Πόσο επικίνδυνος είναι ο διδακτισμός στο σινεμά;
Σε μια ταινία, όπως ο ‘’Monsieur Lazhar’’, όπου κυριαρχούν οι λεπτές συμβολικές γραμμές , οι σιωπές και οι παύσεις που αναδεικνύουν τα αληθινά συναισθήματα πίσω από τις λέξεις, θα μπορούσαμε να απαντήσουμε καθόλου.
Πως ούτε καν ενοχλεί.
Στο “The Good Lie” , όμως, στη νέα ταινία του Καναδού Philippe Falardeau , ο διδακτισμός διυλισμένος μέσα σε μια εξωραïσμένη και υπεραπλουστευμένη πραγματικότητα, γίνεται όχι μόνο ενοχλητικός αλλά κι επικίνδυνα ανησυχητικός.
Ακολουθώντας τέσσερις νεαρούς Σουδανούς από την κόλαση του εμφύλιου σπαραγμού της πατρίδας τους ως τη γη της επαγγελίας, το Κάνσας των ΗΠΑ, ο Falardeau αγγίζει το ζήτημα των πολιτικών προσφύγων και της πολιτισμικής σύγκρουσης στη χώρα αποδοχής τους με μελοδραματισμό και επιφανειακό σκεπτικισμό, μένοντας στα ρηχά νερά μιας ωραιοποιημένης καταγραφής της ιστορίας.
Πρόκειται για την ιστορία των ‘’Χαμένων αγοριών’’, ένα πρόγραμμα μεταξύ ΗΠΑ και Σουδάν στα μέσα της δεκαετίας του ’80 με σκοπό τη σταδιακή μεταφορά στις ΗΠΑ χιλιάδων ορφανών του πολέμου.
Με σεναριακό υπόβαθρο λοιπόν την πραγματική ιστορία, ο Falardeau πλάθει ένα ανώδυνο παραμύθι, γεμάτο συναισθηματισμούς, εύκολους συμβολισμούς και σχηματικούς χαρακτήρες.
Από αυτούς με δυσκολία διασώζεται ακόμα και η βραβευμένη με Όσκαρ Reese Witherspoon (Devil's Knot), που στο ρόλο μιας κοινωνικής λειτουργού πνίγεται μέσα στις βαλτώδεις σεναριακές αφέλειες.
Ειδικά όταν προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της ότι πρέπει να βοηθήσει έναν πρόσφυγα να εισέλθει παρανόμως στις ΗΠΑ για να επανασυνδεθεί με τα αδέρφια του.
Δεν θα μπορούσε, βέβαια, να περιμένει κανείς τίποτα σοβαρό από ένα σενάριο, το tag line του οποίου συνοψίζει την ιδέα του καλού ψέμματος, του καλού σκοπού που αγιάζει τα μέσα, παραβλέποντας το γεγονός ότι η ποιότητα των μέσων που χρησιμοποιούμε σηματοδοτεί αναπόδραστα και την ποιότητα του σκοπού μας.
Κι αυτή ακριβώς η παράβλεψη είναι που κάνει το διδακτισμό της ταινίας επικίνδυνο.
Από 9 Οκτωβρίου στους κινηματογράφους.
Αντώνης Τολάκης.
1.jpg)
