Πόσο μπορείς να αντέξεις μακριά από αυτούς που αγαπάς;
Πόση υπομονή μπορείς να κάνεις μέχρι να τους ξανασυναντήσεις, πληρώνοντας τα λάθη σου με την τιμωρία της αναμονής;
Κι αν δεν αντέχεις ...πόσα ακόμα μπορείς να ρισκάρεις στη ζωή σου και κατά πόσο είναι διατεθειμένος ο άλλος να σε περιμένει, προσπαθώντας να αντέξει τη μοναξιά του;
Και εκείνα τα όνειρα ...θα μείνουν όπως υποσχέθηκαν ο ένας στον άλλον, ή η μοίρα είναι διατεθειμένη να παίξει το δικό της παιχνίδι, με τις θυσίες να πηγαίνουν τζάμπα;
Βρισκόμαστε στο Τέξας της δεκαετίας του '70.
Ο Bob Muldon (Casey Affleck, Tower Heist) και η Ruth Guthrie (Rooney Mara, Side Effects) είναι ένα ζευγάρι που αγαπιούνται πολύ και περιμένουν το πρώτο τους παιδί να έρθει στη ζωή.
Για να τα βγάλουν όμως πέρα επιδίδονται σε εγκλήματα και ληστείες με τη βοήθεια του κολλητού τους, όντας υποχρεωμένοι στον Skerritt (Keith Carradine, The Family Tree) πατέρα του τελευταίου.
Οι τοπικές αστυνομικές αρχές θα βρεθούν στο κυνήγι τους και θα τους αποκλείσουν στο παλιό τους σπίτι-κρησφύγετο.
Όταν η Ruth τραυματίσει τον αστυνομικό Patrick Wheeler (Ben Foster, Contraband) πάνω στην ανταλλαγή πυροβολισμών, ο Bob θα πάρει το φταίξιμο πάνω του προκειμένου εκείνη να ζήσει τη ζωή της ελεύθερα μεγαλώνοντας την κόρη τους.
Ο Bob μην αντέχοντας την σκληρή ποινή φυλάκισης που του επιβλήθηκε και αδημονώντας να επανενωθεί με την Ruth και να δει επιτέλους από κοντά την μεγαλωμένη πια κόρη του, θα δραπετεύσει και θα προσπαθήσει να τους βρει και να φύγει μαζί τους...με οποιοδήποτε κόστος.
Το Ain't Them Bodies Saints είναι μια βραδέων καύσεων κινηματογραφική εμπειρία.
Σεναριακά μην περιμένεις να δεις κάτι το ιδιαίτερο, ανατροπές ή εξελίξεις ή οτιδήποτε.
Ο David Lowery, μέχρι πρότινος μικρομηκάς και μοντέρ σε ταινίες όπως το Upstream Color, έχει άλλα χαρίσματα να επιδείξει με την σκηνοθετική του οπτική, που θα σε κερδίσουν όμως εκεί που άλλες παρόμοιες ταινίες του είδους, θα σε είχαν κουράσει.
Οι χαρακτήρες του διέπονται από ένα συναισθηματικό δέσιμο που δεν το περιμένεις, καθώς η ταινία μοιάζει να περιβάλλεται από έναν σκληρό, βρώμικο μανδύα που στο βάθος της κρύβει τρυφερότητα και συναίσθημα.
Προσέξτε τα λόγια του Bob στα γράμματα που γράφει για την Ruth, τα λόγια της Ruth στον αστυνόμο Patrick σχετικά με την ψυχική-συναισθηματική κούραση της και το πόσο καιρό έχει να κοιμηθεί φυσιολογικά, αλλά και το γράμμα που η ίδια θα προσπαθήσει να στείλει κάποια στιγμή στον Bob, περιγράφοντας την αδιέξοδη κατάσταση στην οποία αναμφίβολα θα οδηγηθούν, αν επανασυνδεθεί μαζί τους ο δραπέτης και καταζητούμενος Bob.
Διάλογοι γεμάτοι συναίσθημα που χωρίς να αμπελοφιλοσοφούν, χρωματίζουν ένα συμβατικό σενάριο με μια λογοτεχνική υφή γεμάτη τρυφερότητα.
Όλα αυτά εμπλουτίζονται και από τα κοντινά πλάνα στα πρόσωπα των χαρακτήρων αλλά και μερικές όμορφες εναλλαγές ανάμεσα στους εσωτερικούς μονολόγους τους που μεταφέρουν πετυχημένα στον θεατή, την αίσθηση πως αυτοί οι δύο χαρακτήρες αγαπιούνται, περιμένουν ο ένας τον άλλον και νιώθουν να είναι μαζί...ακόμα κι αν δεν είναι.
Αυτό που σε βάζει ακόμα περισσότερο στον συναισθηματικό κόσμο των χαρακτήρων και σε υποβάλλει, είναι η ατμόσφαιρα που πλέκεται γύρω τους.
Με αρκετή δόση από ταινίες παλαιότερων δεκαετιών και αναλόγου ύφους όπως το Badlands του Terrence Malick, η ταινία σκεπάζεται από την μεθυστική υπνωτιστική φωτογραφία του Bradford Young, την καφετί, λασπωμένη, βρώμικη αισθητική των πλάνων και τα χαμηλότονα, μισοφωτισμένα σκιώδη πλάνα, στα εσωτερικά των σπιτιών.
Από τις πιο ...μαστούρες απεικονίσεις του αμερικάνικου Νότου που έχουμε δει σε σκοτεινή αίθουσα, συνοδεία του λυρικού, δραματικού, μελαγχολικού soundtrack από τον Daniel Hart με διακριτικά samples από παλαμάκια και έντονη χρήση έγχορδων να συνοδεύουν την αδιέξοδη συναισθηματική κατάσταση των χαρακτήρων, με τις μελιστάλαχτες μελωδίες τους.
Διόλου τυχαία τα βραβεία φωτογραφίας και παραγωγής στο περασμένο φεστιβάλ του Sundance αλλά και η συμμετοχή στο Φεστιβάλ των Καννών.
Οι ερμηνείες όμως παραμένουν η βάση πάνω στην οποία χτίζεται η γοητεία της ταινίας, εκτός από τη φωτογραφία και τη μουσική της και πράγματι, το πρωταγωνιστικό τρίο ήταν εξαιρετικό.
Ο Casey Affleck ξεχωρίζει για μια ακόμα φορά, μετά από τις ερμηνείες του στα Gone Baby Gone και The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford, με την βραχνή, σχεδόν ...μαστούρικη μπάσα φωνή του, το υπνωτισμένο βλέμμα και την συγκρατημένα βλαχοαμερικάνικη προφορά, προσφέροντας και μια δόση συγκίνησης με το βλέμμα που παίρνει όταν αντικρύζει την κόρη του, λίγο πριν το φινάλε.
Η Rooney Mara, μία από τις πιο αξιόλογες σύγχρονες νεαρές ηθοποιούς, συνεχίζει το σερί της μετά από τα Girl With The Dragon Tattoo και Side Effects, παραδίδοντας μια ακόμα ώριμη, φυσική και μεστή ερμηνεία, απεικονίζοντας με ρεαλιστικό τρόπο τον χαμηλότονο, βουβό πόνο και την αγωνία μιας μητέρας που έχει μείνει μόνη και αγωνία για τον σύντροφο της και το παιδί της, μην γνωρίζοντας αν πρέπει ή δεν πρέπει να επανενωθούν.
Στα ίδια μήκη κύματος και ο Ben Foster ως αστυνόμος Patrick Wheeler, με μια προσγειωμένη, ζεστή, τρυφερή ερμηνεία (προσέξτε τη σκηνή που πάει να φύγει από το σπίτι της Ruth και επανέρχεται στο καπάκι για να της ανοιχτεί συναισθηματικά), ο οποίος σε μια σκηνή επιδεικνύει και τις country/folk τραγουδιστικές του ικανότητες.
Όταν επιλέγει ταινίες σαν το Ain't Them Bodies Saints, Kill Your Darlings, Rampart και 3:10 To Yuma, δείχνει πως είναι ένας υποτιμημένος ηθοποιός που ξέρει τελικά να διαλέγει ώριμες δουλειές, ανάμεσα σε εμπορικά, συμβατικά φιλμ που τον έχουμε δει κατά καιρούς.
Σε μικρό ρόλο και η παλιά καραβάνα Keith Carradine (Nashville, Dexter, Deadwood), με τον χαρακτήρα του να φαίνεται ως εκ των πρωταγωνιστών στα δρώμενα αλλά να αδικείται τελικά από την εξέλιξη του σεναρίου.
Παρ'όλα αυτά, προσέφερε μία με δύο πολύ δυνατές σκηνές, με ειδική μνεία για εκείνη που μιλάει στον Bob και στη συνέχεια τον βάζει κάτω απειλώντας τον.
Τα συνηθισμένα ελαττώματα του είδους δεν λείπουν και από εδώ, με αρκετούς χαρακτήρες να μην έχουν υπόσταση και προϊστορία, το απότομο φινάλε ...όχι τόσο επειδή αφήνει ανοιχτά τα ενδεχόμενα (κάτι που δεν μας χαλάει απαραίτητα και πάντα) αλλά επειδή έρχεται υπερβολικά γρήγορα σαν εξέλιξη, και ένα σενάριο που δίνει την γενική εντύπωση μιας μισοτελειωμένης προσπάθειας, προκειμένου να δοθεί περισσότερη έμφαση στο τεχνικό κομμάτι και στο πως θα το χειριστούν για να αποδώσουν την ατμόσφαιρα που επιθυμούσαν.
Παρ'όλα αυτά το Aint' Them Bodies Saints, αν έχεις την διάθεση και την υπομονή να αφεθείς, ξέροντας τι πας να δεις (βαρύγδουπο, καλλιτεχνικό σινεμά αλλά όχι ψευτοκουλτουριάρικο), θα σε κερδίσει, με τις ερμηνείες του, τα λόγια του, τους λογοτεχνικά συναισθηματικούς διαλόγους του, τις σιωπές και τα βλέμματα των χαρακτήρων του την ίδια ώρα που η μεθυστική του φωτογραφία και ο λυρισμός των εικόνων του, θα σε κάνουν να βγεις από την αίθουσα, γοητευτικά υπνωτισμένος.
Στις αίθουσες από 24 Οκτωβρίου.
Kostas Tsokos.
Ain't Them Bodies Saints trailer by FilmBoy-gr
1.jpg)
