Γράφει ο Νίκος Δρίβας.
Eίναι μερικές ταινίες που δεν ξετρελαίνεσαι διαβάζοντας την υπόθεση, ωστόσο βλέποντας την σου αρκεί που έχεις "σκοτώσει" την ώρα σου και δεν θες κάτι παραπάνω.
Τέτοια ταινία είναι και το The Oranges του Julian Farino, μια ταινία με θέμα σχετικά κοινότυπο και με αρκετά κλισέ, και παρόλα αυτά μια εύπεπτη κομεντί που παρακολουθείται αρκετά ευχάριστα και με ενδιαφέρον.
Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν θα ενθουσιαστεί από μια τέτοια ταινία, ωστόσο καταφέρνει χωρίς ανατροπές, χωρίς πρωτοτυπίες, αλλά με ένα πολύ cast, να δίνει ρέστα (ο καθένας από το πόστο του, θα αναφερθούμε παρακάτω) να καταφέρνει να μην σε κάνει να βλασφημείς την ώρα και την στιγμή που κάθισες να την παρακολουθήσεις.
Προσωπικά, δεν είμαι καθόλου fan των κομεντί και ελάχιστα των κοινωνικών ταινιών.
Όταν όμως βλέπεις να γίνεται μια προσπάθεια, παραβλέπεις τα (κινηματογραφικά) πιστεύω σου και κρίνεις την ταινία ξεκάθαρα για αυτό που είναι (όπως πρέπει να γίνεται σε όλα τα κινηματογραφικά είδη).
Σε αυτό λοιπόν το The Oranges πετυχαίνει τον στόχο του, χωρίς να κάνει κάτι το σπουδαίο.
Η οικογένεια Ostroff και η οικογένεια Walling, κάτοικοι της οδού Orange Drive, είναι στενοί φίλοι και γείτονες.
Όταν η 24χρονη Nina Ostroff (Leighton Meester, That's My Boy) επιστρέφει στο σπίτι μετά από πολυετή απουσία, μια απροσδόκητη και ανεξήγητη έλξη γεννιέται ανάμεσα σ' εκείνη και τον 40-φεύγα David Walling (Hugh Laurie, ο εκκεντρικός Dr. House στο House M.D.).
Η σχέση τους οδηγεί τις δύο οικογένειες, αλλά και ολόκληρη τη γειτονιά, στο απόλυτο χάος.
To Oranges έχει την μεγάλη τύχη να διαθέτει ένα εξαίσιο κάστ, όχι μόνο στα χαρτιά αλλά που καταφέρνει να αποδώσει σε πολύ μεγάλο βαθμό, κάτι που ανεβάζει επίπεδο την ταινία.
Εκτός από τους δύο πρωταγωνιστές, συμμετέχουν ακόμη η Catherine Keener (Peace, Love & Misunderstanding), Oliver Platt (X-Men: First Class), Alison Janney (Liberal Arts), Adam Brody (Seeking a Friend for the End of the World), Alia Shawkat (Ruby Sparks).
Kαταλαβαίνετε για τι "οπλοστάσιο" μιλάμε.
Με προεξέχοντες τον Laurie σ' έναν εντελώς διαφορετικό ρόλο στον οποίο τα καταφέρνει περίφημα, την Janney που συνήθως είναι σταθερή αξία, και με ευχάριστη έκπληξη την συνήθως κρύα Meester αλλά και την άλλη πιτσιρίκα Shawkat, το The Oranges κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή και η ώρα κυλάει πιο ευχάριστα απ' ότι περιμένεις.
Και αυτό χωρίς να σημαίνει ότι κάνει κάτι το extreme σαν ταινία, δηλαδή καμια τρομερή ερμηνεία ή κάποια ανατροπή που θα σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό, απλά κάνει τα βασικά με αποτελεσματικό τρόπο.
Μπορεί να είχε ευκαιρίες να γίνει πιο διεισδυτικό και να έχει μια πιο ενδελεχή ματιά κυρίως στο κεντρικό γεγονός της διαφοράς ηλικίας, ωστόσο οι καλογραμμένοι διάλογοι και η ερμηνείες που σε κερδίζουν είναι στα πολύ θετικά της ταινίας και την κάνουν από απλά υποφερτή να γίνεται εντέλει μια καλογυρισμένη feelgood ταινία.
Τέλος, πολύ σημαντικό είναι το γεγονός ότι δεν το γυρίζει σε μελόδραμα (ενώ 2-3 στιγμές στην πλοκή ευνοούν σε αυτό το γεγονός) αλλά σε μια διασκεδαστική και έξυπνη κομεντί, η οποία παρά τα όποια κλισέ της βλέπεται ευχάριστα και δεν σε κάνει να δυσανασχετείς με το θέμα της.
Και αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί με διαφορετική διαχείρηση αυτού του περίεργου θέματος, τα πράγματα θα μπορούσαν να είχε καταλήξει σε τραγέλαφο, όπως έχουμε δεί σε παλαιότερες περιπτώσεις.
Το The Oranges έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Toronto το 2011 και προβλήθηκε στις ΗΠΑ στις 5 Οκτωβρίου 2012.
The Oranges trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
