Τιτανομεγιστοτεράστιο, θηριώδες, νταβραντισμένο, μεγάλο, υπερμέγεθες, χαοτικό, λαμπερό, φαντασμαγορικό, τραβηγμένο, κλισέ, πρωτότυπο, προϊόν αντιγραφής.
Ό, τι και να διαλέξετε, όπως και να το χαρακτηρίσετε, είναι το Pacific Rim του Guillermo del Toro και είναι το γεγονός του καλοκαιριού!
Ενώ στην Ελλάδα η Άγια εκείνη ώρα που θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τεράστια ρομπότ να καρπαζώνουν ακόμα μεγαλύτερα δεινοσαυροειδή πλάσματα αργεί ακόμα (12 Σεπτεμβρίου η πρεμιέρα), σχεδόν όλος ο υπόλοιπος πλανήτης έχει γίνει ήδη μύστης της νέας αυτής μορφής παραμυθιών.
Όπως τόνισε άλλωστε και ο ίδιος ο del Toro: «Η μεγάλη μου ελπίδα για αυτή τη ταινία είναι να συστήσω τα Kaiju και τα Jaegers σε μία νέα γενιά παιδιών».
Αν σας λείπουν τα παιδικά σας χρόνια, τότε που μόνοι μας στο υπνοδωμάτιο ή στο μπαλκόνι συγκρούαμε ολόκληρους κόσμους μέσω εκείνων των φιγούρων που κρατάγαμε στα χέρια μας , είτε ήταν απλά στρατιωτάκια είτε ρομπότ είτε δεινοσαυράκια, τότε είστε στο σωστό σημείο.
Προθέρμανση γιατί σε ενάμιση περίπου μήνα έρχεται κάτι το εξωπραγματικό, κάτι που - για πρώτη φορά εδώ και καιρό - εκμεταλλεύεται στο απόλυτο τις δυνατότητες της σκοτεινής αίθουσας.
Μία περιπέτεια δίχως όρια, με σενάριο (έστω και αν έχει κάποια κενά ή μάλλον υπερβατικές θεωρίες), με πρωταγωνιστές (έστω και αν μερικοί από αυτούς είναι καρικατούρες παιδικών σειρών), με εκπληκτικό soundtrack (να μου ζήσεις Ramin Djawadi, το «λιώνω» αυτή τη στιγμή), με πανέμορφα και επιβλητικά πλάνα (del Toro και ξερό ψωμί), και ασίγαστη δράση.
Βέβαια για να απολαύσει κανείς τα τεκταινόμενα και να βγει από την αίθουσα δίχως μουρμουρητά περί «Αμερικανιάς» ή «παραμυθάκι για τρίχρονα», οφείλει να έχει το γνώθι σ’ αυτόν.
Να παραδεχτεί και να δεχτεί δηλαδή πως έχει πληρώσει το ανάλογο αντίτιμο για να παρακολουθήσει μία χολιγουντιανή παραγωγή με τεράστιο μπάτζετ που μπορεί να προσφέρει τρομερή ψυχαγωγία για ένα δίωρο δίχως περαιτέρω προβληματισμούς.
Αν πάρεις ως δεδομένο το «ρηχό» χαρακτήρα της υπόθεσης, δεν θα έχεις κανένα πρόβλημα και απολύτως καμία ενοχή για την απόλαυση του Pacific Rim ή «Δαχτυλιδιού της Φωτιάς» ελληνιστί (Θεέ μου τι τους ποτίζουν και καταλήγουν σε τέτοιους ηλίθιους τίτλους;).
Η θεματολογία άλλωστε της ταινίας είναι αρκετά απλή.
Τεράστια εξωγήινα τέρατα αναδύονται από ένα ρήγμα στον ειρηνικό ωκεανό και επιτίθενται στην ανθρωπότητα.
Η μπάσα φωνή της εισαγωγής μας πληροφορεί πως αρχικά ένα Kaiju (ιαπωνική λέξη που μεταφράζεται στα αγγλικά σαν τεράστιο τέρας) αναδύθηκε στην επιφάνεια, με το μέγεθος του να είναι τέτοιο που χρειάστηκαν πολυάριθμα μαχητικά αεροσκάφη, τανκς και έξι ολόκληρες μέρες για να νικηθεί.
Η ανθρωπότητα αρχικά γιόρτασε καθώς πίστεψε πως η όποια απειλή έλαβε τέλος αλλά η πραγματικότητα ήρθε να χτυπήσει σαν κεραυνός εν αιθρία.
Ύστερα από ένα μικρό διάστημα και δεύτερο τέρας εθεάθη και έπειτα τρίτο και τέταρτο…
Έγινε γνωστό πως δεν θα σταματούσαν ποτέ.
Το ρήγμα λειτουργούσε σαν πύλη ανάμεσα στη διάσταση των εξωγήινων και τη δική μας (εδώ χωράει κάποια συζήτηση που όμως θα γίνει παρακάτω).
Οι άνθρωποι αποφάσισαν να κατασκευάσουν τεράστια ρομπότ που θα μπορούν να αντιταχθούν στις πολυκατοικίες με πόδια που συνέχιζαν να έρχονται με καταστροφικές διαθέσεις από μία άλλη διάσταση.
Η ονομασία της ελπίδας μας;
Jaegers που μεταφράζεται ως «μαχητής».
Εμπνευστής της ιδέας ο Dr Jasper Schoenfeld.
Ο εν λόγω επιστήμονας συνέλαβε την ιδέα όταν έπειτα από τη τέταρτη επίθεση Kaiju, στο Σύδνεϋ αυτή τη φορά, είδε το γιο του να παίζει με ένα παιχνίδι ρομπότ και ένα αντίστοιχο τέρας.
Jaeger κατασκευάζει σχεδόν κάθε χώρα στον κόσμο.
Χωρίζονται σε κατηγορίες ανάλογα με τη τεχνολογία του καθενός.
Στην κατηγορία Mark 1 για παράδειγμα (τα πρώτα Jaegers) βρίσκονται τα Brawler Yukon (ΗΠΑ), Cherno Alpha (Ρωσία), Coyote Tango (Ιαπωνία), Horizon Brave (Κίνα) κτλ.
Όπως γίνεται κατανοητό βέβαια, όσο περνάνε τα χρόνια, τα Jaegers εξελίσσονται και σε οπλισμό αλλά και σε κινήσεις.
Έτσι όταν φτάνουμε στην κατηγορία Mark 5 και το Striker Eureka (Αυστραλία) πλέον γίνεται κατανοητό πως η τεχνολογία έχει επιτρέψει στα ρομπότ αυτά να κινούνται γρηγορότερα προκειμένου να ανταποδίδουν τα χτυπήματα στα «σφαιράτα» Kaiju ενώ πλέον «φοράνε» νέα τρομερά οπλικά συστήματα.
Έχουν προηγηθεί φυσικά οι κατηγορίες Mark 3 , στην οποία ανήκει και το Gipsy Danger (ΗΠΑ) που θα μας απασχολήσει ιδιαίτερα ενώ στην Mark 4 συναντάμε το Crimson Typhoon (Κίνα).
Οι τεράστιες αυτές πολεμικές μηχανές έχουν τη δυνατότητα να «γονατίσουν» τα Kaiju αλλά απαιτούν κάτι παραπάνω από πετρέλαιο για τη λειτουργία τους.
Προκειμένου να τεθούν σε λειτουργία, να κινηθούν και να πολεμήσουν έχουν ανάγκη δύο πιλότων.
Το ανθρώπινο δίδυμο που εγκαθίσταται στο κέντρο ελέγχου των Jaegers (στο κεφάλι) ενώνεται με μία πνευματική «γέφυρα» μεταξύ του αλλά και με το ρομπότ.
Απαραίτητη προϋπόθεση;
Η απόλυτη νοητική ταύτιση των δύο χειριστών.
Συνήθως προτιμούνται συγγενή πρόσωπα για τη συγκεκριμένη εργασία, μιας και ελέω πανομοιότυπου DNA μπορούν πολύ πιο εύκολα να εισέλθουν σε μία πνευματική αρμονία και τουτέστιν αγαστή συνεργασία.
Η επική εισαγωγή (ένας λόγος από μόνη της να παρακολουθήσεις μονορούφι το υπόλοιπο της ταινίας) συνεχίζεται με τη δήλωση πως αρχικά τα Jaegers έδειχναν να κερδίζουν τον πόλεμο…
Τα Kaiju αντεπιτέθηκαν όμως, με πιο συχνές «επισκέψεις», με μεγαλύτερο μέγεθος και με αξιοσημείωτη προσαρμοστικότητα στα όπλα των αντιπάλων τους.
Λίγο πριν τους τίτλους αρχής μπαίνει στο κόλπο και ο πρωταγωνιστής της όλης φάσης, ο Raleigh Becket (Charlie Hunnam, Deadfall), χειριστής του Gipsy Danger μαζί με τον αδερφό του.
Η παρακμή των Jaegers και η ολοένα και αυξανόμενη πιθανότητα για τελική νίκη των Kaiju προσυπογράφεται από την πτώση του Gipsy Danger ύστερα από επίθεση του Kaiju με το κωδικό όνομα Knifehead (ένας μαχαιροκέφαλος καρχαρίας με πόδια όμως και τέσσερα χέρια), κατηγορίας 3 (αναφορά στο μέγεθος και το εκτόπισμα του εκάστοτε Kaiju) και το χάσιμο από προσώπου Γης του Raleigh.
Η πρώτη σκηνή έπειτα από αυτό παρουσιάζει μία ανθρωπότητα στο χείλος της καταστροφής και τον υπεύθυνο του προγράμματος Jaeger, Stacker Pentecost (Idris Elba, Prometheus) - με διαφορά ο καταλληλότερος για τη θέση - σε απελπιστική κατάσταση καθώς πρέπει πια μόνο με τέσσερα Jaegers, τα Striker Eureka, Cherno Alpha, Crimson Typhoon και το ανακατασκευασμένο Gipsy Danger να οργανώσει την άμυνα της γης.
Οι κυβερνήσεις αποσύρουν τη στήριξη τους και έτσι ο Pentecost αποφασίζει μόνος του πια να ολοκληρώσει ότι άρχισε το πρόγραμμα Jaeger, την καταστροφή των Kaiju.
Ο Raleigh επιστρατεύεται και μαζί με την Mako Mori (Rinko Kikuchi, Norwegian Wood), μία νεαρή προστατευόμενη του Pentecost, καλούνται να «αναστήσουν» το Gipsy Danger.
Πράγμα που δεν είναι δα και τόσο εύκολο, καθώς για να επιτευχθεί η προαναφερόμενη νοητική σύζευξη απαιτείται «βύθισμα» του ενός στις αναμνήσεις του άλλου και έπειτα απόλυτη αρμονία των δυο τους.
Εδώ αρχίζει να αποκαλύπτεται και το κοινωνικό υπόβαθρο της Mako αλλά και η έγνοια του del Toro για την παρουσίαση και ανθρώπινων συναισθημάτων (έστω και σε εντελώς επίπεδη και επιφανειακή μορφή) εκτός από μάχες βγαλμένες από βιντεοπαιχνίδι.
Ο del Toro είχε δηλώσει πως:
«ιδέα της ταινίας, είναι μας μάθει να εμπιστευόμαστε τον άλλο, να κάνουμε στην άκρη το θέμα του χρώματος, του φύλου, των πεποιθήσεων και απλά να ενωθούμε».
Έτσι, γίνεται ευκόλως κατανοητό πως έγινε προσπάθεια για αντικειμενική παρουσίαση όλων των χαρακτήρων που εμφανίζονται στο έργο.
Αν πέτυχε το εγχείρημα;
Όχι, ενστάσεις υπάρχουν και είναι οι κλασσικές που περιμένεις ότι θα προκύψουν από μία αμερικάνικη παραγωγή.
Εκτενής ανάλυση παρακάτω.
Στο θέμα της Mori και του Raleigh τώρα, εντύπωση προκάλεσε το γεγονός πως ενώ παρακολουθούμε μία κλασσική ιστορία αγάπης να διαδραματίζεται επί οθόνης, αυτή εν τέλει δεν ακολουθεί τα χαζά και ξεπερασμένα πια, χολιγουντιανά πρότυπα αλλά βαδίζει σε ένα διαφορετικό – πλατωνικό δρόμο.
Έξυπνο τέχνασμα που υπογραμμίζεται από τις δηλώσεις του del Toro πως η σκηνή που μονομαχούν για προπόνηση αντικαθιστά, κινηματογραφικά, μία σκηνή σεξ.
Το ζήτημα είναι πως οι δύο κύριοι χαρακτήρες έχουν πληγωθεί από το νέο κόσμο, τον κόσμο των Kaiju.
Πρέπει να ξεπεράσουν τις δυστυχίες τους και να αντισταθούν στην απειλή.
«Ο άνθρωπος που έπαιζες ξύλο πριν, είναι αυτός με τον οποίο οφείλεις να συνεργαστείς τώρα, αυτό είναι το δίδαγμα για τα παιδιά», τονίζει και πάλι ο σκηνοθέτης, υπογράφοντας το τελικό νόημα που προκύπτει από την παρουσίαση των ανθρώπινων χαρακτήρων.
Παιδιάστικο, απλό και ίσως τετριμμένο για ταινία που απευθύνεται σε ενήλικες είναι πάντως αυτό για το οποίο παλεύουν οι χαρακτήρες του Pacific Rim.
Η συνέχεια της ιστορίας ξεπερνά τον αναπόφευκτο σκόπελο της γνωριμίας των πρωταγωνιστών με το κοινό και μας πετάει ξανά στα βαθιά νερά της δράσης.
Νέες, απίστευτα επικές μάχες, με αυτή του Χονγκ Κονγκ να είναι ο ορισμός της δράσης και των εφέ (τέσσερα Jaegers εναντίον δύο Kaiju κατηγορίας 4 –κόλαση!).
Μάλιστα η συγκεκριμένη μάχη αρχίζει στη θάλασσα και τελειώνει στο διάστημα (πιτσιλιά χαράς είναι αυτό στο παντελόνι μου;).
Η υπόθεση ολοκληρώνεται με εντυπωσιακό τρόπο (ανάλογο της υπόλοιπης ταινίας) αφήνοντας με πλήρως ικανοποιημένο από πλευράς ρομποτικής δράσης αλλά μάλλον ξινισμένο από το ανθρώπινο φινάλε.
Πανηγύρια για:
Την περιπέτεια αυτή καθ’ αυτή.
Καταιγιστική, χειμαρρώδης, ανελέητη, με μερικές από τις καλύτερες σκηνές δράσης που έχω παρακολουθήσει ποτέ.
Το σχεδιασμό Jaegers και Kaiju.
Ρομπότ που θυμίζουν τα παιδικά παιχνίδια αλλά παράλληλα είναι αρκετά brutal για να τα παρακολουθήσεις χωρίς να φοβάσαι πως θα σε σταμπάρουν με τη ταμπέλα του μεγάλου παιδιού και από την άλλη οι μεγαλύτεροι και πιο θανατηφόροι δεινόσαυροι που έχουν περάσει επί οθόνης.
Τη φωτογραφία.
Απίστευτα τοπία τόσο του ωκεανού όσο και των μαχών στις πόλεις.
Την επιλογή της νύχτας για όλες μα όλες τις συγκρούσεις Jaegers και Kaiju.
Επιτυχής σαν σύλληψη και ως πραγμάτωση μιας και πρόσθεσε πραγματικό «σκοτεινό» χαρακτήρα σε αυτές.
Το υπόβαθρο κάποιων χαρακτήρων.
Ο Raleigh Becket, η Mako Mori και ο Stacker Pentecost αναλύονται αρκούντως ικανοποιητικά, ενώ οι δευτερεύοντες όπως οι τρελοί επιστήμονες που καλούνται να μελετήσουν την ανατομία των Kaiju, Dr. Newton Geiszler (Charlie Day, Horrible Bosses) και Gottlieb (Burn Gorman, The Dark Knight Rises) και οι χειριστές του Jaeger Stiker Eureka, Herc (Max Martini, Colombiana) και Chuck Hansen (Robert Kazinsky, Red Tails), λιγότερο μεν αλλά και πάλι αρκετά πιο βαθειά από τις περισσότερες ταινίες του είδους.
Ειδική μνεία για τον χαρακτήρα που ενσαρκώνει ο Idris Elba.
Ο υπεύθυνος για την άμυνα του πλανήτη μας απέναντι στα τρομερά αυτά τέρατα, ο ναύαρχος Pentecost , είναι ο τύπος που μπορεί να σε βάζει να κάνεις ανελέητο γόπινγκ (όσοι έχουν υπηρετήσει το πιάνουν) στις τέσσερις τα ξημερώματα, αλλά παρ’ όλα αυτά τον σέβεσαι μέχρι αηδίας.
Τρομερή μορφή.
Η ομιλία του λίγο πριν τη τεράστια μάχη (φουλ αμερικανιά αλλά τη λάτρεψα) είναι όλα τα λεφτά: “Today we’ re cancelling the apocalypse”! Δώσε!
Soundtrack.
Ένα κεφάλαιο από μόνο του όπως τόνισα και παραπάνω.
Ο Ramin Djawadi παραδίδει μαθήματα επικουριάς με τη μουσική του.
Ειδικά το κύριο θέμα είναι τόσο rock, τόσο μεγαλειώδες που πραγματικά το πεθαίνεις στο replay στο youtube.
Ενστάσεις για:
Το «αμερικάνικο» χιουμοράκι που διέπει δυστυχώς μεγάλο μέρος της ταινίας.
Οι super-nerd φιγούρες των επιστημόνων, οι κλασσικές αστείες - και καλά - ατάκες την ώρα που γίνεται χαλασμός κόσμου γύρω και άλλα παρόμοια (και γνωστά σας από αντίστοιχες παραγωγές σκηνικά) κάνουν συχνά πυκνά την εμφάνιση τους, σπάζοντας νεύρα αλλά κυρίως χαλώντας το dark στοιχείο της όλης φάσης.
Αν δεχτούμε πως η ταινία απευθύνεται και σε παιδικό κοινό καλώς.
Από το trailer πάντως μας πασάρεται μία σκοτεινή-ενήλικη ταινία…
Την κλισέ κατάληξη.
Δεν θέλω πραγματικά να το χαλάσω σε κανέναν, αλλά έτσι έχουν τελειώσει άπειρες ταινίες, όπου ο άνθρωπος αντιμετωπίζει στοιχειά της φύσης που δεν μπορεί να σκοτώσει με σφαίρες.
Τη τουλάχιστον γελοία θεωρία για τους δεινόσαυρους.
Μην βάλετε ξανά στο στόμα σας τις σαυρούλες που γνώρισα στο Jurassic Park, σας έφαγα.
Το γεγονός πως ενώ σχεδιάστηκαν σαράντα Kaiju μόνο επτά κάνουν την (μεγαλόπρεπη) εμφάνιση τους στη ταινία.
Το ίδιο ισχύει και για τα Jaeger.
Τον Ron Perlman (Conan the Barbarian).
Εμφανίζεται σε ακόμη μία ταινία του del Toro ύστερα από τα Hellboy και Hellboy II, μη δικαιώνοντας τις προσδοκίες του σκηνοθέτη.
Απόλυτα άχαρος, αταίριαστος, άνευ ουσίας ο ρόλος του.
Προσωπικά μου τα έκανε «τσουρέκια».
Τι σχέση τώρα έχει ένας μαυραγορίτης έμπορας οστών και άλλων μελών Kaiju στη συγκεκριμένη υπόθεση, μόνο οι συντελεστές ξέρουν.
Την περίεργη ομοιότητα των κινήσεων των Jaegers με τα Transformers, παρά τις διαβεβαιώσεις του del Toro πως πρόκειται για κάτι νέο στο χώρο.
Το όλο θέμα της άλλης διάστασης.
Και πάλι το trailer δεν σε προετοιμάζει για κάτι τέτοιο, με αποτέλεσμα να ξινίζεις ακούγοντας για ρήγμα στο χωροχρόνο, «σκουληκότρυπες» και τα τοιαύτα.
Βέβαια υπάρχει και ο αντίλογος που λέει ότι αν έχεις τη διάθεση να δεχτείς πως τεράστια τέρατα αναδύονται από τα βάθη των ωκεανών και απειλούν την ανθρωπότητα, τότε μπορείς να πεις «ναι» και στα υπόλοιπα.
Την απουσία κάποιας ένδειξης sequel.
Το φινάλε μοιάζει να βάζει οριστικό τέλος στην ιστορία ενώ και οι ελπίδες μου για κάτι καλό μετά τους τίτλους τέλους μέσω μίας έξτρα σκηνής γκρεμίζονται.
Την έξτρα σκηνή που υπάρχει αλλά είναι τόσο ηλίθια που και να μην την παρακολουθήσετε δεν θα χάσετε απολύτως τίποτα.
Την Village που αποφάσισε να φέρει το έργο στην Ελλάδα δύο ολόκληρους μήνες έπειτα από την πρεμιέρα στην Αμερική.
Ευχή μου να μην έχει κυκλοφορήσει σε torrent-ακι μέχρι τότε, καθώς πολλοί θα μπουν στον πειρασμό να μην επισκεφτούν κάποιο κινηματογράφο για χάρη του, γεγονός που είναι πραγματικά κρίμα.
Το 3D δεν ήταν κάτι το εξαιρετικό, αλλά από την άλλη δεν κούρασε σχεδόν καθόλου.
Πράγμα παράξενο, αν αναλογιστεί κανείς πως η ταινία γυρίστηκε κανονικά και έπειτα «ντύθηκε» με το τρισδιάστατο μανδύα.
Ο del Toro αρχικά μάλιστα είχε υπογραμμίσει πως δεν επιθυμεί να κινηματογραφήσει με 3D κάμερα καθώς θεωρούσε πως ο όγκος των ρομπότ και των τεράτων θα εμπόδιζε την πραγμάτωση αυτού του εγχειρήματος.
Για τις ερμηνείες δεν χωράνε πολλές κουβέντες.
Οι Hunnam και Kikuchi ήταν απλά αποδεκτοί, μη κάνοντας τίποτε παραπάνω από αυτό που τους ζητήθηκε, γεγονός που ίσως δεν είναι κακό αν σκεφτεί κανείς πως το βάρος στην πραγματικότητα έπεφτε στα ρομπότ και τα Kaiju.
Από τους δευτεραγωνιστές έλαμψε μόνο ο Charlie Day, έστω και αν είχε να ενσαρκώσει ένα κωμικό χαρακτήρα ενώ ήταν απίθανο να σωθεί ο απαίσιος χαρακτήρας που ανέλαβε να υποδυθεί ο Clifton Collins Jr. (Parker), ο επικεφαλής του πύργου ελέγχου των Jaegers – εκείνο το παπιγιόν για το Θεό ποιος το εμπνεύστηκε; - όση καλή θέληση και αν είχε.
Μόνο για τον Idris Elba αξίζει ειδική αναφορά καθώς ξεχώριζε σαν τη μύγα μέσα στο γάλα.
Άξιος συγχαρητηρίων απλά!...
Μην το χάσετε!
Ενδείκνυται 100% για κινηματογραφική επική βραδιά, πάντα με τη σκέψη όμως πως θα προσφέρει απλά δράση και εξαιρετικά ειδικά εφέ.
Χώρος για ιδιαίτερους προβληματισμούς δεν υπάρχει, οπότε μην ακούσω κανέναν να μουρμουράει με το πέρας της προβολής.
Υπομονή ενάμιση μήνα και θα μπορέσουμε να συζητήσουμε εκτενέστερα για το υβρίδιο Transformers και Godzilla που έφερε στη ζωή ο μάγος del Toro, τιμώντας παράλληλα όλα τα Kaiju που έχουν περάσει παλαιότερα από τις οθόνες, μεγάλες ή μικρές (βλέπε Mothra, Anguirus, Rodan, Gamera, King Ghidorah και φυσικά τον προαναφερθέντα Godzilla)…
Όπως καταλάβατε τα πάντα στο Pacific Rim είναι τεράστια ακόμα και το review του.
Στις αίθουσες από 12 Σεπτεμβρίου.
Κωνσταντίνος Παναγιώτου.
Pacific Rim trailer 2 από FilmBoy-gr
1.jpg)
