Μπορεί η απόφαση να απελευθερώσουν το DCEU από τα δεσμά της Justice League να ήταν η πιο σωστή απόφαση που πήρε ο Geoff Johns και οι συνεργάτες του από της γέννησής του, όμως οι καλές προθέσεις δεν φτάνουν.
Με τα Aquaman, Justice League και Wonder Woman φάνηκε πως το κινηματογραφικό σύμπαν της DC άρχισε να βρίσκει σιγά σιγά το δρόμο του, όμως αποδείχτηκε πως αυτό δεν ήταν παρά ένα ευχάριστο διάλειμμα, με τα Shazam και Birds of Prey να μας επαναφέρουν στη σκληρή πραγματικότητα.
Το Wonder Woman 1984 θα μπορούσε να σημάνει την αρχή μιας δεύτερης άνοιξης, όμως φαίνεται πως ακόμα βρισκόμαστε στο μαύρο καταχείμωνο…
Έχουν περάσει 66 χρόνια από τα γεγονότα της πρώτης ταινίας και η Diana Prince πια εργάζεται στο ινστιτούτο Smithsonian, κάνοντας παράλληλα και τους περιστασιακούς ηρωισμούς της.
Στην αντίληψή της πέφτει η ύπαρξη ενός περίεργου πετρώματος, που η κοινωνικά άγαρμπη και με πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση συνάδελφός της, Barbara Minerva ερευνά για να αποφανθεί αν έχει κάποια αρχαιολογική αξία.
Η Diana αναγνωρίζει τις μαγικές ικανότητες της πέτρας και δεν είναι η μόνη, με τον απατεωνίσκο επιχειρηματία Max Lord να προσπαθεί να την κάνει δική του, προσεγγίζοντας την Barbara.
H ανεξήγητη επιστροφή του Steve αποσπά την Diana, με τον Max και την Barbara να “επηρεάζονται” από τη δύναμη της πέτρας.
Η καταστροφική της δύναμη δεν αργεί να πάρει διαστάσεις και η Wonder Woman είναι η μόνη που μπορεί να τη σταματήσει, έστω κι αν χρειαστεί να θυσιάσει τη δική της μεγάλη επιθυμία…
Όχι, δεν μπορεί οι ίδιοι συντελεστές που μας έδωσαν το πρώτο Wonder Woman να έφτιαξαν και αυτό το πράγμα! Μπορεί στα credits οι αλλαγές να είναι ελάχιστες, όμως τίποτα μα τίποτα δεν θυμίζει το τουλάχιστον καλοφτιαγμένο και διασκεδαστικό πρώτο φιλμ.
Από πού να ξεκινήσει κανείς; Το σενάριο δεν μοιάζει απλά να λαμβάνει χώρα στα 1984 αλλά να είναι γραμμένο το 1984! Μια αφόρητα basic, για να μη πω ληγμένη και γεμάτη τρύπες πλοκή που ξεχειλώνεται με αέναους και απίστευτα κακογραμμένους διαλόγους που θυμίζουν το τρισάθλιο X-Men Apocalypse.
Τρεις βασικοί χαρακτήρες που θαρρείς πως βγήκαν από fan fiction 14χρονου, με την Wonder Woman να μην αξιοποιεί κανένα από τα “ταλέντα” της και απλά να περιφέρεται επιδεικνύοντας τα κάλλη της, μετατρέποντας την χρυσή πανοπλία της Asteria σε απλό skin, τον Max Lord να θυμίζει περισσότερο με τον Peter Greene του The Mask παρά τον Michael Douglas του Wall Street, όπως ισχυριζόταν η δημιουργός, και μια Cheetah που έχει το χειρότερο character progression που έχει δει ποτέ το είδος των super-hero movies από την εποχή της Catwoman του Pitof!
Και όλα αυτά “διανθισμένα” με ατάκτως ερριμμένες χιουμοριστικές ατάκες και gags επιπέδου κακού SNL.
Άλλη πληγή η σκηνοθεσία, με την Patty Jenkins να μη μπορεί να βάλει σε μία σειρά την ιστορία της, να μοιάζει να μην έχει ιδέα τί πάει πού και με ποια σειρά, με το Wonder Woman 1984 να μην πάσχει τόσο σε ρυθμό όσο σε συνέχεια, να μη νοιώθεις πως βλέπεις μία ολοκληρωμένη ταινία αλλά τυχαίες σκηνές.
Θέλετε να περάσω και στη δράση; Εδώ η απάντηση είναι απλή… την ποια; Σε 2μιση ώρες ταινία υπάρχουν μόλις 3 σκηνές δράσης και η καλύτερη είναι η 4η!
Για να εξηγηθώ, στην εισαγωγή παρακολουθούμε τη 12χρονη Lilly Aspell ως μικρή Diana να τρέχει σε ένα είδους στίβο μάχης εναντίον άλλων Αμαζόνων, με το τσαγανό που βγάζει η πιτσιρίκα πραγματικά να ξεφτιλίζει τους ενήλικους συμπρωταγωνιστές της.
Όσο για τις άλλες 3 σκηνές, αυτές κινούνται μεταξύ της ενοχλητικής προβλεψιμότητας και ανεμπνευστιάς μέχρι την απόλυτη γελοιότητα. Χαρακτηριστικό το γεγονός ότι το Is She with You? των Hans Zimmer & Junkie XL, που όπως θυμόμαστε από τη πρώτη ταινία παίζει στις πιο δυναμικές action σκηνές, εδώ ακούγεται περίπου..3 δευτερόλεπτα!
Να βάλουμε και το τελευταίο καρφί; Κανείς ποτέ δεν είπε πως η Gal Gadot είναι κάποια μεγάλη ηθοποιός, όμως η αλήθεια είναι πως τόσο στο πρώτο Wonder Woman, όσο και στις περισσότερες πρόσφατες ταινίες της καταφέρνει και είναι ικανοποιητική. Δεν ξέρω αν φταίει πως ο μισθός της σε σχέση με τη πρώτη ταινία επταπλασιάστηκε και παραπήραν τα μυαλά της αέρα, όμως εδώ ήταν πραγματικά απαράδεκτη. Σε πολύ χαμηλά επίπεδα κινήθηκαν και οι ερμηνείες των Chris Pine και Pedro Pascal, ενώ η μόνη που κατάφερε, έστω και με το ζόρι να επιπλεύσει ήταν η Kristen Wiig, η οποία όμως είχε την ατυχία να έχει τον πιο κακογραμμένο ρόλο με αποτέλεσμα και αυτή να χαθεί στο βούρκο.
Το επαναλαμβάνω γιατί πραγματικά δεν μπορώ να πιστέψω πως η πρώτη και η δεύτερη ταινία έχουν από πίσω τους ίδιους συντελεστές. Δεν μπορεί οι ίδιοι άνθρωποι που μας έδωσαν την ιδιαίτερα αξιομνημόνευτη σεκάνς δράσης στα χαρακώματα του Α’ Π.Π., το καλύτερο που μπορούσαν να κάνουν εδώ είναι να βάλουν την ηρωίδα να σπρώχνει επί δύο λεπτά δύο στρατιωτικά τζιπάκια με το κώλο!
Προς μεγάλη ειρωνεία, το μόνο που μου αλλάζει τη γνώμη είναι το εξίσου κακό φινάλε και των δύο ταινιών!
Το μόνο που μπορώ να αναγνωρίσω στο Wonder Woman 1984 είναι πως παρότι δεν μπορώ να βάλω θετικό πρόσημα σε κανένα τομέα του, οι δυόμιση ώρες του -αναλογικά- δεν πέρασαν και τόσο δύσκολα, γι’ αυτό και η τελική βαθμολογία διασώζεται από τον απόλυτο πάτο.
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
