Έχουν περάσει οκτώ ολόκληρα χρόνια από το Step Up και την ανάδειξη του Tatum σε σταρ πρώτης γραμμής.
Η απρόσμενη εισπρακτική επιτυχία αυτής της πρώτης ταινίας έθεσε τα θεμέλια για να δομηθεί ένα σοβαρό franchise ταινιών χορού.
Βεβαία, ταυτόχρονα, άλλαξε και το ίδιο το σινεμά.
Το 3D παγιώθηκε, η ψηφιοποίηση του κινηματογράφου άρχισε να θεωρείται δεδομένη και το CGI άγγιξε καινούργια επίπεδα.
Όλα αυτά, εάν το δούμε θεωρητικά, θα έπρεπε να έχουν βοηθήσει το Step Up να γίνει κάτι εξαιρετικά μεγάλο, μέσα στα πλαίσια του είδους του.
Κάτι αντίστοιχο με το Fast And Furious, αλλά στον κόσμο του χορού.
Καθώς όμως το ένα sequel διαδεχόταν το άλλο, ακόμα και οι πιστοί fan του franchise συνειδητοποίησαν πως το πράγμα είχε αρχίσει να χωλαίνει επικίνδυνα.
Κάπως έτσι φτάνουμε και στην πέμπτη προσθήκη της σειράς ταινιών Step Up.
Ίσως την χειρότερη.
Παρόλο που αποφεύγω τέτοιου τύπου έργα όπως ο διάολος το λιβάνι, τα παιχνίδια της τύχης και ο αδίστακτος αρχισυντάκτης μου με έχουν φέρει στην θέση να δηλώνω πως έχω δει όλες τις απόπειρες του Step Up.
Και δυστυχώς η καθοδική πορεία των ταινιών συνεχίζεται, δίχως αιτία η λογική.
Την ιστορία την ξέρετε.
Ο Sean (Ryan Guzman, Step Up Revolution) είναι ένας ταλαντούχος χορογράφος που έχει μετακομίσει στο Los Angeles.
Τα οικονομικά προβλήματα θα κάνουν την ομάδα του να διαλυθεί και τον ίδιο να χάσει την πίστη στις δυνατότητες του.
Ώσπου ένα βίντεο - πρόσκληση στον μεγαλύτερο χορευτικό διαγωνισμό θα αναζωπυρώσει το ενδιαφέρον του, για αυτό που πραγματικά θέλει να κάνει.
Μαζί με έναν παλιό του φίλο, τον Moose (Adam G. Sevani, Step Up Revolution) θα δημιουργήσει ένα νέο crew και θα διαγωνιστεί εναντία στους καλυτέρους.
Κάπως έτσι θα επιστρέψουν παλιοί γνώριμοι από τα προηγούμενα Step Up, όπως η Andie (Briana Evigan, ίσως τη θυμάστε κι από το Mother's Day), και όλοι μαζί θα ταξιδέψουν στην μεγαλύτερη χορευτική φιέστα.
Εάν με ρωτήσεις που «το έχασε» του Step Up, θα σου έλεγα πως τα λάθη που έγιναν ήταν συνολικά και άρχισαν να φαίνονται από νωρίς.
Το πρώτο Step Up για παράδειγμα, σε καμιά περίπτωση δεν ξέφευγε από τις αποστειρωμένες κλισέ σεναριακές συνταγές που έχουμε συνηθίσει, ωστόσο, η διάφορα του ήταν ότι παρουσιάστηκε σαν κάτι πολύ πιο ήπιο και χαμηλών τόνων οπότε όλα αυτά τα κλισέ δεν ενοχλούσαν ή τουλάχιστον γινόντουσαν πιο εύκολα αποδεκτά.
Η ιστορία δεν τράβαγε τόσο μακριά και η υπόθεση φαινόταν πιο προσγειωμένη και ρεαλιστική από τις συνέχειες της.
Ακόμα, μέσα στην PG-13 απλότητα του, το πρώτο Step Up έδειχνε πιο σίγουρο για τον εαυτό του.
Η πλοκή του κυλούσε ομαλά και δεν προσπαθούσε χειραγωγήσει συναισθηματικά τον θεατή.
Υπήρχε ένας έρωτας στα πλαίσια μιας ταινίας χορού και αυτό ήταν όλο.
Στον αντίποδα, το Step Up: All in έρχεται τόσο φουριόζικο και μηχανιστικό που σου αφαιρεί όλη την διάθεση να το παρακολουθήσεις.
Προσπαθώντας να πλασάρει ένα βαρετό love story, μια αντιπαλότητα ανάμεσα στις ομάδες και ένα συναίσθημα του τύπου "the stakes are high" καταντά να ξεφεύγει από τα όρια του τυποποιημένου και να γίνεται καρικατούρα του ιδίου του του εαυτού.
Σε αυτό ίσως να συμβάλλει και η γενικότερη "φτώχεια" που μπορεί να εντοπίσει κάνεις στην παράγωγη του έργου.
Το μεγαλύτερο μέρος της δράσης εξελίσσεται σε ένα πλαστικοποιημένο ξενοδοχείο του Las Vegas με ελάχιστες εξωτερικές λήψεις και σε σκηνικά που δείχνουν τόσο μπαρόκ που κάνουν το Grease να μοιάζει με κάτι το μεταμοντέρνο.
Ενώ ακόμα και στα θέματα χορού έχω την αίσθηση πως έχουμε παρακολουθήσει πολύ πιο εντυπωσιακά και πρωτοποριακά πράγματα στα προηγούμενα installments της πενταλογίας.
Και για να το θέσω ακόμα πιο ωμα, η ταλαιπωρία που περνάς μέχρι να φτάσεις στην τελική "μάχη", δεν αξίζει τον κόπο.
Μια έξυπνη χορογραφία στην τελευταία σκηνή του έργου, δεν είναι αρκετή για να σε κερδίσει, αφού μέχρι να φτάσεις εκεί έχεις χάσει τελείως το ενδιαφέρον σου για τους χαρακτήρες και την (προδιαγεγραμμένη) πορεία τους για την κατάκτηση της κορυφής.
Ακόμα, στα λάθη της παράγωγης θα συμπεριλάβω και την επιλογή της πρωτάρας Trish Sie, πίσω από την κάμερα.
Υπάρχουν αρκετοί έμπειροι σκηνοθέτες που ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με ταινίες χορού και που ξέρουν να προβάλλουν με εντυπωσιακό τρόπο τις περιπλοκές χορευτικές κινήσεις των ηθοποιών.
Αντίθετα, η Trish Sie μοιάζει σχεδόν με ερασιτέχνης όχι μόνο όταν το ζήτημα έρχεται στην εξιστόρηση της πλοκής, αλλά και στον ίδιο τον χορό αυτό καθαυτό.
Η αδυναμία της να χειριστεί το 3D έξυπνα και η τυποποιημένη κάλυψη των χορογραφιών, συμβάλλουν αρνητικά, με τον τρόπο τους, στο τελικό αποτέλεσμα του Step Up: All in.
Το να αποδομήσεις μια ταινία χορού είναι εξαιρετικά εύκολο.
Το ίδιο και να την κράξεις για το ποσό Αμερικάνικη δείχνει ή για τα χιλιάδες ελαττώματα στην πλοκή της.
Για μένα, κάτι τέτοιο είναι περιττό.
Αυτό που όμως δυσκολεύομαι να δεχτώ είναι η μετριότητα, ειδικά όταν είναι συνειδητή.
Και στην συγκεκριμένη περίπτωση, κάνεις από τους συντελεστές δεν σκεφτόταν να κάνει μια καλή ταινία χορού.
Μονάχα, ένα ακόμα sequel, για ένα μισοπεθαμένο franchise.
Από 4 Σεπτεμβρίου στους κινηματογράφους.
Γιώργος Καραμάνος.
Step Up: All In trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
