Ακόμα μια διοργάνωση έλαβε τέλος και έτσι το 21ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης μας χαιρέτησε ανανεώνοντας το ραντεβού του για την επόμενη χρονιά.
Μέχρι τότε αναπολούμε ορισμένες αναμνήσεις και στιγμιότυπα από το φετινό Φεστιβάλ.
Ενδιαφέρουσες συζητήσεις και αφιερώματα με επίκεντρο τα ζώα, ταινίες-εκπλήξεις οικολογικών ανησυχιών και δημιουργοί με περιβαλλοντικές ευαισθησίες έκαναν την εμφάνιση ανάμεσα στο πλούσιο φετινό πρόγραμμα.
Ας αρχίσουμε με την ταινία που βραβεύτηκε φέτος με το Χρυσό Αλέξανδρο, τη θαυμάσια ταινία ‘Advocate’ των Philippe Bellaiche και Rachel Leah Jones που έκλεψε τις εντυπώσεις από την πρώτη κιόλας προβολή σε ένα γεμάτο από κόσμο Ολύμπιον παρουσία των σκηνοθετών αλλά και της χαρισματικής ηρωίδας-δικηγόρου της ταινίας Lea Chemel.
Η ταινία μας παρουσιάζει μια αντισυμβατική και ακτιβίστρια δικηγόρο που σίγουρα διαφέρει από πολλές άλλες γυναίκες του επαγγέλματος χάρη στο δυναμισμό και την αποφασιστικότητα της.
Είναι πραγματικά μια ευαισθητοποιημένη ηρωίδα και πολύ δίκαια η ταινία εκτιμήθηκε από το κοινό και εν τέλει έλαβε και το μεγάλο βραβείο.
 |
| Advocate |
Πέρα από τις ταινίες, πραγματικό ενδιαφέρον είχε και μια συζήτηση που ήταν παράλληλη εκδήλωση ενός από τα αφιερώματα που εστίαζε στα ζώα με τίτλο ‘Γιατί να κοιτάζουμε τα ζώα;’.
Στη συζήτηση έλαβε μέρος ο συγγραφέας Γιώργος Σκαμπαρδώνης, ο τιμώμενος του φετινού φεστιβάλ σκηνοθέτης και φωτογράφος Λούι Ψυχογιός, ο συγγραφέας και ερευνητής Σταύρος Καραγεωργάκης ενώ συντονίστρια ήταν η καθηγήτρια του τμήματος κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου Άννα Λυδάκη.
Καθένας από τους συνομιλητές συμμετείχε στη συζήτηση με τις δικές του ανησυχίες και σκέψεις γύρω από τη σημασία των ζώων στη ζωή του ανθρώπου και αυτό έκανε την κουβέντα όλο και περισσότερο ενδιαφέρουσα καθώς το κοινό παρακολουθούσε τους ομιλητές στην αίθουσα.
 |
| Συζήτηση - Γιατί να κοιτάζουμε τα ζώα; 2 |
Στη συνέχεια, ξεχωρίσαμε ταινίες με κοινωνικό και περιβαλλοντικό προβληματισμό όπως το ‘Soyalism’ των Enrico Parenti και Stefano Liberti που μας περιγράφει με τρομακτικό τρόπο την πανίσχυρη βιομηχανία τροφίμων σε παγκόσμιο επίπεδο και μας ενημερώνει διεξοδικά για το μονοπώλιο της σόγιας σε διάφορα μέρη του πλανήτη.
Κοινωνικό προβληματισμό συναντήσαμε και στην ταινία ‘Sheep Hero’ του Ton Van Zantvoort όπου ήρωας του τίτλου είναι ο δυναμικός Stijn Hilgers που πρόκειται για μια πραγματικά αντισυμβατική και ξεχωριστή φιγούρα.
Αρνείται να παρατήσει το κοπάδι με τα πρόβατα για μια πιο μοντέρνα δουλειά και ζωή και παλεύει να κρατηθεί στις ιδέες του που τόσο συνειδητά πιστεύει.
Προσωπικότητα που σίγουρα θα εμπνεύσει πολλούς συνανθρώπους του σε όλο τον κόσμο.
Δυνατή και αληθινή επίσης η ταινία του σκηνοθέτη Fabrizio Maltese ‘California Dreaming’ που μας παρουσιάζει μια εντελώς διαφορετική οπτική της ξακουστής πολιτείας μέσα από τις αφηγήσεις πέντε ανθρώπων που ζουν στην ερημική Καλιφόρνια Σίτι.
Μια ιστορία που έρχεται να απομυθοποιήσει ένα θρυλικό μέρος.
 |
| California Dreaming |
Στο μουσικό προσκήνιο, θετικές εντυπώσεις μας έδωσε η ταινία ‘Carmine Street Guitars’ του Ron Mann που μας παρουσιάζει τις καθημερινές δραστηριότητες ενός φιλόδοξου μικρού μαγαζιού στη Νέα Υόρκη όπου ο ιδιοκτήτης του φτιάχνει με μεράκι και με μεγάλη λεπτομέρεια τις πιο όμορφες χειροποίητες κιθάρες.
Σε καλό επίπεδο τοποθετούμε και το ντοκιμαντέρ ‘Greek Rock Revolution’ του Miguel Angel Cano Santizo που συναντά επτά σύγχρονες ελληνικές μπάντες της ελληνικής ροκ μουσικής σε πρόβες, συναυλίες αλλά και συζητήσεις των μελών μεταξύ τους.
 |
| Greek Rock Revolution |
Στην ενότητα του σινεμά, παρακολουθήσαμε το αρκετά καλό ντοκιμαντέρ ‘Love Express: The Disappearance of Walerian Borowczyk’ του Kuba Mikurda για τον σπουδαίο Πολωνό σκηνοθέτη.
Το ντοκιμαντέρ κάλυψε πολλά σημεία και μας έδειξε άγνωστες ή έστω λιγότερο γνωστές πτυχές του σκηνοθέτη από την περίοδο που ξεκίνησε με το animation και τις καινοτομίες του μέχρι και το πέρασμα στις ερωτικές ταινίες.
Τα πρόσωπα που μιλούσαν για εκείνον μας έδωσαν σημαντικό υλικό και πληροφορίες.
Ωστόσο, έχουμε ένα παράπονο.
Το ντοκιμαντέρ δεν αναφέρει κάτι για την περίοδο 1977-1983, πράγμα που αποτελεί ένα μειονέκτημα μιας και εκείνη την περίοδο ο Borowczyk ήταν ενεργός στον κινηματογράφο.
Η οικολογική μας συνείδηση σείστηκε με την ταινία ‘Sharkwater: Extinction’ του Rob Stewart που παρουσιάζει το ατελείωτο, απαράδεκτο και αισχρό κυνήγι καρχαριών ανά τον κόσμο μέσα από την κάμερα ενός πραγματικού ακτιβιστή ήρωα.
Το κυνήγι δίχως τέλος γίνεται για τα πτερύγια του καρχαρία που αποφέρουν αδιανόητο κέρδος στις αγορές ανά τον κόσμο και το μόνο που κατορθώνουν οι κυνηγοί και οι βιομηχανίες τους είναι να αφανίζουν σταδιακά ένα από τα πιο παλιά είδη του ζωικού βασιλείου και να διαλύουν την ισορροπία στη φύση.
Πολλά από τα είδη είναι κυριολεκτικά υπό εξαφάνιση και ο σκηνοθέτης και το ντοκιμαντέρ έχουν πάρει ήδη θέση.
Πραγματική έκπληξη υπήρξε η ταινία ‘The Fig House’ του Πίτζι Καμπούρογλου που εξιστορούσε το χρονικό μιας πολυμελούς ομάδας ανθρώπων διαφορετικών εθνοτήτων που συγκατοικούν σε ένα απομονωμένο μικρό σπίτι στη Θεσσαλονίκη όπου και το καταλαμβάνουν για περίπου επτά μήνες με απώτατο σκοπό να διαφύγουν στη Γερμανία στο κοντινό μέλλον.
Η ταινία κατέχει μια από τις πιο πρωτότυπες αφηγηματικές μεθόδους που έχουμε δει τελευταία στο σινεμά που συνοδεύεται από έξυπνα σχόλια και χιουμοριστικούς διαλόγους και σκηνές.
Ο τρόπος κινηματογράφησης δημιουργεί μια ιδιαίτερη συμπάθεια του θεατή προς τους ήρωες της ταινίας και τους ακολουθεί με αμείωτο ενδιαφέρον μέχρι τέλους.
Μια ταινία-ανακάλυψη που πρέπει κανείς να δει, μια πραγματική εμπειρία που σε συναρπάζει και σε συγκινεί.
 |
| The Fig House |
Τέλος, αξίζει να αναφερθούμε και στην ταινία ‘Μέχρι τη Θάλασσα’ του Μάρκο Γκαστίν όπου μας μεταφέρει στη μονάδα αποκατάστασης του ΚΑΤ στην οποία για ένα χρόνο παρακολουθούμε κάποιους από τους ασθενείς που νοσηλεύονται εκεί λόγω κάποιου σοβαρού ατυχήματος.
Το ντοκιμαντέρ μας άφησε πολύ θετικές εντυπώσεις για το αίσθημα της αισιοδοξίας που σου αποτυπώνεται μετά το τέλος της ταινίας βλέποντας τους ήρωες της ταινίας να αγωνίζονται να ξανασταθούν στα πόδια τους.
Μια πραγματικά θαρραλέα και εμπνευσμένη δουλειά που συγκινεί το θεατή και του δείχνει ήρωες καθημερινούς και απλούς να αγωνίζονται και να παλεύουν ώστε να αποκτήσει νόημα η ζωή τους δίνοντας ο καθένας τους μια ακόμα δεύτερη ευκαιρία στον εαυτό του.
Σπουδαία καταγραφή των χαρακτήρων που κάνει σε πολύ γρήγορο χρόνο το θεατή να συμπαθήσει τον καθένα από αυτούς.
Όπως ταυτόχρονα αποτελεί ένα απλό και ολοκληρωμένο μάθημα ζωής.
Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης υπόσχεται να ανανεώσει το ραντεβού του την επόμενη χρονιά με ένα εξίσου καλό και άξιο πρόγραμμα.
Πάνος Μουζάκης.
