F 2017 In Review: Οι 10 Καλύτερες ταινίες και οι 5 απογοητεύσεις από τον Γιάννη Αποστολίδη - FilmBoy 2017 In Review: Οι 10 Καλύτερες ταινίες και οι 5 απογοητεύσεις από τον Γιάννη Αποστολίδη - FilmBoy
  • Latest News

    2017 In Review: Οι 10 Καλύτερες ταινίες και οι 5 απογοητεύσεις από τον Γιάννη Αποστολίδη


    Άλλη μία κινηματογραφική χρονιά τελείωσε και έφτασε η ώρα του απολογισμού.
    Έχοντας δει τις περισσότερες ταινίες που πήραν διανομή στις αίθουσες από 1/1 έως και 31/12/17, ξεχώρισα τις 10 καλύτερες και τις 5 απογοητεύσεις σε μία χρονιά που είχε αν μη τι άλλο ποικιλία.

    Πάμε να τις δούμε λοιπόν καθεμία ξεχωριστά για να θυμηθούμε μερικές από τις σημαντικότερες κινηματογραφικές στιγμές του 2017 και να κάνουμε τρόπον τινά μία μίνι κινηματογραφική ανασκόπηση.


    Οι 10 Καλύτερες ταινίες της χρονιάς

    10. Χωρίς Αγάπη (Nelyubov) του Αντρέι Ζβιάνγκιντσεφ


    Μία από τις πιο σημαντικές ταινίες της χρονιάς που ήταν ένα από τα φαβορί για τον Χρυσό Φοίνικα  στις Κάννες, το φιλμ του Αντρέι Zβιάνγκιντσεφ το οποίο ο ίδιος παραλλήλισε με το «Σκηνές από ένα Γάμο» του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, είναι ένα  αλληγορικό ψυχολογικό δράμα με κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο που στοχεύει στη σαθρή νέα Ρωσία του Πούτιν και στο δυτικό σύγχρονο κοινωνικό μοντέλο ευρύτερα. 

    Ακόμα κι αν ο Ρώσος εγκλωβίστηκε σε κάποιες στιγμές μέσα στους  συμβολισμούς παρέδωσε μετά το «Λεβιάθαν» άλλο ένα εξίσου δυνατό φιλμ που δικαιούται μία θέση στην κορυφαία δεκάδα της χρονιάς.
    ΚΡΙΤΙΚΗ


    9. Suburbicon του Τζορτζ Κλούνεϊ


    Ένα φιλμ που δίχασε κριτικούς και κοινό, ωστόσο θεωρώ ότι ο Κλούνεϊ πάντρεψε ιδανικά μία πολύ αιχμηρή πολιτική σάτιρα που διαλύει το μύθο του αμερικάνικου ονείρου με ένα ψυχαγωγικό σενάριο, μείγμα από Κοεν και Χίτσκοκ και παρουσίασε μία κατά βάση πολιτική αλλά και συγχρόνως απόλυτα διασκεδαστική ταινία.


    8. Coco των Λι Ανκριτς και Εϊντριαν Μολίνα


    Η Pixar Ρατατούης, WALL-E , Ψάχνοντας τον Νέμο, Τα Μυαλά που Κουβαλάς κ.α.) σε συνεργασία πάντα με τη Disney, αποδεικνύει για πολλοστή φορά ότι δεν έχει αντίπαλο στο χώρο του αμερικάνικου animation κάνοντας και πάλι το θαύμα της με άλλο ένα πρωτότυπο, ασύγκριτα όμορφο, φαντασμαγορικό φιλμ που ενθουσίασε μικρούς και μεγάλους προσφέροντας απλόχερα την κινηματογραφική του μαγεία!
    ΚΡΙΤΙΚΗ


    7. Νυκτόβια Πλάσματα (Nocturnal Animals) του Τομ Φορντ


    Ένας μόδιστρος παρουσιάζει αυτό το πρωτότυπο, ατμοσφαιρικό φιλμ και «βάζει τα γυαλιά» σε ολόκληρο το κορεσμένο Χόλιγουντ και τους σκηνοθέτες του. 

    Όσο κι αν σκανδαλωδώς υποτιμήθηκε από τα Όσκαρ (μόλις μία υποψηφιότητα στον Μαικλ Σάνον) και σνομπαρίστικε από τους κριτικούς, κέρδισε τη μεγαλύτερη μερίδα του κοινού και μας χάρισε το πιο όμορφο σάουντρακ της χρονιάς.
    ΚΡΙΤΙΚΗ


    6. Μητέρα! (mother!) του Ντάρεν Αρονόφσκι


    Η ταινία που δίχασε όσο καμία άλλη στα δύο άκρα κοινό και κριτικούς. 

    Ο τολμηρός Αρονόφσκι φέρνει τα πάνω κάτω παρουσιάζοντας μία αιρετική θρησκευτική αλληγορία με πρωταγωνιστές χολιγουντιανούς αστέρες, αποδεικνύοντας ότι εκτός από ταλέντο και όραμα, έχει και κότσια.
    ΚΡΙΤΙΚΗ


    5. H Πράξη του Φόνου (The Act of Killing) 
    & Η Όψη της Σιωπής (The Look of Silence) του Τζόσουα Οπενχάιμερ


    Μία συγκλονιστική διλογία από παλιότερα πολιτικά ντοκιμαντέρ (2012 και 2014 αντίστοιχα) τα οποία μόλις το 2017 κατάφεραν να βρουν διανομή και να προβληθούν για πρώτη φορά στη χώρα μας. 

    Ο Δανός σκηνοθέτης Τζόσουα Οπενχάιμερ ξεφυλλίζει μία από τις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης παγκόσμιας ιστορίας παρουσιάζοντας μέσα από ανατριχιαστικές μαρτυρίες τα τραγικά γεγονότα κατά τη διάρκεια του στρατιωτικού πραξικοπήματος στην Ινδονησία το 1965 με τις εκτελέσεις - σφαγές 2.5 εκατομμυρίων αντιφρονούντων.

    Δύο απίστευτα σκληρές, δύσκολες όσο και συγκλονιστικές ταινίες, γροθιές στο στομάχι!
    ΚΡΙΤΙΚΗ


    4. Ο Θάνατος του Ιερού Ελαφιού (The Killing of a Sacred Deer) του Γιώργου Λάνθιμου


    Μία από τις πιο ξεχωριστές ταινίες της χρονιάς με τον Γιώργο Λάνθιμο να πιστοποιεί τη μεγάλη του κλάση και να κερδίζει το βραβείο σεναρίου στις Κάννες.
    Ένα υποδειγματικά σκηνοθετημένο φιλμ, στο πάντα ιδιαίτερο ύφος του Έλληνα auteur, όπου εμπνευσμένος από τον Ευριπίδη και την αρχαία τραγωδία, ξεδιπλώνει αυτή τη φορά μία σκληρή, σκοτεινή ιστορία εκδίκησης σε έντονα θριλερικούς τόνους καυτηριάζοντας και πάλι την ανθρώπινη φύση και τις αδυναμίες της.

    Σε συνεργασία όπως πάντα με τον Ευθύμη Φιλίππου σε ένα εξαιρετικό και πρωτότυπο σενάριο που πολύ θα ήθελαν να έχουν σκεφτεί οι τετριμμένοι σεναριογράφοι του Χόλιγουντ, χειρίζεται με την άνεση και το ταλέντο ενός μεγάλου σκηνοθέτη την κάμερα και τους πρωτοκλασάτους ηθοποιούς εναρμονίζοντας τους ιδανικά, με περίσσια δεξιοτεχνία, στο δικό του κινηματογραφικό σύμπαν σε μία από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
    ΚΡΙΤΙΚΗ


    3. Paterson του Τζιμ Τζάρμους


    Ο πατριάρχης του αμερικάνικου ανεξάρτητου κινηματογράφου σε μία από τις καλύτερες στιγμές της φιλμογραφίας του, φιλοσοφεί το ζεν με τον δικό του μινιμαλιστικό πάντα τρόπο παρουσιάζοντας  την πιο αισθαντική, ποιητική, ανθρώπινη και απλοϊκή σαν το μεγαλείο της πραγματικής ευτυχίας, ταινία της χρονιάς.
    ΚΡΙΤΙΚΗ


    2. Το Τετράγωνο (The Square) του Ρούμπεν Εστλουντ


    Χρυσός Φοίνικας στις Κάννες για μια ταινία που κέρδισε σχεδόν καθολικά τους κριτικούς ανά τον πλανήτη και ενθουσίασε το κοινό.

    Όταν ανέβηκε στη σκηνή των ευρωπαϊκών βραβείων ο Ρούμπεν Έστλουντ για να παραλάβει ακόμη ένα βραβείο (αυτό της καλύτερης ευρωπαϊκής ταινίας της χρονιάς), ανέφερε στην ευχαριστήρια ομιλία του το φιλμ «Τόνι Ερντμαν» λέγοντας ότι είχε στο μυαλό του να κάνει μία χιουμοριστική ταινία που να μοιάζει σαν την περσινή  μεγάλη έκπληξη της Γερμανίδας σκηνοθέτριας Μάρεν Άντε

    Η αλήθεια είναι ότι το κατάφερε και με το παραπάνω με μία απόλυτα πρωτότυπη, ιδιαίτερη, διασκεδαστική και ταυτόχρονα εμβριθή ταινία που αποπνέει φρεσκάδα και καλλιτεχνικό όραμα, το οποίο ο Σουηδός μετουσιώνει με τον καλύτερο τρόπο σε πραγματική τέχνη χαρίζοντας μας μία από τις καλύτερες και πιο δυνατές κινηματογραφικές στιγμές της χρονιάς.
    ΚΡΙΤΙΚΗ


    1. Η Ψυχή και το Σώμα (On Body and Soul) της Ιλντικο Ενιέντι 


    Η  μεγάλη φετινή έκπληξη μας έρχεται από την Ουγγαρία. 
    Χρυσή Άρκτος στο Βερολίνο και ευρωπαϊκό βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας για ένα αντισυμβατικό, μοναδικά πρωτότυπο και γεμάτο αντιθέσεις love story. 
    Αποκαρδιωτικά πεζό και συνάμα ονειρικά ποιητικό, ρεαλιστικά σκληρό και ταυτόχρονα ρομαντικά ευαίσθητο, ψυχρό και απαισιόδοξο και την ίδια στιγμή αποθεωτικά αισιόδοξο.

    Η καλύτερη κινηματογραφική στιγμή της χρονιάς, ανήκει σε μία σκληρά ρεαλιστική όσο και βαθιά ρομαντική ταινία που στέκεται στοργικά πάνω από τις ανθρώπινες ανασφάλειες και τα υπαρξιακά αδιέξοδα, αναμετράται κατάματα με τη σκληρή πραγματικότητα υποδεικνύοντας ως μονόδρομο διαφυγής την πραγματική αγάπη που έρχεται μέσα από τα όνειρα και την εκπλήρωση τους, όσο δύσκολη κι αν είναι...
    ΚΡΙΤΙΚΗ


    Οι 5 μεγάλες απογοητεύσεις της χρονιάς

    1. Δουνκέρκη (Dunkirk) του Κρίστοφερ Νόλαν

    Εδώ ίσως πολλοί από εσάς απορήσετε διότι η ταινία κατάφερε συνολικά να κερδίσει της εντυπώσεις και να περιλαμβάνεται σε αρκετές λίστες με τις καλύτερες της χρονιάς.
    Ελπίζω να με συγχωρήσετε οι φαν της...!

    Ο αξιόλογος επιτυχημένος σκηνοθέτης του θεάματος Κρίστοφερ Νόλαν κάνει εδώ μία στροφή προς τον ρεαλισμό εγκαταλείποντας υποτίθεται, τα μέχρι τότε εύπεπτα μοτίβα του. 
    Το αποτέλεσμα είναι ένα άνευρο, άχρωμο και χωρίς ξεκάθαρη κινηματογραφική ταυτότητα φιλμ που μοιάζει τόσο αμήχανο και μπερδεμένο ώστε  ο Άγγλος σκηνοθέτης επιστρατεύει και πάλι την πεπατημένη λίγο πριν το φινάλε όπου κοπιάρει την γνωστή επική συνταγή των προηγούμενων ταινιών του, μεταμορφώνοντας το υποτιθέμενο μέχρι εκείνη τη στιγμή αντιπολεμικό θρίλερ σε πολεμικό έπος ολοκληρώνοντας έτσι την πιο υπερεκτιμημένη ταινία της χρονιάς.

    Λυπάμαι αγαπητέ Κρίστοφερ αλλά ρεαλιστής δημιουργός δεν γίνεσαι από τη μία μέρα στην άλλη.
    ΚΡΙΤΙΚΗ


    2. Ο Χιονάνθρωπος (The Snowman) του Τόμας Αλφρεντσον

    Ο διάσημος από τις νουβέλες του Τζο Νέσμπο καλτ επιθεωρητής Χάρι Χόλε παίρνει για πρώτη φορά σάρκα και οστά στην μεγάλη οθόνη, σε ένα φιλμ ξεπέτα που ανάγκασε τον Άλφρεντσον μετά την πληθώρα αρνητικών σχολίων που αποκόμισε από κριτικούς και κοινό, να κάνει δηλώσεις περί έλλειψης του απαιτούμενου χρόνου στα γυρίσματα, προκειμένου να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα σε ένα απογοητευτικό φιλμ όπου μοναδικός  διασωθείς ήταν ο πάντα αξιόπιστος Μάικλ Φασμπέντερ στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
    ΚΡΙΤΙΚΗ


    3. Βασιλιάς Αρθούρος: Ο Θρύλος του Σπαθιού (King Arthur: Legend of the Sword) του Γκάι Ρίτσι

    Ο Άλλοτε πρωτότυπος και απολαυστικός Γκάι Ρίτσι, ξανά σερβίρει το επί 20 χρόνια ίδιο πιάτο μόνο που αυτή τη φορά δεν είναι απλώς ξαναζεσταμένο αλλά τόσο τετριμμένο πια που καταντάει βαρετό και αδιάφορο. 
    Γκαρσόν...; Το λογαριασμό και γρήγορα παρακαλώ...!


    4. Διχασμένος (Split) του Μ. Νάιτ Σιάμαλαν

    Η επιστροφή ενός πολλά υποσχόμενου στο ξεκίνημα του σκηνοθέτη, πλασαρίστηκε  ως η  ανάκαμψη του από τα συνεχόμενα στραπάτσα αλλά τελικά δεν ήταν παρά άλλη μία απόδειξη της χαμένης εδώ και χρόνια έμπνευσης του, με ακόμα ένα φιλμ που απέχει παρασάγκας από την αριστουργηματική «6η Αίσθηση» από το οποίο μοναδικός κερδισμένος βγήκε ο εκπληκτικός στον πρωταγωνιστικό ρόλο Τζέιμς ΜακΑβόι.
    ΚΡΙΤΙΚΗ


    5. Εγκλημα στο Οριαν Εξπρές (Murder on the Orient Express) του Κένεθ Μπράνα

    Ο φιλόδοξος Κένεθ Μπράνα σκηνοθετεί τον θρυλικό ντετέκτιβ Πουαρό σε μία νέα, ενσαρκωμένη από τον ίδιο, πιο σύγχρονη βερσίον πλαισιωμένη από ένα διακοσμητικό και περιορισμένο σε ρόλο κομπάρσου all star cast. 

    Αν παραβλέψει κανείς το παραπάνω κι ότι ενώ πρόκειται για μεταφορά ενός από τα πιο συναρπαστικά, αγωνιώδη μυθιστορήματα της Αγκάθα Κρίστι στο φιλμ δεν υπάρχει η παραμικρή υποψία σασπένς, τότε μπορεί να απολαύσει μία ευχάριστη ταινία χαζεύοντας τα όμορφα χιονισμένα τοπία.
    ΚΡΙΤΙΚΗ

    Γιάννης Αποστολίδης.


    • ΜΗ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΕΙΣ
    • Facebook Comments
    Item Reviewed: 2017 In Review: Οι 10 Καλύτερες ταινίες και οι 5 απογοητεύσεις από τον Γιάννη Αποστολίδη Rating: 5 Reviewed By: Konstantinos
    Scroll to Top