Tα τελευταία χρόνια, ο εξαιρετικός Robert Downey Jr. έχει πάρει τα πάνω του για τα καλά και ξεπερνώντας τα προβλήματα που αντιμετώπισε, κατάφερε να γίνει ένα από τα πιο hot ονόματα του Hollywood.
Όταν λοιπόν ο ίδιος αναφέρει ότι το Judge είναι η καλύτερη ταινία που έχει παίξει, τότε η προσπάθεια για οποιαδήποτε κριτική της ταινίας αποκτά άλλο νόημα.
Ο επιτυχημένος δικηγόρος Χανκ Πάλμερ (Robert Downey Jr., Iron Man 3), έχει απομακρυνθεί από την οικογένεια του και ζει στη Νέα Υόρκη.
Ο απρόβλεπτος χαμός της μητέρας του τον αναγκάζει να επιστρέψει στο πατρικό του σπίτι στην Ιντιάνα και στην οικογένεια του: τον μεγάλο του αδελφό Glen (Vincent D'Onofrio, Kill the Irishman) τον οποίο άθελά του είχε πληγώσει, τον μικρό του αδελφό Dale (Jeremy Strong, Zero Dark Thirty) που έχει προβλήματα στην κοινωνικοποίησή του και τον εφηβικό του έρωτα, τη Σαμ (Vera Farmiga, The Conjuring).
Η επιστροφή του τελικά δεν είναι και τόσο προσωρινή, αφού ο πατέρας του (Robert Duvall, Jack Reacher), σκληρός δικαστής της πόλης, κατηγορείται για φόνο, και ο Χανκ καλείται να τον υπερασπιστεί.
Ο δικαστής στηρίζεται πάνω του, χωρίς άλλοθι και χωρίς να θυμάται τί ακριβώς συνέβη.
Στην προσπάθεια τους να ανακαλύψουν την αλήθεια, αναγκάζονται να συνεργαστούν, και ο στόχος τους πλέον δεν περιορίζεται μόνο στην αποκάλυψη της αλήθειας, αλλά και στη σχέση τους, τη συγχώρεση, τη λύτρωση.
Είναι εμφανές, ότι το Judge θέλει να εστιάσει πρώτα απ' όλα στις σκληρές οικογενειακές σχέσεις και την τροπή που παίρνουν αυτές, ανάλογα την εξέλιξη των γεγονότων, και μετέπειτα να ασχοληθεί με την δίκη και γενικότερα το δικαστικό σύστημα και να μπορέσει να διελευκάνει την υπόθεση της ταινίας.
Η θεματική είναι αρκετά ξεκάθαρη και εκεί βασίζει μεγάλο μέρος της ταινίας ο σκηνοθέτης David Dobkin (o οποίος μας είχε συνηθίσει σε κωμωδίες όπως τα Wedding Crashers και The Change-Up), δηλαδή στο να μπορέσει να κρίνει και να ψυχολογήσει την μέση Αμερικάνικη οικογένεια.
Αδιαμφησβήτητα η ταινία είναι καλοφτιαγμένη και με ωραίες ερμηνείες, έστω κι αν είναι αρκετά "φιλικές" προς τον θεατή -οι χαρακτήρες είναι έτσι δομημένοι ώστε να γίνουν αρεστοί στον θεατή και αρκετά ...Oscar friendly, άσχετα αν δεν πιστεύω πως η συγκεκριμένη ταινία μπορεί να φτάσει μέχρι το τέλος και την τελετή βράβευσης.
Στόχο έχει να χτίσει μέσα από τους χαρακτήρες την υπόθεση της ταινίας και να μπορέσει να την κλιμακώσει μέχρι το ελαφρώς κλισέ και μελό φινάλε.
Τα 141 λεπτά πάντως θα μπορούσαν να είχαν μειωθεί αισθητά μέσω κάποιων σκηνών που εμπεριέχουν υπερβολές, ειδικά προς το φινάλε), ώστε η ταινία να αποδώσει ακόμα περισσότερο ερμηνευτικά και η πλοκή να είναι πιο στρωτή όσο πάμε προς το αναμενόμενα μεγάλο φινάλε της.
Όλα τα λεφτά στην ταινία είναι το δίδυμο Robert Downey Jr. και του Robert Duvall, όπου δυο γενιές ηθοποιών "δένουν" σχεδόν άψογα μεταξύ τους, προσφέροντας στην ταινία αρκετές αξιομνημόνευτες στιγμές.
Αξιοπρεπέστατοι, αλλά πιο κάτω σαφέστατα από τους δυο προαναφερθέντες είναι και οι δεύτεροι ρόλοι, μερικοί εκ των οποίων ίσως θα έπρεπε να αξιοποιηθούν λίγο παραπάνω (όπως οι Vincent D' Onofrio και Billy Bob Thorton (Fargo) για παράδειγμα, άξιζαν το κάτι παραπάνω και ένα μεγαλύτερο ρόλο).
Γενικά, το The Judge καταφέρνει να δώσει ένταση αλλά και τον απαιτούμενο συναισθηματισμό στο θέμα της, αν και η αλήθεια είναι ότι κάπου κάπου καταφεύγει σε υπερβολές που θα μπορούσε να είχε αποφύγει, στην προσπάθεια της να κάνει τον θεατή να ταυτιστεί τόσο με τους χαρακτήρες, όσο και με τα τεκταινόμενα.
Aναμφισβήτητα είναι μια ταινία που δεν αφήνει τον θεατή ανικανοποίητο, διότι είναι δείγμα καλού σινεμά γεμάτο από καλές ερμηνείες, μια αξιοπρεπή θεματολογία και γενικότερα μια προσπάθεια που άξιζε τον κόπο από την μια μεριά, ωστόσο από την άλλη δεν είναι ούτε η καλύτερη ταινία που έπαιξε ποτέ ο Robert Downey Jr., ούτε είναι ταινία που βλέπουμε να φτάνει μέχρι τα Όσκαρ.
Αξιοπρεπής και ωραία ταινία, αλλά με έναν σκηνοθέτη που φοβάται να κάνει το κάτι παραπάνω (ειδικότερα στο τελευταίο μέρος της), με αποτέλεσμα να καταφεύγει σε κάποιες υπερβολές και δακρύβρεχτες καταστάσεις που θα μπορούσε εύκολα να "ντριπλαρει" για το ακόμα μεγαλύτερο όφελος της (ούτως ή άλλως καλής) ταινίας.
Από 23 Οκτωβρίου στους κινηματογράφους.
Νίκος Δρίβας.
1.jpg)
