Γράφει ο Κωνσταντίνος Παναγιώτου.
Όποιος έφτιαξε το trailer της ταινίας είναι το λιγότερο κακόβουλος και σατανικός τύπος.
Αρχικά με προσέλκυσε με το concept: «Ο Τζακ και η Φασολιά» σε διασκευή για ενήλικες.
Ok λέω, γνωστό και αγαπητό παραμύθι, πάμε.
Έπειτα με «έψησε» με τα αποσπάσματα από τις σκηνές δράσης.
Και τέλος με «τσουρούφλισε» με τα εφέ των γιγάντων, που έμοιαζαν πραγματικά απόλυτα ρεαλιστικά.
Η πραγματικότητα φυσικά απείχε αρκετά - για αυτό και η εισαγωγή του κειμένου άλλωστε - με αποτέλεσμα αν και το Jack the Giant Slayer (που πρώτα ήταν Jack the Giant Killer) δεν ήταν κακό, να μην ικανοποιεί τις προσδοκίες που το ίδιο (μέσω του trailer) είχε θέσει...
Επιγραμματικά οι λόγοι της οργής μου:
Εντάξει σύμφωνοι, δεν περίμενα splatter αλλά μια-δυο σκηνές όχι ωμής βίας αλλά κάτι παραπάνω από αθώα υπονοούμενα, το ήθελα.
Όποτε πήγαινε να υπάρξει μία … υποψία έστω, βίας, ο φακός απέστρεφε το βλέμμα του, θυμίζοντας εκείνα τα επικά παιδικά που είχαν μεν βίαιο θέμα αλλά ποτέ δεν είδαμε έστω και μία σταγόνα αίμα.
Και αν τότε, κάτι τέτοιο δεν με πείραζε ενώ ήταν και σωστό γενικά (το ηλικιακό group των κινουμένων σχεδίων σαφώς και είναι διαφορετικό από τέτοια κινηματογραφικά έργα), στη συγκεκριμένη ταινία κατάφερε απλά να με τσαντίσει.
Είπα και παραπάνω, δεν ζητάω κομμένα χέρια και κεφάλια ούτε να δω υπολείμματα ανθρώπινων κόκκαλων στα δόντια των γιγάντων.
Λίγο αιματάκι όμως το ήθελα να στάξει βρε αδερφέ.
Εξάλλου υποτίθεται ότι μιλάμε πάντα για μία ενήλικη εκδοχή ενός παραμυθιού.
Παράγοντας της «ξινίλας» μου Νούμερο 2:
Οι καρικατούρες που ονομάστηκαν «μοβόρικοι γίγαντες».
Γατάκια.
Ειδικά ο αρχηγός τους - και υποτίθεται ο πιο άγριος - βγάζει γέλιο και σαφώς όχι τρόμο.
Και εντάξει καταλαβαίνω, το εγχείρημα της New Line Cinema, που παραπέμπει στη σύγχρονη τακτική της Disney, η οποία προσπαθεί να «αγκαλιάσει» με τη μία όλα τα ηλικιακά group (βλέπε Πειρατές της Καραϊβικής αλλά και σύγχρονα κινούμενα σχέδια).
Όταν όμως έχεις «φάει» στα μούτρα ένα trailer που παραπέμπει σε ενήλικη ταινία δράσης, όπως και να το κάνουμε σου κακοπέφτει το υπερβολικά αθώο πιάτο.
Η γενικότερη παραγωγή βέβαια είναι αρκετά καλή.
Ένα μεγάλο μπάτζετ ικανοποιητικά αξιοποιημένο και ένα άψογο (τεχνικά) αποτέλεσμα που χάνει όμως ελέω της… προαναφερθείσας κρίσης ταυτότητας του αλλά και κάποιων άλλων… ψιλών γραμμάτων που θα αναλυθούν παρακάτω.
Εν ολίγοις, η ιστορία εξελίσσεται στο μυθικό βασίλειο Cloister, όπου ο Jack (Nicholas Hoult, Warm Bodies), ένας νεαρός αγρότης, όπως και άλλα παιδιά της ηλικίας του, όπως για παράδειγμα η πριγκίπισσα Ισαβέλλα (Eleanor Tomlinson, Alice in Wonderland), εξιτάρεται από το μύθο του βασιλιά Erik.
Σύμφωνα με την παράδοση λοιπόν, ο τελευταίος φέρεται να αντιμετώπισε με επιτυχία την εισβολή μοχθηρών γιγάντων.
Οι εν λόγω γίγαντες κατέφθασαν στη γη με εξαιρετικά άγριες διαθέσεις, από τον ουρανό!
Βέβαια, μιας και ο ανελκυστήρας δεν είχε ακόμα εφευρεθεί, αναγκάστηκαν να διασχίσουν μία τεράστια φασολιά, η οποία είχε φυτευτεί από κάποιους μάγους, που ένωνε το βασίλειο του Cloister με την ουράνια χώρα τους.
Ο Erik κατάφερε να αποκρούσει τις επιθέσεις τους σφυρηλατώντας μία κορώνα που είχε τη δύναμη να υποτάσσει τους γίγαντες στις διαταγές όποιου τη φοράει.
Ο μύθος αποδεικνύεται όμως πως έχει μεγάλες ρίζες από την πραγματικότητα, γεγονός που μαθαίνει αρκετά χρόνια αργότερα από όταν άκουγε το παραμύθι, ο ήρωας μας, Jack.
Όταν στέλνεται από το θείο του λοιπόν στο παζάρι προκειμένου να πουλήσει το κάρο και το άλογο του (σχεδόν όπως και στο παραμύθι δηλαδή), γνωρίζεται με την πριγκίπισσα Ισαβέλλα αλλά και τα υπόλοιπα μέλη της βασιλικής οικογένειας, τον μέλλοντα σύζυγο της, Roderick (Stanley Tucci, Gambit) αλλά και τον προστάτη της, Elmont (Ewan McGregor, The Impossible).
Ο έρωτας μεταξύ τους - περιττό να σας πούμε - κεραυνοβόλος.
Συνδυάζοντας έτσι την περιπέτεια που θέλουν να ζήσουν αυτά τα δύο νεαρά παιδιά, μαζί με τα μαγικά φασόλια που στο μεταξύ έχει αποκτήσει ο Jack, έχουμε σαν αποτέλεσμα το φύτρωμα μίας τεράστιας φασολιάς στην αυλή του δεύτερου!
Η περιπέτεια κάπου εδώ αρχίζει καθώς ύστερα από ένα ατυχέστατο και βίαιο «σκαρφάλωμα» ολόκληρου του σπιτιού στην φασολιά, η Ισαβέλλα βρίσκεται μόνη και έρημη στην άγνωστη αυτή ουράνια γη.
Κάτω στο έδαφος συντάσσεται άμεσα μία αποστολή διάσωσης, με τους Roderick και Elmont προεξέχοντες και τον Jack να ακολουθεί κατά πόδας.
Το θέμα είναι πως δεν έχουν όλοι στόχο τη διάσωση της πριγκίπισσας…
Σκοτεινά μυστικά υποβόσκουν και τρομερά πλάσματα παραμονεύουν στα δάση της νέας αυτής χώρας.
Ενώ η ταινία φαίνεται να ολοκληρώνεται με το πέρασμα περίπου μίας ώρας και δέκα λεπτών, ακολουθεί μία δεύτερη ιστορία - σε συνδυασμό πάντα με την πρώτη - που προσφέρει αρκετά κιλά αγωνίας αλλά «τραβάει» από τα μαλλιά το σενάριο.
Το δε φινάλε είναι από τα πιο… περίεργα που έχω παρακολουθήσει πρόσφατα.
Δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω με το εύρημα του σκηνοθέτη Bryan Singer και των σεναριογράφων Darren Lemke, Christopher McQuarrie και Dan Studney.
Ομολογουμένως πρωτότυπο πάντως!
Αν μείνει κανείς μόνο στα τυπικά της ιστορίας , θα σχηματίσει λογικά θετική εντύπωση για το όλο εγχείρημα.
Αν μάλιστα δεν υποπέσει στο δικό μου ατόπημα και δεν παρακολουθήσει το trailer, ίσως και να εντυπωσιαστεί ακόμα.
Πάντως το μοιραίο λάθος της ανάλυσης των γεγονότων, δεν πρέπει να γίνει ποτέ.
Για παράδειγμα, η απίστευτα γλαφυρή πρώτη εμφάνιση του Elmont και η περίφημη ατάκα: «Σε πονάνε τα γόνατα σου μικρέ;» κατρακυλά στο γκρεμό στη συνέχεια καθώς ο εν λόγω ήρωας αλλάζει τελείως τροπάριο!
Στο ίδιο μοτίβο και ο βασιλιάς του Cloister (Ian McShane, Snow White and the Huntsman).
Τρελά σκαμπανεβάσματα.
Από τη μία προωθεί το ρόλο του απλησίαστου βασιλιά και πατέρα και από την άλλη φαίνεται έτοιμος για ψιλή κουβέντα και καφέ.
Λίγες οι καλές του στιγμές, κυρίως όταν αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να κόψει τη φασολιά.
Να σημειωθεί πάντως πως το πρόβλημα δεν είναι των ηθοποιών.
Και ο McGregor και ο McShane ήταν εξαιρετικοί σε αυτό που τους ζητήθηκε.
Το θέμα προφανώς και είναι τι τους ζητήθηκε…
Αρκετά καλά τα πήγε η πανέμορφη Tomlinson ενώ εξαιρετικός υπήρξε και ο Hoult στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Αν ο Bryan Singer από την άλλη, τολμούσε κάτι παραπάνω από ένα remake του original παραμυθιού, με ό, τι αυτό συνεπάγεται: ψήγματα «νεύρου» και βίας, ολοκληρωμένα πορτραίτα χαρακτήρων, πιο «στρωτή» ιστορία, ίσως τώρα να γινόταν λόγος για μία από τις πιο επικές ταινίες της σεζόν.
Έτσι, η θέαση του Jack the Giant Slayer προτείνεται - αλλά με επιφύλαξη περί χασμουρητών και άσκοπης κατανάλωσης ελεύθερου χρόνου - στους μεγαλύτερους, αλλά επιβάλλεται για τους μικρούς σινεφίλ που πραγματικά θα περάσουν 114 υπέροχα και μαγικά λεπτά.
Στις αίθουσες από 4 Απριλίου.
Jack The Giant Killer trailer από FilmBoy-gr
1.jpg)
