Η πρώτη σεζόν την κατέταξε στις καλύτερες σειρές των ΗΠΑ για το 2015, γιατί παρουσίασε σε σωστές δόσεις μυστήριο, κοινωνικό υπόβαθρο, αστυνομική πλοκή, ανάπτυξη χαρακτήρων και μάχες.
Κι όλα αυτά σε αρκετά ρεαλιστική εκδοχή, διότι δεν πρωταγωνιστεί ο αρχετυπικός υπερήρωας που κατεδαφίζει πόλεις με βηχαλάκι λόγω άνοιξης.
Οπότε, είναι λογικό να ερωτευτείς τη πρώτη σεζόν, που σε απορροφούσε κάθε μέρα στο κρεβάτι, στο καναπέ, στη δουλειά…
Έρχεται, λοιπόν, η δεύτερη σεζόν κι εσύ πλέον έχεις κι άλλες απαιτήσεις, γιατί η περίοδος των «μελιών» πέρασε και πλέον θέλεις να τσεκάρεις πόσο θα κρατήσει αυτή η σχέση, σε τι επίπεδο θα συνεχίσεις μαζί της.
Ήδη ο Τάσος παρουσίασε τους 5 λόγους που έχει μεγάλες προσδοκίες για αυτή τη δεύτερη σεζόν της σειράς, ενώ μαζί με τον Κώστα είπαν τις πρώτες εντυπώσεις τους από το 1ο επεισόδιο στο Filmboy Podcast Νο 27.
Σε αυτό τον δεύτερο κύκλο, ο – τη μέρα νοικοκύρης, το βράδυ αμαρτωλός – Daredevil βλέπει (αστειάκι) ένα νέο κύμα βίας να ξεσπά στην αγαπημένη του συνοικία, αφού ολόκληρες συμμορίες κακοποιών ξεκληρίζονται μέσα σε λουτρό αίματος, με την αστυνομία να αδυνατεί να εντοπίσει τους δράστες.
Γρήγορα μαθαίνει πως υπεύθυνος είναι ένας άντρας με ειδική στρατιωτική εκπαίδευση, τον οποίο όλοι φωνάζουν «Τιμωρό», ενώ σταδιακά ο πρωταγωνιστής μας αποκαλύπτει μια υπόθεση συγκάλυψης στον κόσμο του εγκλήματος.
Ακόμα, μπαίνει στα άδυτα των μαφιόζων της Γιακούζα με μια πρώην γκόμενά του, που είναι παλαβή, σέξι και «άσος» στο καράτε ακριβώς όπως και η πρώην μου η Λίτσα, μόνο που με τη Λίτσα αντί για τη Γιακούζα, μπήκαμε στο Ρέμο.
Ο Daredevil δεν αργεί να διαπιστώσει πως ένας νέος τρομερός «παίκτης» εισέρχεται στον υπόκοσμο της Νέας Υόρκης με άκρως αινιγματικούς σκοπούς.
Κατόπιν όλων αυτών, είναι φανερό πως η σειρά «χτίζει» τουλάχιστον 2-3 διαφορετικές πλοκές-ιστορίες και μοιράζει το ενδιαφέρον της σε αυτές ταυτόχρονα, σε αντίθεση με τον πρώτο κύκλο, όπου όλα τα επεισόδια ήταν σχεδόν αποκλειστικά αφιερωμένα στη διαμάχη μεταξύ του πρωταγωνιστή και της νέμεσής του, τον «άρχοντα του εγκλήματος» Wilson Fisk.
Αυτή η επιλογή των σεναριογράφων έχει δύο θετικές συνέπειες:
Πρώτον, το σήριαλ, αποδεσμευμένο από την ανάγκη να συστήσει τους χαρακτήρες, κλείνει περισσότερο το μάτι στον μεγάλο πυρήνα των τηλεθεατών του, τους φανατικούς των κόμικς, εφόσον βρίθει αναφορών σε καταστάσεις και ονόματα που διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στο «χάρτινο» σύμπαν του ήρωα.
Βέβαια, δεν παραμένουν όλα εξίσου αληθοφανή όπως πέρυσι –είπαμε, το κόμικ στοιχείο κάνει πιο αισθητή την παρουσία του– αλλά η σειρά, ακόμα περισσότερο από πέρσι, είναι η χαρά του χασάπη: θα δεις από κεφαλάκι ως σπαλομπριζόλες να σπαρταράνε κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια σου.
Δεύτερον, δίνεται περισσότερη βαρύτητα στη ζωή αλλά και τους συνεργάτες του πρωταγωνιστή τη μέρα κι όχι μόνο στο superhero κομμάτι.
Μη φανταστείς ότι ξαφνικά η σειρά την είδε «Boston Legal», απλώς προβάλλονται ορισμένες σημαντικές σεκάνς για δικαστικές διαδικασίες.
Επιπλέον, το ίδιο το σενάριο μοιάζει να ρίχνει περισσότερο φως στους άλλους δύο συνεργάτες, τον Foggy και την Karen, άρα δίνεται λίγος χρόνος παραπάνω στο νομικο-δικαστικό κομμάτι της σειράς.
Αυτό επιτρέπει να διαμορφώσουμε καλύτερα άποψη για όλες τις πτυχές της ζωής του πρωταγωνιστή, άρα και την αντίφαση με το τι κάνει τις νύχτες.
Από την άλλη πλευρά, υπήρξαν στιγμές –ευτυχώς ελάχιστες– που η παρουσίαση όλων αυτών των εξελίξεων ήταν ελαφρώς προβληματική, με αποτέλεσμα να χαθεί ο σφιχτοδεμένος ρυθμός της πρώτης σεζόν, όταν οι ανατροπές δεν σε άφηναν να πάρεις ανάσα.
Ειδικότερα, στο 4ο-5ο επεισόδιο και για 2-3 επεισόδια ακόμα, η πλοκή μεταπηδά απότομα από την μία ιστορία στην άλλη, όπως πχ. στο σημείο μετάβασης από την υπόθεση του «Τιμωρού» στην εξόρμηση με την Electra.
Ως εκ τούτου, υπήρξαν μια-δυο φορές που αναρωτήθηκα που θέλει να καταλήξει ο σεναριογράφος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η σειρά έγινε βαρετή.
Ευτυχώς, αμέσως μετά το πράγμα «στρώνει» και φτάνοντας στα τελευταία επεισόδια ξαναβλέπεις το εθιστικό, φρενήρες τέμπο του πρώτου κύκλου.
Πάντως, κάποιες μικρές λεπτομέρειες της πλοκής, όπως λ.χ. η αντίδραση της Claire στο τρομερό συμβάν στο νοσοκομείο, μου φάνηκαν κάπως αφελείς, όχι τόσο πιστευτές δηλαδή.
Ως προς τους χαρακτήρες, ο Charlie Cox (The Theory of Everything) εμβαθύνει περισσότερο στον κόκκινο εκδικητή, διατηρεί την αδαμάντινη ηθική του αλλά τον κάνει πιο εύθραυστο και μπερδεμένο.
Έτσι, συγκρούεται έντονα με τον Foggy και επιτέλους βλέπουμε τον πρωταγωνιστή να γίνεται κυκλοθυμικός και μίρλας, διότι δε μπορεί οι superheroes να είναι 365 ημέρες το χρόνο «αρκουδάκια της αγάπης»!
Επίσης, μ’ άρεσε που σε αυτή τη σεζόν ο Matt αποκτά αισθηματική δραστηριότητα, γιατί ως τώρα με τέτοια ξηρασία στα ερωτικά, κινδυνεύαμε να πιστέψουμε πως άλλη ήταν η αιτία που τυφλώθηκε…
Ο Jon Bernthal (We Are Your Friends) ως Frank Castle-«Τιμωρός» αποτελεί, κατ’ εμέ, την ερμηνευτική αποκάλυψη της σεζόν, μετά τον περσινό θρίαμβο του D’ Onofrio ως Fisk.
Ναι, είναι ανελέητος, είναι άγριος, είναι τυφλωμένος από μίσος, αλλά την ίδια ώρα, παρουσιάζεται σαν ένας άνθρωπος που δεν αντιλαμβάνεται απόλυτα τι συμβαίνει γύρω του - προσέξτε α) πόσο λίγες κι απλές λέξεις χρησιμοποιεί για να μιλήσει (με πάρα πολλά επιφωνήματα) και β) πόσο συχνά «μασάει» τα λόγια του, τα λέει διστακτικά.
Δεν είναι ο κλασικός …
Και πάω στην Electra, στην οποία εντοπίζω το δεύτερο βασικότερο ελάττωμα αυτού του κύκλου.
Για να μην παρεξηγηθώ, ξεκαθαρίζω ότι η Elodie Yung (G.I. Joe: Retaliation) ήταν πειστικότατη στο ρόλο της.
Απλώς, πάλι χρεώνω στην παραγωγή το πώς χειρίστηκε τον χαρακτήρα της.
Καταρχάς, μου φάνηκε πολύ πρόχειρος ο τρόπος που παρουσίασαν το παρελθόν της με τον Murdock.
Δεν ξέρω αν φταίει ο περιορισμένος χρόνος που διέθεσαν σ’ αυτό ή ήταν θέμα καθαρά σεναρίου, πάντως εγώ δεν ένιωσα την ανάπτυξη μιας τόσο καρμικής σχέσης μεταξύ Murdock-Electra όπως υπονοούν οι διάλογοι.
Έπειτα, δεν σας φάνηκε και σας ότι η στάση της άλλαζε υπερβολικά γρήγορα;
Την μία τρελή και παράτολμη, την άλλη καιροσκόπος και χειραγωγός, την τρίτη αποφασισμένη και ρεαλίστρια, την τέταρτη αγχωμένη και με τύψεις, την πέμπτη μεγαλομανής και παράλογη… όπως συνέφερε το story δηλαδή, άλλαζε και η Electra στάση.
Εκτός αυτού, για να προχωρήσει η ιστορία με τον πρωταγωνιστή, για ένα διάστημα λίγο πριν το τέλος, το σενάριο την «ξέχασε» για κάποια ώρα και την εμφάνισε στο κρίσιμο σημείο, καθιστώντας την μάλιστα και καταλυτικό παράγοντα για την πλοκή.
Τέλος, μεγάλη εξέλιξη παρουσιάζει ο χαρακτήρας της Karen, με την Deborah Ann Woll (True Blood) να αποδίδει μοναδικά τόσο το σοκ και τον τρόμο της ηρωίδας μετά τα όσα της συμβαίνουν εντός και εκτός δουλειάς, όσο και το ευαίσθητο, άγουρο τσαγανό με το οποίο τα αντιμετωπίζει.
Δεν είναι μια απλή «δεσποσύνη σε κίνδυνο» η Karen.
Οι αποφάσεις που θα πάρει θα αποδειχτούν κομβικές για την εξέλιξη της ιστορίας και μάλιστα θα είναι εκείνη ο φορέας πολλών εξελίξεων στη διάρκεια των επεισοδίων.
Ο δε Foggy του Elden Henson (The Hunger Games: Mockingjay - Part 2), αν εξαιρέσεις ότι μπολιάζεται με αυτοπεποίθηση, θράσος και μεγαλύτερη αντιδραστικότητα από πέρυσι, παραμένει βασικά ίδιος –θέμα σεναρίου καθαρά.
Κατά τα άλλα, θα ευχαριστηθείτε μάχες, σε διπλάσιο βαθμό από πέρυσι!
Ανά δύο επεισόδια έχουμε μίνιμουμ μια εκτεταμένη μάχη με τουλάχιστον 6-7 εχθρούς, με φιγούρες και χορογραφίες αριστοτεχνικά σκηνοθετημένες και το μοντάζ να βοηθάει ώστε να καταλαβαίνεις κάθε φορά πως και ποιος επιτίθεται σε ποιον.
Βέβαια, επειδή μιλάμε για χορογραφίες μάχης, όχι για τα Μπολσόι, εννοείται πως πέφτει βρωμόξυλο με πολύ αίμα και πολλά-πολλά σπαθιά, κατάνα, τόξα, μαχαίρια, πιστόλια, πριόνια κλπ.
Από το πρώτο κιόλας λεπτό, ο «Διάβολος του Hell’s Kitchen» φορά την στολή του, η οποία έχει αυτό το «πανοπλία» στυλ του Μπάτμαν, όμως είναι εξαιρετικά ελκυστική στο μάτι, με το σκοτεινό κόκκινο που την καλύπτει.
Αυτό που γούσταρα ιδιαίτερα ήταν η μάσκα και πιο πολύ ότι είχε ενσωματωμένους κόκκινους φακούς στα μάτια, προσομοιάζοντας καλύτερα το κόμικ.
Όχι τίποτα άλλο, αλλά συμπονώ το δόλιο τον Affleck, που τον έβλεπες με το δερμάτινο σκουφί και το μπορντό leather στην ταινία του 2003 και νόμιζες ότι θα σου ζητήσει 70 ευρώ για lap dance με στρινγκάκι-προβοσκίδα.
Ρεαλιστική και η στολή του «Τιμωρού», ενώ η αντίστοιχη της Electra ήταν επίσης ταιριαστή, αν και χρειαζόταν περισσότερο πορφυρό, λόγω κόμικ.
Τέλος, η φωτογραφία με τη σκοτεινιά της αλλά και την κυνική αποτύπωση προσώπων είναι υποβλητική και κινείται κυρίως σε μπλε, κόκκινα και ωχρά χρώματα.
Συμπερασματικά, νομίζω πως αυτός ο δεύτερος κύκλος εισήγαγε επιτυχημένα νέα στοιχεία, κυρίως σε ό,τι αφορά τις σχέσεις του Matt με το οικείο του περιβάλλον, με εντονότερη κόμικ αίσθηση, μεγαλύτερη βία και περισσότερες μάχες, χωλαίνοντας λίγο στα μισά του από πλευράς ρυθμού, επειδή δεν μπόρεσε να ενώσει τις ιστορίες πολύ ομαλά.
Εξαιτίας αυτού και παρά το γεγονός ότι το τέλος είναι καθηλωτικό, αφήνοντας πολλές υποσχέσεις για τη συνέχεια, θεωρώ αυτά τα νέα 13 επεισόδια ελαφρώς κατώτερα από τα αντίστοιχα της πρώτης σεζόν, αν και σε γενικές γραμμές η πετυχημένη συνταγή της σειράς δεν άλλαξε.
Εσάς πως σας φάνηκε;
Πασχάλης Μαντζαρίδης.
1.jpg)
