Η αληθινή ιστορία της συνάντησης/συνέντευξης του συγγραφέα Dave Foster Wallace με τον δημοσιογράφο David Lipsky, στο παγωμένο Illinois του 1996.
O Dave Foster Wallace γεννήθηκε το 1962 στη Νέα Υόρκη.
Το 2008 αυτοκτόνησε μη μπορώντας να ξεπεράσει τη χρόνια κατάθλιψή του την οποία προσπαθούσε να νικήσει με ισχυρά αντικαταθλιπτικά που του επέτρεπαν να είναι δημιουργικός.
Είχε προλάβει όμως να αφήσει πίσω του ένα τέτοιο συγγραφικό έργο, ώστε το περιοδικό Time να τον συμπεριλάβει στους σημαντικότερους μυθιστοριογράφους του εικοστού αιώνα.
Ο David Lipsky από την άλλη ήταν δημοσιογράφος του μουσικού περιοδικού Rolling Stone και συγγραφέας της «σειράς», ο οποίος όταν το 1996 διάβασε το χιλίων και πλέον σελίδων έπος του Wallace με τίτλο Infinite Jest, έπαθε την πλάκα της ζωής του.
Έπεισε λοιπόν τον διευθυντή του να πάρει μια σειρά συνεντεύξεων από τον Wallace – 'τον Hemingway της γενιάς μας' όπως του λέει - προκειμένου να δημοσιευθούν στο περιοδικό.
Αυτό που παρακολουθούμε στην ταινία είναι οι ατέλειωτες συζητήσεις των δυο τους σε μια περίοδο πέντε ημερών, που λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκεια του τελευταίου σκέλους της περιοδείας προώθησης του βιβλίου του από τον Wallace, εξ΄ου και το Τέλος της Περιοδείας (End of the Tour).
Ακούγεται ίσως βαρετό, αλλά πιστέψτε με είναι το ακριβώς αντίθετο.
Και αυτό γιατί το χωρίς τέλος κουβεντολόι των δυο τους είναι απολαυστικό, αφού ακούμε αναλύσεις από τα ίσως πιο αναμενόμενα θέματα, όπως η εξάρτηση από την τηλεόραση και τα προβλήματα μοναξιάς και κατάθλιψης του σύγχρονου ανθρώπου, μέχρι τη σπουδαιότητα του Die Hard και των τραγουδιών της Alanis Morissette (η οποία εκείνη την περίοδο με τον δίσκο της Jagged Little Pill ήταν απίστευτα δημοφιλής).
Σε ύφος road trip είναι γυρισμένη η ταινία - μιας και ο Wallace έχει υποχρεώσεις για την παρουσίαση του βιβλίου του - κάτι που ασφαλώς βοηθάει στην κινηματογραφικότητα της.
Ο Jesse Eisenberg (Now You See Me) υποδύεται τον David Lipsky με το γνωστό νευρωτικό του ύφος (καμιά φορά αναρωτιέμαι όταν τον βλέπω εάν μιλάει κομπιάζοντας και στην κανονική του ζωή).
Αντιμετωπίζει με ιδιαίτερο δέος το είδωλο του.
Αισθάνεται ότι δεν είναι πρέπον να τον πιέσει με δύσκολες ερωτήσεις σχετικά με λεπτά ζητήματα (ναρκωτικά, απόπειρα αυτοκτονίας) αφού ο θαυμασμός του προς από αυτόν είναι μεγάλος.
Αισθάνεται ίσως και μια δόση ζήλιας αντιλαμβανόμενος ότι αυτός δεν έχει το ταλέντο να γίνει τόσο σπουδαίος συγγραφέας.
Ο Jason Segel (This Is The End) στον ρόλο του Wallace είναι αποκάλυψη.
Με την μπαντάνα σήμα κατατεθέν μόνιμα στο κεφάλι του, ισορροπεί έξοχα ανάμεσα στην προβληματική- καταθλιπτική προσωπικότητα του συγγραφέα και του πολυλογά καθημερινού τύπου που αισθάνεται πως δεν έχει κάνει και κάτι σπουδαίο στη ζωή του και που απολαμβάνει να συζητάει χαλαρά με έναν καλό του φίλο.
Η ταινία δεν απαιτεί να είστε θαυμαστές ή βαθείς γνώστες του συγγραφικού έργου του Wallace για να την αγαπήσετε.
Ούτε χρησιμοποιεί το τραγικό του τέλος για την εύκολη συγκίνηση (παρόλο που υποσυνείδητα η αυτοκτονία του είναι πάντα παρούσα).
Είναι περισσότερο ένα ταξίδι στην ποπ κουλτούρα της εποχής, με διαλόγους γεμάτους ουσία και προσιτούς στον καθένα (αυτό για να μη νομίζετε ότι θα χρειαστείτε λεξικό για να παρακολουθήσετε τις φιλοσοφικές αναζητήσεις των δύο πρωταγωνιστών).
Και πως να μην είναι έτσι όταν στην ταινία ακούγονται από REM μέχρι Pulp σε ένα εξαιρετικό soundtrack από κομμάτια της εποχής;
Σε κάποια σκηνή της ταινίας δε, ο Wallace επιμένει να δουν στο σινεμά - και δείχνει να το απολαμβάνει δεόντως - το Broken Arrow, την ταινία χαβαλές του John Woo, με τον ψυχάκια John Travolta να απειλεί να ανατινάξει όλο τον κόσμο και τον Christian Slater να τον σώζει.
Απλά καθημερινά πράγματα δηλαδή.
Στους κινηματογράφους από 19 Νοεμβρίου.
Νίκος Παλάτος.
1.jpg)
