Δεν χρειάζεται να είναι κανείς κριτικός ταινιών για να μπορέσει να αναγνωρίσει τα κλισέ που επικρατούν στα έργα δράσης.
Όλοι πάνω κάτω γνωρίζουμε πως ο πρωταγωνιστής μας είναι ικανός να καθαρίσει από μόνος του μια διμοιρία εχθρούς ή πως ποτέ δεν πρόκειται να πεθάνει από έναν ανώνυμο και αδιάφορο «κακό».
Με τα χρόνια εμπειρίας που έχουμε αποκτήσει πάνω στο θέμα, έχουμε επίσης καταλάβει πως ο main villain μπορεί να σκοτωθεί πάνω από μια φορά ή έστω να νεκραναστηθεί για ένα πιθανό sequel.
Εξίσου συνηθισμένη είναι και η εμμονή της διαβολικής ιδιοφυΐας προς ένα κοντινό πρόσωπο του ηρώα μας.
Η γυναίκα του θα είναι, το παιδί του θα είναι, μικρή σημασία έχει.
Τα πάντα έχουν να κάνουν με το αν "the stakes are high" όπως θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι.
Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι υπάρχει λόγος που όλα αυτά αποκαλούνται κλισέ.
Επειδή ακριβώς λειτουργούν, επαναλαμβάνονται, ανακυκλώνονται και κατά κάποιο τρόπο θεσμοποιούνται στο τρελό σύμπαν του κινηματογράφου.
Συνεπώς, δεν μπορείς να τα βάλεις με τα κλισέ αυτά καθαυτά αλλά με τον τρόπο που χρησιμοποιούνται.
Το Pompeii για παράδειγμα, είναι μια ταινία της οποίας το σενάριο θα έπρεπε να διδάσκεται στις απανταχού σχολές κινηματογράφου ...προς αποφυγή.
Αν σας φαίνομαι υπερβολικός, ορίστε μια ιδέα από το σενάριο.
Ο Milo (Kit Harington, Silent Hill Revelation 3D) είναι ένας σκλάβος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που λόγο των εξαιρετικών ικανοτήτων του στον πόλεμο μετατρέπεται σε λαμπρό μονομάχο.
Μάλιστα, από νωρίς μαθαίνουμε πως είναι ο τελευταίος επιζών μιας εξεγερμένης φυλής-κοινότητας πολεμιστών που κατατροπώθηκε από τον Ρωμαϊκό Στρατό όταν αυτός ήταν ακόμα παιδί.
Όταν λοιπόν, ο Milo αποκτηθεί από έναν εύπορο εκπαιδευτή μονομάχων, θα αναγκαστεί να ταξιδέψει στην Πομπηία και να αγωνιστεί στο τοπικό στάδιο.
Παράλληλα, στην διαδρομή προς την ηφαιστιογενή περιοχή θα γνωριστεί με την Cassia (Emily Browning, The Host), μια κοπέλα αριστοκρατικής καταγωγής την οποία θα γοητεύσει.
Συγχρόνως, στην Πομπηία θα φτάσει και ο διάσημος στρατηγός Corvus (Kiefer Sutherland, The Reluctant Fundamentalist) ως εκπρόσωπος του Καίσαρα για κάποια οικονομική συναλλαγή.
Ο Milo στο πρόσωπο του Ρωμαίου Στρατηλάτη θα βρει την εκδίκηση που τόσο καιρό αναζητούσε, ενώ και η Cassia με την παρουσία της θα δημιουργήσει ένα ερωτικό τρίγωνο.
Καθώς ο Βεζούβιος είναι έτοιμος να ανατιναχθεί, οι μάσκες θα πέσουν και η επική περιπέτεια του μονομάχου θα ξεκινήσει.
Δεν θα γίνω από εκείνους τους περίεργους που σκαλώνουν με την παραποίηση των πραγματικών ιστορικών γεγονότων.
Αντίθετα, θα επιλέξω την κινηματογραφική οδό.
Και η αλήθεια είναι πως το Pompeii από νωρίς αρχίζει να μοιάζει ως το μπάσταρδο παραπαίδι του "Μονομάχου" και του "Σπάρτακου".
Με μια ιστορία «φτηνή» και περιορισμένες δυνατότητες είναι ένα project που μόνο ένας τύπος σαν τον Paul W.S Anderson θα μπορούσε να είχε αναλάβει.
Δεν είναι ότι περίμενα κάτι ανώτερο ή υψηλότερου επίπεδου, όμως αυτό που με ξεπερνάει είναι τα απίστευτα αναχρονιστικά κλισέ που τραβάνε το έργο ακόμα πιο πίσω.
Γιατί δυσκολεύομαι να δεχτώ ότι εν έτη 2014 γυρίζονται ακόμα ταινίες στις οποίες η δράση διακόπτεται για να πει ο "κακός" στον "καλό": «Θα σε σκοτώσω» μόνο και μόνο για να απαντήσει ο δεύτερος: «Όχι αν εγώ σε σκοτώσω πρώτος».
Και μιας και αναφέρθηκα στην δράση, πρέπει να σημειώσω πως και σε αυτό το σημείο το έργο χωλαίνει αρκετά.
Οι CGI εκρήξεις δεν είναι αρκετές για να σώσουν την παρτίδα και οι μάχες σώμα με σώμα φαίνονται πλασματικές και χορογραφημένες.
Γενικότερα, το Pompeii αποπνέει το αίσθημα μιας πρόχειρης και κακοδουλεμένης ταινίας.
Από τα ψεύτικα περιβάλλοντα και τα ανούσια slow-motion μέχρι την έλλειψη έντασης και την προβλεψιμότητα του έργου, το αποτέλεσμα δύσκολα θα πείσει ακόμα και αυτούς που συνειδητά επέλεξαν να παρακολουθήσουν μια καθαρόαιμη περιπέτεια δράσης, του Paul W.S Anderson, γνωρίζοντας τα συν και τα πλην.
Περιέργως, μέσα σε όλη αυτή την καταδικασμένη σε αποτυχία απόπειρα, μπόρεσα να ξεχωρίσω τον Kit Harington ως απόλυτο πρωταγωνιστή του έργου.
Ερμηνεύοντας τον λιγομίλητο και βάρβαρο Milo δεν αποτέλεσε μια ακόμα παραφωνία και κατάφερε να προσαρμοστεί στις περιορισμένες απαιτήσεις του ρόλου του με επιτυχία.
Αντίστοιχα, το να παρακολουθώ Kiefer Sutherland ήταν μια κρυφή και ένοχη απόλαυση.
Το overacting και οι θεατρινισμοί του ταίριαξαν απόλυτα με τον χαρακτήρα-καρικατούρα που του ανατέθηκε να ερμηνεύσει.
Ολοκληρώνοντας αυτή την κριτική, συνειδητοποιώ πως τελικά το πρόβλημα με το Pompeii δεν είναι ούτε τα κλισέ ούτε η αδιάφορη δράση που το χαρακτηρίζει.
Το μοναδικό μειονέκτημα του είναι πως κυκλοφόρησε στις αίθουσες πολύ νωρίς.
Αν έβγαινε μετά από λίγους μήνες, πιθανώς να βρισκόταν στις υποψηφιότητες των Χρυσών Βατόμουρων.
Κάτι θα ήταν και αυτό.
Στις αίθουσες από 20 Φεβρουαρίου.
Γιώργος Καραμάνος.
Pompeii trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
