Γράφει η Πένυ Πανέ.
Είναι ταινίες που βάζεις να παίξουν στο λάπτοπ σου και είσαι σχεδόν σίγουρος πως δεν θα σου αφήσουν τίποτα προσωπικό, τίποτα καλά φυλαγμένο για την επόμενη στιγμή.
Και είσαι σίγουρος πως όταν πέσουν οι τίτλοι τέλους, η μνήμη δε θα έχει συγκρατήσει ούτε μία σκηνή.
Ύστερα περιμένεις.
Περιμένεις το πρώτο λάθος του πρωταγωνιστή για να επιβεβαίωσεις τον κανόνα σου.
Έτσι και εγώ.
Περίμενα την πρώτη γκάφα του Jimmy (Ron Eldard, Super 8) για να τον βγάλω νοκ άουτ.
Ο Jimmy έχει φάει τη ζωή του γυρίζοντας τον κόσμο.
Ροκάς. Συναυλίες, μπόλικη δόξα.
Το συγκρότημα-εισιτήριο, οι Blue Oyster Cult...
Μόνο που διαστρέβλωσα λιγάκι την ιστορία.
Όμως το ίδιο έκανε και εκείνος.
Ο Jimmy στην πραγματικότητα ήταν ο 'roadie' της μπάντας.
Κουβαλούσε τις κιθάρες και ό,τι τέλος πάντων χωρούσε στις αποσκευές του συγκροτήματος.
Αυτή ήταν η ζωή του.
Μία μέρα τον απολύουν και μη έχοντας δουλειά, χρήματα, μέλλον, αποφασίζει να επιστρέψει στη γειτονιά όπου μεγάλωσε, στο Queens της Νέας Υόρκης.
Εκεί θα ξαναβρεί χαμένα πρόσωπα.
Μία φαινομενικά προβληματική μαμά (Lois Smith, Please Give), μία φαινομενικά αξεπέραστη πρώτη αγάπη, την Nikki (Jill Hennessy, Small Town Murder Songs), έναν φαινομενικά ηλίθιο παλιό φίλο, τον Randy (Bobby Cannavale, Win Win) και ένα φιλικό ζευγάρι της μαμάς του και γείτονές τους, για τους οποίους φαινομενικά δε θα νοιαστεί ποτέ, τους Muller (David Margulies, All Good Things και Catherine Wolf, Wall Street: Money Never Sleeps).
Η Nikki που ερωτεύτηκε κάποτε είναι τώρα μία άγνωστη μουσικός, τραγουδάει σε μπαράκια της γειτονιάς με 30 άτομα το πολύ και είναι παντρεμένη με τον Randy, ο οποίος εμφανίζεται συνεχώς μπροστά του και τον τσαντίζει στ’ αλήθεια.
Και οι μέρες κυλάνε, έτσι, προβληματικές.
Το μόνο του καταφύγιο, το εφηβικό του δωμάτιο.
Ένα δωμάτιο γεμάτο αναμνήσεις και όνειρα.
Όμως τα όνειρα έμειναν όνειρα.
Τα άφησε κάπου στη μέση της ζωής του και τώρα επιστρέφουν και τον δείχνουν με το δάχτυλο.
Ήθελε να γίνει μεγάλος ροκ σταρ.
Αγαπούσε τόσο εκείνη την παλιά του κιθάρα που ο μπαμπάς του την είχε σπάσει.
Ήθελε να καταλήξει με τη Nikki που κλεινόταν μαζί της στο δωμάτιό του και άκουγαν όλη μέρα αγαπημένους τους δίσκους.
Τελικά τί κατάφερε; Και ποιος είναι τώρα ο Jimmy?
Μονάχα ένας αγύμναστος άντρας με μούσι που κοιτάζει θλιμμένα τον εαυτό του στον καθρέφτη του μπάνιου;
Που μπλέκει σε καυγάδες; Που πίνει πολύ και θέλει να υπεκφεύγει;
Και τί κάνει στο Queens; Αυτή θα είναι η ζωή του από εδώ και πέρα;
Και αυτή είναι όλη και όλη η ιστορία της ταινίας Roadie.
Η ενηλικίωση. Η ενηλικίωση ενός προβληματικού άντρα.
Η καταγραφή της μετωπικής με τον ίδιο του τον εαυτό.
Γιατί η ζωή τρέχει.
Και όταν το καταλάβεις, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να χαμογελάσεις και να συνεχίσεις στο δρόμο σου.
Και τί παραπάνω μπορώ να σου πω;
Ο Michael Cuesta (Tell-Tale ) νιώθω πως έγραψε (μαζί με τον αδερφό του Gerald Cuesta) μία αυτοβιογραφική ιστορία.
Ύστερα πήρε μία κάμερα, βρήκε τους ηθοποιούς που του θύμιζαν κάτι από το παρελθόν και ξεκίνησε να τη γυρίζει.
Έτσι απλά.
Στη φωτογραφία του φιλμ βρήκα ζεστασιά, οικειότητα και συγκίνηση.
Οι ηθοποιοί ένιωθες πως είχαν κάτι από σένα.
Ίσως να τους έχεις συναντήσει εκεί έξω.
Είναι μία ταινία γεμάτη ελαττώματα, όπως είμαστε όλοι μας μέσα μας.
Η μουσική όμορφη, αλήθεια όμορφη.
Ο Michael Cuesta σε παίρνει από το χέρι και σου δείχνει τη ζωή που θυμάται από albums και αναμνήσεις μέσα σε λίγη ώρα.
Τί μπορείς να πεις; Τί μπορείς να πεις για μία τόσο πολύ προσωπική υπόθεση;
Την ερμηνεία του Ron Eldard την αγάπησα.
Μ’ έκανε να δακρύσω και σχεδόν να τον ερωτευτώ.
Πώς να στο πω; Μ’ έβγαλε νοκ άουτ.
Γι’ αυτό και μόνο αυτή η μικρή ταινία, στα δικά μου μάτια έπαιξε κάπως αλλιώς.
Η αμερικάνικη ταινία Roadie προβλήθηκε σε λίγα φεστιβάλ το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 2011 ενώ βγήκε σε 1 αμερικάνικη αίθουσα στις 6 Ιανουαρίου 2012.
Roadie trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
