Απαγορευμένοι έρωτες και καταπιεσμένα πάθη με φόντο μια θρησκευτική κοινότητα σε ένα queer ερωτικό δράμα χαρακτήρων.
Ο ανερχόμενος Sebastian Lelio διαγράφει τα τελευταία χρόνια μία θεαματικά ανοδική σκηνοθετική πορεία που ξεκίνησε το 2013 εντυπωσιάζοντας στη Berlinale με την εξαιρετική «Γκλόρια» (βραβείο γυναικείας ερμηνείας) και κορυφώθηκε το 2017 με την αλμοδοβαρική «Φανταστική Γυναίκα» να αποσπά στο ίδιο φεστιβάλ το βραβείο σεναρίου και εν συνεχεία να θριαμβεύει στα Όσκαρ ως ο μεγάλος νικητής στην κατηγορία της Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Ο Χιλιανός δημιουργός, μετά την περσινή μεγάλη επιτυχία, επιστρέφει φέτος με το εν λόγω και πρώτο του αγγλόφωνο φιλμ το οποίο έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Τορόντο αποσπώντας θετικές κριτικές.
Ένα λεσβιακό, ερωτικό δράμα με κοινωνικές προεκτάσεις, κινούμενο σε ανάλογη θεματική με τις δύο προηγούμενες δημιουργίες του.
Έχοντας πάντα στον κεντρικό άξονα τη γυναικεία ψυχοσύνθεση - στην οποία έχει ιδιαίτερη αδυναμία - ο Lelio θίγει και πάλι φλέγοντα κοινωνικά θέματα όπως ο καταλυτικός ρόλος της θρησκείας πάνω στην περιθωριοποίηση της gay σεξουαλικότητας, μέσα από δυο ετερόκλητους γυναικείους χαρακτήρες - θύματα του θρησκευτικού συντηρητισμού.
Η πρώτη (Rachel Weisz, The Mercy), έχοντας καταφέρει να ξεφύγει από την αυστηρά ορθόδοξη θρησκευτική εβραϊκή κοινότητα στην οποία μεγάλωσε, είναι πια μία επιτυχημένη φωτογράφος.
Όταν αναγκάζεται να επιστρέψει μετά από χρόνια στη γενέτειρα της για την κηδεία του ραβίνου πατέρα της, συναντά την παιδική φίλη και πρώτο της μεγάλο έρωτα (Rachel McAdams, Game Night) να ζει συμβιβασμένη σε έναν γάμο με τον καλύτερο κοινό τους φίλο (Alessandro Nivola, You Were Never Really Here).
Ο επί χρόνια καταπιεσμένος έρωτας των δύο γυναικών δεν θα αργήσει να εκδηλωθεί οδηγώντας τες σε μία δίνη πάθους με απρόβλεπτες συνέπειες.
Βασισμένος στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Naomi Olderman, ο Χιλιανός δημιουργός συνεργάζεται με την σεναριογράφο Rebecca Lenkiewicz του «Ida» σε ένα σενάριο που διαθέτει όλα τα απαραίτητα συστατικά για να δώσει την αναμενόμενη συνέχεια στο αιχμηρά δημιουργικό σινεμά που μας είχε ως τώρα συνηθίσει.
Αντ΄ αυτού κάνει την αρνητική έκπληξη ακολουθώντας έναν χολιγουντιανά διδακτικό τρόπο για να πει αυτά που θέλει.
Έτσι ο χαμηλόφωνος υπαινικτικός ρεαλισμός της «Γκλόρια» ή ο ευφάνταστος αλμοδοβαρικός σουρεαλισμός της «Φανταστική Γυναίκα» αντικαθιστώνται από σεναριακές απλοποιήσεις που περισσότερο διεκπεραιώνουν ένα αντισυμβατικό love story, παρά θίγουν σε βάθος τις προβληματικές του.
Ακόμη κι αν κάποιες στιγμές (ορθά) γίνεται τολμηρός (η πολυσυζητημένη εξάλεπτη λεσβιακή ερωτική σκηνή), ο Lelio σύντομα επιστρέφει σε μια αναπάντεχα συμβατική προσέγγιση αφήνοντας στην επιφάνεια καίρια ζητήματα που προηγουμένως εύστοχα έχει θίξει και στοχεύει περισσότερο σε μία mainstream μεταφορά ενός ερωτικού διηγήματος, όπου τον πρώτο λόγο έχει ο καταφανής απλοϊκός διδακτισμός.
Με ένα δακρύβρεχτο, βγαλμένο από λαμπερές χολιγουντιανές δραμεντί, happy end ο Χιλιανός ολοκληρώνει την πιο αδύναμη ως τώρα ταινία της καριέρας του καθιστώντας ως επιτακτική ανάγκη την επιστροφή του στα πάτρια εδάφη και το δημιουργικό κινηματογράφο που τόσο καλά ξέρει να κάνει.
Στους κινηματογράφους από 4 Οκτωβρίου.
Γιάννης Αποστολίδης.
