Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου, δύο οικογένειες, μία λευκών και μία μαύρων, μοιράζονται τις ζωές τους σε ένα αγρόκτημα του ρατσιστικού Μισισιπή.
Με τη λήξη του πολέμου οι γιοι τους επιστρέφουν και αναπτύσσουν μια δυνατή φιλία που θα ξεσηκώσει τους κατοίκους της περιοχής.
Μετά τις σαρωτικές νίκες στα Βραβεία ΈΜΜΥ, το Netflix εισέρχεται δυναμικά και στα Όσκαρ με ένα αντιρατσιστικό δράμα εποχής που ενθουσίασε στην πρεμιέρα του στο φεστιβάλ Sundance και είναι πλέον υποψήφιο σε τέσσερις οσκαρικές κατηγορίες.
Η Dee Rees του «Pariah» σκηνοθετεί ένα βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Hillary Jordan δραματικό φιλμ που εκτυλίσσεται στον αμερικάνικο νότο την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και αμέσως μετά, περιγράφοντας τα αληθινά γεγονότα που συνέβησαν σε μια μικρή κωμόπολη του Μισισιπή.
Στο φόντο μιας ταραγμένης, σκοτεινής εποχής δύο νέοι που συνδέονται λόγω της κοινής τους οδυνηρής εμπειρίας του πολέμου, συνάπτουν μια φιλική σχέση αψηφώντας τον άγραφο ρατσιστικό νόμο της μεταπολεμικής αμερικάνικης κοινωνίας του νότου όπου οι μαύροι ζούσαν με περιορισμένα δικαιώματα, υποταγμένοι στις υπηρεσίες των λευκών.
Ο ένας, γιος της λευκής οικογενείας και ιδιοκτητών της φάρμας, βασανίζεται από μετατραυματικό άγχος ενώ ο άλλος επιστρέφει σαν ήρωας μόνο που αντί για δάφνες, αντικρίζει μια σκληρή πραγματικότητα που θέλει αυτόν και την οικογένεια του υπόδουλους στις ρατσιστικές ορέξεις των λευκών.
Οι δύο νέοι θα βρουν διέξοδο σε μια φιλία που θα τους φέρει απέναντι στον εξοργισμένο κοινωνικό περίγυρο, αντιμέτωπους με οδυνηρές συνέπειες.
Ο ρατσισμός ανέκαθεν ήταν και είναι ένα από τα αγαπημένα θέματα του Χόλιγουντ.
Από την εποχή των 60's με ταινίες όπως τα: «To Kill a Mockingbird» και «In the Heat of the Night» έως και σήμερα με το προ μερικών ετών οσκαρικό «12 Xρόνια Σκλάβος» ή ακόμη και τα πολύ πρόσφατα φετινά Τρέξε και Suburbicon, ουκ ολίγες φορές η αμερικάνικη κινηματογραφική βιομηχανία έχει δείξει την προτίμηση της σε θέματα φυλετικού ρατσισμού που πάντα συγκινούσαν θεατές, κριτικούς και οσκαρικούς ψηφοφόρους.
Έτσι κι εδώ έχουμε ακόμη ένα αντιρατσιστικό, φιλμ που καταπιάνεται με τις φυλετικές διακρίσεις, επιχειρώντας να κοιτάξει με μια πιο φρέσκια ματιά ένα ξαναειδωμένο, πιασάρικο στόρι, πλέοντας ωστόσο στα ασφαλή νερά μιας φροντισμένης, φιλόδοξης, ακαδημαϊκής παραγωγής που θα φέρει και τα αναμενόμενα κέρδη στα ταμεία.
Εκτός από αυτόν τον προφανή στόχο έχουμε κι ένα φιλμ που αν και σκοντάφτει σε κάποιες αστοχίες, καταφέρνει εν τούτοις να δώσει κάτι παραπάνω από μία διεκπαιρεωτική χολιγουντιανή μεταφορά μιας νουβέλας.
Μπορεί οι χαρακτήρες να είναι ημιτελείς, η πλοκή προβλέψιμη και η φλύαρη (ειδικά στο πρώτο μισό) αφήγηση να κωλυσιεργεί βαδίζοντας πάνω σε ένα χαλαρό μοντάζ με συνέπεια το φιλμ να αγωνίζεται να βρει την ισορροπία του, ωστόσο όταν (έστω και καθυστερημένα) το καταφέρνει, μπαίνει σε έναν πιο στρωτό αφηγηματικό δρόμο που μπορεί να μην επιφυλάσσει εκπλήξεις αλλά προσφέρει συγκινήσεις.
Με αξιοπρεπείς ερμηνείες που δεν εντυπωσιάζουν αλλά στέκονται στο ύψος των περιστάσεων, προσεγμένη καλλιτεχνική διεύθυνση με εξαιρετική φωτογραφία και αναπαράσταση της εποχής κι ένα σάουντρακ με μαύρες, γκόσπελ μουσικές το «Mudbound» αποτελεί ακόμη ένα κερδισμένο στοίχημα του Netflix εκπροσωπώντας το για πρώτη φορά στα βραβεία Όσκαρ με 4 υποψηφιότητες: δύο για την soul - r&b καλλιτέχνιδα Mary J. Blidge (Β' Γυναικείου Ρόλου και Τραγουδιού), την πρώτη υποψηφιότητα γυναίκας διευθύντριας φωτογραφίας στην ιστορία του θεσμού για την Rachel Morisson και Διασκευασμένου Σεναρίου για τους: Dee Rees και Virgil Williams.
Στους κινηματογράφους από 22 Φεβρουαρίου.
Γιάννης Αποστολίδης.
1.jpg)
