Άλλο ένα βιβλίο που μεταφέρεται στις κινηματογραφικές οθόνες και υπόσχεται πολλά είναι το Le Magasin des Suicides του Jean Teulé.
Ο Patrice Leconte (A Promise) φέρνει στις οθόνες μας ένα φιλόδοξο animation με πολύ ιδιαίτερο και εμπνευσμένο σκίτσο, πραγματικά πολύ όμορφο και γεμάτο από ευφάνταστες ιδέες.
Στο γκρίζο και σκοτεινό φόντο της καταθλιπτικής μεγαλούπολης στήνεται αυτό το παράξενο μιούζικαλ-κινούμενο σχέδιο έτοιμο να πραγματευθεί ένα πραγματικά δύσκολο και πολυσυζητημένο πρόβλημα μέσα από έξυπνο χιούμορ και κυνισμό.
Η κατάθλιψη των ανθρώπων στις μεγαλουπόλεις του κοντινού μέλλοντος μοιάζει να έχει πάρει πολύ άσχημη τροπή στην ιστορία που μας διηγείται ο Patrice Leconte.
Οι κάτοικοι των καταθλιπτικών και σκοτεινών μεγαλουπόλεων έχουν αποξενωθεί εντελώς και έχουν πέσει σε βαριά κατάθλιψη.
Μόνη λύση στο πρόβλημα τους φαίνεται να είναι η αυτοκτονία.
Στο κατάστημα της οικογένειας Tuvache, την ξακουστή «Μπουτίκ για αυτόχειρες», οι πελάτες μπορούν να βρουν όλα τα κατάλληλα μέσα για να αυτοκτονήσουν.
Σχοινιά, δηλητήρια, μαχαίρια, ξυραφάκια και κάθε λογής βοηθήματα για να δώσουν τέλος στην δίχως νόημα ζωή τους.
Ξαφνικά, όμως, μπαίνει στη ζωή των Tuvache το τρίτο τους παιδί, το οποίο έχει το σοβαρό κουσούρι να χαμογελά συνέχεια και να αγαπάει τη ζωή.
Το μέλλον της οικογένειας, του μαγαζιού της αλλά και της πόλης ολόκληρης επιφυλάσσει απρόσμενα γεγονότα και μεγάλες αλλαγές που κανείς δεν φανταζόταν.
Και όλα αυτά χάρη στον μικρό Alan Tuvache.
Η οικογένεια Tuvache αποτελείται από τον Mishima Tuvache, την Lucrece Tuvache και τα τρία παιδιά Vincent, Marilyn και Alan.
Τα ονόματα δεν είναι τυχαία καθώς το καθένα αναφέρεται σε κάποια διάσημη προσωπικότητα που αυτοκτόνησε.
Οι έξυπνες αυτές αναφορές συμπληρώνονται με μια μικρή δόση από το black humor της «Οικογένειας Άνταμς» αλλά και το μακάβριο στυλ του Τιμ Μπάρτον.
Ωστόσο, το όλο εγχείρημα αν και είναι μία καταπληκτική και πρωτότυπη ιδέα καταλήγει σε ένα γλυκανάλατο «και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» που δυστυχώς δεν του ταιριάζει καθόλου.
Μοιάζει σαν ο Leconte να προσπαθεί να ανοίξει μία κουβέντα γύρω από το ζήτημα της αποξένωσης, της κατάθλιψης και της αύξησης των αυτοκτονιών στις γκρίζες μεγαλουπόλεις αλλά κάπου μέσα στη συζήτηση ξεφεύγει και δειλιάζει να πει τα πράγματα με το όνομά τους.
Το μιούζικαλ που διατρέχει όλη την ταινία αντί να εντείνει τη θλίψη, το μακάβριο αλλά και διδακτικό χαρακτήρα της ταινίας της δίνει πολλές φορές μία ευχάριστη και αισιόδοξη νότα, που μοιάζει κάπως «ξένη».
Δε μπορούμε, φυσικά, να πούμε ότι πρόκειται για ένα αποτυχημένο έργο αλλά όφειλε να είναι λίγο πιο τολμηρό και ρεαλιστικό.
Ρεαλιστικό και ξεκάθαρο κυρίως στο μήνυμα που θέλει να περάσει χωρίς να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στο δίπολο αισιοδοξία-απαισιοδοξία.
Είναι φανερό ότι ο Laconte θέλει να στείλει ένα μήνυμα υπέρ της αξίας της ζωής αλλά αυτό που εν τέλει καταφέρνει είναι να κάνει το νόημα της ταινίας πιο αδύναμο με αποτέλεσμα να χαθεί.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η «Μπουτίκ για Αυτόχειρες» είναι μία αρκετά «τίμια» δημιουργική προσπάθεια, η οποία όμως ίσως δεν μπόρεσε ποτέ να επιτύχει τον αρχικό της σκοπό.
Ζωή Γιαννακούλη
1.jpg)
