Γράφει ο Κωνσταντίνος Χατζηπαπάς.
Η αλήθεια είναι ότι εμφανισιακά, το The Samaritan θυμίζει λίγο μία προηγούμενη δουλειά του Samuel L. Jackson, αυτήν ως ντετέκτιβ John Shaft στο ομώνυμο φιλμ του John Singleton το 2000.
Ίδιο ξυρισμένο κεφάλι, ίδιο δερμάτινο μπουφάν…ακόμη και πανομοιότυπο poster ταινίας, έχουν.
Ωστόσο, εδώ ο Jackson δεν υποδύεται τον φυτρώνω-εκεί-που-δε-με-σπέρνουν bad-ass τύπο, που είναι εξίσου δολοφονικός με το όπλο του όσο και με τις ατάκες του.
Ακριβώς το αντίθετο.
Έχοντας επιβιώσει από 25 χρόνια φυλάκιση, έχει φυσικά τις δεξιότητες που τον καθιστούν επικίνδυνο όταν τον στριμώχνουν, αλλά έχει μάθει επίσης να κοιτάει τη δουλειά του...
Το μόνο που θέλει είναι να κάθεται και να αφήσει το χρόνο να περνάει.
Παρόλα αυτά, η σύγκριση με το Shaft δεν είναι τελείως ατυχής, γιατί το The Samaritan μιλάει για διπλοπροσωπίες, είναι ένα old-fashioned παιχνίδι εξαπάτησης όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται …αλλά ποιον κοροϊδεύω.
Δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσει την cult φήμη του Shaft, ούτε ως ταινία ούτε ως χαρακτήρας στη καριέρα του Jackson.
Αφού πέρασε τα τελευταία 25 χρόνια στη φυλακή, o Foley (Samuel L. Jackson, Django Unchained) είναι έτοιμος για ένα νέο ξεκίνημα.
Προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή του, αφού σπατάλησε τα νιάτα του ως ικανότατος απατεώνας, κάτι που τελικά τον οδήγησε στη δολοφονία του συντρόφου του.
Η προσπάθεια του αυτή θα εμποδιστεί από τον Ethan (Luke Kirby, Take This Waltz), το γιο του νεκρού άνδρα, ο οποίος όμως δεν του κρατά κακία αλλά θα του ζητήσει τη βοήθειά του να κλέψουν εκατομμύρια δολάρια από τον Xavier (Tom Wilkinson, Mission Impossible: Ghost Protocol), ένα σκληρό κι ευερέθιστο αφεντικό του εγκλήματος.
Αρνούμενος την πρόκληση, ο Foley βρίσκει οικειότητα στη μικρή Iris (Ruth Negga), ένα ταλαιπωρημένο πρεζόνι που επιστρέφει την ειρήνη στη ζωή του.
Χρησιμοποιώντας όμως την Iris ως πιόνι, ο Ethan πείθει τον Foley να επιστρέψει στο παλιό του επάγγελμα, με ένα περίπλοκο κόλπο που απαιτεί υπομονή και επιδεξιότητα, αρετές που δυστυχώς ο Ethan δεν διαθέτει.
Το The Samaritan είναι από τις ταινίες που όσα λιγότερα ξέρεις για την υπόθεση, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχεις να σου αρέσει η ταινία.
Ακόμη κι έτσι όμως, δε θα βρεις πολλά να σου αρέσουν.
Παρά την απλή σχετικά υπόθεση, η ταινία του David Weaver παίρνει κοντά μια ώρα για να βρει το βηματισμό της, και όταν το κάνει στο τελευταίο μισάωρο, δεν αξίζει δα την εκτεταμένη αναμονή.
Η όλη ατμόσφαιρα είναι ζοφερή, τα καταγώγια δίνουν και παίρνουν, οι κατεστραμμένες ζωές (και τώρα και στο παρελθόν) είναι σε πρώτο πλάνο, ενώ ακόμη και ο ήρωας που θέλει να ξεκινήσει μια καινούργια ζωή, μάλλον το κάνει από ανάγκη και όχι γιατί το θέλει.
Κι όμως, το The Samaritan έχει κάποιες συγκλονιστικές ανατροπές – αν και …αρρωστημένες – από τη μέση σχεδόν της ταινίας, που θα μπορούσαν να νοστιμίσουν το φαγητό.
Ναι, σε εκείνο το σημείο λες ‘ok, αποκτά ενδιαφέρον’ …για να έρθει το τελευταίο τέταρτο όπου οι υπερβολές και τα σεναριακά απίθανα του δίνουν τη τελική βολή.
Αλήθεια, δε ξέρω ποιος αρχιμαφιόζος έρχεται μόνος του σε ραντεβού ανταλλαγής απαγωγέων …και κουβαλάει μαζί του κάποια εκατομμύρια δολάρια cash, γιατί αύριο ‘θα φύγουν για πλύσιμο’.
Το χειρότερο με το The Samaritan όμως είναι ο αργός ρυθμός και η τάση να εξηγηθούν όλες οι ανατροπές και οτιδήποτε πάει την ιστορία μπροστά ...με τον Samuel Jackson να πίνει στο μπαρ ή στο σπίτι.
Είναι σαν να δίνει χρόνο στον ‘καθυστερημένο’ θεατή να καταλάβει τι έγινε στη προηγούμενη σκηνή, βάζοντας τον Foley να τα λέει στον μπάρμαν, στη μικρή Iris ή στον εαυτό του ακόμα.
Πάντως, το The Samaritan δεν θα σας κάνει να αγανακτήσετε κιόλας.
Θα περάσει η ώρα.
Θες επειδή η παραγωγή είναι αρκετά καλή, θες γιατί οι ανατροπές στη μέση δίνουν μια ώθηση ενδιαφέροντος, θες λόγω της καλής δουλειάς στο μοντάζ, τα 90 λεπτά θα περάσουν νεράκι.
Τόσο νεράκι όμως που σε λίγα λεπτά …ξαναδιψάς.
Το The Samaritan προβλήθηκε σε λίγες αίθουσες της Αμερικής στις 18 Μαίου 2012.
The Samaritan trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
