Μια ταινία που συζητήθηκε πολύ την άνοιξη, έφτασε με μικρή καθυστέρηση και στις ελληνικές αίθουσες, και παρότι στα μέρη μας δύσκολα θα προκαλέσει αντίστοιχο θόρυβο, το Love, Simon αξίζει να του δώσετε μια ευκαιρία.
Ο Simon Spier (Nick Robinson, The 5th Wave) είναι ένας 17χρονος έφηβος που ζει μια απόλυτα φυσιολογική και ευτυχισμένη ζωή.
Έχει την αγαπημένη του οικογένεια, τους φίλους του, όμως από όλους κρύβει ένα μεγάλο μυστικό, ότι είναι γκέι.
Το πρώτο άτομο στον οποίον το εξομολογείται είναι ένας άγνωστος συμμαθητής του μέσω ενός μαθητικού blog, και οι δυο τους αρχίζουν να ανταλλάζουν μυνήματα, χωρίς να γνωρίζει ο ένας τη ταυτότητά του άλλου.
Το μυστικό του όμως κινδυνεύει να βγει στον αέρα όταν ένας άλλος συμμαθητής βλέπει τα emails και απειλεί να τα δημοσιεύσει…
Το Love, Simon κατ’ αρχάς μένει στην ιστορία ως η πρώτη mainstream παραγωγή μεγάλης εταιρίας που επικεντρώνει σε ένα γκέι εφηβικό ρομάντζο.
Αφήνοντας αυτό στην άκρη, ο σκηνοθέτης Greg Berlanti, που οι περισσότεροι γνωρίζετε ως δημιουργό των τηλεοπτικών σειρών Arrow, Flash κτλ, μας παρουσιάζει μια ταινία που ήδη έχει χαρακτηριστεί κλασσική, και συγκρίσιμη με τις αντίστοιχες του John Hughes της δεκαετίας του 80.
Πριν αρχίσετε να κατεβάζετε καντήλια, και πως κάτι τέτοιο είναι ιεροσυλία, όπως έκανα κι εγώ πρέπει να ομολογήσω, να σας προλάβω λέγοντας ότι δεν έχουν και απολύτως άδικο!
Η ταινία είναι βασισμένη στο young-adult βιβλίο Simon vs. the Homo Sapiens Agenda (καλά που άλλαξαν τον τίτλο!) της πρωτοεμφανιζόμενης Becky Albertalli, με τους Isaac Aptaker και Elizabeth Berger, ένα δίδυμο που έχει συνεργαστεί σε αρκετές τηλεοπτικές σειρές όπως το πρόσφατο This Is Us, να έχουν γράψει τη σεναριακή διασκευή.
Έχουμε να κάνουμε με μία 100% κλασσική παραδοσιακή old-school εφηβική ρομαντική κομεντί.
Εδώ όμως έχουμε ένα πολύ μεγάλο “αλλά” που κάνει όλη τη διαφορά.
Το coming out, αντίθετα με άλλες ταινίες του είδους που καταπιάνονται με εφηβικούς έρωτες, δεν είναι καθόλου αστείο θέμα, και άνετα θα μπορούσε να δώσει υλικό σε πολύ πιο δραματικές ταινίες, όπως και το ‘χει κάνει άλλωστε.
Ωστόσο, εδώ το σενάριο ακολουθώντας μια συνταγή που θυμίζει όντως κάτι από Hughes με μια πινελιά Amy Sherman-Palladino, επιλέγει να το διαχειριστεί όσο γίνεται πιο γλυκά και ανάλαφρα.
Όοοολα στη ζωή του Simon είναι τέλεια, έχει την τέλεια προχωρημένη μεσο-μεγαλοαστική πολυαγαπημένη οικογένεια που μοιάζουν λες και βγήκαν από διαφήμιση για το american dream και δεν υπάρχει περίπτωση να αντιδράσουν αρνητικά στην είδηση, έχει τους τέλειους και πανέμορφους φίλους, πάει στο όμορφο γυαλιστερό σχολείο με τους cool καθηγητές που ανεβάζουν παράσταση του Cabaret, και ο “κακός” της υπόθεσης που τον απειλεί να του αποκαλύψει το μυστικό, δε ζητάει χρήματα, δε τον ξεφτιλίζει, αλλά του ζητάει να τον βοηθήσει να τα φτιάξει με μια φίλη του! Άχου το μωρέ το τσαμένο…
Παρότι όλα αυτά ρίχνουν το επίπεδο του σκληρού ρεαλισμού στα τάρταρα, ταυτόχρονα δημιουργούν ένα άριστο αντίβαρο για το κεντρικό θέμα, τον ψυχισμό του νεαρού αγοριού, τη δυσκολία να αποκαλύψει το μεγάλο μυστικό, τα ψέματα που λέει και τα λάθη που κάνει στη προσπάθεια να το κρύψει.
Σε αυτό το τομέα το Love, Simon λειτουργεί πολύ καλά, με ευαισθησία και κεκαλυμμένη σκληρότητα που αποτυπώνει σωστά τη κατάσταση.
Σίγουρα δεν ανήκω στο βασικό target-group της ταινίας, και γιατί δεν έτυχε να έχω ποτέ ανάλογες… ανησυχίες, έτσι δε μπορώ να συμπάσχω άμεσα, αλλά κυρίως γιατί η εφηβεία μου, όσο κι αν δε θέλω να το παραδεχτώ, βρίσκεται πια πολλά χρόνια πίσω μου.
Παρά ταύτα, ποτέ δεν είπα όχι σε μια καλή, το τονίζω καλή, ρομαντική κομεντί και δη εφηβική (σε ποιον δεν αρέσει λίγη νοσταλγία) και το Love, Simon, με αυτή τη περίεργη ανισορροπία σοβαρού θέματος και γλυκερής αντιμετώπισής του, καταφέρνει και βγάζει ένα φιλμ τρυφερό, ευαίσθητο, ρεαλιστικό μέσα στον καραμελένιο κόσμο του, ένα φιλμ που δε θα με ξαφνιάσει αν μετά από 20 χρόνια, ένας τότε 35άρης την βλέπει ξανά και ξανά με νοσταλγία.
Στους κινηματογράφους από 7 Ιουνίου.
Αλέξανδρος Κυριαζής.
1.jpg)
