Ο αρκετά αγαπητός Woody Allen, όντας πιστός στο ετήσιο κινηματογραφικό ραντεβού του, παραδίδει άλλη μία ταινία με τα γνωστά στοιχεία που έχουμε αγαπήσει (ή μισήσει) όλα αυτά τα χρόνια.
Δεν περιμέναμε άλλωστε στα 82 του να αλλάξει θεματολογία και στυλ.
Φυσικά η παραγωγικότητά του αποτελεί συχνά και τροχοπέδη για το τελικό αποτέλεσμα.
Έτσι και εδώ όπως συμβαίνει στις τελευταίες ταινίες του, δεν έχουμε κάποια ιδιαίτερη πρωτοτυπία, έχουμε όμως μια αρκετά καλοδουλεμένη ταινία.
Η υπόθεση τοποθετείται στη δεκαετία του 50 σε ένα Λούνα Παρκ στη Νέα Υόρκη, το οποίο αποτελεί το σκηνικό για ερωτικά μπερδέματα τα οποία είναι η βάση της ιστορία, ενώ από δίπλα υπάρχουν υπαρξιακές ανησυχίες, φιλοσοφικές παρεμβάσεις, ψυχανάλυση, στοιχεία τραγωδίας, καλλιτεχνικά ερεθίσματα.
Γνωστά πράματα δηλαδή.
Σαν αποτέλεσμα, όσοι είναι μαθημένοι στον νευρικό κόσμο του Woody Allen δεν θα βρουν κάτι που θα τους ξαφνιάσει.
Το πρώτο μισάωρο μάλιστα είναι αρκετά αδύναμο χωρίς ιδιαίτερα εμπνευσμένες σκηνές, και συζητήσεις που μας κάνουν να ανησυχούμε λίγο για τη συνέχεια.
Μόλις όμως μπουν όλοι οι χαρακτήρες και αρχίζουν τα… μπλεξίματα, η ταινία φαίνεται να βρίσκει το ρυθμό και την πορεία της.
Παράλληλα, ο Woody εκμεταλλεύεται το ρετρό περιβάλλον και την τοποθεσία του Λούνα Παρκ αξιοποιώντας τους πολύχρωμους φωτισμούς του, έχει μια πολύ ταιριαστή μουσική επένδυση, και αποδεικνύει ότι παραμένει ένα κορυφαίος σκηνοθέτης εσωτερικού χώρου, καθώς πάντα δίνει με μοναδικό τρόπο θεατρικότητα και ζωντάνια σε κάθε σκηνή και σε κάθε διάλογο.
Όσον αφορά τις πάντα χαρακτηριστικές ερμηνείες, το βάρος πέφτει στην Kate Winslet (Collateral Beauty).
Η κορυφαία ίσως ηθοποιός της γενιάς της βγάζει πολύ εύκολα την νευρική έως υστερική φύση που απαιτεί ο ρόλος, θυμίζοντας κάτι και από την Cate Blanchet η οποία είχε παίξει εξαιρετικά στο Blue Jasmine.
Οι υπόλοιποι ηθοποιοί δεν εντυπωσιάζουν με τις ερμηνείες τους, αλλά όλοι δείχνουν να εξυπηρετούν τους σκοπούς του δημιουργού.
Εδώ βρίσκουμε τον Jim Belushi (New Year's Eve) ως αλκοολικό σύζυγο, την κόρη του Juno Temple (Black Mass) κυνηγημένη από τη μαφία, και τον ναυαγοσώστη Justin Timberlake (Inside Llewyn Davis) ο οποίος όμως δεν σώζει αλλά περιπλέκει τις καταστάσεις.
Συνολικά έχουμε μια ταινία η οποία περνάει τη βάση που έχει βάλει ο ίδιος ο Woody Allen, κινούμενη βέβαια σε αρκετά γνωστά μονοπάτια και χωρίς να εντυπωσιάζει.
Συγκρίνοντας με τις πρόσφατες ταινίες του, δεν αποτελεί κάτι το ξεχωριστό όπως το τελευταίο εμπνευσμένο του σενάριο στο Midnight in Paris, αλλά είναι σίγουρα ανώτερο από τα αρκετά αδιάφορα Cafe Society και Magic in the Moonlight.
Στους κινηματογράφους από 7 Δεκεμβρίου.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
