Καλή χρονιά σε όλους!
Ακόμα μία χρονιά έφτασε στο τέλος της, και εδώ είμαι πάλι για το ετήσιο αφιέρωμα “Year in Review” για να καταθέσω τις προσωπικές μου επιλογές για τις ταινίες που ξεχώρισα το 2019.
Αυτή είναι η τέταρτή μου χρονιά στο Filmboy και ακολουθώντας τη συνήθεια, προτίμησα να χωρίσω τις ταινίες που ξεχώρισα σε πέντε λίστες.
Πηγαίνοντας από τα θετικά προς τα αρνητικά ξεκινάμε με τις…
Καλύτερες ταινίες της χρονιάς:
Capharnaüm: Η Nadine Labaki εμπνέεται από αληθινές μαρτυρίες προσφυγόπουλων και παρουσιάζει ένα συγκλονιστικό φιλμ για την αδικία και την απώλεια μιας αθωότητας που μοιάζει πολυτέλεια.
Booksmart: Στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο, η Olivia Wilde μας παραδίδει μια ευαίσθητη, ρεαλιστική, αισιόδοξη εφηβική κομεντί που τα κάνει κυριολεκτικά όλα σωστά!
Werk Ohne Autor: Η πολυαναμενόμενη επιστροφή του Florian Henckel von Donnersmarck καταφέρνει να ξεπεράσει τις προσδοκίες με τη ταινία να απογειώνει τον ίδιο το κινηματογράφο σε ένα τρίωρο έπος για τη τέχνη, τον έρωτα και το φασισμό.
Les Misérables: Με μοναδικό μειονέκτημα το μεγάλο σε διάρκεια εισαγωγικό πρώτο act, η ταινία του Ladj Ly παρουσιάζει με σχεδόν αφόρητο ρεαλισμό τη κατάσταση που επικρατεί στις γκετοποιημένες περιοχές των μεγάλων πόλεων σε ένα κοινωνικό θρίλερ που χτυπάει εκεί που πονάει.
Συνεχίζω με μια λίστα περισσότερο αντίδρασης, αφού όπως θα δείτε σε αυτή έχω βάλει ταινίες που βρίσκονται σε πολλές αντίστοιχες λίστες με τα top της χρονιάς, όμως στα δικά μου μάτια, παρότι είναι αναμφισβήτητα αξιόλογες, δεν θεωρώ πως αξίζουν την αποθέωση που γνώρισαν.
Πάμε λοιπόν στις…
Υπερτιμημένες ταινίες της χρονιάς:
The Favourite: Η απουσία του Ευθύμη Φιλίππου από το σενάριο αποδεικνύεται ευεργετική με τον Γιώργο Λάνθιμο για πρώτη φορά στη καριέρα του να καταφέρνει να ενσωματώσει επιτυχώς το weirdness της σκηνοθεσίας του σε μια ενδιαφέρουσα ιστορία.
Εξαιρετικές ερμηνείες από τη θηλυκή τριάδα όμως οι μεγάλες κοιλιές στη πλοκή το ρίχνουν στο επίπεδο της ταινίας που θα μπορούσε αλλά δεν τα κατάφερε.
An Elephant Sitting Still: Το έπος του Bo Hu ξεκινάει με τις καλύτερες προδιαγραφές και το πρώτο δίωρο σε κάνει να γονατίσεις μπροστά στο μεγαλείο του, όμως κάπου εκεί μοιάζει να μη ξέρει πως να συνεχίσει τη τραγική του ιστορία, με το φινάλε να είναι τόσο ξαφνικό όσο και το τέλος της ζωής του.
Joker: Ίσως η πιο πολυσυζητημένη ταινία της χρονιάς, κατάφερε να ταιριάξει τη κοινωνική κριτική με έναν από τους πιο αγαπημένους comic-book villains και το φιλμ ήταν πραγματικά αξιόλογο.
Όμως ούτε η ερμηνεία του Joaquin Phoenix ήταν τόσο συγκλονιστική όσο του Ledger, ούτε η σκηνοθεσία του Todd Phillips είχε κάτι ιδιαίτερο, ενώ και το σενάριο δεν έκρυβε καμία ιδιαίτερη έκπληξη.
Parasite: Ένα ακόμα φιλμ κοινωνικής κριτικής, ιδιαίτερα πονηρό, με το σενάριο του Bong Joon Ho να ξετυλίγεται έξυπνα, όμως η βάση του φιλμ παραμένει φτωχή και έχει ως αποτέλεσμα την έλλειψη εκπλήξεων με το αιματοβαμμένο φινάλε να μοιάζει περισσότερο με άστοχη φάρσα.
Πάμε ένα σκαλοπάτι πιο κάτω, στις ταινίες που πέρυσι τέτοια εποχή δεν είχαν θέση στη λίστα με τις πιο πολυαναμενόμενες, όμως ξεπέρασαν τις προσδοκίες και μου χάρισαν μερικές αξιόλογες κινηματογραφικές ώρες.
Πάμε να δούμε τις…
Ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς:
Sin Fin: Ένα road movie, ένα αισθηματικό δράμα, ένα sci-fi μυστηρίου, η ταινία των César και José Esteban Alenda με λίγη περισσότερη προσοχή σε θέματα casting και σεναρίου θα μπορούσε να είναι το νέο Eternal Sunshine of a Spotless Mind.
Μπορεί να μην τα καταφέρνει αλλά έχουμε σίγουρα μια πολύ ευχάριστη έκπληξη.
Spider-Man: Far from Home: Η έκπληξη εδώ έγκειται στο γεγονός πως το Homecoming ήταν (κατά τη γνώμη μου πάντα) απολύτως αποτυχημένο και με την ίδια συνταγή περίμενα μία από τα ίδια, όμως οι μικρές αλλαγές ήταν αναζωογονητικές, με δράση και χιούμορ να βρίσκονται σε πολύ ανώτερα επίπεδα από το προκάτοχο και να προσφέρουν μια πολύ ευχάριστη super-hero movie.
Terminator: Dark Fate: Το καλύτερο κεφάλαιο του franchise από την εποχή του T2, μπορεί φυσικά να μη φτάνει στα επίπεδα της ταινίας του Cameron όμως το Dark Fate στέκεται στο ύψος του ονόματός του, με την επιλογή των παραγωγών να δώσουν τα ηνία στις κυρίες να είναι απολύτως επιτυχημένη.
Λίγη περισσότερη φαντασία στις δυνάμεις του villain και κάποιες αλλαγές στο casting θα το ανέβαζαν ακόμα περισσότερο.
Klaus: Ο μόνος λόγος που δεν έβαλα το Klaus στη λίστα με τις καλύτερες της χρονιάς είναι γιατί περιμένω να δω αν θα καταφέρει να σταθεί στο χρόνο, αν θα γίνει το νέο Christmas classic.
Γιατί πραγματικά μοιάζει πως μπορεί, με την υπέροχα πρωτότυπη origins ιστορία του Sergio Pablos να διασκεδάζει, να συγκινεί και να εντυπωσιάζει φτάνοντας το παραδοσιακό animation πέρα από τα όριά του.
Hellboy: Πριν αρχίσετε να πετάτε ντομάτες, ναι το Hellboy είναι μια κακή ταινία.
Αλλά ανήκει σε εκείνη τη κατηγορία με τις ταινίες που είναι τόσο κακές που είναι ένοχα διασκεδαστικές.
Το Mortal Kombat του 2019!
The Death & Life of John F. Donovan: Ο Xavier Dolan για πρώτη φορά καταφέρνει να συγκρατήσει τις ορμές του και παρουσιάζει ένα όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο αλλά σκληρό, ευαίσθητο και πολυσχιδές φιλμ που πιθανώς να μη το θυμάμαι σε λίγα χρόνια αλλά σίγουρα ξανάβαλε το δημιουργό στο ραντάρ μου,
Abominable: Μέσα σε λίγους μήνες απογοητεύτηκα δις με τις animated ταινίες που καταπιάνονταν με τα μυθικά Yeti (Smallfoot, Missing Link) και σε καμιά περίπτωση δεν περίμενα από την Dreamworks να σώσει τη παρτίδα, όμως τα κατάφερε.
Δράση, χιούμορ, ευαισθησία και εντυπωσιακά τοπία εναλλάσσονται με γοργούς ρυθμούς, με το εξαιρετικό σενάριο να δένει το γλυκό με μαεστρία.
Doctor Sleep: Μηδενικές προσδοκίες μιας και θεωρώ το The Shining πραγματικά γελοίο, όμως αντίθετα από τον Kubrick, ο Mike Flanagan ήξερε ακριβώς πως να μεταφέρει τον τρόμο του King στη μεγάλη οθόνη, δίνοντάς μας ένα φιλμ με ένταση, αγωνία και μια εξαιρετική Rebecca Ferguson.
Το τελευταίο act να έλειπε…
Μετά τα ευχάριστα, ώρα είναι να περάσω και στα δυσάρεστα, στην ώρα του λυκόφωτος, στις ταινίες από τις οποίες περίμενα πολλά αλλά δεν ανταποκρίθηκαν των προσδοκιών μου, με την απογοήτευση σε ορισμένες περιπτώσεις να είναι μεγάλη.
Πάμε λοιπόν να δούμε τις…
Πιο Απογοητευτικές ταινίες της χρονιάς:
If Beale Street Could Talk: Μετά το άνισο Moonlight, ο Barry Jenkins επιστρέφει με ένα ρηχό, αδιάφορο love story που αφήνει αδικαιολόγητα στο παρασκήνιο το ρατσιστικό subplot και αναλώνεται σε υπερφίαλες σκηνοθετικές επιδείξεις.
Arctic: Αποκλειστικά η παρουσία του Mads Mikkelsen δεν είναι ικανή να σώσει ένα θρίλερ επιβίωσης με ελάχιστα plot points και ένα άκαιρο φινάλε.
Yesterday: Προκαλεί κατάπληξη πως είναι δυνατόν να έχεις στο ίδιο φιλμ τον Richard Curtis, τον Danny Boyle και τους Beatles και να βγαίνει κάτι τόσο χλιαρό.
The Dead Don’t Die: Η απόπειρα του Jim Jarmusch να βάλει την pop κουλτούρα των zombie movies στον κόσμο των μαύρων κωμωδιών του στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία.
The Current War: Ανισόρροπη και αδύναμη βιογραφία που σπαταλάει το ταλέντο του εκλεκτού cast και το ενδιαφέρον στόρι.
Once Upon a Time… in Hollywood: Ποτέ δεν ήμουν μεγάλος θαυμαστής του αλλά εδώ ο QT το τερμάτισε.
Μια ταινία αποκλειστικά και μόνο για τους νοσταλγούς της χρυσής εποχής του Hollywood χωρίς περαιτέρω λόγο ύπαρξης που επιπλέει μόνο χάρη στις ερμηνείες των Pitt και DiCaprio.
Missing Link: Η χειρότερη ταινία της Laika, απλά.
Μια ταινία που της λείπει η καρδιά και προσπαθεί μόνο με το χιουμοράκι να κερδίσει τους θεατές.
It Chapter Two: Η αδικαιολόγητα τεράστια διάρκεια ήταν το μικρότερο των προβλημάτων του, με τον Bill Hader να είναι ο μόνος λόγος για να το παρακολουθήσεις.
Πείτε πως ο Pennywise δεν επέστρεψε ποτέ…
Sorry We Missed You: Μια σκληρή κοινωνική ιστορία μπορεί να παρουσιαστεί με δύο τρόπους.
Είτε ως ένα δυνατό ρεαλιστικό ανθρώπινο δράμα, βλέπε I, Daniel Blake, είτε ως κομμάτι μιας σκαλέτας μεσημεριανάδικου, βλέπε αυτό.
Zombieland: Double Tap: Η φρεσκάδα, η πρωτοτυπία και το ξεκαρδιστικό χιούμορ σε συνδυασμό με το διασκεδαστικότατο gore χάθηκαν κάπου στα 10 χρόνια που μεσολάβησαν από το πρώτο φιλμ.
The Good Liar: Οριακά δε μπήκε στις χειρότερες ταινίες της χρονιάς.
Ένα αφόρητα προβλέψιμο φιλμ μυστηρίου που πετάει στα σκουπίδια το υπέροχο δίδυμο Mirren-McKellen.
Και φτάσαμε και στον πάτο.
Στις ταινίες που με το ζόρι άντεξα να δω μέχρι τέλους.
Στις ταινίες που βγήκα από την αίθουσα και επέστρεψα τρέχοντας σπίτι για να ξεκλέψω λίγο από το χαμένο χρόνο που μόλις πέταξα.
Αυτές είναι οι…
Χειρότερες ταινίες της χρονιάς:
Χειρότερες ταινίες της χρονιάς:
Glass: Όπως αποδείχτηκε, το Split δεν ήταν παρά η terminal lucidity της καριέρας του M. Night Shyamalan με το Glass να είναι ελάχιστα πιο ενδιαφέρον από ένα πτώμα που σαπίζει.
Vision: Ένα πανέμορφα φωτογραφισμένο… νανούρισμα!
Αλήθεια, τι άρωμα έχει το σκοτάδι;
El Ángel: Σύμφωνα με τον Luis Ortega, αν είσαι νεαρός ξανθός γοητευτικός εγκληματίας, η ζωή σου αξίζει να γίνει ταινία.
Έλα όμως που δεν…
Thunder Road: Εκεί που τελειώνουν τα όρια του weirdness, αρχίζει η αφόρητη, προσβλητική κακογουστιά και ο Jim Cummings μοιάζει μεγάλος οπαδός της.
Ma: Τραγικό casting, προβλέψιμη ιστορία, μηδέν τρόμος, μηδέν αγωνία και η βαρεμάρα χτυπάει ταβάνι.
Child’s Play: Ξεδιάντροπο (αυτό)rip-off με την MGM να ρίχνει στη μηχανή του κιμά τη δημιουργία του Mancini και να βγάζει ένα εξάμβλωμα που θα έπρεπε να κάνει τους παραγωγούς του να ντρέπονται.
Midsommar: Ιδιαίτερη περίπτωση μιας και αν στο μοντάζ είχε κοπεί τουλάχιστον μία ολόκληρη ώρα (από τις 2μιση συνολικά) γεμάτη με τίποτα, ώστε ο θεατής να μπορέσει να επικεντρωθεί στο ενδιαφέρον, σε σημεία σοκαριστικό παγανιστικό θρίλερ και η ατμόσφαιρα να μην (αυτό)καταρρέει, η ταινία του Ari Aster θα βρισκόταν πολύυυυυυυ πιο ψηλά.
Σε αυτή τη κατάσταση όμως απλά δε βλέπεται.
Us: Το Get Out ήταν μέτριο αλλά έδειξε ότι ο Jordan Peele έχει δυνατότητες.
Στο Us έψαχνα πόρτα να φύγω.
Eye roll…
Shazam!: Η τελευταία προσθήκη στο απόπατο των super-hero ταινιών.
Ντεμέκ αστείο, ντεμέκ διασκεδαστικό, όμως απλά ανυπόφορο.
The Golden Glove: Ο Fatih είπε να δοκιμάσει τα όριά μας και μας έδωσε μια ταινία που με εξαίρεση το εντυπωσιακό μακιγιάζ, έχει τη ποιότητα του Human Centipede.
Synonyms: Ένα υπαρξιακό ταξίδι ενός Ισραηλινού στους δρόμους το Παρισιού.
Need to say more;
Απαραίτητο συνοδευτικό, μαξιλαράκι και nasal strip…
Playmobil: The Movie: Βρήκαμε το φετινό Emoji Movie.
Ξεδιάντροπο, ανέμπνευστο rip-off του Lego Movie.
Η μεγάλη ποσότητα των ταινιών που βλέπουμε πια δίνει την (ψευδ)αίσθηση πως ο κινηματογράφος βουλιάζει όμως οι καλές ταινίες υπάρχουν, αρκεί να μην τις περιμένεις στο πιάτο και το 2019 ήταν σίγουρα μία από τις καλύτερες χρονιές της δεκαετίας.
Και του χρόνου ακόμα καλύτερα…
Αλέξανδρος Κυριαζής
1.jpg)
