Γράφει η Λίλα Τζαμούση.
Ο καιρός ήταν ιδανικός.
Η κακοκαιρία των τελευταίων ημερών ήταν ακριβώς αυτό που έπρεπε να συνοδεύσει το sequel της ταινίας του θρυλικού ντετέκτιβ.
Η βροχή μας μετέφερε κατευθείαν στο 221b της Baker Street, στην καρδιά του Λονδίνου και ο Sherlock Holmes πήρε τη σκυτάλη – μαζί και τις φιλοδοξίες μας – για μια ακόμα αστυνομική περιπέτεια, ως μετρ του είδους.
Δε θα έλεγα ότι τα κατάφερε με ιδιαίτερη επιτυχία, χωρίς ωστόσο να μπορούμε να ρίξουμε το φταίξιμο στον αυτό καθαυτό χαρακτήρα ή ακόμα και στον Robert Downey Jr.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Ένας εγκληματικός εγκέφαλος ξεκινά μια σειρά βομβιστικών επιθέσεων και δολοφονιών με σκοπό την σπίθα για την έναρξη ενός πολέμου που θα οδηγήσει στην κυριαρχία του.
Μπροστά του θα βρει τον Sherlock Holmes μαζί με τον Dr. Watson, που θα κάνουν τα πάντα για να τον σταματήσουν.
Αυτή τη φορά όμως, ο γνωστός ντετέκτιβ έχει να αντιμετωπίσει έναν εξαιρετικά έξυπνο αντίπαλο, που θα του δημιουργήσει τεράστια εμπόδια…
Η φωτογραφία και τα κοστούμια ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακά και παρέπεμπαν ξεκάθαρα σε εικόνες του 19ου αιώνα – κάτι που συνέβαινε και στην πρώτη ταινία άλλωστε.
Και, βέβαια, η μουσική του Hans Zimmer, επηρεασμένη και από τον αναγνωρίσιμο Don Giovanni του Mozart, προσέδιδε με τη σειρά της την απαιτούμενη ατμόσφαιρα.
Σκηνοθετικά, νομίζω ότι ο Guy Ritchie κατέβαλε μία αχρείαστη υπερπροσπάθεια εντυπωσιασμού με εκρήξεις και κακό χαμό χρονοβόρων μαχών σε βαρετό slow motion, κάτι που και δεν πρόσθεσε ιδιαίτερη αισθητική στην ταινία και θα μπορούσε άνετα να επιτευχθεί με «εξυπνότερες» κινήσεις πέραν των ειδικών εφέ.
Παρόλα αυτά οι ερμηνείες δεν ήταν κι άσχημες.
Ο Robert Downey Jr. (Due Date) φάνηκε να έχει δυνατότητες να πάει το ρόλο του ένα βήμα παραπέρα, χωρίς όμως να το πετυχαίνει απόλυτα.
Εξεπλάγην με αυτό, αφού θυμάμαι ότι στην πρώτη ταινία τον είχα βρει αρκούντως ικανοποιητικό στο ρόλο του διάσημο ντετέκτιβ.
Ίσως φταίει και το γεγονός ότι αυτή τη φορά εμφανίζεται αρκετά διαφορετικός, κάτι που εμένα προσωπικά δεν μου άρεσε.
Τον είχα συνηθίσει σκοτεινό, πανέξυπνο, μοναχικό – μια ήρεμη δύναμη.
Η «μετάλλαξή» του σε μαχητικό υπερήρωα με ξένισε αρκετά.
Ο Jude Law (Contagion) από την άλλη, είναι πάντα απολαυστικός – καταφέρνει να φέρνει τον ρόλο στα μέτρα του, και όχι να μπαίνει σε καλούπια (κάτι που κάνει εξαιρετικά και ο Johnny Depp), δίνοντας άλλη διάσταση και ουχί κατακριτέα, στον Dr. Watson.
Ο Jared Harris (The Ward) στον ρόλο του καθηγητή Moriarty, πετυχαίνει να περάσει τον ευφυή και πανούργο χαρακτήρα που πρέπει, ενώ o Stephen Fry (Alice in Wonderland) ενσαρκώνει εξαιρετικά τον αδερφό του Sherlock Holmes, Mycroft, κλέβοντας τα βλέμματα και την προσοχή από οποιονδήποτε άλλο χαρακτήρα.
Παίζουν ακόμη η Rachel McAdams (Midnight in Paris), η Noomi Rapace, η Geraldine James (Arthur) και άλλοι.
Η θεωρία που προστάζει το sequel μια ταινίας να είναι κατώτερης ποιότητας από την πρώτη, φαίνεται να επαληθεύεται και στην περίπτωση του Sherlock Holmes.
Δεν ξέρω αν θα το πω σωστά, αλλά μου φάνηκε σαν η ταινία να είχε παραπάνω δράση από αυτή που χρειαζόταν.
Δεν έχω διαβάσει πολλές από τις ιστορίες του sir Arthur Conan Doyle, αλλά κατανοώ απόλυτα πόσο δύσκολο είναι να μεταφερθούν αυτά τα λογοτεχνικά αριστουργήματα στο κινηματογραφικό πανί.
Φυσικά, αυτό δεν δικαιολογεί καμία από τις αστοχίες του Guy Ritchie.
Όταν αναλαμβάνεις ένα τέτοιο εγχείρημα, πρέπει να έχεις και πλήρη γνώση των κινδύνων και των συνεπειών.
Η άποψή μου τελικά, είναι ότι κάποια πράγματα καλύτερα θα ήταν να μένουν στα βιβλία.
Για να μην παρεξηγηθώ, η ταινία είναι συμπαθής, ιδιαίτερα αν πας στην αίθουσα προιδεασμένος θετικά.
Για να μην παρεξηγηθώ, η ταινία είναι συμπαθής, ιδιαίτερα αν πας στην αίθουσα προιδεασμένος θετικά.
Απλά, στα δικά μου μάτια ήταν κάτι άλλο.
Όχι ο Sherlock Holmes.
Sherlock Holmes 2: A Game of Shadows trailer 2 από FilmBoy-gr
1.jpg)
