Μία από τις τελευταίες τάσεις του παγκόσμιου κινηματογράφου είναι οι ταινίες που το σενάριο τους εκτυλίσσεται στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 (με το «Stranger Things» να έχει παίξει κι αυτό τον ρόλο του), με τις περισσότερες από αυτές να προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την αίσθηση νοσταλγίας που εκπέμπουν.
Ο Isao Yukisada (ένας από τους πιο ταλαντούχους σύγχρονους Ιάπωνες σκηνοθέτες) παρουσιάζει και την δική του δουλειά στο συγκεκριμένο στυλ, μέσω ενός συνδυασμού με το εφηβικό, σχολικό δράμα, το οποίο βασίζεται στο ομώνυμο manga της Kyoko Okazaki.
Η Haruna είναι ένα κορίτσι που μοιάζει αποστασιοποιημένο από τα πάντα γύρω της, αν και έχει έναν σύντροφο, τον Kannonzaki, και είναι μέλος μιας «συμμορίας», η οποία περιλαμβάνει την Rumi, μια συμμαθήτρια που κάνει σεξ με μεγαλύτερους άνδρες οι οποίοι την «λούζουν» με ακριβά δώρα, και μία ακόμα κοπέλα, που είναι η κουτσουμπόλα της τάξης.
Ο Ichiro είναι ένας ομοφυλόφιλος ο οποίος γίνεται μονίμως θύμα τραμπουκισμών και βίας, κυρίως από τον Kannonzaki, ο οποίος φαίνεται να το μισεί για κάποιο λόγο.
Κάποια στιγμή η Haruna συνειδητοποιεί το γεγονός και προσπαθεί επανειλημμένως να προστατεύσει τον Ichiro, με τους δύο να καταλήγουν σε μία ασυνήθιστη σχέση φιλίας.
Λίγο αργότερα, ο Ichiro συστήνει την Haruna στον «θησαυρό» του, το πτώμα ενός νεκρού ανθρώπου που σαπίζει για εβδομάδες στους θάμνους στην άκρη του ποταμού που διασχίζει την πόλη (εξ ου και ο τίτλος) και σε μία φίλη του, την Kozue, ένα φωτομοντέλο με βουλιμικές τάσεις.
Οι τρεις τους γίνονται και αυτοί «συμμορία», με την σχέση να καταλήγει σε μία σειρά από αντίκτυπα, κυρίως σε σχέση με τον Kannonzaki, και την Kanna Tajima, μία κοπέλα που θεωρητικά είναι η σύντροφος του Ichiro, αν και ο δεσμός τους είναι εξαιρετικά μονόπλευρος.
Καθώς το άγχος, το σεξ και η αλήθεια αρχίζουν να κυριαρχούν στις σχέσεις των πρωταγωνιστών, η βία μοιάζει αναπόφευκτη.
Ο Yukisada χρησιμοποιεί την κάπως τραβηγμένη ιστορία του πρωτοτύπου ώστε να παρουσιάσει μία ταινία που επικεντρώνεται στους νέους της εποχή, και συγκεκριμένα στις συνέπειες της έλλειψης καθοδήγησης από γονείς και δασκάλους (αμφότεροι είναι σχεδόν εντελώς απόντες στην ταινία) που χαρακτήριζε την συγκεκριμένη γενιά.
Η θεματική αυτή αντικατοπτρίζεται σε όλους τους χαρακτήρες.
Η Haruna έχει υιοθετήσει μία στάση αποστασιοποίησης και αναισθησίας απέναντι σε οτιδήποτε συμβαίνει γύρω της, με την μόνη της έννοια να είναι ο Ichiro, αν και οι λόγοι δεν γίνονται ποτέ φανεροί (ίσως να της αρέσει σαν άντρας).
Το ίδιο ισχύει και για τον Ichiro, ο οποίος έχει βρει ένα ασυνήθιστο καταφύγιο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) στην άκρη του ποταμού, ώστε να αντιπαρέλθει τους συνεχόμενους τραμπουκισμούς που αντιμετωπίζει.
Στο ίδιο πλαίσιο, ο Kannonzaki έχει στραφεί στην βία ώστε να μην σκέφτεται την διαλυμένη οικογένειά του, και η Rumi στο σεξ για ανάλογους λόγους, οι οποίοι περιλαμβάνουν και την εξαιρετικά περίεργη αδερφή της.
Η Kanna έχει «αποφασίσει» να μην βλέπει την αδιαφορία του Ichirο, πείθοντας με αυτόν τον τρόπο τον εαυτό της πως έχει βρει την πραγματική αγάπη (και για να κομπάζει στις συμμαθήτριές της, οι οποίες τον θεωρούν πανέμορφο).
Τέλος, η προσπάθεια της Kozue να διατηρηθεί λεπτή και όμορφη, σύμφωνα με τα στάνταρ του teen idol, την έχει οδηγήσει σε μία ακραία βουλιμία και μία αποστασιοποίηση παρόμοια με εκείνη της Haruna.
Μέσω αυτών των χαρακτήρων και της συμπεριφοράς τους, ο Yukisada παρουσιάζει μία πολύ σκοτεινή εικόνα της εποχής, με τα παιδιά να φαίνεται να ανήκουν σε μία χαμένη γενιά, καθώς τριγυρίζουν άσκοπα στους δρόμους, χωρίς καμία θέληση να πετύχουν στόχους που ούτε καν γνωρίζουν ποιοι είναι.
Ακόμα και αυτοί που γνωρίζουν τι θέλουν να κάνουν όμως (η Kanna θέλει να είναι με τον Ichiro, η Kozue να ακολουθήσει καριέρα στην show business, η Rumi να αποκτήσει ακριβά πράγματα) παρουσιάζονται ως ακόμα πιο αποπροσανατολισμένοι και μάταιοι, σε σημείο που οι προσπάθειές τους οδηγούν στην καταστροφή.
Κάπως έτσι, ο Yukisada παρουσιάζει έναν άκρως σκοτεινό κόσμο όπου η ελπίδα δεν υπάρχει πουθενά και η βία και ο θάνατος καραδοκούν σε κάθε σχέση.
Στην προσπάθειά του αυτή, ευνοείται τα μέγιστα από την φωτογραφία του Kenji Maki, ο οποίος παρουσιάζει εικόνες όπου το μαύρο και το γκρι κυριαρχούν, με την τακτική του να βρίσκει το απόγειό της στην περιοχή στην άκρη του ποταμού, η οποία παρουσιάζεται ως δυστοπική και θυμίζει (σε κάποιο βαθμό) τις καλαμιές στο «Onibaba» του Kaneto Shindo (ως ένα μέρος χωρίς ελπίδα, το οποίο όμως παρέχει την μοναδική ελπίδα των πρωταγωνιστών).
Να σημειώσουμε επίσης πως η ταινία περιλαμβάνει μια σειρά από συνεντεύξεις με τους πρωταγωνιστές, οι οποίες αποκαλύπτουν την πραγματική τους κατάσταση και τους αληθινούς χαρακτήρες τους, καθώς και ένα μικρό αριθμό flashbacks που ολοκληρώνονται στο φινάλε.
Όλα τα παραπάνω συνδυάζονται με πολύ ωραίο τρόπο μέσω του μοντάζ του Tsuyoshi Imai, το οποίο διατηρεί τον συνήθη, σχετικά αργό ρυθμό των ιαπωνικών δραμάτων.
Το μόνο πρόβλημα που συνάντησα στην σκηνοθεσία και την εξέλιξη της ιστορίας είναι ένα από τα πιο συνηθισμένα στον κινηματογράφο της χώρας, της αργοπορίας κατά την διάρκεια του τέλους, το οποίο επιμηκύνεται χρονικά χωρίς προφανή λόγο.
Η αναπαράσταση της εποχής είναι εξαιρετική, τόσο σε ρούχα, μουσική, τηλεόραση, τάσεις ακόμα και συμπεριφορές, με τους Takahisa Taguchi, Naoki Soma και Masumi Sugimoto να κάνουν εξαιρετική δουλειά στα σκηνικά, την καλλιτεχνική διεύθυνση και τα κοστούμια, αντίστοιχα.
Οι ερμηνείες είναι σε εξίσου υψηλό επίπεδο, με την Fumi Nikaido (Why Don't You Play in Hell) να είναι εξαιρετική ως Haruna, τον Ryo Yoshizawa ως Ichiro και την Sumire (The Shack) ως Kozue να παρουσιάζουν την αποστασιοποίησή τους με ωριμότητα, και τον τρόπο που υποδύονται τους χαρακτήρες να βρίσκει το ακριβώς αντίθετο στους Shuhei Uesugi ως Kannonzaki, Shiori Doi ως Rumi και Aoi Morikawa ως Kanna.
Η αντίθεση αυτή είναι και ένα από τα μεγαλύτερα προτερήματα της ταινίας, καθώς αναδεικνύει την χημεία του επιτελείου των ηθοποιών.
Το River's Edge (Ribâzu ejji στα Ιαπωνικά) παρέχει μια εξαιρετική κινηματογραφική εμπειρία, μέσω της ομάδας των «αντιηρώων» της ιστορίας, της αποτύπωσης της εποχής και της απεικόνισης των συνεπειών της έλλειψης από γονείς και δασκάλους.
To «River's Edge» προβάλλεται στα πλαίσια του Five Flavours Festival
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
