Λυπάμαι τους σκηνοθέτες που, οι όποιες ικανότητές τους επισκιάζονται από τον πιο διάσημο και ακριβοπληρωμένο παραγωγό - μέχρι και σήμερα, πόσοι ξέρουν ότι το Devil δεν είναι 'η νέα ταινία του M.Night Shyamalan' αλλά του John Dowdle;
Με παρόμοια προώθηση ήρθε και το Don't Be Afraid of the Dark που ΔΕΝ είναι του Guillermo Del Toro αλλά του Troy Nixey ...αν και τουλάχιστον εδώ ο Del Toro έχει πιο ενεργό ρόλο από το The Orphanage ας πούμε, καθώς έγραψε το σενάριο και έχει αφήσει τα αποτυπώματά του σε όλη τη ταινία.
Πάντως είναι κρίμα.
Ο Del Toro έχει κερδίσει την αναγνώριση ως ένας εξαίρετος δημιουργός στο είδος της φαντασίας και του τρόμου, αλλά ακόμα ...
...και η καθοδήγησή του δεν μπόρεσαν να σώσουν το φιλμ από λάθη και από έναν πρωτάρη και άπειρο σκηνοθέτη.
Για να είμαι τίμιος, δε ξέρω αν φταίει ο Nixey.
Το σενάριο που έγραψε ο 'μεγάλος' είναι τόσο παιδικό που νομίζεις ότι βλέπεις ένα καινούργιο είδος, μια ταινία τρόμου για παιδιά ...από τη Disney!
Το Don't Be Afraid of the Dark είναι remake μιας τηλεταινίας του 1973 που έκανε τα παιδιά της εποχής που έβλεπαν αργά τηλεόραση να μην κοιμούνται το βράδυ.
...Και ας είχε ενήλικη για πρωταγωνίστρια, ενώ εδώ έχουμε τη μικρή Bailee Madison του Just Go With It.
Όλα συμβαίνουν σε ένα παλιό gothic σπίτι με μικρά πλάσματα της κόλασης κρυμμένα στο υπόγειο.
Όταν ο προηγούμενος ιδιοκτήτης βρήκε τραγικό τέλος (σε μια εναρκτήρια σκήνή κάπως ...comic horror, άλλωστε ο Nixey είναι ένας comic artist), τα πλάσματα κλειδώθηκαν σε μια τρύπα στο τζάκι του υπογείου, περιμένοντας την ευκαιρία να ελευθερωθούν και να ψάξουν για τον αγαπημένο τους μεζέ: τα παιδικά δόντια.
Ο Alex είναι αρχιτέκτονας και η Kim διακοσμήτρια εσωτερικών χώρων που εργάζονται για να ανακαινήσουν ένα παλιό σπίτι (ναι, αυτό το σπίτι με τα πλάσματα) με σκοπό να το πουλήσουν και να βγάλουν πολλά χρήματα.
Η Sally δεν είναι καθόλου χαρούμενη που θα ζήσει με τον εργασιομανή μπαμπά και τη φιλενάδα του, έτσι όταν ακούει ψιθύρους από τους αεραγωγούς του σπιτιού χαίρεται γιατί θα έχει κάποιον να μιλάει.
Γι'αυτό και παίρνει την απόφαση να αρπάξει ένα γαλλικό κλειδί και να ανοίξει μια βαριά βιδωμένη πόρτα στο υπόγειο ...γιατί θέλει να παίξει με τους καινούργιους της φίλους.
Αντίθετα, θα ελευθερώσει τα κακά πλάσματα από τη μακροχρόνια φυλακή τους και θα ανακαλύψει ότι δε θέλουν να παίξουν μαζί της αλλά να φάνε τα δόντια της και άλλα όργανα.
Ο μπαμπάς δεν πιστεύει τη Sally (παρά τις αποδείξεις, μέχρι και δόντι του έδειξε) και της δίνει κι άλλα φάρμακα, αλλά η Kim σιγά σιγά θα τη πιστέψει (χάρη στις ίδιες αποδείξεις...) και θα προσπαθήσει να τη βοηθήσει.
Όταν όμως όλοι θα πιάσουν το νόημα, θα είναι αργά γιατί τα τέρατα είναι έξω και διψάνε για αίμα, κατά προτίμηση παιδικό (άντε, στη χειρότερη γυναικείο).
Ακόμα και στους στάσιμους διαλόγους, βρίσκει τρόπο να κινηθεί η κάμερα, κάτι που κουράζει από ένα σημείο και μετά.
Μου θυμίζει πρωτάρη που προσπαθεί να εντυπωσιάσει τον μέντορά του δείχνοντας το μόνο πράγμα που ξέρει να κάνει.
Επίσης, δείχνει τα τέρατα σχετικά νωρίς.
Αν θέλεις να κάνεις ένα ατμοσφαιρικό haunted house θρίλερ που να τρομάξει, μένεις στους ψιθύρους (που κάνουν τη δουλειά) και στα λαμπερά μάτια στο σκοτάδι τουλάχιστον στο μισό της ταινίας - και παραπάνω μη σου πω.
Αντίθετα, τα πλασματάκια εμφανίζονται νωρίς και, από τη στιγμή που εμφανίζονται σταματάει κάθε ελπίδα να φοβηθείς έστω και λίγο.
Από μακριά μοιάζουν με ποντίκια και από κοντά με κακομούτσουνους αγκαλίτσες (τους θυμάστε; είχε η αδερφή μου έναν) και με τον τρόπο που κινούνται (σε μια σκηνή παράλληλα με τη Sally, σκουντουφλώντας μεταξύ τους!) σου φέρνουν πιο πολύ γέλιο παρά τρόμο.
Το σενάριο έχει πάμπολλες ευκολίες και τρελά πράγματα που λες πως δεν μπορεί να τα εννοούσαν όταν τα έγραφαν.
Στο ατύχημα του επιστάτη για παράδειγμα (ο οποίος ξέρει τα πάντα και δε λέει τίποτα!), που εμφανίζεται με ψαλίδια καρφωμένα στο πρόσωπο και με αίμα χιλιοτρυπημένος σε όλο το σώμα, το σαίνι ο μπαμπάς λέει ότι 'είχε ένα ατύχημα' και όλα καλά.
Φυσικά τα επίπεδα της παραγωγής είναι πολύ καλά, το μόνο πράγμα που έκανε καλά ο Del Toro και δε μπορώ να μην αναφέρω κάποιες καλυμμένες αναφορές στο Pan's Labyrinth.
Η Katie Holmes έχει λίγα πράγματα να κάνει αλλά τα κάνει καλά.
Είναι η other woman που βρίσκεται ξαφνικά με ένα παιδί, χωρίς να είναι έτοιμη να γίνει η ίδια μάνα, που θα αντιμετωπίσει την εχθρότητα της μικρής με κάποια αξιοπρέπεια και με κατανόηση.
Στο τέλος τέλος, είναι η μόνη που πιστεύει τη μικρή και ο μόνος της σύμμαχος.
Ο Guy Pearce από την άλλη, φαίνεται να βγήκε από action υπερκινητικό φιλμ του Luc Besson και δεν μπαίνει ποτέ στο κλίμα της ταινίας.
Δεν είναι και κανένας φοβερός ηθοποιός και εδώ αποδεικνύεται ότι η γκάμα του είναι περιορισμένη.
Το Don't Be Afraid of the Dark είναι ένα παραμυθάκι τρόμου για να φοβούνται τα παιδιά - τα έυπιστα παιδιά που δεν έχουν δει άλλα θρίλερ στη ζωή τους.
Τα μεγάλα παιδιά θα τους θυμίσει το γέλιο που ρίξανε όταν πρωτοείδανε τα Gremlins.
Don't Be Afraid Of The Dark trailer by FilmBoy-gr
1.jpg)
