Γράφει ο Kostas Tsokos.
Το Lockout που αρχικά ονομαζόταν ΜS One: Maximum Security, δεν κυκλοφόρησε ποτέ στα σινεμά εδώ πέρα και εσύ βλέποντας τα πρώτα trailer, ευελπιστούσες πως θα ήταν μια συναρπαστική, μπιμουβίστικη sci-fi εκδοχή στην συνταγή του Die Hard.
Όταν όμως με ελάχιστο μπάτζετ προσπαθείς να χωρέσεις παρωδία, sci-fi περιπέτεια και μπρουταλιάρικο b-movie, πιο κοντά στην σημερινή PG-13 συνταγή ...καλό είναι να εστιάζεις μόνο σε μία κατεύθυνση.
Βρισκόμαστε στο έτος 2079, όπου η κόρη του Πλανητάρχη, Emilie (Maggie Grace, Taken 2) αποτελώντας ηγετικό μέλος μιας ανθρωπιστικής αποστολής, στέλνεται στην Ms One, μια διαστημική φυλακή όπου κρατούνται άνω των πεντακοσίων πιο επικίνδυνων δολοφόνων και εγκληματιών...
Σκοπός της ομάδας της, να βρουν στοιχεία πως οι κρατούμενοι χρησιμοποιούνται ως πειραματόζωα για τους σκοπούς τεράστιων εταιρειών και βιομηχανιών, κάτι που υποννοείται και από την κρυογονική στάση στην οποία τους κρατάνε.
Όταν ένας από τους σωματοφύλακες κάνει την γκάφα, οι κρατούμενοι θα βρουν την ευκαιρία να απελευθερωθούν, με μπροστάρη τον Alex (Vincent Regan, Snow White and the Huntsman) και υπαρχηγόπουλο τον ψυχωτικό, τρελάρα αδερφό του, με μάτι που γυαλίζει, τον Hydell (Joseph Gilgun, Harry Brown).
Η μόνη λύση είναι να στείλουν στο στόμα του - διαστημικού - λύκου, έναν άλλον κρατούμενο, τον πρώην πράκτορα της CIA, Marion Snow (Guy Pearce, Lawless), ο οποίος κρατούνταν ως κατηγορούμενος για προδοσία εναντίον των Ηνωμένων Πολιτείων με την κατηγορία πως πυροβόλησε έναν άλλον ειδικό πράκτορα κατά τη διάρκεια μυστικής συνάντησης σε ξενοδοχείο, με σκοπό την παράδοση βαλίτσας με απόρρητα κρατικά μυστικά.
Ο βετεράνος συνάδελφος Harry Shaw (Lennie James, Colombiana) του εγγυάται πως αν καταφέρει να απελευθερώσει την κόρη, θα τον αφήσουν ελεύθερο, με τον Snow να υποψιάζεται πως τον έχουν σαμποτάρει εκ των έσω.
Τελικά θα δεχτεί να σώσει την κόρη του Προέδρου και μόνο αυτή, αλλά θα πρέπει να αντιμετωπίσει όχι μόνο την ανταρσία των δολοφόνων που έχουν καταλάβει τον διαστημικό σταθμό αλλά και την αντιδραστική ιδεαλίστρια κόρη, η οποία δεν θέλει να φύγει αν δεν πάρουν μαζί και όλους τους υπόλοιπους ομήρους.
Σκληροτράχηλος, αντιήρωας και ψιλοπέφτουλας πρωταγωνιστής, όλο ατάκες, εξυπνάδες και ανδραγαθήματα, πρόθυμος (ή και όχι τόσο πρόθυμος) να βάλει το χέρι του στη φωτιά, σε κλειστό χώρο με τρελαμένους εγκληματίες-καρικατούρες, με χιουμοράκι και αρκετή βία ...ξέρεις τι μπορεί να είναι.
...Το νέο σενάριο και παραγωγή του Luc Besson, με την EuropaCorp στην παραγωγή ή με άλλα λόγια το team των Taken, επηρεασμένο βαθύτατα αυτή τη φορά από Die Hard και Escape From New York/L.A.
O άνθρωπος που κάποτε παρέδιδε για πλάκα, Nikita, Leon και Fifth Element, εδώ και χρόνια το έχει ρίξει στα σενάρια τυπικών ελαφρόμυαλων περιπετειών, από αυτές που θα δεις ένα βράδυ στο Star, είτε πρόκειται για τους πιο καρατέκα Jet Li (Kiss of The Dragon) και Jason Statham (τριλογία Transporter) είτε για σκληροτράχηλους μα ώριμους, διαθέτοντας την στιβαρή σοβαρότητα ενός Liam Neeson.
Με το Lockout και τους νέοπες σκηνοθέτες James Mather, Steven St. Leger, με τους οποίους συνέγραψε το σενάριο, προσπάθησαν να αποτίσουν έναν φορό τιμής στις βιντεοπεριπέτειες sci-fi και μη που βλέπαμε σε παλιότερες δεκαετίες και ενώ το διασκέδαζες ελαφρώς, δεν ήταν ούτε τόσο συναρπαστικό όσο υπόσχονταν τα trailer, ούτε τόσο badass.
Η γενικότερη sci-fi κλειστοφοβική αίσθηση των σκηνικών, προσέδιδαν μια διαφορετική ατμόσφαιρα, θυμίζοντας και λίγο Alien: Resurrection, τα όποια γκάτζετ και όπλα χρησιμοποιούνταν έξυπνα σε ορισμένες στιγμές και υπήρχαν κάποιες καλές σκηνές, όπως η εναρκτήρια σύντομη σκηνή καταδίωξης, η εναέρια πάλη με έναν κρατούμενο πάνω από γιγάντιους έλικες/ανεμιστήρες, άντε να πεις και για κανά δυο κλειστοφοβικές σκηνές κυνηγητού ή κρυφτού όπως στην προσπάθεια τους να περάσουν απαρατήρητοι από το πλήθος,των κρατουμένων.
Οι Guy Pearce-Maggie Grace αλληλεπιδρούσαν ικανοποιητικά, εκείνος προσπαθούσε να την σκληραγωγήσει και εκείνη του "την έλεγε" και όταν έπεφτε από ατύχημα πάνω στα όργανα του (δεν εννοώ τα πιστόλια), εκείνος δεν έχανε ευκαιρία για σεξουλικά αστειάκια.
Κι αν η Maggie Grace κατάφερνε ως ένα βαθμό να δείχνει πιο σκληρή και ώριμη απ'ότι στα Taken, τότε ο Guy Pearce ήταν αυτός που έκανε ό,τι μπορούσε για να μην βαρεθούμε εντελώς την ταινία, σε έναν ρόλο που τελικά του πήγαινε γάντι, με το τσιγαράκι, τα πιστόλια, το συνοφρυωμένο ύφος και το γενικότερο "δεν μας χέζεις και συ ρε Νταλάρα, άι πάμε να φύγουμε τώρα".
Και φυσικά ως κλασικός αντιήρωας, δεν θέλει απλά να τραβήξει την ...τσούπρα από τα μαλλιά και να φύγουν, αλλά θα προστατέψει και θα συμβουλέψει όπου χρειάζεται, με την απαραίτητη δόση σεξιστικού χιούμορ.
Σε μικρό ρόλο και η χαρακτηριστική φυσιογνωμία του Peter Stormare (The Last Stand), που τον έχουμε χιλιοξαναδεί με μικρούς ρόλους σε τέτοιες παραγωγές, εδώ ως πράκτορας των Μυστικών Υπηρεσιών Scott Langral.
Παρ'όλα τα θετικά που έκαναν την ώρα να περνάει ευχάριστα, το Lockout δεν ήταν τελικα όσο περιπετειώδες ή αγωνιώδες όφειλε και σε γενικές γραμμές ήταν περισσότερο βαρετό και flat.
Οι χαρακτήρες των κακών θύμιζαν ακριβώς αυτούς τους σκληρόπετσους κακούς ανάλογων ταινιών, αλλά ειδικά ο ψυχωτικός καταντούσε μια θορυβώδης εκνευριστική καρικατούρα ενώ και ο χαβαλές που έκρυβαν οι διάλογοι, από ένα σημείο και μετά ερχόταν σε πλήρη αντιδιαστολή με το κλίμα αγωνίας.
Ακόμα και ο χαρακτήρας του Snow, υπήρχαν σκηνές που απαντούσε στο οτιδήποτε, εκστομίζοντας την μία ατάκα μετά την άλλη, λες και ανέκριναν καυλωμένο 15χρονο, με αποτέλεσμα ο χαβαλές να κουράζει και να χάνεται σε κάποια σημεία.
Εκεί που έπασχε περισσότερο και η έλλειψη μπάτζετ γινόταν ολοφάνερη, ήταν στις σκηνές δράσης.
Ναι μεν αξιόλογες, αλλά οι περισσότερες ήταν σύντομες, με ψηφιακά εφέ παραγωγής για την καλωδιακή τηλεόραση όπως στην εναρκτήρια σκηνή με τις μοτοσυκλέτες, όπου φαίνονταν εντελώς ψεύτικα, θυμίζοντας το φινάλε του Torque (2004)...για να μην αναφερθούμε στο κλεμμένο από Star Wars, anticlimactic φινάλε.
Όσο για 'τρύπες';
Θα πεθάνεις από τα γέλια με το πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να φτάσει από το διάστημα στη Γη, φορώντας μόνο μια 'ειδικού τύπου' στολή.
Κλασική περίπτωση βλάβης για το Lockout, το οποίο ήταν ένα tribute-αντιγραφή σε παλιότερες συνταγές, που με λίγο μεγαλύτερο μπάτζετ θα μπορούσε να ήταν ελάχιστα καλύτερο.
Έστω κι έτσι, κατάφερνε να είναι περισσότερο διασκεδαστικό από αρκετές κλισέ περιπέτειες, με υποτιθέμενο μεγαλύτερο μπάτζετ (όπως το πρόσφατο Total Recall).
Ο λόγος ήταν πως δεν προσπάθησε να έχει βάθος, ρίχνοντας το ξεκάθαρα σε feelgood αστεϊσμούς, όπως θα δείτε στις ατάκες της τελευταίας σκηνής.
Ένα b-movie δράσης και επιστημονικής φαντασίας που βλέπεται ευχάριστα αν θέλεις να σκοτώσεις την ώρα σου τρώγοντας γαριδάκια, αλλά που ξέρεις πως ήταν μέτριο και μετά από κανά δύωρο (το πολύ) θα το έχεις ξεχάσει ή διαγράψει από τον σκληρό δίσκο.
Αν μη τι άλλο, όταν ο πρωταγωνιστικός σκληροτράχηλος χαρακτήρας έχει το όνομα...Marion Snow (!),ξέρεις τι να περιμένεις.
H ταινία προβλήθηκε 13 Απριλίου και για λίγο, σε Αμερική, Γαλλία, Βρετανία, Γερμανία, αποφέρωντας άνω των $14 εκατομμυρίων στο αμερικάνικο box office, με σύνολο παγκόσμιων εισπράξεων τα 25, από ένα μπάτζετ των $20-30 εκατομμυρίων.
Lockout trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
