'Southpaw' είναι η τυπική πυγμαχική στάση των αριστερόχειρων, στην οποία προτάσσεται το δεξί πόδι και χέρι, για να ακολουθήσει η αριστερή-γροθιά δυναμίτης.
Αυτήν την τεχνική δουλεύει ένας απίστευτα «χτιστός» Jake Gyllenhaal, σε αυτό το πυγμαχικό δράμα Οσκαρικών βλέψεων που μπορεί να μην σε βγάζει νοκ άουτ, σε κερδίζει όμως στα σημεία.
Ο Billy Hope (Jake Gyllenhaal, Prisoners) φαίνεται να τα έχει σχεδόν όλα: παγκόσμιος πρωταθλητής ελαφρών βαρών, με την πανέμορφη σύζυγό του Maureen (Rachel McAdams, A Most Wanted Man) πάντα δίπλα του και την μικρή κόρη τους Leila (Oona Laurence) να συμπληρώνει το παζλ της ευτυχίας.
Βλέπει όμως τον κόσμο του να διαλύεται, όταν μετά από μια κοκορομαχία με τον επίδοξο παγκόσμιο πρωταθλητή Μiguel Escobar (Miguel Gomez, The Strain), χάνει τη γυναίκα του εξ’ αιτίας αδέσποτης σφαίρας και όλα αυτά που θεωρούσε δεδομένα αρχίζουν να καταρρέουν.
Χάνει το σπίτι του, την καριέρα του, τον μάνατζερ του [ένας ιδιαίτερα κυνικός και φιλοχρήματος 50 Cent (Last Vegas)], μα πάνω απ’ όλα την κόρη του, της οποίας την κηδεμονία αναλαμβάνει το κράτος.
Έχοντας λοιπόν πέσει πιο χαμηλά ακόμα κι από τα παιδικά χρόνια του ορφανοτροφείου - μιας και έχει μεγάλωσει χωρίς γονείς - θα στραφεί στον προπονητή παλαιάς κοπής Tick Wills (Forest Whitaker, Taken 3), για να πάρει πίσω αυτά που έχει χάσει και κυρίως την κόρη του.
Δεν χρειάζεται να έχεις περάσει ώρες επί ωρών μέσα στα ρινγκ και σε χαμηλοτάβανα κακοφωτισμένα γυμναστήρια για να καταλάβεις την εξέλιξη του σεναρίου που ακολουθεί πιστά, πολλά από τα κλισέ του είδους.
Όλα όμως αυτά σερβίρονται με άψογο επαγγελματισμό, ενώ οι πυγμαχικές σκηνές - που ουσιαστικά ανοίγουν και κλείνουν την ταινία - είναι χορογραφημένες με εντυπωσιακή λεπτομέρεια, χωρίς φτηνούς εντυπωσιασμούς στους οποίους συχνά-πυκνά καταφεύγουν ανάλογες ταινίες (το τραβάει και το άθλημα κάτι τέτοιο εδώ που τα λέμε).
Δεν λείπουν βέβαια και οι σκηνές της εύκολης συγκίνησης, όπως αυτή του δικαστηρίου για την κηδεμονία της μικρής Leila, ούτε οι τυπικές «κόντρες» του Billy με τον εντελώς διαφορετικής λογικής κόουτς Tick.
Η σχέση πάντως πατέρα-γιού που αναπτύσσουν οι δυο τους, σκιαγραφείται έξοχα και είναι μάλλον το καλύτερο κομμάτι του φιλμ.
Βοηθάει πολύ σε αυτό και ο πάντα καλός σε ρόλους χαμηλού προφίλ Whitaker που όταν έχει την υποστήριξη αξιόλογου σεναρίου και σκηνοθεσίας δείχνει συνήθως το ερμηνευτικό του ταλέντο (είναι από τους ηθοποιούς πάντως που έχουν παίξει σε ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς).
Σε κάποια στιγμή ο Billy τον ρωτάει για ποιο λόγο το μάτι του είναι ...έτσι όπως είναι.
Είναι το σημείο ακριβώς που η πραγματικότητα συναντάει τη φαντασία.
Ο Gyllenhall από την άλλη (που φαίνεται ότι έχει λιώσει στο γυμναστήριο για τις ανάγκες του ρόλου), ισορροπεί επιτυχημένα ανάμεσα στο αχαλίνωτο πυγμαχικό θηρίο - όπως τουλάχιστον εμφανίζεται στην αρχή της ταινίας - και στον πληγωμένο-κατεστραμμένο από τη ζωή άνθρωπο, που απρόθυμα συνειδητοποιεί πως είναι αναγκασμένος να δώσει μάχες που πίστευε ότι έχει αφήσει για τα καλά πίσω του.
Αυτή τη δεύτερη βερσιόν (του «πληγωμένου» ) ο Gylenhall έχει δείξει στο παρελθόν (από το Brothers μέχρι το Prisoners) ότι την έχει για πλάκα πάντως.
O σκηνοθέτης Antoine Fuqua μετά τα χαβαλεδιάρικα Olympus Has Fallen και Equalizer, επιστρέφει στις «σοβαρές» ταινίες και παραδίδει ένα κοινωνικό-αθλητικό δράμα, που δεν θα θεωρηθεί ίσως ποτέ ορόσημο για τις πυγμαχικές ταινίες (ένα είναι το Raging Bull), πλην όμως είναι ευπρεπέστατο.
Θα μείνει πάντως σίγουρα στην ιστορία για τη μουσική του James Horner, μιας και το σε στυλ χιπ-χοπ score που έχει συνθέσει, αποδείχτηκε δυστυχώς το τελευταίο της σπουδαίας καριέρας του, αφού στα τέλη του περασμένου Ιουνίου, έχασε τη ζωή του εξ’ αιτίας συντριβής του αεροπλάνου του.
Ο Eminem από την άλλη έχει ανακατευτεί με τα τραγούδια της ταινίας, με το ντουέτο του με την Gwen Stefani με τίτλο” Kings never die” να ακούγεται στους τίτλους τέλους (απίθανο βέβαια κατά τη γνώμη μου να κερδίσει ξανά βραβείο Όσκαρ όπως τότε με το Lose Yourself).
Στους κινηματογράφους από 23 Ιουλίου.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
