Ο Λουίς Μπουνιουέλ αναζητά την... κρυφή «γοητεία» της μπουρζουαζίας βάζοντας στο στόχαστρο για ακόμη μία φορά τους μεγαλοαστούς, σε μία από τις τελευταίες του ταινίες.
Ο αντισυμβατικός δημιουργός θεωρήθηκε ο «πατέρας» του σουρεαλιστικού κινηματογράφου όταν το 1929 σε συνεργασία με τον Σαλβαντόρ Νταλί παρουσίασαν το μικρού μήκους, σοκαριστικά μοντέρνο φιλμ «Ανδαλουσιανός Σκύλος».
Πρόκειται ουσιαστικά για την κινηματογραφική απεικόνιση ενός ονείρου, το οποίο ο Μπουνιουέλ παρουσιάζει μέσα από διαδοχικές, παραληρηματικές εικόνες, καταργώντας κάθε γραμμική αφηγηματική σύμβαση.
Αυτή την ολότελα προσωπική κινηματογραφική φόρμα υιοθέτησε σε αρκετές ταινίες του για να επιτεθεί σε κάθε τι κομφορμιστικό όπως οι κοινωνικοί θεσμοί, η θρησκεία και η πολιτική.
Οι συγκεκριμένες θεματικές διακρίνονται ολοφάνερα στην «Βιριδιάνα» (1961), με την περίφημη αιρετική σκηνή της αναπαράστασης του μυστικού δείπνου ή στον εμβληματικό «Εξολοθρευτή Άγγελο» (1962) με τις περιπέτειες μιας παρέας μεγαλοαστών που εγκλωβίζονται σε μία έπαυλη, αδυνατώντας για κάποιον ακατανόητο λόγο να βγουν έξω από το σπίτι.
Στην «Κρυφή Γοητεία...», μία άλλη παρέα μεγαλοαστών αντιμετωπίζει ένα ανάλογο πρόβλημα, όταν οι επαναλαμβανόμενες προσπάθειές τους να γευματίσουν διακόπτονται συνεχώς από εξωφρενικά γεγονότα.
Με αυτό το απλό σεναριακό εύρημα, ο Μπουνιουέλ κατακεραυνώνει τον αλαζονικό τρόπο ζωής της μπουρζουαζίας, χωρίζοντας το φιλμ σε οκτώ επεισόδια, που περιγράφουν κωμικοτραγικές καταστάσεις.
Το κάθε επεισόδιο, αποτελεί μέρος μιας άναρχης αφήγησης, στην οποία η υπόθεση δεν έχει απαραίτητα κάποια λογική συνέπεια αλλά λειτουργεί σαν βιτριολικό σχόλιο για την αδυναμία της μεγαλοαστικής τάξης να ξεφύγει από τον καθωσπρεπισμό.
Η καυστική σάτιρα όμως δεν σταματά μόνο εκεί, αλλά τα βέλη της εξακοντίζονται τόσο προς την υποκρισία της εκκλησίας όσο και προς τη διαφθορά της πολιτικής.
Έτσι παρακολουθούμε σουρεαλιστικές, συμβολικού χαρακτήρα, σκηνές όπως αυτή όπου ένας παπάς ζητάει θέση κηπουρού στην έπαυλη ενός πρέσβη, ενώ αργότερα σε μία άλλη στιγμή δίνει άφεση αμαρτιών στον δολοφόνο των γονιών του και στη συνέχεια τον πυροβολεί και τον σκοτώνει.
Σε μία άλλη χαρακτηριστική σκηνή ένας ολόκληρος στρατός εισβάλει στο σπίτι του ίδιου πρέσβη κι εκείνος του... κάνει το τραπέζι.
Με την γνώριμη μπουνιουελική αυθάδεια ο δαιμόνιος δημιουργός γελοιοποιεί (από τον ειρωνικότατο τίτλο ακόμη) τους «καλούς τρόπους» της μπουρζουαζίας, διασκεδάζει με την κρυφή (και τελικά ανύπαρκτη) γοητεία της φτάνοντας μέχρι την φάρσα και δηλώνει ότι την θεωρεί την πιο σουρεαλιστική ταινία του κερδίζοντας το ξενόγλωσσο Όσκαρ.
Στους κινηματογράφους σε επανέκδοση από 23 Ιουλίου.
Γιάννης Αποστολίδης.
1.jpg)
