Μετά τον οσκαρικό θρίαμβο του “La La Land”, Damien Chazelle και Ryan Gosling συμπράττουν ξανά για το biopic «Ο Πρώτος Άνθρωπος» και μας παρουσιάζουν την ιστορία του ανθρώπου -και όχι του αστροναύτη- που πάτησε στο φεγγάρι και έγινε θρύλος τον Ιούλιο του 1969.
Ένα όμορφο ψυχογράφημα ενός ανθρώπου με τους δαίμονες του που έμελλε να ταξιδέψει στο άγνωστο και μείνει στην ιστορία.
Αν και με το “First Man” παίρνει διαζύγιο από το μουσικό παρελθόν του με τα “Whiplash” και “La La Land”, ο Damien Chazelle διατηρεί ζωντανή μια πολύ βασική θεματική του: τον μόχθο που οδηγεί στην απόλυτη επιτυχία.
Όπως πριν, έτσι και τώρα σκηνοθετεί ανθρώπους που θυσιάζουν τα πάντα για να αγγίξουν τα όνειρα τους.
Για αυτό και μας γυρνάει 50 χρόνια πίσω και μας λέει την ιστορία του Νιλ Αρμστρονγκ, του πρώτου ανθρώπου που πάτησε στο φεγγάρι.
Εξιστόρηση μιας δεκαετίας έτσι όπως την ζούσε και την ένιωθε ο ίδιος.
Και αυτό που φαίνεται σαν ηρωοποίηση του ανθρώπου που πρωτοπάτησε την Σελήνη και σαν διθύραμβος για την NASA και τα κατορθώματα της αστερόεσσας, είναι κάτι ουσιαστικότερο.
Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που ζει με την απώλεια της κόρης του και που αυτό, σαν κινητήριος δύναμη, τον ωθεί σε ένα κοσμοϊστορικό ταξίδι.
Ο Chazelle, ή αλλιώς το χρυσό παιδί του Hollywood διατηρεί το momentum του και έτσι δυο χρόνια μετά το δοξασμένο “La La Land” επιστρέφει με μια ταινία που απογειώνεται και φτάνει στο φεγγάρι (κυριολεκτικά!).
Αυτή τη φορά φτιάχνει ένα film χαμηλών τόνων, συγκρατημένο και σεμνό που όμως μιλάει για μια από τις σπουδαιότερες στιγμές τις ανθρωπότητας.
Αυτή η μεγάλη αντίθεση είναι και ο κεντρικός άξονας του Chazelle στο “First Man”.
Αντιπαραθέτει τον μικροσκοπικό άνθρωπο με το ατελείωτο σύμπαν, ταυτίζει έναν καθημερινό άντρα με έναν ήρωα των αιώνων, μετατρέπει τον θρήνο ενός γονιού σε μια επιτυχία του ανθρώπινου είδους.
Το “First Man” είναι μια πολύ βαριά απεικόνιση του άντρα πίσω από τον μύθο που νοιάζεται κυρίως να τον ηθογραφήσει και ύστερα να μιλήσει για τα γεγονότα που λίγο-πολύ τα ξέρουμε όλοι.
Ξεκινάει και ολοκληρώνεται στο με φόντο τη Γη.
Από τις δοκιμές του Gemini έως το πρώτο βήμα στην αιωνιότητα με το Apollo 11.
Και στις δυο περιπτώσεις με εντυπωσιακή σκηνοθεσία και ανατριχιαστική ακρίβεια.
Ο Αρμστρονγκ στη μέση του χάους, πρώτος των πρώτων σε μια εξερεύνηση που δεν θα σταματήσει ποτέ.
Όλη η αγωνία και ο εντυπωσιασμός του “First Man” συγκεντρώνεται στους πόλους και αφήνει όλο το ενδιάμεσο να ασχοληθεί με τον κεντρικό χαρακτήρα, έναν λιγομίλητο, σοβαρό άντρα, οικογενειάρχη και συναισθηματικά διαλυμένο.
Ο Ryan Gosling (Blade Runner 2049) ως μετρημένος Νιλ Αρμστρονγκ είναι εξαιρετικός.
Αναλαμβάνει τον άθλο να ενσαρκώσει έναν θρύλο της σύγχρονης ιστορίας και ταυτόχρονα να αποστασιοποιηθεί από την λάμψη των κεκτημένων του και να βυθιστεί σε μια μόνιμη μελαγχολία.
Με μια λεπτή, μινιμαλιστική ερμηνεία καταφέρνει άψογα να βγάλει τον άνθρωπο από τον ήρωα, χωρίς όμως να τον αποσπάσει από τον εξωπραγματικό του στόχο που θα φέρει εις πέρας.
Από την άλλη έχουμε την γυναίκα του αστροναύτη που κρατάει την ισορροπία στην ζωή του.
Η Claire Foy (The Lady in the Van) γίνεται μια δυναμική γυναικεία φιγούρα που αντέχει τα πάντα με την τιτάνια υπομονή της, πληγώνεται, υπομένει, αλλά πάντα υποστηρίζει τον άντρα της.
Μια σχέση που θυμίζει πολύ το ντουέτο της «Θεωρίας των Πάντων» και που βοηθάει στην γενικότερη ανάπτυξη δυο χαρακτήρων που έχουν πραγματικό ενδιαφέρον.
Όσο ο Chazelle κινηματογραφεί τη κατάκτηση της Σελήνης, η ταινία αποκτά για πρώτη φορά αυτό το βαρυσήμαντο αίσθημα.
Το πράο, αλλά πολύ αργό σενάριο του Josh Singer ως αυτό το σημείο δεν είχε κρεσέντο και αρκέστηκε σε μια εν τω βάθει ανάπτυξη του χαρακτήρα.
Αυτό αλλάζει στην τελική σκηνή του ταξιδιού και της προσσελήνωσης και όλα τα εύσημα πάνε στο καταπληκτικό πάντρεμα του μοντάζ, της φωτογραφίας και της μουσικής.
Οσκαρούχοι για το “La La Land” οι Τομ Κρος, Λίνους Σαντγκρεν και Τζάστιν Χερβιτζ ενώνουν ξανά τις δυνάμεις τους με τον Chazelle και μαζί στήνουν μια από τις εντονότερες σκηνές του κινηματογραφικού 2018.
Όσο για την παραγωγή, μεταξύ άλλων, βρίσκουμε και τον Stephen Spielberg, έναν παντοτινό λάτρη των ιστοριών του διαστήματος.
Η σίγουρα εντυπωσιακή εμμονή του Chazelle με την ανάλυση του κεντρικού χαρακτήρα κάνει το “First Man” ένα άρτιο και καλοδουλεμένο biopic, που όμως τοποθετείται σε ένα υπερβολικά βαρύ και μονότονο σύμπαν.
Ναι, οκ, ο Chazelle μπορεί να σκηνοθετήσει μελαγχολικά βλέμματα, να επιβιώσει με την απουσία της μουσικής και να χαθεί στις θλιβερές σκέψεις του ήρωα του, όμως ξεχνιέται σε μια μακρόσυρτη και αργή ανάπτυξη που θα προκαλέσει χασμουρητά.
Αυτή η πολυπόθητη, αφυπνιστική σεκάνς της κατάκτησης του διαστήματος έρχεται τελικά, αλλά είναι αργοπορημένη.
Στους κινηματογράφους από 18 Οκτωβρίου.
Πέτρος Μάκας.
1.jpg)
