Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Είναι γνωστό στις τάξεις των κινηματογραφόφιλων ότι συνήθως οι μεταφορές μυθιστορημάτων ή κόμικς στην μεγάλη οθόνη δεν είναι και τόσο επιτυχημένες.
Έτσι, δεν είναι λίγοι αυτοί που αποθαρρύνονται εύκολα, ή έστω είναι διστακτικοί με τέτοιου τύπου ταινίες.
Όταν όμως μιλάμε για τον Haruki Murakami, ίσως τον σημαντικότερο σύγχρονο Ιάπωνα συγγραφέα, αξίζει να γίνει μια εξαίρεση.
Και ειδικά όταν αναφερόμαστε στο εξαιρετικό του μυθιστόρημα 'Norwegian Wood' τότε όχι μόνο απαιτείς μια καλή μεταφορά, αλλά πιστεύεις πως θα δεις ένα έργο ισάξιο του βιβλίου.
Ωστόσο, δεν νομίζω ότι είναι πολύ καλή ιδέα να μπλέξω το βιβλίο με την ταινία, για αυτό θα προσπαθήσω να σας περιγράψω την κινηματογραφική εκδοχή αντικειμενικά χωρίς να επηρεαστώ από το μυθιστόρημα.
Ο Toru Watanabe(Ken'ichi Matsuyama) είναι ο πρωταγωνιστής και αφηγητής της ιστορίας.
Έτσι, αρχίζει να μας περιγράφει την ζωή του ως έφηβος στην Ιαπωνία του 1960 και η πιο σημαντική του ανάμνηση είναι ο αδελφικός του φίλος Kizuki (Kengo Kora) και η κοπέλα του Kizuki, η Naoko (Rinko Kikuchi, Shanghai).
Οι τρεις τους σχηματίζουν έναν ιδιόμορφο τρίγωνο, το όποιο όμως αναπάντεχα καταστρέφει ο Kizuki αυτοκτονώντας.
Τόσο ο Toru όσο και η Naoko στιγματίζονται από αυτό το γεγονός και χάνουν ένα μεγάλο μέρος της αθωότητας τους.
Πλέον, ο Toru δεν μπορεί να αντέξει να ζει στο χωριό που μεγάλωσε και μετά από εξετάσεις, περνά σε ένα πανεπιστήμιο στο Τόκιο.
Έτσι, φεύγει και δεν ξαναγυρίζει πίσω.
Όμως όσο και να θέλει δεν μπορεί να ξεχάσει την Naoko, με την όποια κρατά φιλικές σχέσεις.
Φιλικές σχέσεις που όμως δεν θα κρατήσουν για πολύ.
Οι πλατωνικοί τους περίπατοι στους δρόμους του Τόκιο μετατρέπονται σε μια ιδιαίτερη σχέση που όμως στοιχειώνεται από την αυτοκτονία του Kizuki.
Όσο περνά ο καιρός τόσο πιο κοντά έρχονται, ώσπου την ήμερα των 20ων γενεθλίων της η Naoko του ζητά να κάνουν σεξ.
Μετά από αυτή την νύχτα, όλα αλλάζουν και η Naoko εξαφανίζεται.
Ο Toru αρχίζει να αναζητά τα χνάρια της και να στέλνει γράμματα για πολύ καιρό, όμως χωρίς αποτέλεσμα.
Η ιστορία εξελίσσεται μέσα από τα μάτια του Toru και παράλληλα με αυτά τα τραγικά γεγονότα, περιγράφει και άλλες ιστορίες όπως την ερωτική σχέση του με την Midori (Kiko Mizuhara) και την ιδιόμορφη φίλια του με τον Nagasawa (Tetsuji Tamayama).
Ουσιαστικά, το Ιαπωνικό Norwegian Wood είναι ένα πολύπλοκο υπαρξιακό δράμα, με ιδιαιτέρους χαρακτήρες και δυνατά μηνύματα.
Επικεντρώνεται γύρω από μια καταθλιπτική σχέση, όμως ξεδιπλώνει ταυτόχρονα τις ψυχολογικές διακυμάνσεις των ηρώων.
Έχει έναν κεντρικό ήρωα που είναι εγκλωβισμένος σε μια άρρωστη σχέση, που έχει χάσει το νόημα της ζωής και που δεν μπορεί να ξεχάσει.
Δυστυχώς, η σκηνοθεσία του Βιετναμέζου Anh Hung Tran είναι άνευρη.
Από την μια παρουσιάζει εξαιρετικά την άγρια φύση την Ιαπωνίας και το Τόκιο της δεκαετίας του '60, από την άλλη δεν βοηθά να ξεδιπλωθεί η ιστορία σε βάθος.
Έχει αργά πλανά, τα οποία δεν ταιριάζουν με το ήδη βαρύ κλίμα της ταινίας.
Όταν έχεις ένα υπαρξιακό δράμα με δύσκολη θεματολογία πρέπει να το ενισχύσεις και να μην το αφήσεις να κάνει κοιλιά.
Δεν είχε ιδιαίτερα έντονες σκηνές ή έξυπνες σκηνοθετικές «πινελιές» που θα αναδείκνυαν την όλη ιστορία.
Αντ'αυτού αφήνει την πλοκή να μιλήσει από μόνη της.
Ωστόσο δεν σε προβληματίζει καθόλου, είναι απλά άνευρος.
To cast αν και δεν έχει ιδιαίτερη εμπειρία, κάνει πολύ καλή δουλειά.
Συγκεκριμένα, ο πρωταγωνιστής, Ken'ichi Matsuyama, μπαίνει πλήρως στο πνεύμα του χαρακτήρα του και ζωντανεύει πραγματικά τον ηρώα του.
Όλη η ταινία στηρίζεται πάνω του ...και πολύ καλά κάνει.
Η μόνη παραφωνία του cast ήταν η Rinko Kikuchi που υποδυόταν την Naoko.
Κάποιες φόρες γινόταν υπερβολική και γενικά φαινόταν "λίγη" για ένα τόσο περίπλοκο χαρακτήρα.
Ως ταινία, το Norwegian Wood έχει αδυναμίες, αλλά το κύριο της μειονέκτημα είναι η δύσκολη της θεματολογία.
Η κινηματογράφηση ενός τέτοιου έργου θα ήταν σίγουρα δύσκολη υπόθεση.
Αναμφίβολα, δεν απευθύνεται στο ευρύ κοινό και δεν κυλάει εύκολα.
Το όλο δυσλειτουργικό συναίσθημα που βγάζει σε επηρεάζει αλλά παράλληλα δεν αποκαλύπτει πλήρως το βάθος των χαρακτήρων.
Βασίζεται κυρίως στην σεξουαλική υπόσταση αυτών και από ένα σημείο και μετά παραμερίζει το ανθρώπινο κομμάτι τους.
Όμως, όσα και να σε προβληματίζουν με το Norwegian Wood, έχει κάτι που το εξυψώνει.
Κάτι που το κράτησα για το τέλος, την μουσική του.
Την μουσική επιμέλεια της ταινίας την έχει αναλάβει ο John Greenwood (Radiohead) και όχι μόνο έχει φτιάξει ένα αριστουργηματικό score κλασσικής μουσικής αλλά έχει επιλέξει και σύγχρονα κομμάτια που συμπληρώνουν εξαίσια το καταπληκτικό soundtrack.
Για άλλη μια φορά ο Greenwood αποδεικνύει ποσό σπουδαίος μουσικός είναι, αλλά και το ποσό μπορεί να εκτιμήσει άλλες τέχνες όπως τον κινηματογράφο και την λογοτεχνία.
Αν με βάζατε να διαλέξω ανάμεσα στην ταινία και το βιβλίο, σίγουρα θα διάλεγα το βιβλίο.
Ωστόσο, ως ταινία το Norwegian Wood δεν παύει να είναι ένα δυνατό έργο που αποδεικνύει πως οι Ασιάτες δεν διαφέρουν και τόσο από τους συγχρόνους Ευρωπαίους.
Αξίζει να το δει κανείς, αλλά θα αφήσει πολλούς ανικανοποίητους.
Το Norwegian Wood προβλήθηκε σε 3 αίθουσες της Αμερικής στις 6 Ιανουαρίου 2012.
Norwegian Wood trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
