κριτική: Kin (2018) - FilmBoy Κριτική: Kin (2018) - FilmBoy
  • Latest News

    Κριτική: Kin (2018)



    Αδέρφια μπλέκουν με το έγκλημα σε ένα ιδιόμορφο road-movie που συνδυάζει κυνηγητό επιβίωσης, soft οικογενειακό δράμα και ξεπερασμένη ταινία επιστημονικής φαντασίας. 
    Αυτό που θα μπορούσε να γίνει «πιλότος» μιας –ίσως- ενδιαφέρουσας σειράς φαντασίας έγινε ανιαρό sci-fi που πάτωσε εισπρακτικά ακόμα και αν διέθετε αρκετές γνωστές «φάτσες» να φιγουράρουν στην οθόνη και τον Michael B. Jordan στην παραγωγή.

    Ο μοναχικός Eli (Myles Truitt, Black Lightning) βρίσκει πεταμένο σε μια εγκαταλελειμμένη αποθήκη ένα αλλόκοτο, φουτουριστικό όπλο και το παίρνει. 
    Ο αδερφός του γυρνάει σπίτι μετά από 6 χρόνια στη φυλακή και πλέον έχει μπελάδες με την τοπική μαφία. 
    Ο πατέρας τους θα βρεθεί κατά λάθος στη μέση μιας ληστείας. 

    Τα πράγματα παίρνουν δραματική τροπή και τα δυο αδέρφια θα μπουν στο αυτοκίνητο και θα προσπαθήσουν να ξεφύγουν από τους μαφιόζους, όσο άθελα τους μπλέκουν σε νέους, μεγάλους μπελάδες. 
    Λύση για τα προβλήματα τους θα είναι το μυστήριο όπλο-λέιζερ που υπακούει μόνο τον Eli και που κάθε φορά που το πυροδοτεί, σκορπίζει χάος.

    Μπορεί να πλασάρεται ως «προϊόν» των δημιουργών του “Arrival” και του “Stranger Things”, όμως το “Kin” δεν έχει, δυστυχώς, καμία σχέση με τα προαναφερθέντα. 
    Κάπως ξεπερασμένο sci-fi, πρόχειρο και επιφανειακό, το “Kin” μοιάζει περισσότερο με prequel μιας σειράς πολύ σπουδαιότερης από αυτό που βλέπεις. 

    Οι Jonathan και Josh Baker στην πρώτη τους μεγάλου μήκους δουλειά παίρνουν τα βασικά στοιχεία του αναγνωρισμένου “Bag Man”, ενός short film με παρόμοια θεματική, και σκαρφίζονται μια ενδιαφέρουσα ιδέα που αποτυγχάνει στην μεταφορά της στην μεγάλη οθόνη.
    Αν και εισάγει από τα πρώτα κιόλας λεπτά το οικογενειακό δράμα κυρίως με την παρουσία του έντιμου Dennis Quaid στον ρόλο του πατριάρχη, το “Kin” δεν μπορεί να αναπτύξει τους χαρακτήρες του. 


    Το μόνο που κάνει είναι να κηρύττει μια επίπλαστη αδελφική αγάπη την οποία προδίδει ή εκμεταλλεύεται με την πρώτη ευκαιρία. 
    Έπειτα θα βγει στον δρόμο και το κυνήγι θα ξεκινήσει με την καταπληκτική φωτογραφία του Larkin Seiple να γεμίζει με ωραίες ματιές αυτό το ανορθόδοξο οδοιπορικό που θυμίζει αρκετά το πολύ ανώτερο “Midnight Special”. 
    Και όσο το “Kin” δοκιμάζεται σε ένα αιματηρό τετ-α-τετ με την μαφία έρχεται ένα cringe φινάλε με τους σωσίες των Daft Punk να αναζητούν το περίεργο όπλο.

    Από την παρέλαση των διάσημων χαρακτήρων, κρατάμε μόνο τους Dennis Quaid (A Dog's Purpose) και James Franco (The Disaster Artist). 
    Ο πρώτος συγκρατημένος, αλλά δυναμικός, μια στέρεα, ακλόνητη πατρική φιγούρα. 
    Ο δεύτερος σε μια over-the-top ερμηνεία που όμως του ταιριάζει, είναι ένας εμμονικός αρχιμαφιόζος.

    Αυτό που πάει τραγικά λάθος στο “Kin” είναι η απάθεια του που αντιβαίνει σε όλο αυτό το drama-mood που προσπαθεί διαρκώς να αποκτήσει. 
    Βρίσκει ένα hi-tech όπλο και ποζάρει με καμάρι σε καθρέφτες, «πενθεί» σε ένα στριπτιτζάδικο, κάνει dolce vita στο Las Vegas. 
    Δεν παίρνει ποτέ στα σοβαρά το μπλέξιμο του. 
    Τελικά ό,τι παρακολούθησες δεν έχει καμία συνοχή, ούτε καν στις σκηνές δράσης τις οποίες απλά τερματίζει με το πάτημα της σκανδάλης του «όπλου». 
    Αυτό που οι Bakers ψυχανεμίστηκαν για μεγάλο franchise και ευαγγελίστηκαν πως θα συνεχίσει φαίνεται πως κατέληξε με πολλά εκατομμύρια μείον στα ταμεία και χωρίς sequel στον ορίζοντα.

    Στους κινηματογράφους από 27 Σεπτεμβρίου.

    Πέτρος Μάκας.


    • ΜΗ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΕΙΣ
    • Facebook Comments
    Item Reviewed: Κριτική: Kin (2018) Rating: 5 Reviewed By: Konstantinos
    Scroll to Top