Γράφει ο Κωνσταντίνος Παναγιώτου.
Φήμες λένε πως εθεάθη άνθρωπος να βγαίνει από τη δημοσιογραφική προβολή του The Host και να μην χασμουριέται !
Οι έρευνες για τον εντοπισμό του συνεχίζονται καθώς ελέω της παράταιρης συμπεριφοράς του, εξετάζεται το ενδεχόμενο να ανήκει σε κάποια εξωγήινη φυλή.
Επιπλέον, οι ίδιες πηγές αναφέρουν πως κάποιοι κατάφεραν να μετρήσουν τα γαλλικά φιλιά που ανταλλάχτηκαν στη ταινία του Andrew Niccol.
Ο αριθμός του δύναται να ξεπέρασε τις 2.000 ενώ κάποιοι μιλάνε ακόμα και για 3.500…
Σοβαρά τώρα, ούτε απ’ έξω.
Κρίμα κύριε Niccol παρεμπιπτόντως.
Κατάφερες να σπιλώσεις το όνομα σου και να με κάνεις να ξεχάσω το πολύ καλό Gattaca και το τίμιο In Time.
Όταν άκουσα την ιστορία του The Host “ψήθηκα» αρκετά κυρίως γιατί μου έφερε στο μυαλό ένα άλλο κινηματογραφικό πουλέν, το The Invasion.
Εκεί, η θεά Kidman συμπρωταγωνιστούσε με τον Daniel Craig σε μία αρκετά καλή και δυνατή περιπέτεια.
Εν ολίγοις, οι εξωγήινοι προσπαθούν για ακόμη μία (κινηματογραφική) φορά να καταλάβουν τον πλανήτη μας, αλλά αυτή τη φορά όχι κουβαλώντας κάποιο υπερμέγεθες μπαζούκας (βλέπε Independence Day) αλλά μπαίνοντας στο σώμα των ανθρώπων.
Πιο συγκεκριμένα, αν έκανες το λάθος να κλείσεις τα ματάκια σου και να κοιμηθείς, το έχανες το παιχνίδι.
Άμεσα γινόσουν κτήμα των εξωγήινων , οι οποίοι δεν έχαναν καιρό και σε έστρεφαν αμέσως απέναντι στην υπόλοιπη ανθρωπότητα.
Μάλιστα οι άνθρωποι που ήταν πλέον «κατεχόμενοι» χαρακτηρίζονταν από ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό: Δεν είχαν συναισθήματα.
Τίποτα, ούτε γέλιο ούτε κλάμα τίποτα.
Αγέλαστοι μέχρι αηδίας, ετερόφωτα πια όντα που εκτελούσαν απλά οδηγίες.
Ε, κάπως έτσι διακλαδώνεται και η ιστορία του The Host, γεγονός που από τη μία με «έψησε» όπως είπα παραπάνω αλλά από την άλλη μου την έδωσε κάπως καθώς πίστεψα πως πρόκειται για καθαρή «κλεψιά».
Έδωσα παρ’ όλα αυτά μία ευκαιρία μέχρι που παρατήρησα πιο προσεκτικά την αφίσα.
Δύο νεαροί στο φόντο με μουντρουχέ και μαμουχαλέ ύφος και μία νεαρά στο προσκήνιο.
Ανασφάλεια, αμφιβολία, φίδια άρχισαν να με ζώνουν…
Το μάτι μου έπαιξε πιο ψηλά… “From Stephanie Meyer the author of the Twilight Saga”…
Ο κόσμος και η γη χάθηκαν από τα πόδια μου και με βαριά καρδιά πλέον μπήκα στην αίθουσα να παρακολουθήσω αυτό που πίστευα πως ήταν ένα Twilight με εξωγήινους.
Πόσο λάθος έκανα…
Τεράστιο σφάλμα εκ μέρους μου.
Το Twilight είναι μία πραγματική όαση μπροστά στο The Host.
Εκεί μπορεί να έβγαινες από την αίθουσα και να έσταζες μέλι ολόκληρος από τα καμώματα επί οθόνης της Bella με τον Edward αλλά τουλάχιστον υπήρχε ένα σενάριο, ένα κεντρικό story, ολίγον αγωνία, κάποιες ανατροπές ένας μυθικός κόσμος.
Μπορεί να μην μου άρεσε και να συνεχίζω να το θεωρώ τσιχολοφουσκέ ιστορία για κοριτσάκια στην εφηβεία, αλλά οφείλω να παραδεχτώ πως τουλάχιστον επρόκειτο για σοβαρή και επαγγελματική σαφώς κινηματογραφική δουλειά.
Ό,τι δεν είδα δηλαδή στο The Host που έμοιαζε με straight to DVD ταινιούλα κατάλληλη για Σαββατόβραδο με την κοπέλα σου, αλλά σίγουρα όχι για χολιγουντιανή υπερπαραγωγή.
Κανείς δεν σεβάστηκε κανέναν εδώ και ειδικά η παραγωγή το κοινό.
Όταν ο Niccol αποφάσισε να βομβαρδίσει όποιον είχε την ατυχία να βρεθεί στην αίθουσα με χιλιάδες φιλιά και σαλιαρίσματα προκειμένου η διχασμένη ή «κυριευμένη» από εξωγήινους Melaine/Wanda (αναλόγως αν γίνεται αναφορά στον άνθρωπο ή στον εξωγήινο που κατοικεί μέσα της) (Saoirse Ronan, Hanna) να αποφασίσει σε ποια φυλή τελικά ανήκει, το φιλότιμο χάθηκε και στεναχωρήθηκα αφάνταστα που δεν αγόρασα στο δρόμο ένα κιλό ντομάτες, δύο τρία μαρούλια και λοιπά ζαρζαβατικά από αυτά τελοσπάντων που «καλωπίζουν» τους διασκεδαστές που δεν ικανοποιούν τα πλήθη.
Η ιστορία (ο Θεός να την κάνει) του The Host όντως είναι σχεδόν ίδια με αυτή του The Invasion.
Οι Εξωγήινοι έχουν σχεδόν αποικήσει διά της πλαγίας οδού τον πλανήτη μας.
Οι ψυχές (το όνομα της εξωγήινης φυλής) διεισδύουν στο σώμα των ανθρώπων και παίρνουν τον έλεγχο του.
Με αυτό τον τρόπο έχουν καταφέρει να αποικήσουν αρκετούς πλανήτες πριν από τη Γη αλλά στην προσπάθεια τους για κατάκτηση της τελευταίας αντιμετωπίζουν κάποια αναπάντεχα προβλήματα.
Οι γήινοι συνεχίζουν να μάχονται, οργανώνοντας μικρές ομάδες αντίστασης.
Σε μία από αυτές πρωτοστατεί και η Melanie.
Όταν όμως πέφτει στα χέρια του εχθρού και της εμφυσείται μία νέα ταυτότητα με το όνομα Wanda, όλα αλλάζουν.
Όχι όμως όπως θα πίστευε η The Seeker (Diane Kruger, Special Forces), μία εκ των ανώτερων στην ιεραρχεία των εξωγήινων.
Η Melanie συνεχίζει να ζει μέσα στη Wanda μιλώντας στο ξενιστή και προσπαθώντας να την πείσει πως πρέπει να την αφήσει ελεύθερη.
Από αυτό το σημείο και μέχρι το τέλος του έργου παρατηρείται ένα απίστευτο «γκολούμιασμα» της Melanie.
Σαν τον αγαπητό χαρακτήρα από το Lord Of The Rings μιλάει ουσιαστικά στον εαυτό της, έχοντας πλέον μία διπλή προσωπικότητα.
Ανεπιτυχής μέχρι αηδίας η σύλληψη της Meyer, ειδικά όπως πραγματώθηκε στη μεγάλη οθόνη.
Γιατί άλλο το: «Γκόλουμ Γκόλουμ και Σμίγκολ-Σμίγκολ, πολύτιμο μου και τα λοιπά» και άλλο το: «Μην φιλάς αυτόν. Τι κάνεις; Μην τολμήσεις να τον φιλήσεις. Σου αρέσει; Είσαι τρελή;»…
Εν πάση περιπτώσει, η Melanie αποκαλύπτει άθελα της την τοποθεσία των επαναστατών στη Wanda και τα αισθήματα της για τον Jared (Max Irons, Red Riding Hood) και τον αδερφό της Jamie (Chandler Canterbury, Repo Man).
Η συνέχεια άκρως αναμενόμενη.
Η Wanda φτάνει στον καταυλισμό των επαναστατών αλλά μιας και δεν ανήκει στην ανθρώπινη φυλή αντιμετωπίζεται με κακία από τους πρώην φίλους της και ο μόνος που της στέκεται ο Ian (Jake Abel, I Am Number Four).
Ο καθένας καταλαβαίνει τι γίνεται στη συνέχεια: η Melanie παραμένει ερωτευμένη με τον Jared ενώ η Wanda ερωτεύεται τον Ian.
Ένα σώμα αλλά δύο διαφορετικές προσωπικότητες τουτέστιν και διαφορετικά ερωτικά ενδιαφέροντα.
Το όλο concept μπορεί να είχε μέχρι και πλάκα αν δεν βαριόμασταν να μετράμε φιλιά ανάμεσα σε Melanie και Jared, Wanda και Ian, Melanie και Ian, Wanda και Jared, Ian και Jared (εντάξει προφανώς και δεν ισχύει αυτό το τελευταίο).
Το θέμα τραβήχτηκε μέχρι εκεί που δεν πάει, η ιστορία ξέφυγε και πραγματικά βρέθηκα να σκέφτομαι αν κάποιος αποφάσισε να μας κάνει ομαδική πλάκα.
Τα ψεύτικα και χαζά διλήμματα της Melanie, σε συνδυασμό με τον άθλιο πραγματικά τρόπο επίλυσης τους, (φίλα τον ένα, φίλα τον άλλο) αποτέλεσαν τον κολοφώνα της κενότητας που χαρακτηρίζει το The Host.
Αν βάλει κανείς στην εξίσωση και τη μπλαζέ έκφραση του Ian αλλά και τη δήθεν αντρίλα του Jared, έχεις πλέον κάθε δικαιολογία να αποφύγεις τη ταινία όπως ο διάολος το λιβάνι.
Δεν σου φτάνουν αυτά;
Έχω κι άλλα.
Για τη Saoirse Ronan ούτε λέξη.
Ήταν τόσο πραγματικά «επίπεδος» ο ρόλος της, που και να μπορούσε δεν θα κατάφερνε να αποδώσει ένα τουλάχιστον αποδεκτό αποτέλεσμα.
Για τις ψυχές όμως, χωράνε αρκετές κουβέντες.
Πιο θλιβερή εξωγήινη ράτσα δεν έχω ξαναδεί.
Δίχως ίχνος βίας και τσαγανού μέσα τους, προσπαθούν να κατακτήσουν τη Γη.
Μόνο η The Seeker φαίνεται να ξεφεύγει από τον κανόνα και για αυτό άλλωστε αποτελεί ότι πιο «καυτό» και ενδιαφέρον έχει να προσφέρει η ταινία.
Από εκεί και πέρα μιλάμε για τη μεταμόρφωση των ανθρώπων σε μυξιάρικα πλάσματα με λευκά μάτια που συμπεριφέρονται σαν κυρίες που παίρνουν το τσάι τους.
Η δε τρομερή τεχνολογία που έφεραν μαζί τους, αφορά μόνο την επίστρωση όλων των μηχανοκίνητων οχημάτων με ένα χέρι ασημένια μπογιάς.
Δείχνουν μάλιστα μία ιδιαίτερη συμπάθεια στη Lotus.
Οδηγάνε μόνο αυτοκίνητα της συγκεκριμένης μάρκας, προφανώς ύστερα από οδηγία του αρχηγού τους…
Τρέχα-γύρευε όπως τα πάντα στο The Host.
Μοναδικό ψήγμα κανονικής κινηματογραφικής απόπειρας αποτέλεσε η φωτογραφία και το τοπίο της βάσης των επαναστατών.
Υπερβολές και εκεί βέβαια, αλλά τουλάχιστον υπήρχε ένα μικρό κομμάτι ρεαλισμού.
Δεν είναι Twilight με εξωγήινους όπως πολλοί λένε.
Είναι χάσιμο 125 λεπτών ζωής.
Μακριά…
Στις αίθουσες από 11 Απριλίου.
The Host trailer 2 από FilmBoy-gr
1.jpg)
