Ο Tom Cruise είναι ένας σχετικά αδικημένος ηθοποιός, σε σχέση με αυτό που μπορεί και θέλει να περάσει στην οθόνη και εκτός αυτής.
Για την ακρίβεια, έχει αδικήσει τον εαυτό του και έχει αδικηθεί από κοινό και κριτικούς.
Μπορεί εκτός Χόλιγουντ να έχει ξενερώσει ακόμα και τους πιο πιστούς fan του με τα της Σαιεντολογίας, ωστόσο σαν action star (ειδικά τα τελευταία χρόνια) έχει καθιερωθεί και είναι από τους κορυφαίους.
Ας μπούμε στο ψαχνό όμως, για να μην χρονοτριβούμε.
Η πλοκή του The Edge of Tomorrow ίσως σας θυμίσει το προ τριετίας Source Code, αλλά με το που ξεκινήσει η ταινία θα καταλάβει κάποιος πραγματικά ότι δεν έχει καμία σχέση η ταινία του Doug Liman (ο οποίος έχει γυρίσει αξιόλογες περιπέτειες με αποκορύφωμα το Bourne Identity, αφού ξεκίνησε από ταινίες διαφορετικού στυλ όπως τα Swingers και Go), η οποία κινείται στους δικούς της ρυθμούς και κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον.
Η επική δράση εκτυλίσσεται σε ένα κοντινό μέλλον στο οποίο μία εξωγήινη φυλή έχει καταλάβει τη Γη, και είναι αδύνατον να νικηθεί από οποιαδήποτε ανθρώπινη στρατιωτική δύναμη.
Ο Γουίλιαμ Κέιτζ (Tom Cruise, Oblivion) είναι αξιωματικός του στρατού, χωρίς όμως να έχει πολεμήσει, μέχρι τη μέρα που θα συμμετάσχει σε κάτι που μοιάζει με αποστολή αυτοκτονίας.
Αφού σκοτώνεται μέσα σε δευτερόλεπτα, ο Κέιτζ βρίσκει τον εαυτό του σε μια ανεξήγητη δίνη στο χρόνο, που τον αναγκάζει να ζήσει την ίδια βίαιη μάχη, πολεμώντας και πεθαίνοντας ξανά …και ξανά.
Αλλά σε κάθε μάχη, ο Κέιτζ είναι ικανός να προσεγγίσει τους εχθρούς του με ιδιαίτερη δεξιότητα, αφού βελτιώνει την απόδοσή του χάρη στις συμβουλές της πολεμίστριας Ειδικών Δυνάμεων, Ρίτα Βρατάσκι (Emily Blunt, Arthur Newman).
Καθώς ο Κέιτζ και η Ρίτα αναλαμβάνουν να πολεμήσουν τους εξωγήινους, η κάθε επανάληψη τους φέρνει ένα βήμα πιο μπροστά στην εξέλιξη της μάχης.
Ένας από τους φόβους μια ταινίας τέτοιου στυλ είναι αν κουράζει ή όχι το πηγαινέλα στο τώρα και στο μέλλον.
Εκεί κερδίζει το Edge of Tommorow.
Θα δεις τις ίδιες σκηνές, αυτό το ξέρεις, αφού η ταινία έχει πολλά μπρος πίσω.
Όμως κάθε φορά που έχουμε την επιστροφή, όλο και κάτι επεξηγείται και δίνεται ένα παραπάνω στοιχείο, κάτι που προσθέτει νέο ενδιαφέρον.
H πλοκή είναι πανέξυπνη και η υλοποίηση της έχει πολλές αρετές.
Ο Liman (τουλάχιστον όπως φαίνεται στην ταινία) συνδυάζει μια αλά Μέρα της Μαρμότας σεναριακή ιδέα (την οποία προσαρμόζει στο κοντινό μέλλον) και δράση περιπετειών καταστροφής εναντίον διάφορων εξωγήινων πλασμάτων.
Υπό άλλες συνθήκες αυτό το εγχείρημα, ίσως και να έπεφτε στο κενό, μιας και είναι δύσκολο να συνδυαστεί κάτι τέτοιο αν δεν υπάρχει κάποιος έμπειρος σκηνοθέτης.
Υπάρχει μια ισορροπία μεταξύ της δράσης και των διαλόγων, κι ένα πλεονέκτημα είναι το γεγονός ότι δεν αποτελεί πρόφαση για επίδειξη των οπτικών εφέ, αλλά αντίθετα το έξυπνο σενάριο δίνει την ώθηση που χρειάζεται όταν νιώθεις ότι το πάει για μια από τα ίδια.
Αν μάλιστα υπήρχε και μια πιο σαφής επεξήγηση διαφόρων πτυχών της υπόθεσης και κάποιων σημαντικών υποπλοκών (που για ευνόητους λόγους δεν μπορούμε να αποκαλύψουμε), θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια από τις καλύτερες περιπέτειας φαντασίας που έχουμε δει εδώ και πολύ καιρό.
Αφήνει μερικά αναπάντητα ερωτήματα, χωρίς ωστόσο αυτό να εμποδίζει τον θεατή να περάσει πολύ ευχάριστα την ώρα του, καθώς η ταινία είναι πέρα για πέρα διασκεδαστική.
Η σκηνοθεσία είναι δυναμική, με χορταστικά πλάνα δράσης αλλά και ωραία διακύμανση των σκηνών, απ' όλες τις οπτικές γωνίες όπου χρειάζεται να μάθουμε καινούργια στοιχεία στα... πισωγυρίσματα του Tom Cruise.
Βάλτε και ότι το σενάριο είναι προσεγμένο και εστιασμένο στον χαρακτήρα του πρωταγωνιστή της, χωρίς να τον κάνει καρικατούρα όπως πολύ εύκολα μπορούσε να γίνει.
Και ενώ την δράση την περιμένεις, αυτό που προκαλεί ευχάριστη έκπληξη είναι το ανάλαφρο κλίμα που υπάρχει και η κυριαρχία του (έξυπνου) χιούμορ, θέλοντας προφανώς να φύγει από τα κλισέ και τη σοβαροφάνεια που συνοδεύουν τέτοιες παραγωγές, και να γίνει πιο ανάλαφρη - κάτι που λειτουργεί και σίγουρα έχει θετικό αποτέλεσμα.
Ο Cruise είναι σε μεγάλα κέφια και μετά από ένα σερί όχι και ιδιαίτερα γεμάτων ταινιών (Oblivion, Jack Reacher) επανέρχεται δυναμικά στο είδος που τον έχει καθιερώσει.
Η Emily Blunt σε έναν ρόλο 'Ιωάννας της Λωραίνης', είναι υποφερτή χωρίς όμως να ενθουσιάζει, ενώ οι υπόλοιποι ρόλοι είναι από γραφικοί έως αδιάφοροι, χωρίς όμως να χαλάνε κάτι από την ταινία.
Για να συνοψίσουμε, το Edge of Tommorow είναι μια ταινία που ανανεώνει το είδος, με μια έξυπνη ιδέα και μπόλικο fun που προσέχει πολλά και άσχετα αν τις ξεφεύγουν κάποιες λεπτομέρειες προσφέρει μια διασκεδαστική επιλογή στο κοινό του είδους και όχι μόνο, μια αρκετά ευχάριστη έκπληξη σε μια εποχή που βλέπουμε ταινίες που η κάθεμια θυμίζει αντιγραφή της άλλης.
Στις αίθουσες από 5 Ιουνίου.
Νίκος Δρίβας.
Edge of Tomorrow trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
