Επιφωνήματα θαυμασμού και μόνο ήταν αυτά που ακολούθησαν την προβολή της συγκεκριμένης ταινίας.
Δύο ώρες αποσβολωμένης παρακολούθησης, χωρίς τίποτα να μπορεί να αποσπάσει την προσοχή μου από τα γεγονότα της και τον τρόπο που ξεδιπλώνονταν μπροστά μου.
Θεωρώ πως το Confessions είναι ίσως το καλύτερο σχόλιο για την σύγχρονη ιαπωνική κοινωνία και ιδιαίτερα για τον τρόπο που λειτουργούν οι έφηβοι στο σχολείο.
Ας αφήσω όμως στην άκρη τους διθυράμβους (για λίγο έστω) και ας δούμε περί τίνος πρόκειται.
H Υuko Moriguchi (Takako Matsu) είναι μία καθηγήτρια σε junior high (κάτι αντίστοιχο του δικού μας γυμνασίου, όπου φοιτούν παιδιά ηλικίας 12-15).
Ένα πρωινό λοιπόν και αφού έχει μοιράσει κουτιά με γάλα στα παιδιά, όπως προβλέπεται από το σχολικό πρόγραμμα, τους ανακοινώνει πως αυτή είναι η τελευταία μέρα της στο σχολείο.
Ως τότε δύο δεδομένα ήταν γνωστά στο σχολείο για την Yuko:
Πρώτον, πως ο σύζυγός της πάσχει από AIDS και δεύτερον, πως η κόρη της, η οποία πήγαινε στο νηπιαγωγείο, πνίγηκε, εξαιτίας ενός τραγικού ατυχήματος στην πισίνα του σχολείου.
Αυτό που αποκαλύπτει η καθηγήτρια στην αίθουσα είναι πως ο θάνατος της κόρης της δεν ήταν ατύχημα, αλλά ουσιαστικά φόνος και πως οι δολοφόνοι είναι δύο μαθητές της συγκεκριμένης τάξης, τους οποίους προσωρινά δεν αποκαλύπτει με τα ονόματα τους, παρά μόνο τους ονομάζει Α και Β .
Και αφού σιγά σιγά δίνει στοιχεία, ώστε όλοι οι υπόλοιποι να καταλάβουν για ποιους πρόκειται, τους λέει κάτι ίσως ακόμα πιο συνταρακτικό, πως έχει τοποθετήσει με σύριγγα στο γάλα των δύο αυτών μαθητών, αίμα από τον σύζυγό της.
Το τι συμβαίνει από κει και πέρα θα σας αφήσω να το ανακαλύψετε μόνοι σας.
Να διευκρινίσω απλώς πως ουσιαστικά, στο υπόλοιπο της ταινίας βλέπουμε το πως συμπεριφέρεται ολόκληρος ο κοινωνικός περίγυρος στους δύο αυτούς μαθητές, καθώς και την δική τους προσωπική ιστορία, μέσα από εξομολογήσεις του καθενός εκ των πρωταγωνιστών.
Θα το καταλάβετε καλύτερα, όπως παρακολουθείτε την ταινία.
Σκηνοθέτης της ταινίας ο Tetsuya Nakashima, σαφέστατα στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του.
Χρησιμοποιώντας πολλά flashbacks, μέσω των εξομολογήσεων των κεντρικών χαρακτήρων, παρουσιάζει μια πλειάδα κοινωνικών θεμάτων, όπως η σεξουαλικότητα, ο αυτοπροσδιορισμός, ο θάνατος, οι σχέσεις μεταξύ γονέων και παιδιών, καθηγητών και μαθητών, συμμαθητών κ.α, σε περιπτώσεις όμως, που όπως συνήθως στον ιαπωνικό κινηματογράφο, αγγίζουν τα όρια του σουρεαλιστικού.
Χαρακτηριστικό είναι επίσης πως οι περισσότεροι χαρακτήρες του πραγματικά βουλιάζουν στην θέληση τους για εκδίκηση, με αποτέλεσμα, αν και οι ίδιοι μετατρέπονται ενίοτε σε θύματα, να μην μπορεί ο θεατής να νιώσει συμπάθεια για κάποιον, έστω και αν πρόκειται ουσιαστικά για παιδιά.
Εξίσου εντυπωσιακό είναι πως καταφέρνει να χωρέσει αρκετό χιούμορ, αν και σκοτεινό και κακοπροαίρετο, σε ένα ψυχρό ψυχολογικό θρίλερ.
Το στυλ απεικόνισης του Nakashima αυτή τη φορά είναι σαφώς μινιμαλιστικό, σε αντίθεση με τις προηγούμενες δουλειές του (Kamikazegirls, Memories of matsuko), που ήταν υπερκινητικές και πνιγμένες στο χρώμα.
Χρησιμοποιεί επίσης εξαιρετικά την αργή κίνηση, ώστε να δώσει περισσότερη έμφαση σε συγκεκριμένες σκηνές.
Ως Yuko η πολυτάλαντη Takako Matsu, η οποία είναι πραγματικά εκπληκτική στο ρόλο της ψυχρής εκδικήτριας.
Η ερμηνεία της ταιριάζει αρμονικά με το ύφος της ταινίας, χωρίς τις εκφραστικές εξάρσεις, που τόσο πολύ συνηθίζουν οι Ιάπωνες ηθοποιοί.
Είναι ίσως ο μόνος ρόλος που καταφέρνει να εκμαιεύσει συμπάθεια από τον θεατή, αν και πρόκειται για μία καθηγήτρια που ουσιαστικά βασανίζει τους μαθητές της.
Μια πραγματικά αξιόλογη ηθοποιός σε έναν από τους καλύτερους ρόλους της καριέρας της.
Οι 37 μαθητές που απαρτίζουν την τάξη επιλέχθηκαν από μία οντισιόν με συμμετοχή άνω των χιλίων ατόμων και δεν είχαν πριν κάποια υποκριτική εμπειρία με εξαίρεση τον Kaoru Fujiwara ( μαθητής Β), ο οποίος έχει εμφανιστεί στο 20th century boys.
Αυτός, αλλά κυρίως ο Yukito Nishi (μαθητής Α), είναι αυτοί που κλέβουν την παράσταση με την απόδοσή τους, την οποία και θεωρώ παράσημο για τον σκηνοθέτη, ο οποίος κατάφερε να αποσπάσει ερμηνείες τέτοιου επιπέδου από τόσο άπειρους ηθοποιούς.
Φανερά πάντως το ταλέντο δεν τους λείπει.
Επίσης πολύ καλή στο ρόλο της ως Μιzuki Kitahara, η μόλις 14 χρονών Ai hashimoto.
Δε θα πω πολλά, απλά δείτε την, είναι ουσιαστικά αψεγάδιαστη.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
Αυτός, αλλά κυρίως ο Yukito Nishi (μαθητής Α), είναι αυτοί που κλέβουν την παράσταση με την απόδοσή τους, την οποία και θεωρώ παράσημο για τον σκηνοθέτη, ο οποίος κατάφερε να αποσπάσει ερμηνείες τέτοιου επιπέδου από τόσο άπειρους ηθοποιούς.
Φανερά πάντως το ταλέντο δεν τους λείπει.
Επίσης πολύ καλή στο ρόλο της ως Μιzuki Kitahara, η μόλις 14 χρονών Ai hashimoto.
Δε θα πω πολλά, απλά δείτε την, είναι ουσιαστικά αψεγάδιαστη.
Παναγιώτης Κοτζαθανάσης.
1.jpg)
