Γνωστός κυρίως για τη συνεργασία του με τον σκηνοθέτη Alejandro González Iñárritu στα ‘Biutiful’ (2010) και ‘Birdman’ (2014) από τη θέση του σεναριογράφου, ο Αργεντινός Armando Bo αποδεικνύει πως και από τη θέση του σκηνοθέτη μπορεί να καταφέρει πράγματα.
Μετά το ‘The Last Elvis’ (2012) κάνει ακόμα ένα βήμα στη σκηνοθεσία με μια άκρως ενδιαφέρουσα ταινία.
Το σενάριο υπογράφουν ο σκηνοθέτης μαζί με το Nicolás Giacobone ενώ πρωταγωνιστεί ο πολύ καλός Guillermo Francella σε έναν αξεπέραστο ρόλο.
Ο Antonio Decoud είναι ένα υπόδειγμα υπαλλήλου στην αγορά κρέατος που δουλεύει.
Πέρα από τη δουλειά, είναι υπέροχος σύζυγος και οικογενειάρχης.
Μια μέρα ο Antonio κάνει το καθιερωμένο του τρέξιμο δίπλα στην παραλία.
Παρόλο που έχει κόψει το κάπνισμα, ξαφνικά κάτι παθαίνει και σωριάζεται κάτω σε κλάσματα δευτερολέπτου.
Μετά από μερικούς μήνες, ο Antonio ψάχνει απεγνωσμένα έναν άνθρωπο για μεταμόσχευση νεφρού.
Αν δεν βρει άμεσα, πρόκειται να πεθάνει.
Η λίστα αναμονής είναι μεγάλη και το όνομά του δεν βρίσκεται στις πρώτες θέσεις.
Αποφασίζει έτσι να πάρει ο ίδιος δράση και να ψάξει εκείνος για υποψήφιο δωρητή.
Δίχως να του μένει πολύς χρόνος, βρίσκει την ‘ελπίδα’ σε ένα νεαρό φτωχό ζευγάρι.
Όμως, το αντρόγυνο επιθυμεί και ένα αντάλλαγμα, το οποίο θα αναστατώσει τον Antonio και την οικογένειά του.
Υποδειγματική σεναριακή γραφή από έναν άνθρωπο που αντλεί έμπνευση από γεγονότα της πραγματικότητας και τα μεταφέρει στην οθόνη με τρομερή λεπτομέρεια και αληθοφάνεια.
Η δε ανάπτυξη των χαρακτήρων έχει πράγματι ενδιαφέρον καθώς μας δείχνει όλο τον παραλογισμό και την απελπισία των ηρώων – έστω και μέσα από κάποιες υπερβολές που χάρη της ιστορίας τις κάνουμε στην άκρη.
Ο Guillermo Francella ταιριάζει απόλυτα σε αυτόν το ρόλο και μοιάζει και ο ίδιος να το συνειδητοποίησε πολύ γρήγορα.
Οι αντιδράσεις του είναι καταπληκτικές, η αγωνία του φαίνεται σε κάθε σκηνή.
Οι υπόλοιποι χαρακτήρες της ταινίας κρατούν σημαντικούς ρόλους για την εξέλιξη της ιστορίας.
Σκέτη απόλαυση είναι το τελευταίο εικοσάλεπτο, δεν βλέπουμε πολύ συχνά τέτοια φινάλε.
Η ταινία μπορεί να σταθεί ως μελέτη ενός ανθρώπου που φτάνει κυριολεκτικά στα άκρα για να σώσει τη ζωή του, δίχως να υπακούει στους κανόνες της κοινωνίας που ζει.
Και πιθανώς να είναι η ουσιαστική επιλογή αφού το μαρτύριο που περνούσε δεν μπορούσε να λυθεί με λογικά μέσα.
Η αγωνία του Antonio για τη σωτηρία του περνάει από την οθόνη αβίαστα και στον θεατή, το ενδιαφέρον του για την εξέλιξη δεν εξαντλείται.
Η αλήθεια είναι πως θα θέλαμε έναν πιο πρωτότυπο τίτλο για την ταινία.
Το tagline της ταινίας πάντως θα μπορούσε να ήταν: ‘Η γραφειοκρατία σκοτώνει.’
Στους κινηματογράφους από 27 Ιουνίου.
Πάνος Μουζάκης
1.jpg)
