Γράφει ο Γιωργος Καραμάνος.
«Κυρίες και κύριοι, ήρθε η ώρα να σας παρουσιάσω την πιο ιδιαίτερη ταινία της χρονιάς» θα έλεγε ο Wes Anderson στον κόσμο εάν τον ρωτούσε κάποιος αν μπορεί να χαρακτηρίσει την ταινία του.
Και πράγματι, το Moonrise Kingdom πρόκειται για μια από τις πιο ιδιαίτερες ταινίες που έχουμε δει φέτος.
Δεν ξέρω εάν γνωρίζετε το έργο και την πορεία του Τεξανού σκηνοθέτη άλλα έχει κάνει αρκετά και αξιόλογα φιλμς.
Η αισθητική του είναι συγκεκριμένη όπως και ο τρόπος που δουλεύει την κάμερα.
Έτσι και εδώ θα ακολουθήσουμε τα χνάρια του σε αυτό το παράξενο έργο.
Σε ένα απομονωμένο και σχεδόν τροπικό νησί της Αμερικής ένα παιδί εξαφανίζεται.
Αυτό το παιδί είναι ο Sam (Jared Gilman).
Ένα προβληματισμένο και βαθύτατα έξυπνο άτομο.
Ο Sam είναι ορφανός και η απόδραση του από την κατασκήνωση δεν ξαφνιάζει κανέναν αφού είναι αντικοινωνικός και ομολογούμενος περίεργος.
Όταν όμως οι Αρχές ιδιοποιούνται για την εξαφάνιση του, γίνεται αντιληπτό πως ένα ακόμα παιδί έχει εξαφανιστεί.
Και αυτή είναι η Suzzy (Kara Hayward).
Ένα κορίτσι στην εφηβεία που και αυτό παρόλο που έχει μεγαλώσει σε ένα πλούσιο σπίτι και φαινομενικά έχει μια όμορφη ζωή, περνά το δικό του δράμα.
Εξαιτίας της εξαφάνισης αυτής, μια μικρή ομάδα ατόμων συγκροτείται και αρχίζει να ψάχνει τα δυο παιδιά.
Από την μια είναι ο αστυνομικός της περιοχής (Bruce Willis, RED) που είναι και ο κύριος υπεύθυνος της αποστολής διάσωσης των δυο παιδιών, και από την άλλη ο αρχηγός της τοπικής κατασκήνωσης (Edward Norton, Stone), ενώ βέβαια την ομάδα συμπληρώνουν οι γονείς της Suzzy (Bill Murray, Passion Play και Francis McDormand, Transformers 3).
Με σύντομες αναδρομές στο παρελθόν μαθαίνουμε το πώς γνωρίστηκαν, το πώς ανέπτυξαν αυτή την πλατωνική σχέση αλλά και το κυριότερο, γιατί θέλουν να αποδράσουν.
Παράλληλα, παρακολουθούμε τις απελπισμένες προσπάθειες των δυο νέων να μην βρεθούν καθώς και τον τρόπο που σκέφτονται.
Με αυτό τον τρόπο, το σενάριο αρχίζει να δένει και οι χαρακτήρες να έρχονται πιο κοντά.
Τα δυο παιδιά θα κάνουν τα πάντα για να μην εντοπιστούν και θα ζήσουν μια επικίνδυνη περιπέτεια.
Παίζουν ακόμη η Tilda Swinton (We Need to Talk About Kevin), ο Jason Schwartzman (Scott Pilgrim vs. the World), ο Harvey Keitel (The Last Godfather) και άλλοι.
Ως ιδέα ομολογουμένως μοιάζει εντυπωσιακό.
Και εν μέρει είναι.
Το σενάριο μέσα του κρύβει πολλά μηνύματα καθώς και έντονα κοινωνικά σχόλια.
Το πρόβλημα είναι πως ξεφτίζει σταδιακά.
Η τροπή που παίρνει είναι η αναμενόμενη και στο τέλος μας προδίδει με ένα εύκολο φινάλε, ενώ το κύριο αρνητικό του είναι πως δεν μπορείς να το κατατάξεις κάπου.
Ούτε ξεκάθαρα δράμα είναι ενώ απέχει πολύ και από την κωμωδία.
Επίσης, ο τρόπος που συνδυάζεται με την «παραμυθένια» σκηνοθεσία του Wes Anderson δεν πιστεύω πως είναι και ο καλύτερος.
Σαφώς η σκηνοθεσία και γενικότερα η αισθητική της ταινίας είναι υψηλού επίπεδου.
Τόσο τα μοναδικά τόπια όσο και το ντύσιμο της εποχής σε κερδίζουν.
Όλα τα πλανά είναι καλογυρισμένα και εντυπωσιακά ακολουθώντας την γνωστή τεχνική του Wes Anderson, ενώ και η μουσική είναι εξίσου εντυπωσιακή, με instrumental κομμάτια και ήρεμους ρυθμούς.
Όμως η όμορφη αισθητική αρκεί για να κάνει μια ταινία να αξίζει;
Εάν ρωτάτε εμένα θα σας πω όχι.
Γιατί, ενώ παρακολουθείς την ταινία συνειδητοποιείς πως όσο καλογυρισμένη και αν είναι, έχει ελλείψεις και αρνητικά.
Όπως είπα και πριν ενώ το σενάριο είναι έξυπνο δεν καταφέρνει τελικά να υποδείξει όλα αυτά που επιθυμεί ενώ και η παραμυθένια ατμόσφαιρα μοιάζει ασύνδετη με την πλοκή.
Οι χαρακτήρες από ένα σημείο και μετά γίνονται υπερβολικά περίεργοι, πράγμα που σε δυσκολεύει να βγάλεις άκρη αφού οι αντιδράσεις τους δεν είναι φυσιολογικές.
Γενικότερα, το Moonrise Kingdom είναι μια ιδιαίτερη ταινία που δεν αφήνει πολλά περιθώρια σχολιασμού.
Ξεκινά με μια απελπισμένη προσπάθεια φυγής δυο παιδιών να απομακρυνθούν από την κοινωνία που τους περιβάλλει και εκεί μπλέκει τον σουρεαλισμό του Anderson με τους περιέργους διάλογους και τις απρόσμενες αντιδράσεις.
Δεν ξέρω εάν έφταιγαν οι διάλογοι (ή η έλλειψη ουσίας τους) αλλά από τόσο καλούς ηθοποιούς περίμενα καλυτέρα πράγματα.
Ναι μεν ο Bruce Willis και ο Edward Norton πιάνουν τα υψηλό επίπεδα απόδοσης τους, ωστόσο δεν έχουν κάνουν ποτέ την υπέρβαση και ο τρόπος που είναι γυρισμένη η ταινία τους περιορίζει.
Ο Murray ψάχνοντας - απ'ότι φαίνεται απελπισμένα πλέον - indie ταινίες για να παίζει, έχει αυτό το κλασσικό ψυχρό του ύφος και η συμμετοχή του στην εξέλιξη του έργου είναι μικρή ουσιαστικά, ενώ και οι δυο μικροί πρωταγωνιστές δεν φαίνεται να ερμηνεύουν τους ρόλους τους εξαιρετικά.
Περισσότερο καταπιάνονται με άβολα βλέμματα και παιδικούς διάλογους πάρα προσπαθούν να ερμηνεύσουν.
Η προσπάθεια τους ήταν αξιόλογη αλλά η απειρία τους σε συνδυασμό με το ότι ήταν ένα αταίριαστο δίδυμο κάνει τις ερμηνείες τους μέτριες.
Συνοψίζοντας, μου φαίνεται πως πρέπει να εξηγήσω για άλλη μια φορά την άποψη μου.
Το Moonrise Kingdom είναι μια ταινία υψηλής αισθητικής.
Η σκηνοθεσία βρίσκεται στο επίκεντρο χαρίζοντας πλούσιες εικόνες.
Ωστόσο, μιλάμε για μια ιδιαίτερη ταινία που σε πολλά σημεία απομακρύνει τον θεατή.
Οι ερμηνείες δεν είναι τόσο συγκλονιστικές όσο ήταν αναμενόμενο για ένα τόσο πλούσιο και ποιοτικό cast και τα δυο παιδιά-πρωταγωνιστές μοιάζουν αταίριαστα.
Εάν ψάξεις για κρυμμένα νοήματα σίγουρα θα τα βρεις, ωστόσο ως ταινία παρόλη την εντυπωσιακή σκηνοθεσία της δεν σε συγκλονίζει.
Κύριο μειονέκτημα της είναι το σενάριο που ξεφτίζει σταδιακά και περιορίζεται σε μικρούς διάλογους.
Συνολικά, είναι ένα ποιοτικό έργο δίχως αμφιβολία που ωστόσο η υλοποίηση του δεν είναι αυτή που του αναλογούσε.
Στις ελληνικές αίθουσες από 14 Ιουνίου.
Moonrise Kingdom trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
