Είναι γεγονός πως το ελληνικό σινεμά ουδέποτε είχε τα εφόδια, την υποδομή και την διάθεση να αλλάξει, για να δεχτεί το διαφορετικό.
Τα τελευταία χρόνια ελληνικές ταινίες ταξιδεύουν όλο και συχνότερα στα φεστιβάλ, διαγωνίζονται, κερδίζουν βραβεία και φτάνουν μέχρι και τα Όσκαρ.
Κάτι δείχνει να αλλάζει, ειδικά όταν ζούμε δύσκολους καιρούς και αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι καθώς η ανάγκη και οι αφορμές για καλλιτεχνική έκφραση είναι πιο έντονες από ποτέ, σε μια τέτοια περίοδο.
Από την άλλη, όταν το καλύτερο που έχεις να αναδείξεις είναι σεξοκωμωδίες, "τέχνη για την τέχνη" ταινίες γεμάτες συμβολισμούς, κρυφά νοήματα και αυτιστική σκηνοθεσία (καλές αλλά όχι και για όλη την ώρα) και mainstream ρομαντικές κομεντί ...πόσος χώρος υπάρχει για το διαφορετικό και πόσο δεκτικό ή μη μπορεί να είναι το κοινό απέναντι του;
Όταν πέρυσι τέτοια εποχή, κυκλοφόρησαν τα πρώτα trailer για τον Αδάμαστο, η δυσπιστία πολλών ήταν αρκετή στα σχόλια αλλά και η αναμονή των υπολοίπων ακόμα περισσότερη.
Ο δρόμος του Αδάμαστου ήταν εξαρχής δύσκολος, έχοντας να αντιμετωπίσει ακριβώς αυτή τη δυσπιστία, για μια πράγματι πρωτόγνωρη απόπειρα για τα ελληνικά δεδομένα που θα μπορούσε να ρίξει τους συντελεστές σε αρκετές παγίδες.
Θα προσπαθούσε να είναι μια σοβαρή προσπάθεια που θα προέκυπτε υπέρμετρα σοβαροφανής και θα καταντούσε παρωδία;
Θα ήταν εξαρχής action-comedy γιατί έτσι μας βολεύει πιο εύκολα να αποδεχτούμε την οποιαδήποτε διαφορετική ελληνική προσπάθεια;
Να μην ξεχνάμε πως αξιόλογες προσπάθειες σαν το Κακό, με τα στοιχεία κωμωδίας, το σπλάτερ και το low-budget που δίνουν cult άλλοθι, γίνονται πιο εύκολα αποδεκτές.
Τι γίνεται όμως στη περίπτωση που θες πραγματικά να προσπαθήσεις για κάτι διαφορετικό, να το πάρεις όσο πιο σοβαρά γίνεται και να το δουλέψεις;
Θέλεις λεφτά που το κράτος δεν δίνει, υποστήριξη από τον ελληνικό κινηματογράφο που δεν πρόκειται να την έχεις αν δεν είσαι κλικαδόρος και δεν εκπροσωπείς συγκεκριμένο είδος 'τέχνης', και την στήριξη του κοινού που βουτηγμένο στη μιζέρια και την κλειστομυαλιά, πολλές φορές κρίνει χωρίς να δει γιατί εκείνο είναι ΄ψαγμένο' και ξέρει καλύτερα.
Ε, λοιπόν ο Αδάμαστος το κερδίζει το αναθεματισμένο το στοίχημα, κόντρα σε όλα αυτά και δικαιολογεί τόσο την αναμονή που είχαμε για το πως θα προκύψει, όσο και τον θόρυβο από τις Νύχτες Πρεμιέρας και τα sold-out στις αίθουσες του ΙΝΤΕΑΛ και της Ταινιοθήκης.
ΥΠΟΘΕΣΗ
Η ταινία είναι βασισμένη στο βραβευμένο κόμικ του "Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα" από τον πρωταγωνιστή της ταινίας Γιάννη Ρουμπούλια, αλλά εκτυλίσσεται σε μια διαφορετική χρονική περίοδο και με άλλους χαρακτήρες.
Βρισκόμαστε 200 χρόνια μετά τα γεγονότα του κόμικ στο φανταστικό κόσμο του Έλεμπρος και τη βόρεια περιοχή Νοσβαλντί.
Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Ντράγκαρ (Γιάννης Ρουμπούλιας), ένας βάρβαρος πολεμιστής που έχει πιαστεί αιχμάλωτος από τον έμπορο σκλάβων Φλάβιο (Γιώργος Μπούγος).
Για 4 χρόνια ήταν αναγκασμένος να συμμετέχει σε βάναυσους αγώνες για χάρη του χρήματος και της ευχαρίστησης των ανθρώπων της πανίσχυρης Αυτοκρατορίας του Δρακοφοίνικα αλλά και του αυταρχικού στρατηγού Ακιλόνιου (Μελέτης Γεωργιάδης, Το Κακό Στην Εποχή των ηρώων, Μπιγκ Χιτ).
Ο Ντράγκαρ προσπαθεί να κάνει υπομονή ενώ ταυτόχρονα βασανίζεται από εφιάλτες, στους οποίους βλέπει τη γυναίκα του Μπρέννα (Γεωργία Γιαννακούδη) και τη σφοδρή επιθυμία του να αποδράσει και να γυρίσει πίσω σε κείνη.
Ύστερα από μια ακόμα συμμετοχή του σε αγώνες προς εορτασμό των γενεθλίων της Βαλέριας (Κωνσταντίνα Γεωργαντά), η κακομαθημένη κόρη του στρατηγού Ακιλόνιου θα απαιτήσει τον Ντράγκαρ για δώρο της.
Ο Ντράγκαρ δράττεται της ευκαιρίας και απαγάγει τη Βαλέρια κρατώντας την ως όμηρο και ο στρατηγός Ακιλόνιος θα βάλει λυτούς και δεμένους για να τον κυνηγήσουν.
Έτσι ο ίδιος μαζί με τον γιο του Οκτάβιο (Κυριάκος Κορογιάννης), τον κυνηγό επικηρυγμένων Φλάβιο (Θάνος Κερμίτσης) και μερικούς ακόμα, θα κάνουν ότι μπορούν για να την πάρουν πίσω, την ώρα που ο Ντράγκαρ δίνει αγώνα για να επιστρέψει στη γυναίκα του, κόντρα σε πάσης φύσεως επιθέσεις από τέρατα, μάγισσες και στρατιώτες.
Η αναμονή για να ξαναδεί τη γυναίκα που αγαπάει είναι μεγάλη όμως και δεν σκοπεύει να λυγίσει μπροστά σε τίποτα.
ΑΚΟΝΙΣΕ ΤΟ ΣΠΑΘΙ ΣΟΥ!
Καταρχάς βγάλε από το μυαλό τις φράσεις "ελάχιστο μπάτζετ", "για τα ελληνικά δεδομένα" και τα συναφή.
Είναι κάτι που το λέμε συχνά, ασυναίσθητα και από συνήθεια αν θέλετε, και ενώ ο Αδάμαστος είναι πράγματι μια χαμηλού μπάτζετ και ανεξάρτητη προσπάθεια για ταινία φαντασίας, θα κάνει ό,τι μπορεί για να σε κάνει να ξεχάσεις όλα τα παραπάνω.
Γι'αυτό και δεν έχει νόημα να τη συγκρίνεις με πανάκριβα blockbuster τα οποία πολλές φορές διακρίνονται από αχαρακτήριστα κλισέ σενάρια και ψηφιακά εφέ τόσο ψεύτικα που βγάζουν μάτι.
Ο Αδάμαστος φρόντισε πάνω απ'όλα να έχει σενάριο και χαρακτήρες, ενώ και στους υπόλοιπους τομείς μιας παραγωγής φαντασίας, το επιτελείο και άπαντες οι συντελεστές ήξεραν τι έκαναν, το δούλεψαν και με το παραπάνω και αυτό φάνηκε.
Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα χρειάστηκαν λίγη ώρα για να μπουν σε έναν ρυθμό αλλά από ένα σημείο και μετά ένιωθες να βρίσκεσαι μπροστά σε μια μεγάλη έκπληξη που σε είχε απορροφήσει και σου είχε φτιάξει τη διάθεση.
Μα τον Τουτατή ...δεν βλέπουμε και κάθε μέρα μια ταινία του είδους που να μιλάει στη γλώσσα μας και δεν υπάρχει καλύτερη αίσθηση από το βλέπεις ένα τέτοιο γεγονός να εκτυλίσσεται μπροστά σου.
Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν κυρίως στην Αττική και σε μέρη όπως η Πάρνηθα, η Βαρυμπόμπη και η Πεντέλη αλλά και στην Ορεινή Κορινθία και στο χωριό Δεσφίνα του νομού Φωκίδας.
Αναμενόμενα προσέφεραν αρκετά εντυπωσιακά πλάνα σε δάση και βουνά και, ενώ κάποια στιγμή έβρισκες μια μονοτονία σε αυτό το σκηνικό, η σκηνοθεσία σε έκανε να ξεχνάς την μη ύπαρξη ακριβών και πολυποίκιλων σκηνικών.
Τρανότερο παράδειγμα, οι πετυχημένες σκηνές με τον Φούλγκριμ, τιγκαρισμένες στην σκοτεινή μαγεία και γκοθίλα, ατμοσφαιρικές και υποβλητικές, γυρισμένες πιθανότατα μόνο σε ένα σπήλαιο.
Μου άρεσε η φυσικότητα των διαλόγων, και το γεγονός πως ήταν ελληνικά αρκεί από μόνο του για να προσφέρει συγκινήσεις.
Το είδος του Αδάμαστου είναι κάτι ξένο αλλά η ελληνική γλώσσα και η προσέγγιση της πάνω στο είδος ακροβατούσε ιδανικά ανάμεσα στο πομπώδες και το χύμα, με έναν τρόπο δικό μας, απόλυτα φυσικό, χωρίς πολλές φανφάρες και υπερβολικά σοβαροφανείς ερμηνείες αλλά και χωρίς επιτηδευμένα παρωδιακό κλίμα.
Απλά παρακολουθήστε τις περιπέτειες και διαλόγους ανάμεσα στο τρίο Ντράγκαρ, Βαλέρια και Φάλκου, με τις πετυχημένες αβίαστα δραματικές αλλά και αστείες, χιουμοριστικές στιγμές τους.
Στις ερμηνείες ξεχώριζαν άπαντες, από την μεγαλοπρεπή παρουσία και μελαγχολικό βλέμμα του Γιάννη Ρουμπούλια (συγκινητικές οι στιγμές με τα όνειρα και την συνάντηση με την Μπρέννα), την Κωνσταντίνα Γεωργαντά με το ερμηνευτικό πάθος και την φυσικότητα με την οποία ανέδειξε τον ρόλο της Βαλέριας (εξελίχθηκε ομαλά και πετυχημένα από κακομαθημένη σε δυναμική και ανεξάρτητη), τον σκηνοθέτη Θάνο Κερμίτση που ως Φάλκο παρέδωσε έναν ακόμη ολοκληρωμένο χαρακτήρα, σοβαρό, ατρόμητο μα και αστείο και φυσικά τον Μελέτη Γεωργιάδη που ως στρατηγός Ακιλόνιος ήταν ο καταλληλότερος άνθρωπος για να σε ενσαρκώσει με στόμφο και πυγμή τον εξουσιομανή, προστακτικό και επιβλητικό χαρακτήρα του.
Στα συν και ο Κυριάκος Κορογιάννης ως ο Οκτάβιος αδερφός της Βαλέριας, ένας χαρακτήρας με σκοτεινές πτυχές αλλά και η μικρή χιουμοριστική νότα του ...λουφαδόρου πωλητή σκλάβων Φλάβιου (Γιώργος Μπούγος).
Τα εφέ ήταν πολύ αξιόλογα, από τους πεσιμιστικούς χρωματισμούς στους εφιάλτες του Ντράγκαρ και τα τερατάκια-πλάσματα που εμφανίζονταν με τα νύχια αλά Wolverine και μάσκες που έκρυβαν τα εφιαλτικά πρόσωπα τους έως και την εμφάνιση και δυνάμεις της μάγισσας-θεότητας Ilsarel, με τα πεδία προστασίας που ύψωνε μπροστά στον επιτιθέμενο Ντράγκαρ.
Υπάρχουν και σκηνές που θα σας θυμίσουν αγαπημένες ταινίες του είδους, όπως το τραγούδι της ομάδας του Φάλκου που φέρνει στο νου The Hobbit αλλά και Lord of The Rings: The Return of The King, το κρυφτούλι στο δάσος που έφερνε πάλι στο νου εκείνη την τριλογία, ενώ αξίζουν συγχαρητήρια στην ARMA Hellas (Association for Renaissance Martial Arts) που βοήθησε στα κοστούμια, τα μεσαιωνικά όπλα, τον γενικότερο εξοπλισμό, αλλά και τις χορογραφίες, που παρέπεμπαν σε Conan και Excalibur.
Άξιο λόγου και το επικό, πομπώδες soundtrack του Δημήτρη Παπαβασιλείου (άκου εδώ το βασικό θέμα της ταινίας) που θα σου θυμίσει έντονα από Game of Thrones και Lord of The Rings μέχρι Conan.
Ακόμα και οι κινούμενοι, ζωγραφιστοί τίτλοι τέλους ήταν εξαιρετικά προσεγμένοι συνοδεία των όμορφων σκίτσων του Γιάννη Ρουμπούλια.
ΓΟΝΑΤΙΖΕΙΣ
Στο μοντάζ των μαχών υπήρχαν πολλά σημεία με κοφτά, γρήγορα πλάνα και εναλλαγές στα οποία δεν μπορούσες να διακρίνεις τι γίνεται και δεν ξέρω αν έπαιξε ρόλο το μπάτζετ σε αυτή την προσέγγιση (σε άλλα σημεία έφτιαχνε πάντως).
Προς το τέλος η ταινία έδινε την αίσθηση πως θέλει μαζεματάκι στο μοντάζ και τη διάρκεια ενώ σεναριακά φάνηκε πως ήθελαν να χωρέσουν πολλά, ίσως κάθε επιρροή που είχαν τα παιδιά στο μυαλό τους.
Κάπου το έχανες με κομμάτι για τον Φούλγκριμ (Άρης Καπλανίδης), συμπατριώτη του Ντράγκαρ και τον ρόλο που έπαιζε η μάγισσα-θεότητα Ilsarel (Κωνσταντίνα Τάτση) στις αλλαγές και τις προδοσίες της πατρίδας του Ντράγκαρ, ενώ και μια ...τερατική φυσιογνωμία που ξεπετάχτηκε στο φινάλε έμοιαζε λίγο cheesy και παράταιρη στο υπόλοιπο κλίμα της ταινίας.
Μικρό το κακό πάντως, κάθως ΚΑΙ σε εκείνες τις σκηνές, διέκρινες αξιόλογα εφέ που δεν τα περίμενες (τι άλλο θα δούμε αναφωνούσες ...και αυτό με την καλή έννοια), καλές ερμηνείες και ικανοποιητικά σκοτεινή φωτογραφία.
Yπήρχαν και κομμάτια της ταινίας που ίσως να χρειάζονταν λίγη παραπάνω μουσική.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Αυτό που μπορεί να φοβόσουν με τον Αδάμαστο είναι μήπως από την πολύ προσπάθεια να μεταφέρουν στα σοβαρά ένα ξενόφερτο είδος σε ελληνικό έδαφος και γλώσσα, προέκυπτε κατα λάθος σοβαροφανές και cheesy σε βαθμό παρωδίας.
Τελικά ξεπέρασε κατά πολύ των προσδοκιών και ήταν μια προσπάθεια πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα, καλύτερη ακόμα και σε σχέση με τα διθυραμβικά λόγια που ακούστηκαν στην πρώτη προβολή.
Μια προσπάθεια σοβαρότατη, κινηματογραφική, με καλογραμμένους ως επί το πλείστον χαρακτήρες, πανέξυπνα γυρισμένη με ταλέντο και μεράκι αλλά και αγάπη, ειλικρίνεια και τιμιότητα απέναντι στο είδος της, που σε κερδίζει ακόμα κι αν δεν είσαι ο πιο φανατικός της επικής φαντασίας και του sword and sorcery.
Ο ίδιος ο ήρωας της ταινίας είναι και μια δήλωση αν θέλετε για την ίδια τη φύση της ταινίας και των δημιουργών της, πως όταν θέλεις κάτι πολύ το κυνηγάς και δεν σταματάς ποτέ μέχρι να το πετύχεις.
Αυτό που αποδεικνύεται τελικά είναι πως υπήρχε και κοινό που ήθελε να βοηθήσει, στηρίζοντας το μπάτζετ της ταινίας μέσω της crowdfunding μεθόδου του Indiegogo και παραδίδοντας στις αίθουσες την ταινία που ήθελε να δει.
Οι περιπέτειες του Ντράγκαρ θα συνεχίζονται, το badass χαμογελάκι σου κλείνει το μάτι στο φινάλε με ένα κουλ κινηματογραφικό γύρισμα και εσύ με το πέρας της προβολής το μόνο που ήθελες ήταν να σφίξεις όσο πιο εγκάρδια τα χέρια των συντελεστών.
Δεν ξέρω ποιο είναι το επόμενο βήμα για το ελληνικό σινεμά και τι αλλαγές θα επιφέρει ο Αδάμαστος.
Το σίγουρο είναι πως ταλέντο έχουμε, γνώσεις διαθέτουμε και ο Αδάμαστος ανοίγει το δρόμο για να υπάρξουν και διαφορετικά κινηματογραφικά είδη που μιλάνε τη γλώσσα μας.
Αρκεί αυτό το δρόμο που ανοίγει η ταινία, να θέλουν να τον περπατήσουν και άλλοι, δύσπιστοι ή μη.
Αναμένουμε την επόμενη δουλειά από τα την ομάδα του Αδάμαστου και ...κάτι ακόμα για το τέλος: κρατήστε το όνομα του Θάνου Κερμίτση.
Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες, η ταινία βρήκε διανομή και θα προβληθεί στους κινηματογράφους σύντομα.
Kostas Tsokos.
Αδάμαστος - Indomitable official trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
