Η καινούρια ταινία του νέου φοβερού παιδιού του αμερικανικού σινεμά, Damien Chazelle, που κέρδισε τις εντυπώσεις με το προ διετίας ντεμπούτο του Whiplash, ήταν ένα από τα πιο αναμενόμενα project από τότε που ανακοινώθηκε: modern-day μιούζικαλ, με τους Ryan Gosling και Emma Stone.
Το φιλμ άνοιξε το φετινό Φεστιβάλ Βενετίας, έκτοτε αποσπά διθυραμβικές κριτικές, βρίσκεται υποψήφιο για πολλά βραβεία μεταξύ των οποίων για 7 Χρυσές Σφαίρες και θεωρείται ήδη Οσκαρικό φαβορί.
Η ταινία ξεκινά με μια εντυπωσιακή εναρκτήρια σεκάνς, όπου βλέπουμε ένα τσούρμο νέων ανθρώπων να ξεχύνονται από τα κολλημένα στην (συμβολική) ασφυκτική κίνηση του Los Angeles αυτοκίνητά τους και να τραγουδούν για τα όνειρα και τις ελπίδες που τους χαρίζει η άφιξή τους στην πόλη του θεάματος.
Μέσα σε δύο από τα αυτοκίνητα αυτά βρίσκονται ο Sebastian (Ryan Gosling, The Nice Guys), jazz πιανίστας με όνειρο να ανοίξει το δικό του καθαρόαιμο jazz μαγαζί, και η Mia (Emma Stone, Birdman), wannabe αστέρας του κινηματογράφου που ήρθε στο L.A. για να κυνηγήσει το όνειρό της για υποκριτική καριέρα αλλά μέχρι τώρα μοιράζει το χρόνο της ανάμεσα στη δουλειά της σε μια καφετέρια στα στούντιο της Warner Bros και σε αδιάκοπες οντισιόν, που καμία δεν φέρνει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Οι δυο τους θα γνωριστούν, αρχικά (θα νομίζουν ότι) αντιπαθούν ο ένας τον άλλον αλλά στη συνέχεια και εν μέσω φαντασμαγορικών μουσικοχορευτικών νούμερων θα ερωτευτούν.
Τι θα γίνει όμως όταν τα όνειρα και οι στόχοι του καθενός θα μπουν στη μέση;
Το La La Land είναι ένα ερωτικό γράμμα στον ίδιο τον κινηματογράφο, μια ωδή στα διαχρονικά μιούζικαλ του Fred Astaire και του Gene Kelly αλλά και στο κλασικό χολιγουντιανό σινεμά εν γένει, με συνεχείς αναφορές σε ταινίες όπως το Casablanca, το Bringing Up Baby και ο Επαναστάτης χωρίς Αιτία.
Ο Chazelle όμως πετυχαίνει να αποτίσει φόρους τιμής στις ταινίες που αγαπά δίχως να τις μιμείται, να διατηρήσει το πνεύμα του σινεμά εκείνης της εποχής και τη νοσταλγία για αυτό χωρίς να απομακρύνεται από το δικό του καιρό, αφού η ταινία εκτυλίσσεται στο σύγχρονο Los Angeles, και εν τέλει καταφέρνει η πιο πρωτότυπη ταινία που είδαμε τελευταία να είναι ένα παλαιάς κοπής, παραδοσιακό μιούζικαλ!
Τα παστέλ χρώματα και τα εντυπωσιακά ensemble μουσικοχορευτικά νούμερα αναβιώνουν, με την κάμερα να ακολουθεί τους χορευτές σε κάθε σεκάνς με μακράς διάρκειας, σχεδόν ‘άκοπα’ πλάνα, και η θέα από τους λόφους του L.A. εμφανίζεται εκθαμβωτικά όμορφη, με τη σκληρότητα της πόλης όμως να καραδοκεί σε κάθε αποτυχημένη οντισιόν και κάθε εργοδότη έτοιμο να σε απολύσει [ο J.K. Simmons (The Accountant) σε ρόλο-έκπληξη!].
Στο La La Land ο χορός και το τραγούδι ρέουν αβίαστα, δεν είναι αυτοτελή κομμάτια αλλά βρίσκονται σε απόλυτη συνοχή με τα λεγόμενα των πρωταγωνιστών και λειτουργούν ως έκφραση των συναισθημάτων τους.
Όμως η πραγματική ομορφιά της ταινίας έγκειται στην ιστορία που έχει ως υπόβαθρο, μια ιστορία (σε σενάριο του ίδιου του Chazelle) που μιλά για ανθρώπους ονειροπόλους που κυνηγούν αυτό που αγαπούν, για τον έρωτα και τι γίνεται όταν αυτός συγκρούεται με τα προσωπικά μας όνειρα και επιδιώξεις, με το γλυκόπικρο τέλος της ταινίας να μιλά απευθείας στην ψυχή μας.
Βέβαια σε αυτό συντελεί και το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, δύο λαμπεροί, πραγματικοί χολιγουντιανοί αστέρες που θυμίζουν παλιά, κλασικά κινηματογραφικά ζευγάρια και που η έντονη χημεία τους δίνει σάρκα και οστά στο ρομάντζο των χαρακτήρων τους.
Ο Gosling, γοητευτικός όπως πάντα, αποδεικνύει για δεύτερη φορά φέτος μετά το απολαυστικό The Nice Guys την έμφυτη κωμική του φλέβα αλλά η πραγματική αποκάλυψη της ταινίας είναι η Stone, που με τα μεγάλα, εκφραστικά της μάτια, τις κινήσεις και τις εκφράσεις του προσώπου της αλλά και τα τραγούδια που ερμηνεύει (με τη συγκλονιστική σκηνή της τελευταίας οντισιόν να αποτελεί ίσως την κορυφαία στιγμή της καριέρας της) αποδίδει και τις πιο λεπτές αποχρώσεις των συναισθημάτων της ηρωίδας της και κάνει μια ενδεχόμενη οσκαρική υποψηφιότητα να της αξίζει δικαιωματικά.
Το La La Land είναι μια ταινία για όλους τους αθεράπευτα ρομαντικούς εκεί έξω, μια ταινία που ξαναφέρνει στη μνήμη τη μαγεία στιγμών όπως το πρώτο άγγιγμα των χεριών (η σκηνή στο σινεμά μια από τις πιο ρομαντικές που έχουμε δει ποτέ) και το πρώτο φιλί, αλλά και που υπενθυμίζει σε πολλούς από εμάς τους λόγους για τους οποίους ερωτευτήκαμε τον πρώτο μεγάλο μας έρωτα, τον κινηματογράφο.
Μια ταινία που μας προτρέπει να ονειρευτούμε και να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας, να ερωτευτούμε ξανά και ξανά, να ξεφύγουμε για λίγο από την πραγματικότητα και, μαζί με τον Sebastian και τη Mia, να στροβιλιστούμε χορεύοντας στα αστέρια.
Στους κινηματογράφους από 22 Δεκεμβρίου.
Μαριάννα Τσότρα.
1.jpg)
