Γράφει ο Κώστας Τσώκος.
Η Νύχτες Πρεμιέρας έχουν αρχίσει εδώ και λίγες μέρες και σας είχαμε υποσχεθεί ότι θα είμαστε και μεις εκεί.
Κατηφορίζοντας λοιπόν τη Σταδίου για να βρω το Αττικόν Cinemax έφαγα το πρώτο πακέτο, μιας και δεν βρήκα εισιτήρια για το Drive.
Και φυσικά έχω φρικιάσει πια, αφού ακούω απ΄τους πάντες ότι ήταν ταινιάρα.
Ας αφήσω όμως τον ανταποκριτή από κανάλι και να βγει πάλι ο Filmboy από μέσα μου.
Ο Paul Giamatti (The Hangover II) είναι ο Mike Flaherty, ένας δικηγόρος που βαριέται τη ζωή του.
Φαίνεται πράος και υπομονετικός και μοιάζει να τα πηγαίνει καλά με τη γυναίκα του (Amy Ryan, Jack Goes Boating) και τα δυο του κοριτσάκια.
Στην πραγματικότητα όμως δύσκολα τα φέρνει πέρα.
Παράλληλα είναι και προπονητής ...
...σε μια εφηβική ομάδα πάλης, η οποία έχει να σταυρώσει νίκη ...από την ίδρυση της μάλλον.
Αναλαμβάνοντας την υπόθεση ενός γέρου γείτονα του (Burt Young, New York I Love You) θα αναγκαστεί να φροντίσει ΚΑΙ τον εγγονό εκείνου (Alex Shaffer), ο οποίος φτάνει αναπάντεχα.
Ένα παιδί μελαγχολικό και προβληματισμένο μιας και κουβαλάει τη δική του προβληματική ιστορία, με τη τοξικομανή μητέρα του (Melanie Lynskey, Leaves of Grass) να είναι κλεισμένη σε κλινική και να μην παίρνει ούτε ένα τηλέφωνο και τον φίλο της να του φέρεται άσχημα.
Είναι όμως και αυτός που χάρη στις αναπάντεχες ικανότητες του στην πάλη, θα δώσει φιλί ζωής στην ομάδα και μια γερή επανεκκίνηση στη ζωή και την οικογένεια του coach/δικηγόρου.
Αρχικά, για μια ακόμα φορά να πω το πόσο ξεχωρίζει ο Paul Giamatti.
Είναι μια φάτσα τόσο κωμικά καθημερινή που μπορείς εύκολα και να γελάσεις μαζί του αλλά και να συμπάσχεις στα δύσκολα.
Δεν μοιάζει να υποδύεται τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, ΕΙΝΑΙ ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας.
O έταιρος ουσιαστικός πρωταγωνιστής είναι ο Kyle με τον πρωτοεμφανιζόμενο Alex Shaffer να αποδεικνύεται έκπληξη.
Μιλάμε για ένα παιδί που στην πραγματικότητα ήταν και αυτός πρώην παλαιστής, μέχρι που αναγκάστηκε να σταματήσει λόγω τραυματισμού στην σπονδυλική στήλη.
Η ερμηνεία του είναι χαμηλών τόνων και με τέτοιο μαλλί και μόνιμο μελαγχολικό ύφος κινδυνεύει να αποδειχτεί μία ακόμα Twilight/emo ερμηνεία.
Σίγουρα οι έφηβοι δεν είναι όλη την ώρα χαζοχαρούμενοι κάφροι, αλλά αυτή η μόνιμη μελαγχολία κάνει την ερμηνεία του λίγο ξύλινη σε κάποιες στιγμές.
Τα ξεσπάσματα του όμως είναι πιστευτά ειδικά προς τον Giamatti, για να μην πω όταν πάει να αρπάξει τη μάνα του και...
Οι υπόλοιποι ηθοποιοί εναλλάσουν τις αντιδράσεις τους μεταξύ σοβαρού και αστείου.
Η γυναίκα του απ'τη μία στεναχωριέται και απ'την άλλη θέλει να δείρει κόσμο, αντιδρώντας κωμικοτραγικά στις καταστάσεις.
Ο κολλητός και πρώην παλαιστής (Bobby Cannavale, The Other Guys) είναι ένας σπαστικός γιάπης που παρακολουθεί την πρώην του και όλη την ώρα πετάγεται για να τονίσει ότι έχει - και καλά - κάποιον ρόλο στα γεγονότα, γι'αυτό και έπρηξε τον φίλο του να τον πάρει ως δεύτερο βοηθό προπονητή, με τον κανονικό βοηθό (ένας ήρεμος Jeffrey Tambor του Lucky) να ξινίζει τα μούτρα του.
Καλά όλα αυτά, αλλά η ταινία έχει μια ...παράξενη κρίση ταυτότητας.
Τι εννοώ;
Ο σκηνοθέτης των πολύ καλών The Visitor και The Station Agent, Thomas McCarthy μοιάζει εδώ να μην γνωρίζει ποιον ακριβώς τόνο θέλει να δώσει στην ταινία του.
Προσπαθεί να συνδυάσει το χιούμορ με το δράμα, αλλά όχι με τον κλασικό τρόπο που γνωρίζουμε.
Δεν πρόκειται όμως και για κάποια ενναλακτική κομεντί.
Υπάρχουν σκηνές όπου βλέπεις σοβαρές δραματικές εξάρσεις και ξαφνικά κυλιούνται στα πατώματα λες και βλέπεις καφρίλες από ταινία του Adam Sandler.
Και σε πολλά σημεία, σαν να υπονοούνταν ότι είναι γκέι.
Στην αρχή θα σας ξαφνιάσει το ότι καβαλάει τον φίλο του για να τον βοηθήσει να πάρει αναπνοές και ο τρόπος που θαυμάζει και πορώνεται με τον μικρό έβγαζε κάτι το περίεργο.
Αφού και οι φίλοι του, κάτι του λέγανε σε φάση "μην τα λες αυτά στα αποδυτήρια".
Μάλλον ήταν απλά μια αποτυχημένη προσπάθεια 'weird' χιούμορ, μέσω αυτών των άκυρων ευτράπελων.
Η κόρη με τις συνεχείς απορίες ("ο μπαμπάς τρέχει; Για να ξεφύγει από που;") είναι πολύ συμπαθητική αλλά τα έχουμε ξαναδεί αυτά, όπως και το ρόλο του συνοφρυωμένου παππούλη (πόσο καιρό είχαμε να δούμε τον Burt Young απ'τα Rocky;).
Πολύ συμπαθής και αυτός, καταλαβαίνεις τον κρυφό του πόνο της μοναξιάς, αλλά μάλλον καταλήγει καρικατούρα όπως και η μητέρα που εμφανίζεται απ΄το πουθενά.
Ίσως αυτό να είναι και πρόβλημα του σεναρίου, που δεν εμβαθύνει πολύ στη σχέση μάνας-παππού-εγγονού μιας και δεν μαθαίνουμε πολλά για το παρελθόν τους και η λύση στο τέλος μάλλον προκύπτει πολύ εύκολα και αναμενόμενα.
Όσο για το αθλητικό μέρος, δίνεται λίγη βάση αλλά ούτε και εκεί εμβαθύνει πολύ η ταινία και μοιάζει απλά σαν ένα εμβόλιμο κομμάτι, παρμένο από άλλες ταινίες (Karate Kid;).
Οι σκηνές με τις ...φάπες ενθάρρυνσης βγάζουν γέλιο, όπως και ολόκληρη η σεκάνς με τον ξερακιανό συναθλητή που παλεύει να ξεφύγει απ'τον αντίπαλο του.
Αλλά και αυτά τα σκηνικά μοιάζουν πιο κοντά σε family friendly χαζοκωμωδία παρά σε κοινωνική κομεντί.
Με λίγα λόγια, το Win Win είναι μια ταινία υποτονικών - σε σημεία - τόνων που καταλήγει σε ένα γενικότερο χαζοχαρούμενο κλίμα, με κάποιες χαριτωμένες κωμικές πινελιές και άλλες που φέρνουν σε συνηθισμένη αμερικανιά.
Διαθέτοντας καλούς ηθοποιούς σαν τον Paul Giamatti με το καθημερινό και εγκάρδιο στυλ του, τον νεαρό/έκπληξη στο πρόσωπο του Alex Shaffer και κάποια μικροξεσπάσματα, αυτό το σκηνικό της αμερικάνικης πόλης με τα κλασικά σπιτάκια και τις γειτονιές θα μπορούσε να γυριστεί σαν κάτι βαθύτερο.
Ίσως στα επίπεδα ενός εναλλακτικού American Beauty με κάποιες γενναίες δόσεις από Rocky και Karate Kid.
Τουλάχιστον αν κάτι ξεχώρισε ήταν η στιγμή που η μάνα, άσχετα απ΄τα όποια συμφέροντα της, συνειδητοποιεί ποιο είναι το καλύτερο για το παιδί της.
Στην τελική προσπαθείς να χαλαρώσεις και να το απολαύσεις γι'αυτό που είναι, αλλά τα μηνύματα που προσπαθεί να σου περάσει πάνε στον βρόντο μιας και προσπαθεί να χωρέσει πολλά και με συνηθισμενο τρόπο.
Σαν μια άλλη συμβατική τηλεταινία, τελικά ούτε τους χαρακτήρες επιλέγει να εξερευνά πολύ σε βάθος, ούτε το αθλητικό κομμάτι αλλά ούτε και το οικογενειακό.
Και σαν κωμωδία παραείναι ανάλαφρη, ειδικά σε σκηνές που απαιτούσαν μεγαλύτερο δραματουργικό βάρος.
Ίσως θα έπρεπε να εστιάσουν περισσότερο σε κάποιο κομμάτι της ιστορίας.
Δεν ήταν κακή ταινία, ήταν απλώς φιλότιμη αλλά εντελώς ...forgettable.
Και ως επιλογή για το φεστιβάλ, αποτελούσε ένα απ'τα πιο mainstream στανταράκια που αναμένεις να προβάλλουν και που θα το έβρισκες εύκολα και σε dvd.
Win Win trailer by FilmBoy-gr
1.jpg)
