Κάπου κάποτε, και 15 χρόνια μετά την εξορία του, ένας μυστηριώδης άντρας αναλαμβάνει μια αποστολή εκδίκησης απέναντι στους 12 Αποστόλους του Εωσφόρου!
Το Βέλγιο, από όπου μας έρχεται και αυτή η ταινία, δεν αποτελεί μια από τις πιο κλασικές σχολές του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου, αλλά εδώ ο Marco Laguna παραδίδει μια άκρως ενδιαφέρουσα, πλην ιδιόμορφη, και σίγουρα αξιομνημόνευτη ταινία.
Κεντρικός και ουσιαστικά μοναδικός χαρακτήρας ο πρωταγωνιστικός, ο οποίος λειτουργεί σαν ένας θεόσταλτος εκδικητής παίρνοντας τη δικιά του προσωπική εκδίκηση η οποία μεταφράζεται με πολλές μεταφυσικές και κοινωνικές προεκτάσεις.
Στο συγκεκριμένο ρόλο βρίσκουμε μια cult μορφή που ακούει στο όνομα Wild Dee (και πράγματι είναι τόσο άγριος όσο φανερώνει το όνομά του), και ο οποίος σίγουρα θα ήταν πολύ ταιριαστός σε ταινίες του Robert Rodriguez ή του Guy Ritchie καθώς δεν έχει να ζηλέψει πολλά από τον Danny Trejo ή τον Vinnie Jones.
Και με βάση αυτόν τον συνειρμό καταλαβαίνετε για τι τύπο μιλάμε.
Όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες λειτουργούν συμπληρωματικά, εξυπηρετώντας την επιγραμματική παρουσίαση της ταινίας η οποία χωρίζεται σε ολιγόλεπτα κεφάλαια, ακολουθώντας το δολοφονικό μοτίβο του ήρωα.
Οι διαφορετικές επιμέρους ιστορίες προσφέρουν ποικιλία και δίνονται συχνά με εφευρετικότητα, αλλά στη βάση όλων υπάρχει μπόλικο αίμα και περισσευούμενη βία.
Παρόλο το αιματοβαμμένο αποτέλεσμα όμως, το horror κομμάτι καταφέρνει να μη γίνεται κουραστικό.
Από τη μία λόγω στησίματος της ταινίας η οποία με φωτογραφία και ατμόσφαιρα που βγάζει έντονη μυρωδιά από 80's μας επιτρέπει να είμαστε πιο ανεκτικοί με όσα παρακολουθούμε, και από την άλλη λόγω της πιο μοντέρνας σκηνοθετικής ματιάς (δυναμικό μοντάζ, σπάσιμο 4ου τοίχου, ποικιλότροπη αφήγηση) που παραπέμπει σε αρκετές σύγχρονες γκανγκστερικές επιτυχίες αποδίδοντας τον δικό της φόρο τιμής.
Όλα τα παραπάνω οδηγούν σε μια ιδιόμορφη ταινία, για την οποία η ποιότητά της μπορεί να μπαίνει προς συζήτηση, αλλά σίγουρα καταφέρνει να μείνει στη μνήμη για πολύ καιρό.
Την ταινία είδαμε στο 5ο Horrorant Film Festival ΝΥΧΤΕΣ ΤΡΟΜΟΥ.
Γιώργος Νυκταράκης.
1.jpg)
