Όλοι οι άνθρωποι του κινηματογράφου μαζεύονται για να γιορτάσουν την χρονιά που πέρασε και να βραβεύσουν τους καλύτερους, που ξεχώρισαν.
Όλοι οι Α-list ηθοποιοί μαζί προσφέρουν την λάμψη τους σε αυτή την εντυπωσιακή και αγωνιώδης –παρά τη μεγάλη διάρκειά της- βραδιά.
Οι επαγγελματίες του χώρου βραβεύουν τις καλύτερες ταινίες και τους συντελεστές αυτών στις επιμέρους κατηγορίες.
Οι κατηγορίες όμως, που συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον κάθε χρόνο είναι αυτές της καλύτερης ανδρικής και γυναικείας ερμηνείας.
Τα Oscar αποτελούν έναν από τους μακροβιότερους θεσμούς και τη σημαντικότερη βράβευση για έναν ηθοποιό, αφού επισκιάζουν όλες τις υπόλοιπες βραβεύσεις και φεστιβάλ.
Πρόκειται για την προσωπική καταξίωση και η βράβευση αποτελεί σταθμό στην καριέρα ενός ηθοποιού.
Η υποψηφιότητα και μόνο είναι μεγάλη τιμή και πολλοί είναι αυτοί που περιμένουν τον θείο Oscar να τους χαμογελάσει.
Όλοι θέλουν να κερδίσουν αυτό το αγαλματάκι, λίγοι όμως είναι αυτοί που έχουν φτάσει αρκετά κοντά στο να το αποκτήσουν και να γίνει ένα από τα παιδικά τους όνειρα πραγματικότητα.
Όπως είχε πει και η Anne Hathaway σε δήλωσή της σχετικά με την υποψηφιότητά της το 2008 για το Rachel Getting Married: “This is a life time experience. Probably I will not have this chance again”.
Υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να μην ξαναδοθεί σε έναν ηθοποιό αντίστοιχη ευκαιρία στην καριέρα του , έτσι ώστε να βρεθεί ξανά ανάμεσα στις υποψηφιότητες.
Γι αυτό και όλοι θέλουν να κερδίσουν.
Δυστυχώς όμως ο νικητής είναι μόνο ένας και οι υπόλοιποι τέσσερις μένουν με το παγωμένο χαμόγελο.
Πολλοί όμως είναι οι ηθοποιοί που κατάφεραν να βρεθούν υποψήφιοι, όχι μία, όχι δύο, αλλά αρκετές φορές.
Η τύχη όμως και τα πάνω από 6000 μέλη της Ακαδημίας δεν τους χαμογέλασαν. Είναι αυτοί που δεν έχουν ακούσει το όνομά τους στην τελετή, όσες φιλότιμες προσπάθειες κι αν έχουν καταβάλει και το ταλέντο τους δεν έχει αναγνωριστεί ακόμα από την Ακαδημία.
Βέβαια να σας πω, ότι είναι και θέμα συγκυριών.
Δηλαδή, μπορεί π.χ. να υπάρχει μια ερμηνεία ενός ηθοποιού που μπορεί σε μια χρονιά να έβγαινε πρώτη ενώ η ίδια ερμηνεία σε μια άλλη χρονιά να ερχόταν δεύτερη.
Έχει να κάνει πάντα με τον ανταγωνισμό, ο όποιος είναι αμείλικτος.
Φυσικά υπάρχουν και τα «παράδοξα» των Oscar που έχουμε δει κατά το πέρασμα των χρόνων.
Για να μην μακρηγορήσω περισσότερο, εν όψει της 84ης τελετής των Oscar που έρχεται στις 26 Φεβρουαρίου, εμείς θα θυμηθούμε μερικούς πολύ ταλαντούχους ηθοποιούς που ενώ έχουν προταθεί αρκετές φορές, δεν έχουν κερδίσει.
Ακόμα τουλάχιστον.
Η ελπίδα άλλωστε πεθαίνει πάντα τελευταία.
Glen Close
Είναι η ηθοποιός που συγκέντρωσε μεγάλη αναγνώριση από κοινό και κριτικούς στο πρόσωπό της τη δεκαετία του ’80.
Πέντε υποψηφιότητες για Oscar κέρδισε τη συγκεκριμένη δεκαετία.
Μετά τον θρίαμβο που έζησε στα 80s, συνέχισε την κινηματογραφική της πορεία και φέτος 20 χρόνια μετά, βρίσκεται και πάλι υποψήφια.
Η Glenn Close άρχισε από το θέατρο και συχνά βρισκόταν σε Broadway παραγωγές.
Μετά από λίγες τηλεταινίες, η πρώτη μεγάλη ευκαιρία ήρθε το 1982 με το The World According to Gap.
Δίπλα στον επίσης ανερχόμενο τότε Robin Williams και σε δύο μεγάλες κυρίες της υποκριτικής Jessica Tandy και Mary Beth Hurt, δεν θα μπορούσε να έχει καλύτερο κινηματογραφικό ντεμπούτο.
Τότε είναι που έρχεται η πρώτη υποψηφιότητα για Oscar β’ γυναικείας ερμηνείας. Ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα για την Glenn, αφού σε αυτή την πρώτη της κινηματογραφική ταινία ήταν ήδη 35 χρονών!
Δεν ήταν πιτσιρίκα δηλαδή, αλλά αυτό αποδεικνύει ότι παρόλες τις αναποδιές, ο ηθοποιός με το πραγματικό ταλέντο δεν πρόκειται να μείνει στην αφάνεια για πάντα.
Ύστερα από αυτό το πρώτο βήμα, η συνέχεια ήταν μόνο ανοδική.
Την επόμενη χρονιά έρχεται η δεύτερη υποψηφιότητα ως best supporting actress για το The Big Chill.
Έπειτα, συναντά τον Robert Redford και την Barbara Hershey στο The Natural.
Τρίτη χρονιά στο καπάκι βρίσκεται υποψήφια και πάλι στην ίδια κατηγορία.
Από τις λίγες φορές που έχει συμβεί κάτι τέτοιο στην ιστορία του θεσμού.
Το μέλλον σίγουρα διαγραφόταν λαμπρό.
Στο Fatal Attraction με τον Michael Douglas, η Close ταυτίζεται με τον ρόλο της Alex Forrest, μιας psycho stalker που καταδιώκει και παρενοχλεί τον Douglas μέχρι εσχάτων.
Σε αυτή την ερμηνεία ισορροπεί ιδανικά μεταξύ ερωτισμού και παράνοιας, αλλά το Oscar πηγαίνει τελικά στο φρίκουλο Cher για το Moonstruck.
Η δεκαετία ολοκληρώνεται με την 5η υποψηφιότητά της για Oscar καλύτερης ηθοποιούς για το Dangerous Liaisons.
Η ταινία έλαβε διθυραμβικές κριτικές, είναι μία από τις καλύτερες της δεκαετίας και έχει μείνει πλέον στην ιστορία cinema.
Με έξοχο cast που περιλαμβάνει τον John Malkovich, την Michelle Pfeiffer, μια νεαρά Uma Thurman και ένα αμούστακο ακόμα Keanu Reeves, η ταινία προκάλεσε αίσθηση και κέρδισε 3 Oscar.
Δυστυχώς κανένα από αυτά δεν προοριζόταν για την Glenn.
Μέσα από το συγκεντρωτικό και εγωπαθές χαρακτήρα της Marquise Isabelle de Merteuil, η Close ξεδίπλωσε το πολύπλευρο ταλέντο της.
Ακολούθησαν διάφοροι ρόλοι τόσο στην μικρή, όσο και στη μεγάλη οθόνη. Παρότι δεν της δόθηκαν ανάλογοι ρόλοι στη συνέχεια έτσι ώστε να μπορέσει να φανεί το υποκριτικό της ταλέντο στο μέγιστο, εκείνη ξεχώρισε σε ότι κι αν συμμετείχε.
Ακόμα και στο The Stepford Wives είναι φοβερά εκφραστική και μπορεί κανείς να διακρίνει το μεγαλείο της ως ηθοποιό.
Αυτό που έμοιαζε να λείπει τόσα χρόνια από την Glenn ήρθε από το χώρο της τηλεόρασης.
Της δόθηκε ο ρόλος της αμείλικτης δικηγόρου Patty Hewes στο τηλεοπτικό Damages.
Ο ρόλος της διαθέτει πολλά avantages, καθώς προβάλει από δυναμισμό και ηγετικές τάσεις μέχρι αδυναμίες και μικρότητες.
Οι κριτικές ήταν κάτι παραπάνω από θετικές τόσο για την ερμηνεία της, όσο και για την ίδια τη σειρά με σχόλια όπως ότι είναι ό,τι καλύτερο έχουμε δει στην τηλεόραση τα τελευταία χρόνια.
Η ίδια σαρώνει τις Χρυσές Σφαίρες και τα Emmy Awards.
Φέτος επιστρέφει στο cinema με ένα όνειρο ζωής που είχε εκείνη για πολλά χρόνια.
Εκτελώντας και χρέη παραγωγού, το Albert Nobbs είναι πλέον γεγονός.
Η ίδια υποδύεται μια γυναίκα η οποία παριστάνει τον άντρα για περισσότερο από 30 χρόνια και εργάζεται ως μπάτλερ με στόχο να αναδειχτεί σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία.
Τη ταινία δεν την έχω δει ακόμα, αλλά σύμφωνα με την Τέτα που δεν εντυπωσιάστηκε παρά την αρχική της πρόθεση, η Close δεν πραγματοποιεί κάποια ανεπανάληπτη ερμηνεία.
Κρίμα, από ότι φαίνεται ούτε και φέτος θα είναι η χρονιά της.
Peter O’Toole
Πρόκειται για έναν ζωντανό θρύλο.
Ένας από τους πιο αδικημένους.
Βέβαια το ταλέντο του αν κι έχει αναγνωριστεί από τους πάντες, δεν έχει λάβει ακόμα την ύψιστη μορφή αναγνώρισης.
Δηλαδή ένα Oscar.
Όσο περίεργο κι αν ακούγεται έχει συγκεντρώσει μέχρι στιγμής των απίστευτο αριθμό των 8 υποψηφιοτήτων και βρίσκεται πάνω από μισό αιώνα στην κινηματογραφική βιομηχανία.
Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι δέχτηκε τιμητικό Oscar στην 75η τελετή το 2003 για τη συνολική προσφορά του στον κινηματογράφο.
Αλλά αυτό δεν πιάνεται αφού αυτό αναφέρεται στο συνολικό του έργο και όχι σε κάποια από τις επιμέρους, εκπληκτικές πράγματι ερμηνείες του.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς σε αυτή την σπάνια κινηματογραφική πορεία.
Ας περιοριστούμε μόνο σε αυτές για τις οποίες έλαβε υποψηφιότητα καλύτερου ηθοποιού, ξεκινώντας με το κλασσικό Lawrence of Arabia το 1962.
Επόμενες υποψηφιότητες κέρδισε ως King Henry II στο Becket (1964) και επανέλαβε τον ίδιο ρόλο στο The Lion in Winter (1968).
Στην ταινία συμπρωταγωνίστησε με έναν άλλο θρύλο του Hollywood, την Katharine Hepburn, η οποία μάλιστα κέρδισε το Oscar καλύτερης ηθοποιού για το δικό της ρόλο.
Στη συνέχεια υπήρξε ο συντηρητικός καθηγητής στο Goodbye, Mr. Chips (1969) και ακολούθησε το The Ruling Class (1972) από το οποίο μόνο η ερμηνεία του ήταν αυτή που ξεχώρισε.
Στο The Stan Man (1980) υποδύεται έναν κασκαντέρ που ερωτεύεται την πρωταγωνίστρια της ταινίας Nina (Barbara Hershey) και μετά έρχεται η κωμωδία My Favorite Year (1982).
Η τελευταία του υποψηφιότητα ήταν για το Venus (2006), αλλά έχασε από τον Forest Whitaker για το The Last King of Scotland.
Στην έναρξη της τελετής εκείνων των Oscar, η Ellen Degeneres, που είχε αναλάβει την παρουσίαση, αστειεύτηκε μαζί του λέγοντας ότι είναι μόνο η 8η υποψηφιότητά του.
Σιγά το πράγμα!
Εκτός όμως από τις μοναδικές ερμηνείες του, έχει στο βιογραφικό του και μεγάλες διεθνείς εμπορικές επιτυχίες όπως το The Last Emperor (1987) και το best animated film για το 2007, Ratatouille.
Ο Peter O’ Toole έχει φτάσει πια 80 χρονών και μέλλον δεν θα του δοθεί η ευκαιρία να κερδίσει.
Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτός ο γλυκύτατος ηθοποιός έχει κατακτήσει τις καρδιές των θεατών στις δεκαετίες που τους ψυχαγωγεί χωρίς να κουράζεται, καθώς και όλες τις γενιές, που τον παρακολουθούν αδιάκοπα με συνέπεια σε όλα τα βήματα τις καριέρας του.
Annette Bening
Οι ταινίες που έχει πρωταγωνιστήσει δεν ξεπερνούν τις 30 σε μια πορεία 25 και πλέον χρόνων.
Βέβαια το γεγονός ότι η γυναίκα έχει και τέσσερα παιδιά, σίγουρα συντέλεσε στο χρόνο που ίδια μπορούσε να διαθέσει στην καριέρα της.
Αν δεν υπήρχε η οικογένεια, θα ήταν οπωσδήποτε πιο παραγωγική, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι αρνητικό.
Οι ταινίες στις οποίες συμμετείχε άλλωστε, ήταν όλες μία προς μία.
Είναι μια πολύ όμορφη ηθοποιός, η οποία έχει την ικανότητα να μεταλλάσσεται και να υποδύεται με κάθε πειστικότητα, από την ερωμένη μέχρι την νοικοκυρά σύζυγο.
Μαζί με το μαλλί, που κατά καιρούς αλλάζει, διαφοροποιείται και το physic της.
Είναι μια ηθοποιός χωρίς μανιέρα, με δυνατότητα προσαρμοστικότητας στον κάθε ρόλο και διαθέτει μεγάλη γκάμα.
Παρότι είχε ξεκινήσει κάποια χρόνια πριν, η breakthrough performance που την έκανε ευρέως γνωστή ήταν στο The Gifters (1990) δίπλα στην Anjelica Huston και τον John Cusack.
Μαζί με τις πολύ καλές κριτικές έλαβε και υποψηφιότητα β’ γυναικείας ερμηνείας.
Έπειτα κερδίζει το ρόλο της Virginia Hill στο Bugsy.
Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων δημιουργεί δεσμό με τον ηθοποιό - σκηνοθέτη Warren Beatty με τον οποίο είναι παντρεμένη μέχρι σήμερα.
Μαζί πρωταγωνιστούν και στην επόμενη ταινία της, το Love Affair.
Πριν κλείσει η δεκαετία ο Sam Mendes την επιλέγει στην ταινία που έμελλε να σφραγίσει μια εποχή.
Το American Beauty είναι ένα κοινωνικό σχόλιο – σάτιρα της σύγχρονης αμερικανικής κοινωνίας.
Αριστούργημα χωρίς υπερβολή.
Πολύ δυνατές ερμηνείες όλου του cast και η Annette ήταν φαβορί για τα Oscar της ίδιας χρονιάς.
Η ταινία βραβεύτηκε με 5, αλλά η ίδια η Annette έχασε από την Hilary Swank για το Boys Don’t Cry.
Τρίτη, αλλά όχι τυχερή η υποψηφιότητα της Benning για το Being Julia (2004). Για άλλη μια φορά βλέπει τη Swank να της παίρνει το Oscar μέσα από τα χέρια.
Το 2008 τη βλέπουμε στη γυναικεία κομεντί The Woman, όπου υποδύεται μια γυναίκα καριέρας, η οποία έχει αποβάλλει τους κατ’αυτήν περιττούς συναισθηματισμούς.
Ο ρόλος προοριζόταν αρχικά για την Uma Thurman, αλλά κατέληξε στην Benning.
Στο Mother and Child του 2009, δίνει μια μοναδική ερμηνεία.
Οι κριτικές είναι ανάμεικτες εξαιτίας της δακρύβρεχτης ιστορίας, αλλά όλοι συμφωνούν ως προς την ωριμότατη ερμηνεία της Benning .
Τελευταία ταινία που την είδαμε ήταν το The Kids Are All Right.
Πέρσι βρέθηκε υποψήφια για τέταρτη φορά στα Oscars και έλαβε επαίνους για την ερμηνεία ως ομοφιλόφιλη μητέρα, η οποία «ανέβασε» την ταινία.
Ήρθε δεύτερη στα στοιχήματα και τελικά έχασε από τη σαρωτική ερμηνεία της Natalia Portman για το Black Swan. Κάτι μου λέει ότι αυτό δεν είναι το τέλος για την Annette.
Έπεται και συνέχεια.
Albert Finney
Ο ταλαντούχος κύριος Finney έχει αναμετρηθεί στον αγώνα των Oscar 5 φορές, χωρίς όμως ποτέ να βγει νικητής.
Ο Albert ξεκίνησε από το θέατρο και έκανε διάφορες τηλεοπτικές εμφανίσεις.
Το 1960 έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο με το The Entertainer, όπου είχε την τύχη να βρίσκεται στην ίδια ταινία με έναν θρύλο της εποχής, τον Laurence Olivier.
Η χρονιά συνέχισε αρκετά καλά με εκείνον να κερδίζει βραβείο BAFTA καλύτερου ηθοποιού για το ρόλο του ερωτύλου Arthur στο Saturday Night and Sunday Morning.
Όχι και άσχημα για έναν πρωτοεμφανιζόμενο.
Το ενδιαφέρον όλων όμως συγκέντρωσε τρία χρόνια αργότερα, ως καρδιοκατακτητής στην κωμωδία εποχής Tom Jones.
Εκτός από τις καρδιές των γυναικών κέρδισε και την πρώτη του υποψηφιότητα για Oscar.
Ήταν η χρονιά όμως του Sidney Poitier.
Δέκα χρόνια μετά, ξαναβρίσκεται ανάμεσα στους υποψήφιους για τον πρωταγωνιστικό του ρόλου στο Murder on the Orient Express (1974).
Με ένα λαμπρό cast, ανάμεσα τους Ingrid Bergam, Lauren Bacall και Vanessa Redgrave, η ταινία αποτελεί ένα από τα αριστουργήματα του ’70 και είναι κλασσική.
Είκοσι χρόνια μετά την πρώτη του υποψηφιότητα και σχεδόν δέκα χρόνια μετά τη δεύτερη, είναι υποψήφιος ξανά.
Θα λέγαμε χαριτολογώντας ότι προτείνεται για Oscar μία φόρα ανά δεκαετία της ζωής του.
Αυτή τη φορά η ταινία στην οποία συμμετέχει, το The Dresser (1983) είναι προτεινόμενο για 5 Oscar και η ιστορία είναι αρκετά πρωτότυπη αφού εστιάζει σε ένα βοηθό γκαρνταρόμπας στα παρασκήνια μιας θεατρικής παράστασης, ο οποίος βοηθάει ένα βετεράνο ηθοποιό να ανταπεξέλθει στο ρόλο του.
Δυστυχώς, το Oscar δεν έρχεται στα χέρια του, καθώς πηγαίνει στον Robert Duvall.
Την επόμενη χρονιά αποκτά την τέταρτη υποψηφιότητά του για το Under the Volcano στην οποία έχει έντονη χημεία με την συμπρωταγωνίστριά του Jacqueline Bisset.
Στην πορεία της καριέρας του έκανε περισσότερη τηλεόραση, παραμένει όμως ταυτόχρονα και στον κινηματογράφο με βοηθητικούς κυρίως ρόλους.
Η 5η και τελευταία υποψηφιότητά του είναι το 2000 για το Erin Brockovich.
Δίνει πράγματι μια πολύ καλή ερμηνεία στο ρόλο του παράξενου, στριφνού αλλά ταυτόχρονα αξιαγάπητου δικηγόρο Ed.
Την τελευταία σκηνή της ταινίας όπου δίνει την επιταγή του μισθού στην Julia Roberts, νομίζω ότι όλοι τη θυμούνται με χαμόγελο.
Για μία ακόμα φορά πέρασε και δεν ακούμπησε, αφού εκείνη τη χρονιά κέρδισε ο Benicio Del Toro για το Traffic.
Πρόκειται για τον σκληρό ανταγωνισμό που λέγαμε παραπάνω.
Οι καλύτερες στιγμές στην μετέπειτα καριέρα του ήταν στο Big Fish του Tim Burton, στο A Good Year με τον Russell Growe και στο The Bourne Ultimatum το 2007.
Μιλάμε για έναν πολύ καλό ηθοποιό ο οποίος έφτασε αρκετές φορές στην πηγή, αλλά δεν ήπιε νερό.
Julianne Moore
Με μια έμφυτη ευγένεια, η οποία σπανίζει για ηθοποιό του Hollywood, αποτελεί μία από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της.
Ξεκινάει με αρκετούς αδιάφορους τηλεοπτικούς ρόλους αλλά σχετικά γνωστή γίνεται χάρη στο The Hand That Rocks the Cradle.
Στην ταινία έχει ένα μικρό ρόλο, ως καλύτερη φίλη της πρωταγωνίστριας και βρίσκει τραγικό θάνατο στο θερμοκήπιο.
Αν και μικρή εμφάνιση, της έδωσε κάποια ώθηση και κέρδισε μία υποψηφιότητα για Saturn Award.
Το 1995 γίνεται ευρέως γνωστή μέσα από δύο μεγάλες εμπορικά επιτυχίες.
Την αισθηματική κομεντί Nine Months όπου μαζί με τον Hugh Grant είναι έτοιμοι να βιώσουν τις χαρές που θα αποφέρει η γέννηση του παιδιού τους και την περιπέτεια Assasins με Sylvester Stallone και Antonio Banderas.
Η καριέρα της πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο, με εκείνη να συμμετέχει σε όλο και περισσότερες ταινίες, που τις χαρίζουν σταθερά περισσότερη αναγνωρισιμότητα.
Το 1997 δέχεται το ρόλο της κατεστραμμένης πορνοσταρ στην ανεξάρτητη ταινία Boogie Nights.
Οι κριτικοί εκθειάζουν την ερμηνεία της και η ίδια βλέπει το όνομα της στα Oscar για πρώτη φορά.
Το 1999 είναι η χρονιά της, αφού πρωταγωνιστεί σε 5 ταινίες.
Στις κωμωδίες Cookie’s Fortune και An Ideal Husband, στο δραματικό A Mop of the World και σε δύο από τις πιο σημαντικές ταινίες της, το The End of the Affair και το Magnolia.
Τρομερή χημεία με τον Ralph Fiennes στο The End of the Affair και αποκτά τη δεύτερη υποψηφιότητα για Oscar.
Το Magnolia κερδίζει κοινό και κριτικούς και το έξοχο cast κυνηγά την ευτυχία, τη συγχώρηση και το νόημα της ζωής.
Το 2002 θα ζήσει μεγάλες στιγμές όταν αποκτά διπλή υποψηφιότητα στα Oscar. Από τις ελάχιστες ηθοποιούς που το έχουν βιώσει.
Κερδίζει πολλά βραβεία για το δράμα εποχής Far From Heaven αλλά όχι το Oscar.
Περισσότερες πιθανότητες συγκεντρώνει στην κατηγορία β’ γυναικείας ερμηνείας για το The Hours.
Οι κριτικοί θαυμάζουν την αρτιότητα της ερμηνείας της.
Και οι τρεις βασικοί γυναικείοι χαρακτήρες ήταν μοναδικοί, κερδίζοντας το βραβείο ερμηνείας στο φεστιβάλ Βερολίνου.
Η Julianne έχασε όμως το Oscar από την Catherine Zeta – Jones για το Chicago.
Σημαντικές ερμηνείες δίνει στο The Forgotten (2004) σε ρόλο μιας μητέρας που προσπαθεί απελπισμένα να αποδείξει την ύπαρξη του γιού τους, στο Savage Grace (2007) όπου υποδύεται την Barbara Daly Baekeland, μιας γυναίκας που δολοφονείται από το γιο της το 1972 και τέλος στο Blindness (2008) σε έναν απαιτητικό ρόλο δίπλα στο Mark Ruffalo.
Οι εισπρακτικές επιτυχίες δίνουν το παρόν με το Children of Men και Next.
Ακολουθούν υποψηφιότητες στις Χρυσές Σφαίρες για το A Single Man (2009) του Tom Ford και για το The Kids are All Right (2010).
Η ίδια μάλλον επισκιάζεται από τους έτερους συμπρωταγωνιστές Collin Firth και Annette Benning και δεν καταφέρνει να φτάσει μέχρι τα Oscar.
Σίγουρα αξίζει ένα τουλάχιστον.
Michelle Pfeiffer
Οι 3 υποψηφιότητες που έχει συγκεντρώσει έως τώρα, το επιβεβαιώνουν άλλωστε.
Αποτελεί μία από τις σταθερές αξίες του Hollywood, η οποία δεν έχει εγκλωβιστεί στους ρόλους της μοιραίας, αλλά μεγαλώνοντας είναι πρόθυμη να τσαλακώσει την εικόνα της.
Έχει ανακηρυχθεί ως η ομορφότερη γυναίκα του πλανήτη έξι φορές, αριθμός ρεκόρ μέχρι στιγμής, αλλά δεν εστιάζει σε αυτό.
Διαθέτει μία ανεπιτήδευτη ανθρωπιά και μια έμφυτη σεμνότητα, που την κάνουν ιδανικό συνεργάτη.
Το πρώτο της κινηματογραφικό βήμα έγινε το 1980 στο The Hollywood Knights με τους τηλεοπτικούς ηθοποιούς Tony Danza (Who’s the Boss?) και Fran Drescher (The Nanny).
Έπειτα κερδίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο λιγότερο επιτυχημένο Grease 2, αλλά παγκοσμίως γνωστή γίνεται χάρη στο Scarface (1983).
Ο Brian De Palma δεν την ήθελε εξ αρχής λόγω του ανάλαφρου Grease στο οποίο είχε συμμετάσχει την προηγούμενη χρονιά.
Οι παραγωγοί όμως της ταινίας επέμεναν να τη δει έστω σε μια audition.
Τότε κατάφερε να μπει στο casting σε μια από τις σημαντικότερες ταινίες του κινηματογράφου.
Το 1988 αποτελεί μία από τις πιο σημαντικές χρονιές της με τρεις πολύ μεγάλες επιτυχίες.
Την κωμωδία Married to the Mob, την περιπέτεια Tequila Sunrise με Mel Gibson και Kurt Russell και το δράμα εποχής Dangerous Liaisons, που αποτελεί ένα επίκαιρο κοινωνικό σχόλιο.
Για το τελευταίο κερδίζει την πρώτη της υποψηφιότητα στα Oscar, στο ρόλο της αθώας και εύθραυστης Madame de Tourvel, το Oscar όμως πηγαίνει στην Geena Davis.
Την επόμενη χρονιά είναι ξανά υποψήφια για το The Fabulus Baker Boys (1989) όπου υποδύεται την ταλαιπωρημένη από τις αποτυχίες τραγουδίστρια Susie.
Η σκηνή στην οποία τραγουδά πάνω στο πιάνο το Makin Whoopee φορώντας ένα κόκκινο φόρεμα, έχει μείνει ανεξίτηλη στην ιστορία το cinema.
Με τον Al Pacino βρίσκεται πάλι στο Frankie & Johnny λαμβάνοντας θετικές κριτικές.
Στη συνέχεια ο Tim Burton την επιλέγει για το ρόλο της catwoman στο Batman returns (1992), μετά την αποχώρηση της Annette Bening λόγω εγκυμοσύνης.
Η παρουσία της Pfeifer έδωσε άλλη διάσταση στο ρόλο της Selina Kyle. Ρεαλισμός θα ήταν η κατάλληλη λέξη, μεταπηδώντας από την μία συναισθηματική κατάσταση στην άλλη.
Αρχικά ως μαζεμένη γραμματέας, ύστερα σε μια παρανοϊκή γυναίκα όταν ήταν στο στάδιο της μετάλλαξης και τέλος στην πιο δυναμική και ερωτική catwoman, που θα μπορούσαμε να δούμε.
Την ίδια χρονιά στο Love Field αναπαριστά την πραγματική ιστορία της Lurene Hallett και κερδίζει την τρίτη της υποψηφιότητα.
Η υπόλοιπη κινηματογραφική της πορεία δεν περιλαμβάνει άλλες οσκαρικές υποψηφιότητες, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι υστερεί από εκπληκτικές ερμηνείες.
Το δράμα εποχής σίγουρα της ταιριάζει, αφού ως ευαίσθητη Ellen κρατάει την καρδιά του Daniel Day Lewis στα χέρια της στο The Age of Innocence.
Ιστορικό πλέον και το Dangerous Minds (1995) σε ρόλο ασυμβίβαστης καθηγήτριας.
Μέρος της επιτυχίας είναι και το υπερεπιτυχημένο soundtrack 'Gangsta’s Paradise'.
Έπειτα από συνεργασίες με Robert Redford και Sean Connery, της προτείνεται ο ρόλος της Evita Peron στη βιογραφία της.
Ηχογράφησε demo με τα τραγούδια, αλλά αποχώρησε για τα γυρίσματα του One Fine Day (1996) με George Clooney στο οποίο ήταν και παραγωγός.
Από την Madonna δεν το συζητώ, θα ήταν κλάσης ανώτερη και ενδεχομένως να έφτανε μέχρι τα Oscar...
Μετά το ρομαντικό παραμύθι A Midsummer Night’s Dream, ήρθε το εκπληκτικό αγωνιώδες θρίλερ What Lies Beneath (2000) στο οποίο ανακαλύπτει το καλά κρυμμένο μυστικό του συζύγου της Harrison Ford.
Πολύ καλές οι ερμηνείες, που δίνει στο I Am Sam (2001) ως δικηγόρου του Sean Pen και στο Personal Effects (2009) σε ρόλο μιας μητέρας που μεγαλώνει μόνη της τον έφηβο γιο της και προσπαθεί να συνέλθει από τον ξαφνικό χαμό του συζύγου της ύστερα από την δολοφονία του.
Με μια κινηματογραφική καριέρα που φαίνεται να τα συγκεντρώνει όλα, μέσα από όλες αυτές τις κινηματογραφικές επιλογές, δεν φαίνεται ότι έχει στερηθεί τίποτα, ούτε τη δόξα ούτε την αγάπη του κόσμου.
Σε μια συνέντευξή της όμως που έδωσε το 2007, σε ερώτηση δημοσιογράφου: «Μετά από αυτή την εκπληκτική καριέρα, τι είναι αυτό που σας λείπει; »
Εκείνη απαντά «Ένα Oscar θα ήταν καλό».
Εμείς της το ευχόμαστε πάντως.
Ποτέ δεν είναι αργά.
Ed Harris
Με 4 υποψηφιότητες για Oscar στο ενεργητικό του, έχει ασχοληθεί και μπροστά αλλά και πίσω από τις κάμερες.
Στα 30 του χρόνια, πρωταγωνιστεί στη πρώτη του κινηματογραφική ταινία Borderline (1980) την οποία δεν πρέπει να την θυμάται και κανείς.
Δεν έκανε ποτέ το μεγάλο μπαμ μέσα από κάποια ταινία, αλλά κέρδισε σταδιακά έδαφος μέσα από την πληθώρα των ρόλων που έχει υποδυθεί.
Ξεχωρίζουν το επιτυχημένο θρίλερ επιστημονικής φαντασίας Τhe Abyss (1989) του James Cameron, το The State of Grace του 1990, το Glengorry Glen Boss με Al Pacino, Alec Baldwin και Kevin Spacey και το Needful Things, που βασίστηκε σε βιβλίο του Stephen King.
Το 1995 δικαιώνεται η πορεία 15 χρόνων όταν προτάθηκε στα Oscar για το Apollo 13.
Μεγάλη επιτυχία της ταινίας, αφού ξεπέρασε τα 300 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως και έλαβε 9 υποψηφιότητες συνολικά.
Στο Eye for an Eye είναι ο σύζυγος της Sally Field που προσπαθεί να κρατήσει την ψυχραιμία του μετά την μακάβρια δολοφονία της κόρης του και στο Stepmom βρίσκεται ανάμεσα στη διαμάχη της πρώην συζύγου του Susan Sarandon με την νυν Julia Roberts.
Στα Oscar επιστρέφει με το The Truman Show στο ρόλο του ρυθμιστή αυτού του TV-event.
Μερικά χρόνια αργότερα στο Pollock αναλαμβάνει διπλό ρόλο καθώς είναι ταυτόχρονα πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης.
Λαμβάνει την πρώτη υποψηφιότητα για α’ ανδρική ερμηνεία και την τρίτη κατά σειρά.
Στην ίδια ταινία η Marcia Gay Harden κερδίζει το Oscar β’ γυναικείας ερμηνείας.
Τέταρτη φορά που φοράει το καλό του κοστούμι για την τελετή είναι το 2002 για το The Hours.
Ο ρόλος του διάσημου συγγραφέα που πεθαίνει από AIDS είναι αβανταδόρικος αλλά και πάλι δεν…
Προσεγμένες επιλογές στους ρόλους του με πιο σημαντικά το A Beautiful Mind (2001), το στρατιωτικό δράμα εποχής Enemy of the Gates (2001), το History of Violence (2005) με Maria Bello και το Gone Baby Gone (2007).
Το 2008 αποκτά περισσότερες ευθύνες αφού γράφει το σενάριο, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στο Appaloosa με Vigo Mortensen και Renee Zellweger.
Είναι ένα western ωραία δοσμένο.
Του ευχόμαστε να έχει την τύχη του Clint Eastwood, ο οποίος δεν κέρδισε ποτέ Oscar ως ηθοποιός αλλά απέκτησε δύο ως σκηνοθέτης.
Sigourney Weaver
Τόσο σπάνιο, όσο το όνομά της.
Εμβαθύνει στο χαρακτήρα των ηρώων που υποδύεται, καθώς επίσης ανταπεξέρχεται και σε απαιτητικούς physical skills ρόλους.
Η πρώτη επαφή με τον κινηματογράφο έγινε το 1977 όπου είχε ένα πολύ σύντομο πέρασμα από το Annie Hall του Woody Allen.
Το άστρο της όμως έλαμψε στο Alien (1979) του Ridley Scott, όπου υποδύεται την Ripley και τα βλέμματα παγκοσμίως στρέφονται στην ανερχόμενη τότε ηθοποιό.
Το 1986 έχουμε ένα επιτυχημένο sequel σε σκηνοθεσία του James Cameron και αυτή τη φορά η Sigourney αποκτά την πρώτη της οσκαρική υποψηφιότητα.
Τη σκηνοθεσία για το Alien 3 (1992) αναλαμβάνει άλλος ένας μεγάλος σκηνοθέτης, ο David Fincher και το αποτέλεσμα είναι εξίσου εντυπωσιακό.
Τελευταία – μέχρι στιγμής - φορά που υποδύθηκε την Ellen Ripley ήταν στο Alien: Resurrection (1997) που ναι μεν δεν ικανοποίησε πολλούς αλλά είχε και αυτό με τη σειρά του μεγάλη εμπορική επιτυχία.
Η σειρά των Alien την καθιέρωσε και τις προσέφερε πλειάδα θαυμαστών από διαφορετικές γενιές.
Μεγάλη η χαρά της σίγουρα, μόλις της ανακοινώθηκε η διπλή υποψηφιότητα στα Oscar το 1988.
Η μία για τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στο Gorillas In the Mist, ως μια νεαρή επιστήμονα, που μελετά ένα είδος γοριλών υπό εξαφάνιση και στην πορεία αγωνίζεται για να τους προστατέψει και η άλλη για την αισθηματική κομεντί Working Girl που της έδωσε τη Χρυσή Σφαίρα β’ γυναικείας ερμηνείας, αλλά όχι το Oscar.
Η δεκαετία του ’80 ήταν γεμάτη από εισπρακτικές επιτυχίες για τη Sigourney, την είδαμε και στα Ghostbusters 1 και 2, με φημολογούμενη την τρίτη συνέχεια στο άμεσο μέλλον.
Γίνεται επίσης, η πρώτη κυρία των ΗΠΑ στο Dave (1993) όπου ερωτεύεται τον πλανητάρχη και σωσία του άντρα της Kevin Kline.
Στο Death and the Maiden (1994), ο Roman Polanski την επιλέγει να υποδυθεί μια γυναίκα που στο πρόσωπο του Ben Kingsley αναγνωρίζει το βασανιστή της, όταν λόγω του συζύγου της, τον συναντά και πάλι τυχαία.
Παίρνει η ίδια αυτή τη φορά το ρόλο του βασανιστή θέλοντας να πονέσει τον άνθρωπο που είναι υπεύθυνος για τα όσα δεινά της συνέβησαν και έρχεται ιδεολογικά αντιμέτωπη με το σύζυγό της.
Η ερμηνεία της είναι πολύ δυνατή αλλά παραβλέπεται από τις υποψηφιότητες των Oscar.
Στο αγωνιώδες θρίλερ Copycat, υποδύεται την αγοραφοβική ψυχολόγο, η οποία συνεργάζεται με την αστυνομικό Holly Hunter έτσι ώστε να αποκαλύψουν την ταυτότητα ενός serial killer, με αποτέλεσμα να γίνει και η ίδια στόχος του.
Οι υποψηφιότητες στα Oscar μπορεί να έχουν τελειώσει, αλλά οι δυνατές ερμηνείες της Weaver συνεχίζονται.
Σημαντικότερες εξ αυτών είναι στο δραματικό A Map of the World (1999), στο οποίο οι γείτονες της περιοχής στρέφονται εναντίον της εξαιτίας ενός ατυχούς περιστατικού, στο Imaginary Heroes και στο The Girl in the Park (2007), σε ρόλο μιας μητέρας της οποίας η τρίχρονη κόρη αγνοείται.
Δεκαπέντε χρόνια αργότερα δημιουργεί μια σχέση μητέρας κόρης με μια κοπέλα που πιστεύει ότι είναι η κόρη της.
Οι κωμωδίες όμως δε λείπουν.
Στο Heartbreakers (2001) μαζί με την κόρη της Jennifer Love Hewitt χρησιμοποιούν διάφορες ταυτότητες με στόχο να ξελογιάσουν πλούσιους άντρες και να πάρουν την περιουσία τους.
Στο The TV Set είναι απλά απολαυστική στο ρόλο μιας τρελαμένης παραγωγού τηλεοπτικών προγραμμάτων και η ταινία αποδίδει θαυμάσια την παράνοια, τον πανικό και τις παράλογες καταστάσεις που επικρατούν πίσω από τις κάμερες.
Ένα επιπλέον point στην καριέρα της, η συμμετοχή της στην εμπορικότερη ταινία όλων των εποχών Avatar.
Laura Linney
3 υποψηφιότητες για την Laura Linney.
Κανείς δεν μπορούσε να προδιαγράψει την πορεία που θα είχε η μικρή καθηγήτρια του δραματικού Lorenzo του 1992.
Ασχολείται παράλληλα και με τηλεόραση και με cinema, δείχνοντας συνέπεια και στα δύο.
Το όνομά της διαδόθηκε παντού λόγω του επιτυχημένου θρίλερ μυστηρίου Primal Fear (1998) και λόγω του ρόλου της ηθοποιού, η οποία ήταν καλά χωμένη στο κόλπο του The Truman Show (1998).
Πρώτη της φορά στα Oscar είναι λόγω το You Can Count on Me του 2000, στο οποίο υποδύεται μια μητέρα που μεγαλώνει μόνη το παιδί της και η ταινία εστιάζει στη δυνατή σχέση που διατηρεί με τον αδερφό της.
Στη συνέχεια είναι η σύζυγος του Sean Penn στο Mystic River και συμμετέχει σε μία ιστορία αγάπης στο Love actually.
Στη βιογραφία του Alfred Kinsey, ενός συγγραφέα βιβλίων σχετικά με την ανθρώπινη σεξουαλικότητα, η ίδια αποκτά την δεύτερη υποψηφιότητα στα βραβεία της Ακαδημίας, αλλά η Cate Blanchett υποδυόμενη την Katherine Hepburn στο The Aviator δεν αφήνει πολλά περιθώρια.
Το The Exorcism of Emily Rose επαναφέρει τους εξορκισμούς ξανά στη μόδα, με μια ιστορία που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.
Η Laura Linney είναι η δύσπιστη δικηγόρος της υπόθεσης, καθώς υποστηρίζει ότι τα συμπτώματα της Emily Rose είναι ενδείξεις αυτισμού και όχι δαιμονισμού.
Στο The Savages (2007) εκείνη και ο αδελφός της Jon (Philip Seymour Hoffman) έχουν κακοποιηθεί σε μικρή ηλικία από τον πατέρα τους.
Παρά το γεγονός ότι έχουν να του μιλήσουν περίπου είκοσι χρόνια, θεωρούν υποχρέωσή τους να τον φροντίσουν, όταν εκείνος αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας και είναι στα τελευταία του.
Η αναγνώριση της Ακαδημίας ήρθε μέσα από μία ακόμη υποψηφιότητα της Linney στην κατηγορία καλύτερης ηθοποιού.
Είναι αναμφισβήτητα μία από τις καλύτερες ηθοποιούς αυτή τη στιγμή, η οποία δεν είναι διατεθειμένη να κάνει εκπτώσεις όσον αφορά στις επιλογές της.
Jane Alexander
Οι δεύτεροι ρόλοι είναι αυτοί που πολλές φορές στηρίζουν μία ταινία έτσι ώστε να βγει ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα.
Μια τέτοια ηθοποιός είναι και η Jane Alexander που μπορεί αρχικά να μην φαίνεται, αλλά η παρουσία της και μόνο είναι ικανή να «ανεβάσει» μία ταινία.
Οι περισσότεροι τη θυμούνται από τη συμμετοχή της στο ατμοσφαιρικό θρίλερ The Ring (2002).
Η εμφάνιση της τα τελευταία χρόνια σε ταινίες τρόμου όπως το Unborn (2009) και το Dream House (2011), την έφεραν σε επαφή με ένα νεανικότερο κοινό.
Στη σαρανταετή επαγγελματική της πορεία, έχει συμμετάσχει σε ταινίες στο cinema και στην TV.
Με την πρώτη της κιόλας κινηματογραφική ταινία, απέδειξε ότι της ανήκει μία θέση στο καλλιτεχνικό στερέωμα, αφού με το The Great White Hope (1970), υποδυόμενη τη σύντροφο ενός έγχρωμου πρωταθλητή του box, λαμβάνει την πρώτη της υποψηφιότητα στα Oscar.
Η δεύτερη έρχεται για το οσκαρικό All the President’s Men (1976) πλάι στους Dustin Hoffman και Robert Redford.
Η ταινία αφορά στο σκάνδαλο σχετικά με τη διαδικασία εκλογής του προέδρου Nixon στις εκλογές του ’72.
Το 1979 λαμβάνει την τρίτη της υποψηφιότητα για το Kramer vs Kramer, αλλά χάνει από την συμπρωταγωνίστρια της στην ίδια ταινία Meryl Streep στην κατηγορία β’ γυναικείας ερμηνείας.
Την επόμενη χρονιά βρίσκεται με τον Robert Redford ξανά για το Brubaker και το ’83 είναι για τέταρτη φορά υποψήφια στο θεσμό για τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στο Testament, αλλά θα λέγαμε ότι το timing δεν ήταν καλό επειδή εκείνη τη χρονιά η Shirley MacLaine είχε την έκτη της υποψηφιότητα και υπερψηφίστηκε από τα μέλη της Ακαδημίας.
Την τελευταία εικοσαετία έχει μια διαρκή παρουσία στην τηλεόραση όπου έχει διατηρήσει πιστή σχέση όλα αυτά τα χρόνια, αλλά και στον κινηματογράφο
Marsha Mason
Γνώρισε επιτυχία τη δεκαετία του ’70 και του ’80, ενώ τα τελευταία χρόνια έχει λίγο αποτραβηχτεί από τα φώτα της δημοσιότητας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι επαγγελματικά ενεργή.
Έχει συγκεντρώσει 4 υποψηφιότητες Α’ γυναικείας ερμηνείας στο σύνολο της καριέρας της.
Η πρώτη ήρθε το 1973 για τη Cinderella Liberty στο ρόλο μιας πόρνης, που μεγαλώνει μόνη το γιό της και ερωτεύεται με τον ναύτη James Caan.
Στο The Goodbye Girl (1977) θα ακούσει το όνομά της στις υποψηφιότητες ξανά, παίζοντας την άνεργη χορεύτρια Paula, η οποία δημιουργεί δεσμό με τον άνεργο ηθοποιό Elliot (Richard Dreyfuss), όταν αναγκάζεται να συγκατοικήσει μαζί του.
Το Oscar όμως πάει στην Diane Keaton για το Annie Hall.
Δύο χρόνια αργότερα βρίσκεται και πάλι στα Oscar για το Chapter Two (1979) με συμπρωταγωνιστή και πάλι τον James Caan.
Από την 52η τελετή, νικήτρια όμως θα φύγει η Sally Field με το πρώτο εκ των δύο Oscar της καριέρας της.
Το 1981 για το Only When I Laugh, είναι η τελευταία φορά που θα βρεθεί υποψήφια.
Για ακόμη μία φορά θα πάει σπίτι με άδεια χέρια και οι υπεύθυνοι της διεξαγωγής των βραβείων θα στείλουν το αγαλματάκι στη Katharine Hepburn.
Εκείνη τη χρονιά έλαβε το τέταρτο Oscar (!) της καριέρας της.
Παρότι η Ακαδημία την έχει ανταμείψει με πολλαπλές βραβεύσεις, εκείνη δεν παρευρέθηκε ποτέ στην τελετή γιατί είχε το μόνιμο άγχος ότι μπορεί να χάσει.
Debra Winger
Με το girl next door look που διαθέτει ήταν μια από τις αγαπημένες της Αμερικής.
Το An Officer and a Gentleman (1982) έκανε θραύση ξεπερνώντας κατά πολύ τα $100 εκατομμύρια εισπράξεις.
Η χημεία της on screen με τον Richard Gere είναι αναμφισβήτητη, χαρίζοντας στο κοινό ένα από τους δυνατότερους κινηματογραφικούς έρωτες και δίνοντας στην άγνωστη τότε Debra, την πρώτη της υποψηφιότητα.
Την επόμενη χρονιά ήταν και πάλι υποψήφια μαζί με την Shirley MacLaine για το Terms of Endearment.
Το Oscar πηγαίνει στη δεύτερη όπως προαναφέρθηκε.
Μετά παίζει στην κωμωδία Legal Eagles με Robert Redford και Daryl Hannah, ενώ στο Black Widow βρίσκεται στα ίχνη της Theresa Russell, θέλοντας να την ξεσκεπάσει και να σώσει τους μελλοντικούς πλούσιους συντρόφους της Rusell από βέβαιο θάνατο.
Για το A Dangerous Woman κερδίζει υποψηφιότητα στις Χρύσες Σφαίρες, αλλά μένει εκτός Oscar.
Το 1993 υποδύεται την ποιήτρια Joy Gresham, η οποία εμπλέκεται ερωτικά με τον παγκοσμίου φήμες συγγραφέα Jack Lewis (Antony Hopkins) στη βιογραφική ταινία Shadowlands.
Καθηλωτική όμως η ερμηνεία της Holly Hunter στο The Piano και το Oscar πηγαίνει δικαιωματικά σε εκείνη.
Μετά το ρομαντικό Forget Paris (1995) με τον Billy Crystal και τη μικρή συμμετοχή της στο Rachel Getting Married, το ταλέντο της Winger δεν φαίνεται να αξιοποιήθηκε.
Piper Laurie
Μια διαχρονική ηθοποιός που από την ηλικία από των 18 μέχρι σήμερα έχει αποτυπωθεί στο κινηματογραφική πανί σε όλες τις ηλικίες.
Από femme fatale ενζενί μέχρι ηλικιωμένη και ανήμπορη μητέρα.
Με διάφορους πρωταγωνιστικούς ρόλους τις δεκαετίες των ‘50 και ’60, αν σε εσάς το όνομά της δεν θυμίζει και πολλά πράγματα, σίγουρα θα θυμίζει στους γονείς σας.
Οι ταινίες είναι πολλές, ενδεικτικά: Francis Goes to the Races (1951), Son of Ali Baba (1952), Dawn at Socorro (1954), Kelly and Me (1957) κλπ.
Το 1961 γίνεται κινηματογραφικό ζευγάρι με τον Paul Newman για το The Hustler και οι δυο τους λαμβάνουν υποψηφιότητες στα Oscar.
Στη συνέχεια αμφιταλαντεύεται μεταξύ τηλεόρασης και κινηματογράφου και το 1976 αποκτά τη δεύτερη υποψηφιότητά της στα Oscar για το Carrie, αυτή τη φορά ως best supporting actress.
Δέκα χρόνια μετά είναι και πάλι υποψήφια για το Children of a Lesser God, αλλά χάνει από την εκπληκτική Dianne Wiest.
Τον Ιανουάριο που μας πέρασε, μπήκε στα 80, αλλά συνεχίζει ακάθεκτη.
Diane Ladd
Βέβαια η πλειοψηφία των ρόλων της δεν είναι πρωταγωνιστικοί, αυτό όμως δεν την κάνει λιγότερη καλή ηθοποιό.
Με πιο εμφανή τη δουλειά της στην τηλεόραση, η Ladd είχε την ευτυχία να συμμετάσχει σε κάποιες από τις σπουδαιότερες παραγωγές του προηγούμενου αιώνα.
Η πρώτη υποψηφιότητα στα Oscar έρχεται το 1974 για το ρόλο της Flo στο Alice Doesn’t Live Here Anymore του Martin Scorsese.
Είναι η χρονιά όμως που βραβεύεται η Ingrid Bergman για το Murder on the Orient Express.
Την ίδια χρονιά συμπρωταγωνιστεί και στο κλασσικό Chinatown με Jack Nicholson και Faye Dunaway.
Το 1990 είναι υποψήφια για το Wild at Heart του David Lynch, αλλά χάνει από την ξεκαρδιστική ερμηνεία της Whoopi Goldberg για το Ghost.
Την επόμενη χρονιά βρίσκεται και πάλι υποψήφια για το Rambling Rose κοντά σε Laura Dern και Robert Duvall.
Οι περισσότεροι θα την θυμούνται ίσως μέσα από μικρούς ρόλους στο Primary Colors (1998) πλάι σε John Travolta και Emma Thompson ή στο δραματικό 28 Days με την Sandra Bullock.
Richard Burton
Ο Richard Burton προτάθηκε για Oscar 7 φορές, μην καταφέρνοντας ποτέ να αποσπάσει το βραβείο.
Αντίθετα ο θυελλώδης έρωτάς του, η Elizabeth Taylor είχε τιμηθεί δύο φορές από την Ακαδημία.
Ας θυμηθούμε όμως τις ταινίες για τις οποίες προτάθηκε στην ιστορία του θεσμού.
Είναι όλες classics.
1952. My Cousin Rachel
1953. The Robe
1964. Becket
1965. The Spy Who Came In From the Cold
1966. Who’s Afraid of Virginia Woolf ?
1969. Anne of the Thousand Days
1977. Equus
Ο Richard Burton έφυγε από τη ζωή στις 5 Αυγούστου 1984 σε ηλικία μόλις 58 ετών και το cinema αποχαιρέτησε έναν από τους πιο λαμπρούς αστέρες του.
1.jpg)
