Γράφει ο Γιώργος Καραμάνος.
Λοιπόν, λοιπόν, μια ταινία για την ζωή και το έργο της Margaret Thatcher.
Αυτό κι αν θα είναι αμφιλεγόμενο, σκέφτεται όποιος έχει ακούσει έστω και ελάχιστα πράγματα για αυτή την γυναίκα.
Όμως όταν τον πρωταγωνιστικό ρολό αναλαμβάνει η Meryl Streep, τότε η ταινία αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον.
Για τους ελάχιστους που δεν γνωρίζουν την Margaret Thatcher οφείλω να πω ότι ήταν η μακροβιότερη και η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της Αγγλίας, ανήκε στο κόμμα των συντηρητικών και η καριέρα της ως πρώτη κυρία της Μεγάλης Βρετάνιας κράτησε περίπου 11 χρόνια.
Μέσα σε αυτά τα έντονα χρόνια, διοίκησε αναμφίβολα αυστηρά και αρκετά ηγεμονικά, ωστόσο κατάφερε να βγάλει την Αγγλία από τις δύσκολη οικονομική συγκυρία που είχε εμπλακεί (σας θυμίζει κάτι;) και παράλληλα να ενισχύσει σημαντικά το γόητρο των Βρετανών.
Παρόλα αυτά ήταν αρκετά μισητή, ειδικότερα στις μικροαστικές τάξεις, για την πολύ σκληρή στάση της.
Το παρατσούκλι Iron Lady (σιδηρά κυρία) της το έβγαλαν οι Σοβιετικοί λόγο του αυστηρού της χαρακτήρα αλλά και την επίμονη σε αυτά που έλεγε και έπραττε.
Και μετά από αυτό το σύντομο και πολύ περιεκτικό μάθημα σύγχρονης ιστορίας. ας επιστρέψουμε στην ταινία...
Αρχικά, το The Iron Lady παρουσιάζει μια πραγματικά αγνώριστη Meryl Streep (It's Complicated) ως την βαθιά ηλικιωμένη Margaret Thatcher που πρέπει να είναι σήμερα.
Η Thatcher πλέον βρίσκεται στις αρχές της άνοιας γενικά σε μια γενικότερη σύγχυση.
Ο άντρας της πλέον έχει πεθάνει, αλλά εκείνη δεν μπορεί να το αποδεχτεί και έτσι λόγο της μοναξιάς αλλά και της προχωρημένης ηλικίας της, τον βλέπει συνεχώς σαν παραίσθηση.
Και μέσα από τις συγκινητικές τους συζητήσεις, αρχίζει η ανασκόπηση στο παρελθόν της.
Με αυτό τον εύκολο σχετικά τρόπο αρχίζει να παρουσιάζεται η ζωή της Thatcher, από τα εφηβικά της χρόνια και την φοίτηση της στην Οξφόρδη, τα πρώτα της πολιτικά βήματα με το Κόμμα των Συντηρητικών, την εποχή που ήταν υπουργός παιδείας, αλλά φυσικά και τα χρόνια στα οποία ήταν πρωθυπουργός.
Όμως, όπως κανείς μπορεί να καταλάβει από την αρχή κιόλας, το έργο δεν επικεντρώνεται τόσο στα χρόνια που η Thatcher ήταν η πιο ισχυρή γυναίκα του κόσμου αλλά στο τίμημα που έπρεπε να πληρώσει για αυτή την εξουσία.
Εξαρχής γίνεται φανερό πως ζει μες στη μοναξιά, με τον άντρα της να έχει πεθάνει, την κόρη της να την επισκέπτεται, αλλά έχοντας να δει τον γιο της για πολλά χρόνια.
Φυσικά γίνεται μεγάλη αναφορά και στο έργο της ως πρωθυπουργός της χωράς, αλλά παράλληλα βλέπουμε και μια άλλη πιο ανθρωπινή πλευρά της σιδηράς κύριας.
Κάπως έτσι στήνεται το σενάριο γύρω από την βιογραφική ταινία της Margaret Thatcher.
Όμως, αυτό που πραγματικά κλέβει την παράσταση στο φιλμ, δεν είναι τόσο η πολυτάραχη ζωή της Thatcher, αλλά η απίστευτη Meryl Streep.
Από την πρώτη στιγμή κιόλας σε καθηλώνει, δίνοντας μια απίστευτη ενεργεία σε έναν σχετικά μουντό και κρύο άτομο όπως ήταν η Thatcher (ομολογουμένως).
Όχι μονό την υποδύεται απίστευτα ως βαθιά ηλικιωμένη, αλλά δείχνει και όλο τον δυναμισμό αλλά και τον παραλογισμό της Thatcher ως πρωθυπουργού της Αγγλίας.
Ειλικρινά, κάποιες φόρες η ερμηνεία της σου έκοβε την ανάσα.
Σαφώς το ίδιο κάλος, ήταν και ο Jim Broadbent (Harry Potter and the Deathly Hallows) ως ο άντρας της σιδηράς κύριας, δηλαδή Denis Thatcher.
Όχι μονό κατάφερε να συλλάβει την ιδιοσυγκρασία του χαρακτήρα του, αλλά μπόρεσε να σταθεί αξία διπλά στην πολύ δυνατή εμήνυα της Streep.
Το δυνατό cast συμπληρώνουν οι Alexandra Roach (ως η έφηβη Margaret στη πρώτη της κινηματογραφική ταινία), Susan Brown, Alice da Cunha, Phoebe Waller-Bridge, Iain Glen (Harry Brown), Olivia Colman (Tyrannosaur) και Harry Lloyd (Jane Eyre) με μικρούς αλλά ουσιαστικούς ρόλους.
Ειδική μνεία αξίζει στο μακιγιάζ αλλά και στα κοστούμια, όπου έχουν κάνει απίστευτη δουλεία ειδικά στην Streep ως ηλικιωμένη Thatcher αλλά και σε όλο συνολικά το cast, δίνοντας τον αέρα της εποχής αλλά και σημασία στην λεπτομέρεια.
Σε σκηνοθετικό επίπεδο η ταινία δεν συγκλονίζει αλλά δεν είναι και άσχημη, αν και είναι προσεγμένη και μπορείς να βρεις μια δυο αξιοσημείωτες τεχνικά σκηνές, οι οποίες μαζί με κάποιες ενδιαφέρουσες σκηνές από real footage υλικό (που δεν δείχνουν το πρόσωπο της κανονικής Thatcher) εμπλουτίζουν όμορφα το έργο.
Όμως όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, η σκηνοθεσία της Phyllida Lloyd (του Mamma Mia!) περιστρέφεται κυρίως γύρω από την υποκριτική ικανότητα της Meryl Streep και δεν προσπαθεί να κλέψει την παράσταση, πράγμα καλό.
Πρόκειται για μια απλή αλλά σωστή σκηνοθεσία για ένα τέτοιο φιλμ.
Κάπως έτσι λειτούργει και η μουσική υπόκρουση, που χωρίς να είναι αισθητή, απλά ενισχύει την ένταση των πολύ καλών επιδόσεων των ηθοποιών.
Καθώς όμως παρακολουθείς αυτή την ταινία με τις άρτιες ερμηνείες και την απίστευτη Meryl Streep, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι και το κύριο πρόβλημα της, πρόβλημα που έχουν οι περισσότερες πολιτικές και βιογραφικές ταινίες.
Δεν αναλύει ούτε σε βοηθά να βγάλεις συμπεράσματα για την Margaret Thatcher, αλλά και ούτε αναδεικνύει τόσο ρεαλιστικά τα γεγονότα της εποχής.
Πιο πολύ κυλά σαν ένα σύγχρονο παραμύθι μιας μοντέρνας φεμινίστριας παρά σαν την πραγματική ιστορία της πιο μισητής πρωθυπουργού της Αγγλίας.
Και μην το πάρετε στραβά, δεν έχει να κάνει με το τι πιστεύει ο καθένας, αλλά όταν εκείνη την περίοδο έγιναν τόσα γεγονότα, όπως ο πόλεμος με την Αργεντινή για τα νησιά Φόκλαντ, η τεραστία απεργία των ανθρακωρύχων που οδήγησε στον πρώτο νεκρό στον δυτικό κόσμο από απεργία πεινάς, τις τρομοκρατικές επιθέσεις της I.R.A (Ιρλανδική απελευθερωτική οργάνωση), αλλά και την απόπειρα δολοφονίας προς την ίδια την Thatcher, πρέπει να τα τονίσεις.
Γιατί, όσο εντυπωσιακό ήταν το θάρρος που έδειχνε ως γυναίκα της εποχής της, άλλο τόσο σκληρή ήταν με τον λαό της Μεγάλης Βρετάνιας και συντηρητική σε ευαίσθητα πολιτικά ζητήματα.
Χωρίς αμφιβολία, η ταινία μεταχειρίζεται την Thatcher πολύ ευγενικά (σε αντίθεση με αυτά που υποστηρίζουν οι Συντηρητικοί που λίγο-πολύ έκραξαν την ταινία) αλλά στην προσπάθεια της να την μεταχειριστεί με το γάντι, δεν αποκαλύπτει ούτε παρασκηνιακά παιχνίδια, ούτε την δυσκολία στην οποία έφερε με την αμείλικτη στάση της, μια πολύ μεγάλη μερίδα του λαού της Μεγάλης Βρετάνιας.
Από μια τέτοια ταινία, τουλάχιστον εγώ, περίμενα να δώσει βαρύτητα στα σημαντικά γεγονότα της εποχής και όχι να ασχοληθεί με την ανθρώπινη πλευρά της Thatcher (που όπως και να το κανείς, πρέπει να ήταν πολύ παγοκολόνα).
Ωστόσο, η ερμηνεία της Meryl Streep σε κάνει γρήγορα να λησμονείς τέτοια θέματα και απλά να απολαμβάνεις αυτή τη συνολικά καλή ταινία.
Όμως δεν θα ήμουν δίκαιος αν έβαζα στην ταινία παραπάνω από ότι της αξίζει - συνολικά - εξαιτίας της Meryl Streep όπως δεν θα ήμουν δίκαιος αν δεν λάμβανα υπόψη αυτή την μοναδική ερμηνεία.
Όποτε για την Meryl Streep 10/10 αλλά για την ταινία ...
Το The Iron Lady θα το δούμε στις ελληνικές αίθουσες στις 12 Ιανουαρίου.
Παρόλα αυτά ήταν αρκετά μισητή, ειδικότερα στις μικροαστικές τάξεις, για την πολύ σκληρή στάση της.
Το παρατσούκλι Iron Lady (σιδηρά κυρία) της το έβγαλαν οι Σοβιετικοί λόγο του αυστηρού της χαρακτήρα αλλά και την επίμονη σε αυτά που έλεγε και έπραττε.
Και μετά από αυτό το σύντομο και πολύ περιεκτικό μάθημα σύγχρονης ιστορίας. ας επιστρέψουμε στην ταινία...
Αρχικά, το The Iron Lady παρουσιάζει μια πραγματικά αγνώριστη Meryl Streep (It's Complicated) ως την βαθιά ηλικιωμένη Margaret Thatcher που πρέπει να είναι σήμερα.
Η Thatcher πλέον βρίσκεται στις αρχές της άνοιας γενικά σε μια γενικότερη σύγχυση.
Ο άντρας της πλέον έχει πεθάνει, αλλά εκείνη δεν μπορεί να το αποδεχτεί και έτσι λόγο της μοναξιάς αλλά και της προχωρημένης ηλικίας της, τον βλέπει συνεχώς σαν παραίσθηση.
Και μέσα από τις συγκινητικές τους συζητήσεις, αρχίζει η ανασκόπηση στο παρελθόν της.
Όμως, όπως κανείς μπορεί να καταλάβει από την αρχή κιόλας, το έργο δεν επικεντρώνεται τόσο στα χρόνια που η Thatcher ήταν η πιο ισχυρή γυναίκα του κόσμου αλλά στο τίμημα που έπρεπε να πληρώσει για αυτή την εξουσία.
Εξαρχής γίνεται φανερό πως ζει μες στη μοναξιά, με τον άντρα της να έχει πεθάνει, την κόρη της να την επισκέπτεται, αλλά έχοντας να δει τον γιο της για πολλά χρόνια.
Φυσικά γίνεται μεγάλη αναφορά και στο έργο της ως πρωθυπουργός της χωράς, αλλά παράλληλα βλέπουμε και μια άλλη πιο ανθρωπινή πλευρά της σιδηράς κύριας.
Κάπως έτσι στήνεται το σενάριο γύρω από την βιογραφική ταινία της Margaret Thatcher.
Όμως, αυτό που πραγματικά κλέβει την παράσταση στο φιλμ, δεν είναι τόσο η πολυτάραχη ζωή της Thatcher, αλλά η απίστευτη Meryl Streep.
Από την πρώτη στιγμή κιόλας σε καθηλώνει, δίνοντας μια απίστευτη ενεργεία σε έναν σχετικά μουντό και κρύο άτομο όπως ήταν η Thatcher (ομολογουμένως).
Όχι μονό την υποδύεται απίστευτα ως βαθιά ηλικιωμένη, αλλά δείχνει και όλο τον δυναμισμό αλλά και τον παραλογισμό της Thatcher ως πρωθυπουργού της Αγγλίας.
Ειλικρινά, κάποιες φόρες η ερμηνεία της σου έκοβε την ανάσα.
Όχι μονό κατάφερε να συλλάβει την ιδιοσυγκρασία του χαρακτήρα του, αλλά μπόρεσε να σταθεί αξία διπλά στην πολύ δυνατή εμήνυα της Streep.
Το δυνατό cast συμπληρώνουν οι Alexandra Roach (ως η έφηβη Margaret στη πρώτη της κινηματογραφική ταινία), Susan Brown, Alice da Cunha, Phoebe Waller-Bridge, Iain Glen (Harry Brown), Olivia Colman (Tyrannosaur) και Harry Lloyd (Jane Eyre) με μικρούς αλλά ουσιαστικούς ρόλους.
Ειδική μνεία αξίζει στο μακιγιάζ αλλά και στα κοστούμια, όπου έχουν κάνει απίστευτη δουλεία ειδικά στην Streep ως ηλικιωμένη Thatcher αλλά και σε όλο συνολικά το cast, δίνοντας τον αέρα της εποχής αλλά και σημασία στην λεπτομέρεια.
Σε σκηνοθετικό επίπεδο η ταινία δεν συγκλονίζει αλλά δεν είναι και άσχημη, αν και είναι προσεγμένη και μπορείς να βρεις μια δυο αξιοσημείωτες τεχνικά σκηνές, οι οποίες μαζί με κάποιες ενδιαφέρουσες σκηνές από real footage υλικό (που δεν δείχνουν το πρόσωπο της κανονικής Thatcher) εμπλουτίζουν όμορφα το έργο.
Όμως όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, η σκηνοθεσία της Phyllida Lloyd (του Mamma Mia!) περιστρέφεται κυρίως γύρω από την υποκριτική ικανότητα της Meryl Streep και δεν προσπαθεί να κλέψει την παράσταση, πράγμα καλό.
Πρόκειται για μια απλή αλλά σωστή σκηνοθεσία για ένα τέτοιο φιλμ.
Κάπως έτσι λειτούργει και η μουσική υπόκρουση, που χωρίς να είναι αισθητή, απλά ενισχύει την ένταση των πολύ καλών επιδόσεων των ηθοποιών.
Καθώς όμως παρακολουθείς αυτή την ταινία με τις άρτιες ερμηνείες και την απίστευτη Meryl Streep, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι και το κύριο πρόβλημα της, πρόβλημα που έχουν οι περισσότερες πολιτικές και βιογραφικές ταινίες.
Πιο πολύ κυλά σαν ένα σύγχρονο παραμύθι μιας μοντέρνας φεμινίστριας παρά σαν την πραγματική ιστορία της πιο μισητής πρωθυπουργού της Αγγλίας.
Και μην το πάρετε στραβά, δεν έχει να κάνει με το τι πιστεύει ο καθένας, αλλά όταν εκείνη την περίοδο έγιναν τόσα γεγονότα, όπως ο πόλεμος με την Αργεντινή για τα νησιά Φόκλαντ, η τεραστία απεργία των ανθρακωρύχων που οδήγησε στον πρώτο νεκρό στον δυτικό κόσμο από απεργία πεινάς, τις τρομοκρατικές επιθέσεις της I.R.A (Ιρλανδική απελευθερωτική οργάνωση), αλλά και την απόπειρα δολοφονίας προς την ίδια την Thatcher, πρέπει να τα τονίσεις.
Γιατί, όσο εντυπωσιακό ήταν το θάρρος που έδειχνε ως γυναίκα της εποχής της, άλλο τόσο σκληρή ήταν με τον λαό της Μεγάλης Βρετάνιας και συντηρητική σε ευαίσθητα πολιτικά ζητήματα.
Χωρίς αμφιβολία, η ταινία μεταχειρίζεται την Thatcher πολύ ευγενικά (σε αντίθεση με αυτά που υποστηρίζουν οι Συντηρητικοί που λίγο-πολύ έκραξαν την ταινία) αλλά στην προσπάθεια της να την μεταχειριστεί με το γάντι, δεν αποκαλύπτει ούτε παρασκηνιακά παιχνίδια, ούτε την δυσκολία στην οποία έφερε με την αμείλικτη στάση της, μια πολύ μεγάλη μερίδα του λαού της Μεγάλης Βρετάνιας.
Από μια τέτοια ταινία, τουλάχιστον εγώ, περίμενα να δώσει βαρύτητα στα σημαντικά γεγονότα της εποχής και όχι να ασχοληθεί με την ανθρώπινη πλευρά της Thatcher (που όπως και να το κανείς, πρέπει να ήταν πολύ παγοκολόνα).
Ωστόσο, η ερμηνεία της Meryl Streep σε κάνει γρήγορα να λησμονείς τέτοια θέματα και απλά να απολαμβάνεις αυτή τη συνολικά καλή ταινία.
Όμως δεν θα ήμουν δίκαιος αν έβαζα στην ταινία παραπάνω από ότι της αξίζει - συνολικά - εξαιτίας της Meryl Streep όπως δεν θα ήμουν δίκαιος αν δεν λάμβανα υπόψη αυτή την μοναδική ερμηνεία.
Όποτε για την Meryl Streep 10/10 αλλά για την ταινία ...
Το The Iron Lady θα το δούμε στις ελληνικές αίθουσες στις 12 Ιανουαρίου.
The Iron Lady trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
