Γράφει ο Kostas Tsokos.
"Και για πες, γι'αυτή την ταινία..."
"Τι να σου πω...ο Butler το έκανε...όχι ο μπάτλερ...ο Gerard Butler"
"Πολύ φονικό δηλαδή;
"Όχι μωρέ...να η καλή Αμερική, που θέλει μόνο να φέρνει ειρήνη στον κόσμο και όλοι την μισούν και θέλουν το κακό της (...μα γιατί;), πάλι σώζεται και εν προκειμένω τα εθνικά της σύμβολα, πρόεδρος, οίκος κλπ."
Είναι μερικές ταινίες για τις οποίες, η οποιαδήποτε κριτική φαντάζει περιττή.
Για το Olympus Has Fallen δεν χρειάζεται καν να έχεις δει κάποιο trailer ...και μόνο την υπόθεση του να διαβάσεις τα έχεις μαντέψει όλα, σαν να έγραψες και γύρισες την ταινία εσύ ο ίδιος...
Παρ'όλα αυτά δεν θα κράξω τόσο πολύ για μια ακόμα "God Bless Ameri...cunt" περιπέτεια, και αυτό γιατί μέσα στην προβλεψιμότητα της ...βλεπόταν.
Η ταινία ξεκινούσε με μια άσχετη με την κεντρική υπόθεση σεκάνς, που θα μπορούσαν να την έχουν παραβλέψει και να την εξιστορούσαν σε φλασμπάκ.
Είναι Χριστούγεννα και ο Mike Banning (Gerard Butler, Playing For Keeps) δουλεύει ως μυστικός πράκτορας της προεδρικής φρουράς.
Οδηγώντας με τις λιμουζίνες μέσα στον βαρύ χιονιά, θα συμβεί ένα ατύχημα κατά το οποίο θα καταφέρει να σώσει τον Πρόεδρο (Aaron Ekhart, The Expatriate) αλλά θα χαθεί η Πρώτη Κυρία (Ashley Judd, Dolphin Tale).
Μετά η ταινία, κάνει μετάβαση στον επόμενο ενάμιση χρόνο, όπου έχουν αποσύρει τον Banning σε μια αφόρητα βαρετή δουλειά γραφείου στο υπουργείο Οικονομικών, μέχρι που ...σε μια συνάντηση με τον πρωθυπουργό της Νοτίου Κορέας, ο Λευκός Οίκος δέχεται τρομοκρατική επίθεση από μια μυριάδα Νοτιοκορεατών τρομοκρατών, οι οποίοι γαζώνουν τους πάντες και τα πάντα και τα κάνουν όλα, γης μαδιάμ.
Μέσα σε όλα αυτά, αποδεικνύεται πως αρχηγός τους είναι ο μεταμφιεσμένος ως σωματοφύλακας του πρωθυπουργού της Νοτίου Κορέας, Kang Yeonsak (Rick Yune, The Man With The Iron Fists) ένας πρώην τρομοκράτης της Βορείου Κορέας, ο οποίος κρατάει όμηρο τον Πλανητάρχη και τους ανώτερους αξιωματούχους του.
Στόχος του να εξαναγκάσει τα αμερικανικά στρατεύματα να αποσυρθούν από την ζώνη της Κορέας, επιτρέποντας να τελειώσει τον εμφύλιο πόλεμο τους και να επανέλθει η ενωμένη Κορέα που εκείνος φανταζόταν.
Παράλληλα, έχει βάλει μπροστά ένα σχέδιο προκειμένου να εκδικηθεί την Αμερική για τον θάνατο της μητέρας του, από αμερικάνικες νάρκες.
Για να το καταφέρει αυτό θα πρέπει να εξαναγκάσει τον Πρόεδρο και τους κορυφαίους αξιωματούχους του να του δώσουν κάποιους απόρρητους κωδικούς.
Όμως μην ανησυχείς Αμερική, γιατί ο Butler είναι εκεί, καυλωμένος να επιστρέψει στην δράση και θα προσπαθήσει να σώσει τόσο τον Πρόεδρο όσο και τον γιο του, που κάπου έχει κρυφτεί το μαλακιστήρι και δεν τον βρίσκουν.
Διαβάζοντας την παραπάνω υπόθεση, καταλαβαίνεις πως η ταινία είναι spoil από μόνη της.
Μην μου πεις, πως δεν είσαι απολύτως σίγουρος για το πως θα εξελιχθούν οι καταστάσεις και η πλοκή;
Μόνο τους λιτούς τίτλους αρχής να δεις, συνοδεία της πομπώδους Michael Bay-ικής μουσικής με τις τυμπανοκρουσίες, καταλαβαίνεις τι θα ακολουθήσει.
Στα θετικά πως ο Antoine Fuqua κρατούσε το σασπένς σε ικανοποιητικές δόσεις με την σφιχτή σκηνοθεσία του, ενώ υπήρχαν κανά δυο σεκάνς, αρκετά ζυγισμένες και καλογυρισμένες.
Η μία ήταν η αρχική, με την επίθεση του αεροπλάνου στον Λευκό Οίκο, που εναλλάσσονταν από πυροβολισμούς μεταξύ αεροπλάνων, γκρεμίσματα κτιρίων και ένα αρκετά αιματηρό γάζωμα κάθε δίποδου, που έτυχε να περνάει εκείνη την ώρα από την περιοχή του Λευκόσπιτου.
Ήταν από τις πιο γεμάτες που έχουμε δει τελευταία, με την πνιγηρή αίσθηση του γενικότερου χαμού, να ενισχύεται από τους ολοένα και πιο αυξανόμενους τρομοκράτες που άρχισαν να κατακλύζουν τον Οίκο, ενώ υπήρχε και μια δόση ψηφιακούρας στις σκηνές καταστροφής που θύμιζε αντίστοιχες συμπαθητικές μουφίτσες, σαν το 2012 του Roland Emmerich.
Η δεύτερη και λίγο μικρότερη σκηνή, ήταν αργότερα μέσα στην ταινία, με την αναμέτρηση 5-6 αεροπλάνων του αμερικανικού στρατού με ένα μυστικό όπλο-πολυβόλο των τρομοκρατών.
Κατά τ'άλλα, η διαδρομή του Gerard Butler δεν ήταν όσο αγωνιώδης περίμενες καθώς ήσουν σίγουρος πως θα γλυτώσει σχεδόν σε κάθε δοκιμασία, με τον ίδιο τον ηθοποιό να αποτελεί έναν ικανό action hero, παίζοντας συνεχώς με ένα κλισέ ελαφρύ σούφρωμα των χειλιών και αδυσώπητες τάσεις αλά Law Abiding Citizen.
Με άλλα λόγια ικανοποιητικός, αλλά αρκετά κλισέ και clean-cut σε σύγκριση με τον John McClane του Bruce Willis, τον οποίο το σενάριο αντέγραφε ασύστολα, σε ατάκες και "fuck you" τσιτάτα-διαλόγους.
Όσο για τον Aaron Ekhart, έπειθε για πρόεδρος της Αμερικής όσο εγώ πείθω για βοθρατζής ή οικοδόμος, η Ashley Judd σε ρόλο cameo, η Radha Mitchell (Silent Hill: Revelations) παντελώς διακοσμητική ως γυναίκα του Banning, το ίδιο και οι πράκτορες των Dylan McDermott (The Perks of Being a Wallflower) και Cole Hauser (A Good Day to Die Hard), ενώ η Melissa Leo (Seven Days in Utopia) ήταν εκνευριστική ως Υπουργός Άμυνας.
Ειδικά σε σκηνές που την έσερναν και αυτή εκστόμιζε τσιτάτα περί αμερικανικής υπερηφάνειας, μονολογούσες από μέσα σου..."kill the bitch...NOW!"
Επίσης, άξιον απορίας γιατί ο Morgan Ελευθεροσάνθρωπος (Freeman) (The Dark Knight Rises) δεν είχε ακόμη μεγαλύτερο ρόλο ως άλλος Obama...αλλά ξέχασα, το είχε επαναλάβει στο Deep Impact.
Όντας οι μόνοι πραγματικά αξιόλογοι στους ρόλους τους, αυτός και η Angela Bassett (This Means War) με λίγη σεναριακή προσαρμογή, θα μπορούσαν άνετα να προκύψουν ένα πιο επίκαιρο ζευγαράκι Obama-Michelle.
Από κει και πέρα χιλιοειδωμένα κλισέ όπως ο κακός του Rick Yune που ήταν ο κλασικός κρυόμπλαστρος-ψυχρός που έχουμε ξαναδεί, ο ήρωας που δε πα να γίνεται χαμός από πυροβολισμούς, αυτός εκεί...θα τη γλυτώνει, οι σκηνές που ο Πρόεδρος και οι υπόλοιποι υπουργοί σφίγγονται και το παίζουν "δεν διαπραγματευόμαστε με τρομοκράτες" σε έκανε να σκέφτεσαι πως..."αφήστε τις λαλακίες, γιατί ΑΥΤΟ ακριβώς συμβαίνει στην ταινία ρε τζιμάνια" και φυσικά το φινάλε που το μαντεύεις από χιλιόμετρα.
Φινίτο λα αμερικάνο και παραβλέπουμε επίσης, τα περί αμερικανικής φιλοπατρίας, ελευθερίας, δικαιοσύνης, όχι επειδή είμαστε κατά της αμερικανιάς, αλλά επειδή έχουμε βαρεθεί τις κλισέ περιπέτειες τους.
Το να πέφτεις ντουγρού και μόνο για τους τύπους, στο "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια" ποτέ δεν απέδωσε, όταν από πίσω έχεις μια εμφανέστατη έλλειψη-σύγχρονου-πολιτισμού, καλλιέργειας και σεβασμού στην ανθρώπινη ζωή και συνάνθρωπο σου.
Αλλά στο Χόλιγουντ εκεί...να συνεχίζουν την παραμύθα.
Τι παραπάνω λοιπόν να πεις, γνωρίζοντας από πριν ότι θα δεις μια χιλιοειπωμένη αμερικ(λ)ανιά;
Σαν ξεχασμένο απομεινάρι των 90's ή κάποιο sequel του Die Hard που δεν έγινε ποτέ, οφείλουμε τουλάχιστον να παραδεχτούμε πως αυτό εδώ θα μπορούσε να ήταν ένα σωστότερο Die Hard sequel, σε σχέση με την τελευταία μπαλαφάρα του John McClane. (σ.σ.: στο οποίο παραήμουν επιεικής)
Αν σε κάτι διαφέρει το Olympus Has Fallen από άλλες του είδους, είναι πως κυλούσε νεράκι και η προβλεψιμότητα του, δεν το έκανε τόσο βαρετό όσο θα περίμενες.
Κρίμα πάντως για τον Αντωνάκη τον Φουκουά (Antoine Fuqua) και που κάποτε μας είχε παραδώσει το πολύ αξιόλογο αστυνομικό Training Day και τα αρκετά καλά King Arthur, The Shooter.
Μάλλον επανήλθε μαζοχιστικά στην Tears of The Sun τάση του.
Για τους φαν των Die Hard, Sudden Death και Air Force ή για όσους δεν έχουν φάει ακόμη με το τσουβάλι, ανάλογες ταινίες-παραγγελιές των στούντιο.
Και μην ξεχνάτε ...φέτος θα έχουμε ΚΑΙ το σχεδόν ολόιδιο White House Down του "πιο αμερικανοκλισέ δεν γίνεται" Roland Emmerich.
Γιατί το μπέργκερ, θέλει πάντοτε συνοδεία και πατάτες...
Να το αφήσω το φάσκελο στη βαθμολογία;
Στις αίθουσες από 21 Μαρτίου.
Olympus Has Fallen trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
