F 2018 In Review: Οι 10+1 Καλύτερες ταινίες από τον Γιώργο Νυκταράκη - FilmBoy 2018 In Review: Οι 10+1 Καλύτερες ταινίες από τον Γιώργο Νυκταράκη - FilmBoy
  • Latest News

    2018 In Review: Οι 10+1 Καλύτερες ταινίες από τον Γιώργο Νυκταράκη


    Λίγο πριν τα Όσκαρ ήρθε η ώρα να καταγράψω τις ταινίες που ξεχώρισα και αυτή την κινηματογραφική χρονιά. 
    Μια ιδιαίτερη χρονιά η οποία δεν εντυπωσίασε, καθώς περιείχε αρκετές ωραίες, αλλά λίγες πραγματικά καλές ταινίες, με αποτέλεσμα ακόμα και η δεκάδα να γεμίζει με πρωτοφανή δυσκολία. 
    Ας ελπίσουμε ότι πρόκειται για μια τυχαία συγκυρία και όχι κάτι το οποίο προοικονομεί το (αμφίβολο είναι αλήθεια) μέλλον του κινηματογράφου.

    Με βάση τα παραπάνω διαλέγω τις ταινίες οι οποίες κατάφεραν να αποτυπωθούν στη μνήμη μου, ισορροπώντας όπως πάντα ανάμεσα στις έννοιες «καλύτερη» και «αγαπημένη», και δίνοντας έναν όσο γίνεται πιο προσωπικό χαρακτήρα.


    10) Isle of Dogs


    Ο πάντα ξεχωριστός Wes Anderson μας χάρισε φέτος ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό animation, το οποίο ξυπνάει με ευκολία τα φιλοζωικά μας αισθήματα και μας κερδίζει γρήγορα με το ιδιόμορφο χιούμορ του δημιουργού, αλλά και με το πολύ όμορφο οπτικό αποτέλεσμα το οποίο χαρακτηρίζεται όπως όλα τα έργα του από μια συμμετρική και παιχνιδιάρικη σκηνοθεσία. 
    Παράλληλα, μέσα από την ιστορία της εξορίας των αξιαγάπητων σκύλων αναδεικνύει τη μοναξιά, τη θλίψη, την παρακμή που ακολουθεί τον κοινωνικό αποκλεισμό, ενώ παίζοντας με την έννοια του αφέντη και του υποτακτικού, αναρωτιέται συχνά για την ανάγκη να έχουμε κάποια μορφή εξουσίας, την ανάγκη να ανήκουμε κάπου, την ανάγκη για συντροφιά. 
    Το μόνο αρνητικό είναι ότι δεν έχουμε την ευκαιρία να δούμε επί της οθόνης το εντυπωσιακό καστ της ταινίας, αλλά σίγουρα τα συμπαθέστατα τετράποδα μας αποζημιώνουν.


    9) Roma


    Ο Μεξικανός σκηνοθέτης Alfonso Cuaron παραδίδει την πιο προσωπική του ταινία καθώς επιστρέφει στην πατρίδα του και παρουσιάζει το Μεξικό στο οποίο μεγάλωσε τη δεκαετία του 70. 
    Η πιο εντυπωσιακή σκηνοθετική δουλειά της χρονιάς με τον Cuaron να παίζει με αργά, μακρόσυρτα πλάνα τα οποία σε συνδυασμό με το ασπρόμαυρο φόντο δημιουργούν ένα μυστικιστικό σχεδόν αποτέλεσμα, μοναδικής τεχνικής κατάρτισης. 
    Μιας τεχνικής η οποία είναι σε τέτοιο βαθμό εξεζητημένη που καταλήγει να υπερκαλύπτει τα υπόλοιπα στοιχεία τα οποία συμβάλλουν σε ορισμένες συγκλονιστικές σκηνές μέσα από τις ρεαλιστικές ερμηνείες των συντελεστών.


    8) The Favourite


    Ο Γιώργος Λάνθιμος επιστρέφει και μας μεταφέρει στον 19ο αιώνα και στα βρετανικά βασιλικά παλάτια, περιβάλλον κατάλληλο για να στήσει πολιτικές και σεξουαλικές ίντριγκες, να μιλήσει για τη θέση των γυναικών, και να σχολιάσει μια ανδροκρατούμενη κοινωνία του μεταλλάσσεται συνεχώς. 
    Άψογο τεχνικά, με καταπληκτικής ομορφιάς εικόνες οι οποίες πηγάζουν από την άριστη αναπαράσταση της εποχής μέσα από ρούχα, σκηνικά, συμπεριφορές, ενώ αξιοποιεί υπέροχα τις 3 πρωταγωνίστριές του, με την καθεμία να μας χαρίζει ίσως και την ερμηνεία της καριέρας της. 
    Έστω και αν κινείται σε πολύ πιο mainstream μονοπάτια, η ματιά του γίνεται πολύ πιο «οικογενειακή», και το σενάριο με την απουσία του Ευθύμη Φιλίππου δεν διαθέτει τις πολύ ενδιαφέρουσες πτυχές των περισσότερων ταινιών του, το αποτέλεσμα είναι και πάλι μια άρτια δουλειά από τον Έλληνα σκηνοθέτη.  


    7) Vice


    Ο Adam McKay καταπιάνεται με το πρόσωπο του Ρεπουμπλικάνου πολιτικού Dick Cheney προσπαθώντας να ρίξει φως στην προσωπικότητά του, ενώ παράλληλα επιχειρεί να περάσει στα παρασκήνια κριτικάροντας το γενικότερο πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ, αναδεικνύοντας τις σκοτεινές πτυχές της αμερικάνικης ιμπεριαλιστικής στρατηγικής, αλλά και σατιρίζοντας συγκεκριμένα πρόσωπα εξουσίας των προηγούμενων δεκαετιών. 
    Όλα αυτά τα κάνει με σπιρτόζικη σκηνοθεσία, περίσσεια χιουμοριστική διάθεση, και έναν συγκλονιστικά καλό Christian Bale σε άλλη μια μοναδική μεταμόρφωση με πολλά παραπανίσια κιλά, αλλαγμένη φωνή, και υπονομευτικό, «σατανικό» ύφος.


    6) A Star is Born


    Ο Bradley Cooper κάθεται (και) στην καρέκλα του σκηνοθέτη και στήνει ένα μουσικό δράμα το οποίο επιβεβαιώνει πλήρως τον χαρακτηρισμό του, καθώς παρέχει πολύ δυνατές μουσικές στιγμές, ορισμένα πραγματικά πολύ όμορφα τραγούδια (με το Shallow να ακούγεται από την ημέρα κυκλοφορίας), αλλά και έντονες δραματικές στιγμές ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές. 
    Το πραγματικό Αστέρι της ταινίας βέβαια είναι η Lady Gaga η οποία πέρα από τις εξαιρετικές τραγουδιστικές ικανότητες, τα πάει πολύ καλά και στο ρόλο της ηθοποιού, με τον χαρακτήρα της να διαθέτει και πολλά προσωπικά στοιχεία λειτουργώντας σαν μια απάντηση-εξομολόγηση της δικής της πορείας στο χώρο της μουσικής, όπου τη μάθαμε περισσότερο για τις κραυγαλέες εμφανίσεις της παρά για την εκπληκτική φωνή την οποία μας χαρίζει απλόχερα εδώ, απογειώνοντας το τελικό αποτέλεσμα.


    5) Bad Times at the El Royale


    Ο Drew Goddard σε μια από τις εκπλήξεις τις χρονιάς δημιουργεί μια από τις καλύτερες «Ταραντινικές» διασκευές των τελευταίων χρόνων. 
    Σαν ένα άλλο Hateful Eight χρησιμοποιεί ένα πολιτικοποιημένο και ιδιόμορφο σε επίπεδο διαλόγων σενάριο το οποίο μας μεταφέρει πετυχημένα στο 1969, δίνοντας απόψεις, αντιλήψεις, κοινωνικές συνθήκες, αλλά και την πολιτική διαφθορά της «Νιξονικής» Αμερικής. 
    Όλα αυτά κινούμενος μεταξύ των πετυχημένων πρωταγωνιστών του υπό διαφορετικές οπτικές, παρέχοντας στιγμές έντονης δράσης συνδυασμένες με μια «καλλιτεχνική βία», ενώ αξιοποιεί και ένα εξαιρετικό soundtrack γεμάτο 60's επιτυχίες, με τον χορό του ημίγυμνου «Thor» να αποτελεί το απόλυτο highlight.


    4) First Reformed


    Ο Paul Schrader, ένας από τους καλύτερους σεναριογράφους των προηγούμενων δεκαετιών (Taxi Driver) φέρνει στο προσκήνιο τη μοναχική ιστορία ενός ιερέα (Ethan Hawk σε μια από τις καλύτερες ερμηνείες του), ο οποίος ψάχνει να βρει απαντήσεις και νόημα στη ζωή του, ενώ αναρωτιέται γύρω από τις έννοιες της πίστης και της αμαρτίας, και σε προσωπικό αλλά και σε συλλογικό επίπεδο. 
    Η ταινία όμως ξεπερνά το προσωπικό ταξίδι αναζήτησης του ήρωα συνδέοντας τη θεολογία με τα σύγχρονα περιβαλλοντικά προβλήματα, θέτοντας το ερώτημα κατά πόσο η (αυτο)καταστροφική μας φύση είναι συμβατή με το Θείο. 
    Αν σκεφτούμε όμως τη φιλοχρήματη εποχή μας και τη ματαιοδοξία που την ακολουθεί, τότε έχουμε τη ζητούμενη, και ταυτόχρονα δυσάρεστα δυσοίωνη απάντηση.


    3) A Quiet place


    Το πιο ενδιαφέρον θρίλερ της χρονιάς έρχεται από τον κατά κύριο λόγο ηθοποιό John Krasinski, ο οποίος μέσα από ένα μεταποκαλυπτικό σκηνικό δημιουργεί κλίμα μυστηρίου χωρίς πολλές επεξηγήσεις, κερδίζοντας μας άμεσα μέσα από τους περιορισμούς του σεναρίου και την απόλυτη ησυχία που επιβάλει, παραδίδοντας ένα φιλμ το οποίο οξύνει τις αισθήσεις μας, όντας σταθερά αγχωτικό, έως και καθηλωτικό. 
    Παράλληλα όμως είναι και πολύ «ομιλητικό». 
    Αναδεικνύει τη δύναμη της σιωπής σε μια εποχή ηχορύπανσης όπου η επικοινωνία και η διασκέδαση καταλήγουν σε «φασαρία», ενώ μας παροτρύνει να μη φοβόμαστε να «μιλήσουμε» σε έναν κόσμο ο οποίος κυνηγάει τυφλά (όπως και τα τέρατα) όποιον αντιδράει, αντιστέκεται, διαφέρει.


    2) Shoplifters


    Ο Ιάπωνας Hirokazu Koreeda μας παρουσιάζει μια οικογένεια μικροκακοποιών οι οποίοι «υιοθετούν» ένα νεαρό κορίτσι. 
    Μέσα από απλές καθημερινές σκηνές μεταδίδει με εκπληκτική ευαισθησία τις οικογενειακές σχέσεις και την ανατροφή των παιδιών, ενώ σε γενικότερο πλαίσιο μας μεταβιβάζει την αγανάκτηση της οικονομικής παρακμής η οποία οδηγεί μέχρι και σε εξευτελιστικές πράξεις μπροστά στην εξασφάλιση της επιβίωσης. 
    Αλλά ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες, η αποθέωση της ανθρωπιάς η οποία δεν χάνεται αλλά βγαίνει στο προσκήνιο μέσω της αγάπης και της αλληλεγγύης, δημιουργεί ένα άκρως συγκινητικό αποτέλεσμα, καθιστώντας την ταινία τη σινεφίλ επιλογή της χρονιάς.


    1) Green book


    Αντιστρέφοντας έξυπνα τις επικρατούσες σχέσεις εξουσίας της δεκαετίας του 60 στην Αμερική, ο Peter Farrelly φτιάχνει ένα πανέμορφο road movie στο οποίο στήνει πολλές σκηνές αντιθέσεων που γιγαντώνονται ανάμεσα σε Βορρά και Νότο, αστικές και λαϊκές τάξεις, οικονομική ευμάρεια και οικονομική ανέχεια. 
    Καλογραμμένο σενάριο το οποίο αποτυπώνει εύστοχα το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο στο οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία μας, ενώ χτίζει και δύο εξαιρετικούς χαρακτήρες με τους απόλυτα φυσικούς και με αυθεντική χημεία, Viggo Mortensen και Mahershala Ali, να χαρίζουν γέλιο, να πείθουν για τις αλλαγές που δέχονται, και να δημιουργούν μια σχέση αλληλεπίδρασης που προσφέρει αμοιβαία μαθήματα. 
    Και μέσα από τις δικές τους μεταστροφές τα μαθήματα περνάνε και σε εμάς, προβληματίζοντας για κοινωνικές ανισότητες, για θέματα ρατσισμού, για θέματα παιδείας, για θέματα ανθρωπιάς.


    +1) Foxtrot


    Σύμφωνα με τα κριτήρια της λίστας, η ταινία Foxtrot ανήκει στην περσινή κινηματογραφική χρονιά. 
    Αλλά επειδή κυκλοφόρησε Άνοιξη στην Ελλάδα, δεν πρόλαβε να συμπεριληφθεί τότε. 
    Ευκαιρία τώρα να διορθώσουμε αυτό το «λάθος».
    Ο Ισραηλινός Samuel Maoz παραδίδει ένα ξεχωριστό φιλμ το οποίο αναδεικνύει τους κύκλους που κάνει η ζωή με βασικό γρανάζι την τύχη, μέσα από τις πιο απλές και ασήμαντες φαινομενικά αποφάσεις. 
    Με άκρως ειρωνική ματιά παρέχει δυνατές δραματικές στιγμές, ανθρώπινα αποτυπωμένες μέσα από τη θλίψη και την απόγνωση, ενώ από την άλλη παρουσιάζει τον παραλογισμό του στρατού σε μια περιοχή όπου η πολιτική λογική έχει εξαφανιστεί εδώ και αιώνες. 
    Με τα μάτια ενός μεταφυσικού παρατηρητή παίζει με το χώρο και τον χρόνο, και δημιουργεί μια τραγική ιστορία που σε συγκλονίζει και σε μουδιάζει, με ένα φινάλε που μένει χαραγμένο στη μνήμη και επιβεβαιώνει ότι αναπόφευκτα(;) οδηγούμαστε εκεί από όπου αρχίσαμε. 
    Ακριβώς όπως τα βήματα του Foxtrot.

    Γιώργος Νυκταράκης.



    • ΜΗ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΕΙΣ
    • Facebook Comments
    Item Reviewed: 2018 In Review: Οι 10+1 Καλύτερες ταινίες από τον Γιώργο Νυκταράκη Rating: 5 Reviewed By: Konstantinos
    Scroll to Top