Ο Καρυοθραύστης νομίζω πως είναι ένα παραμύθι που δεν ποτέ μπήκε στο DNA μας.
Όλοι ξέρουμε πάνω κάτω την ιστορία του E. T. A. Hoffmann, που διασκεύασε ο Dumas και τη μουσική του Tchaikovsky για το ομότιτλο μπαλέτο, οι περισσότεροι έχουμε δει στα μικράτα μας και κάποια αναπαραγωγή του σε κινούμενα σχέδια, αλλά η μικρή Clara δε συμπεριλαμβανόταν στις αγαπημένες μας ηρωίδες των παραμυθιών.
Η επιλογή αυτού του έργου από την Disney για να γίνει το νέο live-action υπερθεαματικό παραμύθι της, είχε μεγάλο ρίσκο μιας και η ιστορία είναι γνωστή αλλά όχι λαοφιλής, ενώ δεν υπάρχει και κάποια επιτυχημένη animated ταινία πίσω της ώστε να το υποστηρίξει.
Για να δούμε τι κατάφεραν…
Δεν θα υποκριθώ ότι γνωρίζω τη πρωταρχική μορφή της ιστορίας, αλλά το σενάριο της πρωτοεμφανιζόμενης Ashleigh Powell παίρνει αρκετές αποκλίσεις, ακολουθώντας μόνο τα βασικά plot points.
Η Clara (Mackenzie Foy, Interstellar) είναι ένα νεαρό κορίτσι, το μεσαίο παιδί της οικογένειας Stahlbaum, που πριν λίγο καιρό έχασαν τη μητέρα τους.
Είναι πανέξυπνη και πολυμήχανη, αλλά και εκείνη με τη μεγαλύτερη αδυναμία στη μητέρα της, και εκείνη που δε μπορεί να ξεπεράσει το χαμό της.
Είναι παραμονή Χριστουγέννων, και ο πατέρας τους τούς δίνει τα δώρα που τους άφησε η μητέρα τους πριν πεθάνει και η Clara παίρνει ένα κλειδωμένο ασημένιο αυγό, με το σημείωμα ότι μέσα θα βρει όλα όσα χρειάζεται.
Στη προσπάθειά της να το ανοίξει, ζητάει τη βοήθεια του αινιγματικού αλλά καλοκάγαθου νονού της, Drosselmeyer (Morgan Freeman, Going In Style) ο οποίος, χωρίς εκείνη να το καταλάβει, την οδηγεί σε ένα μαγικό κόσμο.
Αυτό αποτελείται από Τέσσερα Βασίλεια, με τα τρία από αυτά να ζουν αρμονικά, όμως στο τέταρτο, στο Βασίλειο της Διασκέδασης εξουσιάζει η κακιά Κόκκινη Μητέρα, η οποία κρατάει και το κλειδί που ψάχνει η Clara.
Έτσι, η νεαρή κοπέλα, με τη βοήθεια ενός νεαρού Καρυοθραύστη, κινεί για να το βρει και να ανοίξει το αυγό.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει πολλά live-action παραμύθια από την Disney, τα περισσότερα μέτρια με λίγες εξαιρέσεις, και όλοι γνωρίζουμε ότι ανεξαρτήτως του συνολικού αποτελέσματος, στο εικαστικό κομμάτι γίνονται θαύματα.
Ε λοιπόν, ξεχάστε ότι ξέρατε, το The Nutcracker and the Four Realms είναι πραγματικά μαγικό!
Κάθε, μα κάθε καρέ του θα μπορούσε να είναι ένα εξαιρετικής ομορφιάς wallpaper με τα χρώματα, τους φωτισμούς, τα σκηνικά, τα κοστούμια, να σε συνεπαίρνουν, έστω κι αν το 90% αυτών είναι cgi.
Κανονικό οφθαλμόλουτρο!
Το πρώτο act της ταινίας είναι προβλέψιμο και προβλεπόμενο, με την αναμενόμενη εισαγωγή να είναι καλογραμμένη και οπτικά η πιο εντυπωσιακή, ώστε να σε βυθίσει από νωρίς στο μαγικό της κόσμο.
Λίγο πριν τα μέσα του φιλμ όμως, με την Clara να έχει μπει πια στα Τέσσερα Βασίλεια, αναγκαζόμαστε να παρακολουθήσουμε μια δεύτερη εισαγωγή, να γνωρίσουμε τα Βασίλεια, τους Αντιβασιλείς και τη κατάσταση που επικρατεί εκεί, και όλα αυτά για να μάθουμε ότι το κλειδί βρίσκεται στα χέρια της Κόκκινης Μητέρας.
Αυτό το κομμάτι είναι σχεδόν νεκρό και αυτό με τα περισσότερα προβλήματα, με βασικότερα την αδυναμία της σωστής εισαγωγής μας σε αυτό το κόσμο και το κακό casting σε αρκετούς από τους ήρωες.
Σε αυτό το τελευταίο, θα επιστρέψω λίγο παρακάτω.
Στο τρίτο act που θεωρητικά έχουμε όλη τη δράση και το twist, όλα μοιάζουν τόσο νερωμένα.
Στη προσπάθεια των δημιουργών να μείνει κατάλληλη για όλους, η ταινία ουσιαστικά δεν έχει δράση και οι συνέπειες των προαναφερόμενων προβλημάτων γίνονται εδώ ακόμα πιο έντονες, και το φινάλε φτάνει προκαλώντας μονάχα αδιαφορία.
Και επιστρέφουμε στο θέμα του casting.
Τη μικρή Mackenzie Foy την έχουμε ξαναδεί και ποτέ δεν μας εντυπωσίασε με το ταλέντο της.
Σαν να μην έφτανε αυτό, συγγνώμη που θα το πω αλλά είναι τέρμα αχώνευτη!
Τι τους ήρθε και την επέλεξαν για έναν τέτοιον ρόλο;
Zonk!
Αυτόν τον Jayden Fowora-Knight για Καρυοθραύστη μάλλον τον βρήκαν σε διαγωνισμό ομοιότητας με τον John Boyega, γιατί ως ηθοποιός είναι … ανεπαρκής, αν και η αλήθεια είναι ότι ο ρόλος-γλάστρα που έχει δε βοήθησε.
Άλλη πολύ αποτυχημένη επιλογή ήταν εκείνη της Keira Knightley (Colette) ως Ζαχαρένια Νεράιδα, ενώ στην άλλη άκρη με καλές επιλογές ηθοποιών, οι οποίοι όμως περιορίστηκαν σε ρόλους 2-3 γραμμών, ο Eugenio Derbez (How To Be A Latin Lover), ο Richard E. Grant (Logan) και ειδικά ο Jack Whitehall (Mother's Day) θα μπορούσαν να δώσουν πολύ περισσότερα.
Το The Nutcracker and the Four Realms είναι ένα οπτικό υπερθέαμα που σίγουρα θα αρέσει στις μικρές ηλικίες, και προφανώς ακόμα περισσότερο στα κορίτσια, αλλά είναι κρίμα γιατί το κοινό του θα περιοριστεί σε αυτές.
Μια ακόμη χαμένη ευκαιρία για ένα νέο Christmas classic.
Στους κινηματογράφους από 1 Νοεμβρίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
