Γράφει ο Κωνσταντίνος Παναγιώτου.
Περπατάτε σε ένα σκοτεινό δάσος και πέφτετε πάνω στον Κόμη Δράκουλα, τον Φρανκεστάιν, τον Αμμάνθρωπο, τον Αόρατο άνδρα και το Λυκάνθρωπο.
Όχι και η καλύτερη σας έτσι;
Τι θα λέγατε όμως αν σας εκμυστηρευόμασταν πως οι παραπάνω τύποι φοβούνται εσάς πιο πολύ από ότι φοβάστε εσείς αυτούς;
Επειδή λοιπόν στο φανταστικό σύμπαν της Sony Pictures Animation όλα μπορούν να συμβούν, ακόμα και να ανοίξει ο διάσημος Κόμης ένα ξενοδοχείο για να στεγάσει όλα τα τέρατα και να τα προστατέψει από τη μήνη των ανθρώπων, δεν λέμε περισσότερα και περνάμε γρήγορα στο προκείμενο.
Το concept είναι αρκετά απλό...
Ο Κόμης Δράκουλας καταφέρνει επιτέλους να ανοίξει το ξενοδοχείο (εξ’ ου και ο original τίτλος: Hotel Transylvania), το οποίο σχεδίαζε επί σειρά ετών με τη – νεκρή πλέον - σύζυγο του.
Ο σκοπός του εν λόγω ξενοδοχείου δεν είναι άλλος από την ασφαλή στέγαση και επομένως την ελεύθερη πλέον διασκέδαση των τεράτων.
Καταφύγιο στο οίκημα (αν μπορεί να χαρακτηριστεί ως απλό οίκημα ένας τεράστιος πύργος με χιλιάδες δωμάτια και ακόμα περισσότερα μυστικά) βρίσκουν λοιπόν, όντα όπως ο Φρανκεστάιν μετά της συζύγου του παρακαλώ, ο αμμάνθρωπος, ο αόρατος άνδρας με μόνο ένα ζευγάρι γυαλιά να προδίδουν την ύπαρξη του, ο λυκάνθρωπος με τη γυναίκα του και τα ίσα με χίλια κουτσούβελα τους (λυκανθρωπάκια και αυτά), ο Μεγαλοπόδαρος (και το εννοούμε), ο κουασιμόδος σε ρόλο σεφ και άλλα πολλά πλάσματα βγαλμένα από λαϊκά παραμύθια και δοξασίες.
Η αφορμή για τη μάζωξη όλων των παραπάνω, αντι-ηρώων συνήθως, έγκειται στο γεγονός πως ο Δράκουλας διοργανώνει μία γιορτή για τα 118α (!) γενέθλια και άρα την ενηλικίωση της κόρης του, Mavis.
Η Mavis είναι ό,τι πολυτιμότερο έχει απομείνει στον αθάνατο πρωταγωνιστή της ιστορίας μας.
Ο τρόμος πως μία μέρα θα την χάσει όπως και τη μητέρα της, εξαιτίας των ανθρώπων, έχει σαν αποτέλεσμα να χτίσει ένα τεράστιο τείχος γύρω της, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Κυριολεκτικά γιατί το ξενοδοχείο τεράτων όντως αποτελεί ένα φρούριο από τον έξω κόσμο, τον κόσμο των ανθρώπων, και μεταφορικά γιατί της απαγορεύει οποιαδήποτε συναναστροφή με αυτά τα κτήνη, τα πραγματικά τέρατα, τους ανθρώπους, οι οποίοι μόνο κακό μπορούν να προκαλέσουν σε ένα τόσο αθώο πλάσμα σε βαθμό.
Βέβαια, την πεποίθηση του Δράκουλα δεν συμμερίζεται η μικρή (σχετικός ο χαρακτηρισμός μικρή, βλέπε παραπάνω την ηλικία της ) καθώς η ίδια δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να γνωρίσει τους ανθρώπους και άρα να τους κρίνει.
Ο φόβος και ο αποτροπιασμός των τεράτων για το είδος μας είναι και ο κινητήριος μοχλός της ιστορίας.
Αφού λοιπόν αρχικά παρουσιάζονται οι πρωταγωνιστές και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, μπαίνει στο παιχνίδι και ο ανθρώπινος παράγοντας.
Το ανθρώπινο είδος αντιπροσωπεύεται από τον Jonathan, έναν έφηβο ο οποίος κατά τη διάρκεια μίας πεζοπορίας, σπρωγμένος από το κυριότερο χαρακτηριστικό της ράτσας μας, την περιέργεια, καταλήγει στο ξενοδοχείο του Δράκουλα.
Η εμφάνιση του δεν γίνεται αντιληπτή παρά μόνο από το συμπαθή Κόμη που αφού αποτυγχάνει να τον πείσει να φύγει, αποφασίζει να τον μεταμφιέσει σε τέρας προκειμένου να συνεχίσει να περνάει απαρατήρητος.
Η μεταμφίεση του σε ξάδερφο του Φρανκεστάιν είναι γεγονός, και από εδώ και πέρα μπαίνει και σε μία σταθερή τροχιά η ιστορία μας.
Οι βασικοί άξονες δύο: Από τη μία η προσπάθεια του Δράκουλα και του Jonathan να κρατήσουν κρυφή την ανθρώπινη φύση του δεύτερου και από την άλλη ο έρωτας μεταξύ Mavis και Jonathan.
Μην σας φαίνεται παράξενο, προφανώς τα 118 τεράτινα χρόνια συμπίπτουν με τα 21 ανθρώπινα.
Φυσικά η ταινία κορυφώνεται όταν τελικά αποκαλύπτεται η φύση του Jonathan.
Ποιά η αντίδραση των τεράτων, της Mavis, του ιδίου μπροστά σε αυτή την αποκάλυψη;
Ποιός ο ρόλος των ανθρώπων γενικά στην ιστορία;
Ερωτήματα για τα οποία αξίζει και ο πιτσιρικάς αλλά και εσείς να χαλάσετε λίγη φαιά ουσία.
Κι αυτό γιατί τελικά εξάγονται ωραία μηνύματα από αυτό το παραμύθι.
Χαρούμενη ατμόσφαιρα, ξεκαρδιστικές σκηνές, αναμνήσεις από τις original solo εμφανίσεις κάθε ήρωα, βλέπε Κόμη Δράκουλα, Φρανκεστάιν ή λυκάνθρωπο, αγωνία αλλά και ρομαντισμός συνθέτουν τη δομή της πανέμορφης αυτής ταινίας.
Τα αστεία δίνουν και παίρνουν με το μεγάλο συν της υπόθεσης να είναι πως ο σκηνοθέτης, Genndy Tartakovsky (έχει υπάρξει 13 φορές υποψήφιος για Emmy) έχει μεριμνήσει για όλους.
Έτσι το κοινό χωρίζεται στα δύο και γελάει εναλλάξ.
Η… λιλιπούτεια πλευρά της σκοτεινής αίθουσας ξεκαρδίζεται με τα ανεπιτήδευτα αστεία, όπως η… απελευθέρωση δύσοσμων αερίων (ναι αυτό που φαντάζεστε) εκ μέρους του αμμάνθρωπου ενώ το μεγαλύτερο σε ηλικία κοινό σκάει πολλά χαμόγελα με τις ατάκες των Jonathan και Κόμη Δράκουλα αλλά και τους… ενήλικους υπαινιγμούς σε αρκετούς διάλογους.
Η σκιαγράφηση των χαρακτήρων είναι ακόμα ένα εξαιρετικό κομμάτι της δουλειάς του Tartakovsky.
Ο Δράκουλας είναι «κλειστός», ψυχρός, σοβαρός αλλά ταυτόχρονα απίστευτα καλοπροαίρετος απέναντι στους φίλους του και φυσικά την κόρη του.
Μόνο ένα πράγμα μπορεί να του κόψει τα ήπατα από το φόβο και δεν είναι ούτε το σκόρδο ούτε το μυτερό παλούκι στην καρδιά (το οποίο κατά τον ίδιο: «και ποιον δεν θα σκότωνε;»).
Η επαφή με τους ανθρώπους είναι η μεγαλύτερη φοβία του.
Αν μάλιστα προσθέσουμε στην… ανθρωποφοβία του και την έγνοια του για την ενηλικίωση της Mavis και επομένως ίσως της ψυχικής απομάκρυνσης της από αυτόν, έχουμε το τέλειο πακέτο ενός υπερπροστατευτικού γονέα.
Κουράγιο Mavis…
Μιλώντας για τη Mavis, πρέπει να τονίσουμε πως εξαιρετική δουλειά έγινε και πάνω σε αυτή.
Η μικρή δρακουλίτσα, μοιάζει με όλα τα παιδιά της ηλικίας της.
Είναι έφηβη, οπότε τσαντίζεται εύκολα, μουτρώνει (κυρίως στον πατέρα της) ακόμα ευκολότερα και κάνει του κεφαλιού της – συνέχεια - αλλά παράλληλα έχει μία τεράστια αγκαλιά για όλο τον κόσμο.
Το όνειρο της είναι να επισκεφτεί τη Χαβάη ενώ όλα τα μελλοντικά της σχέδια «κλείνονται» στην καρτ ποστάλ που αναπαριστά το μυθικό (για αυτή και για αρκετούς από εμάς) προαναφερθέν μέρος.
Όνειρα, φιλοδοξίες, αγωνία, φόβοι και αβεβαιότητα.
Χαρακτηριστικά όλων των εφήβων αυτού του κόσμου.
Ε, αν δεν μεταμορφωνόταν συχνά-πυκνά σε νυχτερίδα θα πιστεύαμε πραγματικά πως δεν είναι παιδί του Δράκουλα.
Οι υπόλοιποι χαρακτήρες ολοκληρώνουν το κολάζ με τίτλο: Συμπαθητικά τερατάκια που δεν πρέπει να φοβάστε.
Ο λυκάνθρωπος (παρουσιάζεται με το όνομα Wayne στη ταινία) προσπαθεί με νύχια και με δόντια (κυριολεκτικά !) να είναι καλός πατέρας και σύζυγος ενώ ο Φρανκεστάιν παλεύει να μη γίνει κομμάτια για ακόμη μία φορά (κυριολεκτούμε όσο δεν πάει άλλο).
Η προσωπικότητα όλων των τεράτων (εκτός από του κουασιμόδου, ο οποίος παρουσιάζεται όντως κακός, υποχθόνιος και… μάγειρας – γιατί κύριε Tartakovsky;) προϊδεάζει τα παιδιά για κάτι θετικό και αισιόδοξο.
Ούτε καν ο Μεγαλοπόδαρος δεν θέλει να κάνει κακό σε κανέναν.
Όλα τα τέρατα το μόνο που θέλουν είναι να ζήσουν ελεύθερα χωρίς να χρειάζεται να κρύβονται στις σκιές από τους ανθρώπους.
Εδώ λοιπόν μπαίνουμε στο άλλο σημαντικό κομμάτι της ταινίας.
Το Hotel Transylvania δεν αποτελεί μόνο ένα χαλαρωτικό μιαμισάωρο για μικρούς και μεγάλους.
Είναι ένα διδακτικό απαύγασμα αναφορικά με τις προκαταλήψεις και το ρατσισμό.
Τα τέρατα μισούν εμάς επειδή μας φοβούνται, εμείς αυτά για τον ίδιο λόγο.
Κάντε τον παραλληλισμό με τη σύγχρονη κοινωνία και ορίστε: με το πέρας της προβολής, το παιδί είναι έτοιμο για ακόμα ένα μάθημα κοινωνικοποίησης.
Όπως μαρτυρά άλλωστε ο παρακάτω διάλογος:
Jonathan: «Θα με σκοτώσουν αυτά τα τέρατα»;
Δράκουλας: «Όχι όσο πιστεύουν ότι είσαι τέρας».
Jonathan: «Αυτό είναι κάπως ρατσιστικό».
Μετά από όλα αυτά ρωτάτε αν αξίζει;
Αξίζει με χίλια.
Για τα πάντα.
Για τα αστεία, για τα μηνύματα, για τους καταπληκτικούς και έξυπνους χαρακτήρες, για την πρώτη συνάντηση των παιδιών σας με τους αντι-ήρωες των δικών σας παιδικών χρόνων και ...διάολε, για την ευκαιρία να μάθετε την άποψη του Δράκουλα για τον κινηματογραφικό του εαυτό, τον Edward στο Twilight!
Στις ελληνικές αίθουσες μεταγλωτισμένο από τη Feelgood, στις 6 Δεκεμβρίου.
Hotel Transylvania trailer 2 από FilmBoy-gr
1.jpg)
