Νέα Υόρκη, δεκαετία του ’50.
Η Therese (Rooney Mara, Pan) μια νεαρή κοπέλα, είναι υπάλληλος ενός πολυκαταστήματος και έχει σχέση με ένα αγόρι (Jake Lacy, Love the Coopers) για το οποίο νοιάζεται, αλλά δεν νιώθει καμία ερωτική επιθυμία.
Εκείνη ονειρεύεται μια καλύτερη ζωή.
Εντελώς αναπάντεχα θα ερωτευτεί την Carol (Cate Blanchett, The Hobbit: The Battle of the Five Armies), μια μεγαλύτερη και παντρεμένη γυναίκα, η οποία έχει πολλά να χάσει από αυτή την σχέση.
Σε σκηνοθεσία του Todd Haynes, το Carol είναι βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο της Patricia Highsmith.
Συμμετείχε στο Φεστιβάλ των Καννών, όπου ήταν υποψήφια για τον Χρυσό Φοίνικα και κέρδισε το βραβείο για την Καλύτερη Ηθοποιό (Rooney Mara) και το Queer Palm.
Η ταινία αφορά δύο δυστυχισμένες γυναίκες που ζουν όπως ορίζει η κοινωνία και όχι όπως θέλουν.
Η Carol είναι σε διάσταση με τον σύζυγό της (Kyle Chandler, The Wolf of Wall Street), με τον οποίο έχουν και μια κόρη.
Της αρέσουν οι γυναίκες, αλλά για χάρη της κόρη της προσπαθεί να αποστασιοποιηθεί.
Η Therese έχει σχέση με ένα αγόρι που αγαπάει απλά σαν φίλο.
Δεν θέλει να τον παντρευτεί, δεν της αρέσει η δουλειά της και ζει μονότονα, μέχρι που συναντάει την Carol και την ερωτεύεται.
Η ερωτική τους σχέση μέλλει να εξελιχθεί άλλοτε με ήπιο και διστακτικό τρόπο και άλλοτε βουτηγμένη σε κρίσεις και λογομαχίες.
Ίσως η καλύτερη ταινία του Todd Haynes, που χειρίστηκε με σκηνοθετική μαεστρία την ιδιαίτερη αυτή ιστορία.
Υπέροχα στυλιζαρισμένα πλάνα, καλοστημένα κάδρα, η κάμερα κυλούσε φυσικά ανάμεσα στον χώρο και τα πρόσωπα και ένας μικρός θρίαμβος αισθητικής.
Ξεχωρίζει η εξαιρετική φωτογραφία, που δίνει ένταση και δυναμισμό στην εικόνα, αλλά και η υπέροχη μουσική του Carter Burwell.
Όλα αυτά, μαζί με τα όμορφα τοπία και σκηνικά και τα κατάλληλα κοστούμια, οδηγούν το Carol στο να είναι μια καλλιτεχνική επιτυχία.
Το μοναδικό πρόβλημα ίσως υπάρχει στο σενάριο-ιστορία.
Το Carol είναι μια κλασική αμερικάνικη δραματική ταινία.
Λίγο αργή, λίγο μεγάλη, με αρκετό δράμα κτλ.
Η ιστορία έχει πολύ ενδιαφέρον και σε κρατάει μέχρι το τέλος χωρίς να βαρεθείς.
Αλλά σε κάποια σημεία η εξέλιξη είναι αναμενόμενη.
Όπως πολύ αναμενόμενη είναι και η εξέλιξη των χαρακτήρων.
Κυρίως της Therese, που ενώ στην αρχή είναι ντροπαλή, ευάλωτη και ίσως και αναποφάσιστη, στην συνέχεια γίνεται σαν την Carol, και εμφανισιακά και στον χαρακτήρα (όταν δείτε την ταινία θα καταλάβετε).
Επίσης, αν και η χημεία ανάμεσα στις δύο πρωταγωνίστριες είναι πολύ καλή, παρ’ όλα αυτά η ερωτική τους ιστορία δεν καταφέρνει να σε αγγίξει, δεν σου δημιουργεί συναισθήματα και δεν τις συμπονάς.
Όμως, η ιστορία κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά, και των βασικών και των δεύτερων, είναι ενδιαφέρουσες και σε αγγίζουν περισσότερο.
Τι να πει, βέβαια, κανείς για το εκπληκτικό καστ και τις εξαιρετικές ερμηνείες.
Το ότι η Cate Blanchett είναι καλή ηθοποιός το ξέρουμε.
Το αποδεικνύει κι εδώ.
Δυναμική, με καλύτερες σκηνές εκείνες που είναι πιο εύθραυστη και συναισθηματική.
Ξεχωρίζει η σκηνή που είναι στο δικηγορικό γραφείο με τον σύζυγό της.
Μια πραγματικά συγκινητική σκηνή.
Σε αυτήν την ταινία είναι λες και ο φακός την λατρεύει.
Σε καθηλώνει η εικόνα της και αν σου μείνει ένα πράγμα από το Carol, θα είναι αυτό.
Η Rooney Mara πείθει απόλυτα στον ρόλο της, με μια πιο αξιομνημόνευτη ερμηνεία από αυτή της Blanchett.
Η μεγάλη έκπληξη ήταν οι δεύτεροι ρόλοι, και συγκεκριμένα ο Kyle Chandler και η Sarah Paulson (12 Years a Slave).
Ο πρώτος ήταν ευάλωτος και ταυτόχρονα δυναμικός, ενώ η δεύτερη το απόλυτο και πιο ταιριαστό ταίρι της Blanchett, που αποδεικνύει ότι μπορεί να σταθεί πολύ καλά και σε μεγάλες κινηματογραφικές ταινίες και σε κάνει να σκέφτεσαι ότι κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να υποδυθεί τον ρόλο αυτό.
Η τελευταία σκηνή του Carol ξεχωρίζει για το αισθητικό κομμάτι και όχι τόσο για το πώς κλείνει η ιστορία.
Είναι μια όμορφα στυλιζαρισμένη και γεμάτη συναισθήματα σκηνή, με μια υπέροχη κινηματογράφηση που κλείνει την ταινία και σου αφήνει μια πολύ ωραία αίσθηση.
Λένε ότι το Carol είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς, ή τουλάχιστον από τις καλύτερες.
Δεν συμφωνώ απόλυτα, αλλά μπορώ να καταλάβω γιατί το πιστεύουν.
Είναι μια πολύ καλή ταινία.
Προσωπικά, όταν βγήκα από την αίθουσα μου είχε αφήσει μια πολύ ωραία αίσθηση, χωρίς όμως να με ενθουσιάσει.
Αλλά όσο περνάει ο καιρός, ίσως και λίγες ώρες, ξεχνάς όσα δεν σου άρεσαν, με αποτέλεσμα να σου αρέσει περισσότερο η ταινία, η οποία θα τα πάει πολύ καλά και με τα βραβεία.
Στους κινηματογράφους από 3 Δεκεμβρίου.
Χριστίνα Φακίνου.
1.jpg)
