Μια γυναίκα (Jennifer Lopez, Parker) η οποία εργάζεται για 15 χρόνια σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα, αποφασίζει να κάνει μια νέα αρχή στη ζωή της όταν δεν παίρνει την προαγωγή που περίμενε λόγω έλλειψης εκπαιδευτικών διαπιστευτηρίων.
Μια ταινία για τις δεύτερες ευκαιρίες στη ζωή, την επιθυμία για επιτυχία, για αναγνώριση των προσπαθειών, για επίτευξη ονείρων.
Όλα αυτά είναι τα κίνητρα για αυτή τη νέα δουλειά του Peter Segal (Anger Management, Get Smart, Grudge Match), αλλά στην πραγματικότητα δεν μας πείθει για κάτι από αυτά.
Η ταινία βασίζεται σε ένα τετριμμένο και απλοϊκό σενάριο το οποίο στήνει βιαστικά την ιστορία και τις διαπροσωπικές σχέσεις των πρωταγωνιστών (παρακολουθούμε μάλιστα έναν από τους πιο εύκολους και γρήγορους κινηματογραφικούς χωρισμούς) χωρίς να μεταδίδει την ανάγκη μεταστροφής, επανάστασης, αναδιοργάνωσης της ζωής.
Δεν υπάρχει κάποια ουσιαστική αιτιοκρατική συσχέτιση σε όσα παρακολουθούμε, δεν καταφέρνουν να δικαιολογηθούν οι απαιτήσεις του σεναρίου και της πρωταγωνίστριας για μια νέα ευκαιρία, και όλα όσα μας παρουσιάζει στην αρχή μοιάζουν η αφορμή για να μπούμε στο χώρο της μόδας, της ομορφιάς, της κυριλάτης ζωής, και να έχουμε την ευκαιρία να βλέπουμε τη Jennifer Lopez να τριγυρνάει σε κάθε πλάνο με νέα αμφίεση.
Μέσα σε όλα αυτά δεν υπάρχει παρά ελάχιστη δραματικότητα, ενώ και οι κωμικές προσπάθειες είναι σε μεγάλο βαθμό άστοχες και με κακό timing, δημιουργώντας ένα άνευρο και άνοστο αποτέλεσμα.
Όσον αφορά την πρωταγωνίστρια, η Jennifer Lopez κάνει αυτό που αναμένουμε.
Δηλώνει την παρουσία της η οποία παραμένει ακόμα αρκετή ώστε να πρωταγωνιστεί σε ανάλαφρες και όλο και πιο συχνά αδιάφορες τα τελευταία χρόνια ταινίες.
Και όταν ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας βασίζεται μόνο στη φυσική παρουσία του ηθοποιού, τότε δεν μπορούμε να περιμένουμε πολλά περισσότερα από το υποστηρικτικό καστ το οποίο δεν μας προσφέρει κάτι ουσιαστικό και απλώς συμμετέχει σε αυτή την πέρα για πέρα αμερικάνικη, χολιγουντιανή και γυαλιστερή «κωμωδία».
Στους κινηματογράφους από 3 Ιανουαρίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
